Bergans of Norway

Onze reizen zijn mede mogelijk gemaakt door Bergans of Norway

Na 700 mijl door de woestijn verandert het landschap drastisch na het piepkleine plaatsje Kennedy Meadows (aantal inwoners: 200) Plotseling worden de lage struiken torenhoge dennen, stroomt er overal water door de bergen en maken de ratelslangen en hagedissen plaats voor marmotten, grondeekhoorns en zwarte beren. Die laatste heb ik overigens nog niet gezien, helaas.

Door de veranderingen in het landschap verandert ook de uitrusting die je nodig hebt. Er hoeft niet meer zoveel water mee gedragen te worden, maar daarvoor in de plaats komen een ‘bear canister’ (plastic container met beerveilige sluiting), microspikes en een pickel. Microspikes zijn als sneeuwkettingen voor mijn schoenen. In de San Jacinto bergen heb ik ze al een aantal keer nodig gehad.

Het zijn lichtere, kleinere versies van klimijzers die ook om mijn trailrunners passen en waarvoor geen zware bergschoenen nodig zijn. De pickel dient om bij gevaarlijke sneeuwoversteken mijn val te remmen mocht ik uitglijden. De hoeveelheid sneeuw valt dit jaar erg mee, dus waarschijnlijk heb ik beide niet vaak nodig, maar ze gaan toch mee in de rugzak; beter met dan om verlegen immers.

De bear canister

De bear canister is een log en onhandig plastic vat die iedere hiker in de Siërra’s bij zich moet hebben. ‘s Nachts moet al mijn eten en alles met een ‘geurtje’ hierin. Tandpasta, lippenbalsem, zonnebrand, maar ook mijn afval. Vervolgens moet de canister op behoorlijke afstand van de tent worden geplaatst, zodat beren die op de geur afkomen niet bij mijn tent uitkomen maar bij het voor hen niet te openen geval.

Gelijk al aan het begin van de Siërra’s moet ik hier voor 7,5 dag aan eten in zien te proppen, en dat valt nog niet mee! Het lijkt een beetje op een driedimensionaal spelletje Tetris voor gevorderden. Ook het soort eten dat meegaat moet aangepast. Het moet compact zijn, in een makkelijk in te pakken vorm en zoveel mogelijk calorieën hebben. Er is geen plaats meer voor luxe goederen of extra snacks en de tas moet helemaal anders ingepakt worden nu, zodat alles om de bear canister heen komt.

De enige manier waarop het ding in mijn tas past is verticaal in het hoofdvak, de overige dingen moeten eronder, ernaast of erop worden gepropt. Gelukkig komt er meer ruimte in de canister naarmate de dagen vorderen, en kan ik er dan ook andere dingen inpassen. Om het van de zonnige kant te bekijken: ik kan hem ook gebruiken als krukje of tafel tijdens lunch of avondeten. Multifunctioneel dus!

Als beren eenmaal mensenvoedsel hebben gegeten, blijven ze ernaar op zoek gaan en worden ze een gevaar voor de mens.

De bedoeling van de ronde pot van hard plastic is om te voorkomen dat beren of andere wilde dieren bij je eten kunnen komen. Als beren eenmaal mensenvoedsel hebben gegeten, blijven ze ernaar op zoek gaan en worden ze een gevaar voor de mens. ‘A fed bear is a dead bear’, is hier dan ook het gezegde. Daarnaast zou het natuurlijk ook nogal vervelend zijn voor mij als ik enkele dagen zonder eten kom te zitten omdat een beer er mee aan de haal is gegaan.

De eerste paar keer vergeet ik nogal eens iets in de canister te stoppen. De lippenbalsem die nog in het heupvakje van mijn rugzak blijkt te zitten, of de wikkel van de chocoladereep die ik na het eten ervan in mijn broekzak had gestopt. Maar al snel went ook dit en hou ik er ‘s ochtends al rekening mee dat iets ‘s avonds moet worden ingepakt in de canister.

Hoge bergpassen bedwongen

De intensiteit van de wandeling wordt ook merkbaar hoger nu, met de verandering van terrein. Gelijk in het begin moeten er al hoge bergpassen worden bedwongen waar nog (redelijk) veel sneeuw op ligt. Het beste is om dit ‘s ochtends vroeg te doen, als de sneeuw nog bevroren is van de afgelopen nacht. Maar soms laat de planning dit niet toe en steek ik ‘s middags een pas over.

