Reisverslag Duitsland | Op avontuur in de Schwäbische Alb

Op avontuur in de Schwäbische Alb in Duitsland

Een reisverhaal van Manja Herrebrugh 

Daar sta ik, op Amsterdam centraal. Nog even en ik zit in de ICE die me in vijf uur in de buurt van Schwäbische Alb brengt. Als ik aankom, ken ik mijn reisgezelschap een beetje en mag ik gave outdoor dingen gaan doen. Maar ik ben er nog niet. Ik wandel door de gangen van het station, bestel een koffie in mijn meeneem-mok en draai om naar het goede spoor. Op naar een gaaf outdoor avontuur in Duitsland!

Wilkommen

Wilkommen! Daar ben ik dan. In Stuttgart worden we opgehaald door Brian. Onherkenbaar at first sight. Dan snappen we ineens dat we vanwege COVID in een megagrote bus moeten zitten. Dus wij toeren nu in een bus waar je u tegen zegt richting UNESCO biosfeergebied Schwäbische Alb en onze eerste bestemming: camping Hofgut Hopfenburg in Münsingen.

Bijzondere camping

De camping is een heerlijke plek is om te slapen. Alle accomodaties, waaronder schattige pipowagentjes, zijn met zóveel liefde voor mens, dier en milieu gemaakt. Deze overtuiging voert  Hopfenburg in alles door. Ze zijn bijvoorbeeld voor het grootste deel zelfvoorzienend, recyclen waar kan, zijn community-gericht.. Petje af.

Voor zowel een rondtrekkend stelletje als een gezin dat een week in het gebied wil verblijven, is het goed toeven hier

Het terrein is groot en wijds, omgeven door natuurreservaat Beutenlay en met prachtig uitzicht op de Münsingen Alb. Op de boerderij staan schapen, geiten, ezels.. en ik zie een prachtige moes- en kruidentuin. Voor zowel een rondtrekkend stelletje als een gezin dat een week in het gebied wil verblijven, is het goed toeven hier. Ik slaap in een kleine maar knusse lieve houten Schäferwagen – in het Nederlands herderswagen genoemd.

Wandelen met ezels

Tijd voor slapen is het echter nog niet! Eerst gaan we kort op pad met ezels Casimir en Sina. Ze ezeltjes waren voor het eerst sinds lange tijd weer buiten. Daarom waren zij soms iets meer geïnteresseerd in het gras dan de wandeling met ons. ‘Gras is een soort chocola voor ze’, hoor ik hun verzorger vertellen op de achtergrond. In dat geval geef ik ze groot gelijk. Slow travel krijgt zo in ieder geval een hele andere dimensie!

Zintuigen prikkelen

Inmiddels beginnen we wel trek te krijgen en gaan we onze eigen pizza maken in de keuken van de camping. We mogen mee de kruidentuin in. We ruiken en voelen en genieten van de zon en de mooie tuin. Alle zintuigen worden geprikkeld. Als we dan ook zelf onze pizza in elkaar zetten, genieten van een lokaal wijntje en biertje terwijl we ruiken dat de oven de pizza’s lichtbruin bakt.. dan is de dag goed zo.

Ik geniet van de gezelligheid, het lokale eten en drinken en ik wandel een beetje nagloeiend terug naar mijn houten Schäferwagen. Waar ik als een baksteen in slaap val, alvast dromend over rotsen, grotten en heuvels.

E-biken door de heuvels

Na een heerlijk ontbijt met allemaal lokale delicatessen pak ik al mijn spulletjes en trek ik mijn sportkleding aan. Ik kan niet wachten om lekker te gaan bewegen!

Gelukkig hoef ik niet lang te wachten: ongeveer een kwartier later zit ik op een e-mountainbike, luister ik naar onze gids Hans-Peter Engelhardt die enthousiast de omgeving uitlegt en kijk ik op de kaart van het gebied waar we zitten: het biosfeergebied van de Schwäbische Alb.

Biosfeergebied Schwäbische Alb

De bergketen de Schwäbische Alb, waar we eigenlijk al twee dagen in rondlopen en -rijden, ligt vijftig kilometer ten zuidoosten van Stuttgart. Het stamt uit de Jura en zijn hoogste punt is de Lemberg (1015m). In totaal strekt het gebied zich van het voorland over de steile Albtrauf (noordwesthelling) en het Albplateau (hoogvlakte) tot aan de Donau – veertig kilometer lang van noord naar zuid in totaal.

Dit middengebergte heeft het predikaat Nationaler GeoPark en Biosfeergebied, wat inhoudt dat de economische ontwikkeling in harmonie met mens en natuur moet gaan.

