Reisverslag USA | Ghost Towns op de Grand Enchantment Trail

Het verleden komt tot leven tijdens de Grand Enchantment Trail

Als een grote oude dominante vader hangt de Morenci kopermijn boven het dorp. Kaal en roodbruin, alsof het verroest is, stram en niet meer te bewegen. Vanuit het dorp Clifton is de ruim anderhalve eeuw aan verwoesting goed te zien; Complete kale bergtoppen, ontdaan van al het leven. Koper, we hebben het steeds meer nodig nu alles elektrisch wordt, begrijpelijk, maar mooi is anders. Zeker na alle prachtige canyons en de overweldigende natuur van de afgelopen dagen.

Gisteren zagen we vanaf de trail al het enorme gat in de grond. De schaal is echt enorm, alsof er een atoombom is afgegaan, zo immens diep en enorm weid is het. Kleine gele werkmieren rijden langzaam vanuit het gat omhoog. Caterpillar trucks. Ze lijken helemaal niets, maar als je naast zo’n gevaarte gaat staan, dan is alleen de autoband al twee keer zo groot als je eigen lichaam.

Clifton

Mijn ogen glijden vanaf de kale toppen naar de straat en ik loop verder het stoffige dorpje Clifton in. Een verroeste roodbruine brandweerkraan staat half scheef overeind. Zijn rode verf bladdert op de grond. Schilfertjes zijn het, roos, die het uit zijn denkbeeldige haren in de wind laat vallen. Er vlak achter staan een paar ouwe Cadillacs uit de jaren 50 of 60. Ook zij hebben betere tijden gekend. Een steen onder de lekke voorbanden houdt ze op hun plek. De motorkap en deuren zijn door de immer brandende zon verschraalt, het is alsof al het leven uit de wagens gezogen is.

Clifton is officieel een ‘Ghost Town’ en ook de huizen van het dorpje zien er oud en vervallen uit, alsof het een set van een oude cowboyfilm is. Maar op één van hen wappert de Amerikaanse vlag dapper in de zachte bries. Alsof het zich in zijn oude dagen nog vast probeert te houden aan vergane glorie, alsof er een verandering op komst is. Ik klop op de deur en word binnengelaten.

Zo sober als het erbuiten uitziet, zo immens prachtig is het binnen! Een prachtige door kustenaars beschilderde muur siert een hele lange wand. Her en der staan grote zwarte beelden uit Afrika en in de vitrinekasten zijn heel veel mooie objecten te bewonderen. Het is alsof je in een museum terechtgekomen bent! Het is de privécollectie van Jeff.

Jeff & Will

We zijn te gast bij Jeff en Will, twee superaardige trail angels die vol met prachtige verhalen zitten, en, ze zijn op een missie!

“Weet je, er was een tijd dat dit dorpje helemaal leeg stond en dat ik complete huizen voor nog geen zeven duizend dollar kon kopen!” Jeff Gaskin, een gepensioneerde leger kolonel, tandarts en historicus, gaat helemaal op in zijn verhaal. “Iedereen verklaarde me voor gek dat ik in het verlaten Clifton een huis ging kopen. Niemand wilde daar wonen. Er was niets! Geen winkel, geen voorzieningen, niets, nada!” Hij grinnikt. “Maar moet je nu eens zien. Ik begon met een bescheiden huis, die renoveerde ik en verhuurde het aan mijnwerkers. Met dat geld kocht ik weer een andere en deed hetzelfde. Nu bezit ik er meer dan twintig die al voor meer dan 100.000 dollar per stuk verkocht kunnen worden. Het dorp begint weer in trek te komen!”

Will, een goede vriend van hem, knikt. “Ja, maar wat we eigenlijk willen is dit plaatsje weer echt op de kaart zetten, een nieuwe gemeenschap opbouwen. “ Ingetogen kijkt hij ons aan terwijl we heerlijk genieten van het paasdiner dat zij, Iris en Lian hebben klaargemaakt. “Weet je wat, ik leid jullie morgenochtend wel rond.” Daar kunnen we geen nee tegen zeggen.