De sneeuw is dan al zacht, want de dagen zijn warm, en vaak zak ik dan tot aan mijn enkels of knieën in de sneeuw en zijn mijn schoenen en sokken doornat aan het einde van de dag. Er ligt dit jaar maar 50% van het gemiddelde aan sneeuw in de Siërra’s, dus we mogen zeker niet klagen. Qua omstandigheden lijkt het er tot dusver op dat ik het perfecte jaar heb uitgekozen. De sneeuw smelt snel, maar de rivieren staan niet zo hoog dat de oversteken gevaarlijk zijn.

Muggen

Het grootste ongemak tot nu toe zijn nog wel de hordes muggen die verschijnen naarmate de temperaturen stijgen. Een gesprek met een hiker die een paar jaar geleden, toen er 200% sneeuw lag, door de Siërra’s trok, doet me beseffen wat een compleet andere wereld dat moet zijn. Hij laat me foto’s zien van Forrester Pass, het hoogste punt van de PCT op meer dan 4000 meter.

Ik ben dan net een paar dagen daarvoor diezelfde pas overgestoken, maar ik herken hem niet op de foto’s, het is een compleet ander gezicht. De kleine hoeveelheid sneeuw is handig voor de hikers van 2022, maar weinig sneeuw betekent ook weinig water, en daarmee stijgt de kans op bosbranden. Na 2,5 maand lopen heb ik nog amper regen gezien, een paar druppels hier en daar is alles.

Mijn tas is zwaarder en het pad ook

Bosbranden zouden dus nog makkelijk roet in het eten kunnen gooien, en iedereen lijkt ervanuit te gaan dat dit zeker een of meerdere keren zal gaan gebeuren, zozeer zijn bosbranden hier normaal geworden iedere zomer. Het aantal mijlen per dag ligt in de Siërra’s duidelijk lager dan aan het einde van de woestijn. Mijn tas is zwaarder en het pad ook. Na Sonora Pass kan ik veel van de items die ik voor de Siërra’s nodig heb echter wegdoen en zal mijn tas een stuk lichter worden.

Ook worden de bergen daarna steeds een stukje lager, en daarmee wordt het tijd om de pas erin te gaan zetten. Ik hoop mid september klaar te zijn, en om dat te halen zal ik aanzienlijk meer mijlen per dag moeten gaan lopen door Noord- Californië, Oregon en uiteindelijk Washington. Hoeveel precies kan ik uitrekenen zodra ik weet op welke dag ik bij Sonora Pass ben. Ik ben in ieder geval vast warmgelopen dan, na 1090 mijl, oftewel 1754 km, bepakt en bezakt door bergen en woestijn.

Lees hier alle verhalen over de Pacific Crest Trail

klik voor bijzondere reizen naar Nieuw-Zeeland en Australië


 

één reactie op “Reisverslag Pacific Crest Trail: De Siërra’s”

  • Carol
    20 juli 2022 at 21:22

    Geweldig om te lezen Lies!
    Die beren, ja, dat is nogal wat ja.
    Ik herinner me nog dat ik me een slag in de rondte heb gezocht naar bodybutter die niet naar iets eetbaars rook.
    En die bear-hug die we van jou geleerd hebben. Ga je zeker ook niet doen? 😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

 

Yomads

Onvergetelijke outdoorreizen van Yomads

Bij Yomads draait alles om het creëren van onvergetelijke outdoorreizen. De trips zijn speciaal geselecteerd zodat je op de meest unieke plekken komt, #opjebucketlist. Je ontdekt tijdens het hiken ongerepte landschappen en nieuwe bestemmingen. In kleine groepen, ver buiten de gebaande paden en weg van de massa. Lees meer

Little America

Unieke rondreizen door het noordwesten van de VS

Ontdek de Pacific Northwest door de ogen van de locals met Little America. Je verblijft in kleinschalige accommodaties, midden in de overweldigende natuur van Oregon en Washington. Maak kennis met de vriendelijke hosts en beleef een unieke en onvergetelijke reis, ver weg van het massatoerisme.
Lees meer