Oud militair terrein

Waar we nu met onze e-bikes doorheen rijden, is het voormalig militair oefenterrein Münsingen. Hier kun je zien hoe in de 19e eeuw een Alpenweide eruitzag en het 72 hectare grote oude militaire kamp bezichtigen. We brengen een bezoek aan Gruorn: een dorp dat niet meer bestaat. In 1939 werd het volledig ontruimd om het militaire oefenterrein uit te breiden. Mensen werden gewoonweg verplaatst. Het voelt aan als een spookstadje: het enige overgebleven gebouw naast het schoolgebouw is de Stephanuskerk.

‘Alle wegen zijn veilig om op te rijden’, wordt ons verteld. ‘Maar we raden af om van deze wegen af te wijken en offroad te gaan mountainbiken. Je weet maar nooit wat daar nog onder de grond ligt’. Ik kijk de gids met grote ogen aan, terwijl ik verder fiets. Brrr.

Oude barakken

Lunchen doen we in het postgebouw op het terrein van het voormalig militaire kamp, genaamd ‘Albgut’. Het complex, 140 historische gebouwen rijk, heeft zijn vijf militaire tijdperken en ‘de chaos van de geschiedenis’ goed doorstaan. Het werd in 1895 gebouwd door de koning van Württemberg en is vrijwel onveranderd. Even terug in de tijd dus!

Nieuwe oude ambachten

Inmiddels zijn de complexen waar ooit militairen huisden, in gebruik om oude ambachten in te laten herleven. Er worden koekjes gebakken, zeep geperst, wol geweven, traditionele cacao gebrand en de lekkerste koffie geserveerd. Ik kijk mijn ogen uit. Hoe mooi is het dat oude ambachten op deze manier weer een plekje in de moderne tijd krijgen?

De diepte in

De lunch hebben we nodig, want hierna gaan we de natuur in. In de Schwäbische Alb zijn heel veel Karstgrotten te vinden: ongeveer 2500 in totaal! Canyoning in de Falkensteiner Höhle… ik kijk hier zo naar uit! Deze grot is een van de langste die je in de regio kunt vinden – namelijk vijf kilometer. Bovendien is het de enige watervoerende grot waar je met een tour naar binnen kan. Zomaar in je uppie mag dat niet: sinds 2018 heb je een vergunning nodig.

Ik hijs me in een neopreen pak, zet een helm met lichtje op en we lopen met zijn allen naar de ingang van de grot. Daar gaan we!

Geen elektrische verlichting, geen nette verharde paden. Het is een echte, wilde, grot. Dat betekent klauteren, goed op je voeten letten en elkaar aanwijzingen en tips geven. Helemaal mijn straatje!

Duiken door de sifon

Ik voel aan de wanden – leem plakt aan mijn vingers. We waden door de gangen, bukken om niet tegen het plafond of een laaghangende rots te stoten. Het water is helder en koud – mijn voeten bevriezen. Ondanks dat geniet ik met elke stap. We komen bij het keerpunt van onze tour: de eerste ‘sifon’. Het water staat hier zo hoog, dat moet duiken om in de volgende kamer te komen.

Mijn reisgenoot durft het en stelt de vraag: ‘is het e-ven-tu-eel niet mogelijk is om daar toch éven onderdoor te duiken?’. De gids lacht. ‘Geen probleem!’ Of er nog meer mensen wilden. ‘JA!!! Ikke! Ikke!’ roep ik ietwat overdreven enthousiast.

Over, onder, langs de rotsen

Adem in. Hoofd onder water en langs het touw naar de overkant. Gelukt! Even staan we met de gids, de vragensteller en nog een tweede vrijwilliger, in de tweede kamer. TE GEK! Als we terug zijn gedoken keren we met de hele groep om. In plaats van bovenlangs, mogen we door een ‘broekspijp’ – door een smalle doorgang van stenen waar je een beetje doorheen schuifelt.

Als ik ook nog van een rots mag afglijden en aan het einde in het pikkedonker (‘lichtjes uit!’) op de tast naar de uitgang mag schuifelen, is het avontuur compleet. Ik ben fan!

Vol adrenaline arriveren we bij het hotel, waar we na een heerlijke douche meegenomen worden voor een lokaal diner bij restaurant Graf Eberhard, vlakbij de AlbThermen – een prachtige buitenthermen waar we helaas geen bezoekje meer aan kunnen brengen. Na het eten stort ik op mijn kamer direct in slaap.

Oude brouwerij

Na een heerlijk ontbijt in Hotel Bischoffs – een oude brouwerij, door de eigenaren Anja en Michael Bischoff prachtig gerenoveerd – mogen we ons opmaken voor een nieuw avontuur. Dit keer gaan we niet de grot in, maar een rots op!