De volgende dag leren we alles over de geschiedenis en ontmoeten we hele toffe bewoners, waaronder Kim, die een hele kerk tot woonkamer en atelier heeft omgebouwd. Ook zij is een van de eerste mensen die in deze spookstad kwam wonen en volgt een vergelijkbaar plan als dat van Jeff en Will; haar man is even verderop huis nummer zoveel aan het renoveren. Ze is supervrolijk en geeft ons een hele rondleiding in haar ‘Blue Door Sanctuary’, zoals ze het heeft genoemd.

Eenmaal buiten vertelt Will over hun dorpsplannen. Van het aanleggen van mooie parken, het ontwikkelen van de natuurlijke hotspring die aan de oever van de rivier ligt, tot aan manieren om het ook voor jongeren aantrekkelijk te maken. Ze willen van het dorp weer echt een mooie gemeenschap maken. Er worden steeds meer huizen verkocht en ook de eerste winkels doen hun intrede. We hopen dat het ze lukt. Het is ze gegund.

Mogollon

Clifton is niet de enige spookstad die we onderweg tegenkomen. Een tijdje later komen we door Mogollon (spreek uit: mo-gie-jone). Zo rond 1890 was dit, door de ontdekking van rijke zilveraders, een van de wildste en rijkste mijnsteden van het Wilde Westen. Er woonden toen ongeveer 5000 mensen. Nu is er alleen nog Nils, een Deense houtbewerker die hier in de bergen zijn thuis heeft gevonden: “Good hiking here! And some peace and quiet.” Hij laat ons zijn atelier zien en Iris koopt een kleine houten puzzel als aandenken.

Nog verder terug in de tijd

In de vele verlaten canyons waar we doorheen wandelen zien we regelmatig sporen van veel oudere perioden. Een tijd van ver voor de cowboys, Apache en Navajo stammen. Her en der verscholen in rotsachtige overhangen ontdekken we oude nederzettingen van de Anasazi, een bevolkingsgroep die vanaf de 12^e eeuw voor, tot ca. 1100 na het begin van de jaartelling leefde.

We beklimmen een paar oude rotswoningen en bekijken de muurschilderingen. Anasazi betekent in de Navajo-taal “voorouders van onze vijanden” of “de ouden”. Niemand weet precies waarom deze beschaving plotseling verdween. Het is een van die mysteries waar je misschien ook geen antwoord op moet hebben. Stil staan we het te bewonderen terwijl onze fantasie teruggaat naar een tijd waarin ze hier van jacht, vis en door hen verbouwde mais rondkwamen. Zachtjes zucht ik. Hoe zou het geweest zijn om hier in die tijd vredig te leven… Alleen maar natuur en dieren om je heen…

Ik draai me om en word gegrepen door een prikkelbosje. Weer een sneetje op mijn kuit. Hmmm… De roze wolk gedachten is alweer snel verdwenen. De realiteit is dat dit een harde omgeving is met grote hitte overdag en vorst in de nacht. Prikkelstruiken, giftige slangen, insecten en alleen een medicijnman… Toegegeven, de canyons waar we nu doorheen lopen zijn buitengewoon prachtig en de ellende van de Santa Theresa wildernis is hier nagenoeg niet aanwezig. Maar toch, ik besef me dat ik dit liever bezoek, dan dat ik hier zou gaan wonen.

Dit soort momenten, waarin je helemaal teruggegooid wordt naar je primaire basis, doet je beseffen dat we in een prachtige uitzonderlijke tijd leven, en hoe waardevol en mooi die is. Een moderne gouden eeuw met mooie inspirerende mensen, die het leven een prachtige reset geven. Ik ben benieuwd wat en wie we nog meer op onze reis gaan ontmoeten. Ik kan niet wachten!

---

---