We gaan klimmen aan de Hohenneuffen rots. Het Karstgebergte is heel geschikt voor zowel beginnende als ervaren klimmers. Ik ben een beginnend exemplaar, dus ik ben heel benieuwd. Toevallig heb ik hier in Nederland twee keer geboulderd.. wie weet heb ik daar wat aan! We zijn een beetje vroeg op Neuffener Parkplatzfelsen. Dat blijkt geen enkel probleem: we ontdekken namelijk een uitzichtspunt met een werkelijk waar prachtig zicht op het Hohenneuffen kasteel en zijn fantastische omgeving.

Rotsklimmen!

Dan mogen we! We krijgen van Cojote Outdoor (die ons ook door de grot loodsten gister) uitleg over de belangrijkste knoop die je nodig hebt. En dan mogen we één voor een de route proberen. De rest kijkt toe en maakt vooral heel veel foto’s en filmpjes – we blijven journalisten natuurlijk.

Ook moedigen we elkaar aan: een makkelijke route is het zeker niet. Ik vind het een stuk moeilijker dan ik dacht! Dicht bij de rots blijven en gewoon elke keer rustig naar een volgende greep zoeken als ik een beetje ontspannen sta, lijkt te werken Ik kom boven! En dan mag ik abseilend naar beneden. Fantastisch leuk, ook een beetje spannend. Ik besluit meteen dat ik het boulderen maar vaker moet doen, terug in Nederland.

Wandelen door geschiedenis

Na deze inspannende activiteit zijn we nog niet klaar voor vandaag: we gaan nog zeker tien kilometer wandelen op de Wasserfallsteig. We lunchen samen met onze gids Gerhard Haag en beginnen met volle buiken aan de wandeltocht. Herr Haag vertelt ons honderduit over de geschiedenis van het landschap, gevormd door het water. Hij tovert steeds weer iets nieuws uit zijn Mary-Poppins-rugzak en laat ons zien hoe je door middel van een chemische reactie verschillenden gesteenten van elkaar kunt onderscheiden.

Watervallen en appelcider

Herr Haag leidt ons langs de prachtige maar ietwat te populaire Uracher Wasserfall, door bossen, langs weilanden en prachtige uitzichten. We leren over fossielen en over vulkanische plekken. Tenslotte vindt hij ook nog een fles zelfgebrouwen appelcider in zijn rugzak en schenkt ons een glaasje in. Nippend vraag ik me af of ik wel eens aan de appelcider heb gezeten, met mijn billen op een houten bankje en met zicht op een groep paarden. Nee. Nou, hier kan dat dus!

In de bus gaan we, terug naar ons hotel. Waar we een heerlijk diner voorgeschoteld krijgen. Echt een verwenmomentje voor onszelf. Mag ook wel, na dat geklim en gewandel! Ik slaap dan ook weer als een roosje.

Bad Urach

Maar.. ik sta iets eerder op dan de rest. Bad Urach moet nog bekeken worden! Na twee nachtjes slapen, wil ik dat wel even zien voor we vertrekken. Het blijkt een mooi stadje, met veel vakwerkhuisjes en natuurlijk prachtig gelegen zo tussen de heuvels.

Yoga en Monniken

Voordat we weer terugreizen met de trein, maken we een yoga-wandeling met Heike Witzel-Wilhelm. Even opladen. We wandelen vanaf de AlbThermen richting het klooster van de in de volksmond genoemde ‘Blumenmönche’ – ‘bloemenmonniken’ – monniken die onder andere hun inkomsten verdienen met de verkoop van bloemen op verschillende markten in de regio.

Ik ben niet zo van de yoga dus ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet verwachten. Gelukkig is het buiten, en buiten is alles beter!

We proeven huisgemaakte appelsap. De fruitbomen zijn kenmerkend voor het voorland in de Schwäbische Alb. Dit combineren we met yoga-oefeningen om te ontspannen. Ik ben niet zo van de yoga dus ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet verwachten. Gelukkig is het buiten, en buiten is alles beter!

En weer terug..

We stappen na een lekkere lunch de bus weer in richting Stuttgart. We bestellen allemaal iets lekkers voor tijdens de vijf uur durende treinrit. Ik dácht dat dat lang zou duren, maar met dit gezelschap vliegen de uren voorbij. Het is gezellig in de trein. ‘Santé! op een fijne duurzame reis met een tof gezelschap’, proosten we. En voor we het weten zijn we er weer: Amsterdam Centraal.

Moe maar voldaan stap ik uit. Met in mijn backpack een paar vieze kleren, mooie herinneringen, een beetje extra adrenaline en fijne outdoor ervaringen rijker! Ik keer het spoor de rug toe de trap af, richting de uitgang. Eigen bed, here I come!

Ik maakte nog veel meer foto’s! Voor het uitgebreide fotoverslag klik je hier!

Meer informatie:

https://www.schwaebischealb.de

---

Lees hier alle verhalen en reistips voor actieve reizen naar Duitsland

---

!