REISVERSLAG: The only way is up in Annapurna Base Camp

Onze reizen zijn mede mogelijk gemaakt door Bergans of Norway

The only way is up in Annapurna Base Camp

Een reisverhaal van Sabrina Gaudio

Het schelle geluid van mijn reiswekker doet mij in een klap ontwaken. Het is vier uur in de ochtend en ik voel mij bar- en barslecht. Het is alsof mijn hersenpan uit elkaar knalt en mijn longen moeten ontzettend hun best doen om zuurstof tot zich te nemen. Hoogteziekte. Niet bepaald een pretje. Ik zit op 4130 meter hoogte, en dat voel je. Ik heb in al mijn kleren geslapen, bedolven onder een laag van vier muffe dekens. Toen ik gisteren direct na het avondeten mijn bed opzocht, sloot ik Dag Zeven van een tocht over de flanken van de Nepalese Himalayas af.

Nu ben ik gearriveerd bij Annapurna Base Camp, de laatste stop voordat de afdaling weer wordt ingezet.

Nachtelijke kou

Ik trek voor de vierde dag achtereen dezelfde klamme sokken aan, daarna mijn in Pokhara gehuurde wandelschoenen. Weliswaar net een half maatje te klein. Ik trek de krakende deur van mijn slaapvertrek open, de ijzige, nachtelijke kou komt mij tegemoet. Het is pikkedonker als ik naar buiten loop en mijn zaklantaarn op de rand van het ravijn aan knip. Er staan al een paar dappere fotografen te wachten om de naderende zonsopkomst vast te leggen.

Het avontuur tegemoet

Acht dagen eerder vertrok ik samen met drie vers gemaakte vrienden vanuit Pokhara richting Poon Hill. We leerden elkaar een paar dagen daarvoor kennen in een hostel in Kathmandu. Tot in de nachtelijke uurtjes maakten we enthousiaste plannen om via Poon Hill het welbekende Annapurna Base Camp te bereiken, de zogenaamde Annapurna Sanctuary Trek. Geen van allen goed voorbereid of echt wetende wat er komen ging. We vertrokken richting Pokhara en verzamelden daar alle benodigdheden om maar zo snel mogelijk te kunnen beginnen met ons avontuur.

We zagen de meest immense landschappen en sliepen ondertussen in piepkleine tea houses, met de meest grootse uitzichten

De eerste twee dagen waren fantastisch en zonder een centje pijn of moeite bereikten we Ghorepani (2750 meter). We zagen de meest immense landschappen en sliepen ondertussen in piepkleine tea houses, met de meest grootse uitzichten. Misschien was het de charme van een nieuwe ervaring die eerste dagen, want het begin van de derde dag was voor mij bijna onoverkomelijk zwaar. Bij elke stap die ik zette leken mijn benen zwaarder te worden, de temperatuur die steeds schommelde van net te warm tot net te koud, deden mij twijfelen aan deze ambitieuze onderneming.

Na een hele vroege ochtend vanuit Ghorepani, om zo op tijd te zijn voor de zonsopkomst bij Poon Hill, waarbij ik constant achteraan sjokte, bereikten we de top. Direct vergat ik al mijn twijfels; dit is de reden waarom zoveel mensen zichzelf zodanig pijnigen om hier te komen. Dit uitzicht was adembenemend. Onbeschrijfelijk eigenlijk. Ik wist niet dat dit pas het begin was van een lange reeks van deze momenten. De een nog mooier dan de andere.

Stilte, alleen maar stilte

We vervolgden onze weg via Tadapani naar Chomrong over wiebelende bruggen hangend over woest stromende rivieren, trotseerden duizenden traptreden en liepen over smalle, kronkelende paden langs wel hele hoge ravijnen. We kwamen langs watervallen en natuurlijke hot springs. We gingen door rododendronbossen en passeerden kleine dorpjes waar de tijd leek stil te hebben gestaan.

Ik voelde mij alsof ik in de hemel was, een bijna spirituele ervaring

Toen, na zeven dagen bijna onophoudelijk bergopwaarts te hebben gelopen, bereikten we Machapuchare Base Camp (3700 m). Een onwerkelijke plek. Zo afgelegen en zo geïsoleerd. En die stilte. Aan het einde van die dag, zittend op het stenen terras, hoorde ik alleen het water van een rivier stromen en zag ik in de verte een springbok zich behendig over de puntige rotsen bewegen. Ik dacht even dat het leven niet veel beter kon worden dan dit. Zoveel schoonheid is moeilijk te verwerken. Later zag ik als in een film de wolken het dal in rollen. Ik voelde mij alsof ik in de hemel was, een bijna spirituele ervaring.

Annapurna Base Camp

Gisteren, aan het einde van de achtste dag, bereikten we Annapurna Base Camp. En dan, als je dan eindelijk het enorme stuk land bereikt waar het kamp op staat… eigenlijk is het niet in woorden te beschrijven. De almachtige Annapurna II (7937 meter), nummer acht op de lijst van hoogste bergen ter wereld, voelt als een geschilderd decor, met haar hoge ruige pieken en blauwige gloed. Met daarvoor, helemaal in de verte het witte gebouw. Voordat je bij het kamp aankomt ga je over een enorm stuk open terrein, met hier en daar een kabbelend beekje, met aan weerszijden hoge bergwanden. Een bijna claustrofobisch gevoel, alsof je opgeslokt wordt door Moeder Natuur.

Nietiger kun je je als mens eigenlijk niet voelen. We zetten onze tassen neer en keken aan de achterkant van het kamp vol bewondering naar de bergketen voor ons. Vanaf hier beginnen de echte mountaineers hun avontuur pas, onze tocht is een peulenschil vergeleken met wat deze dappere mannen en vrouwen doen. Rondom het kamp staan tientallen gedenktekens voor diegenen die nooit zijn terug gekeerd, met honderden kleurige gebedsvlaggetjes eromheen, wapperend in de wind.

Glinsterende gletsjers

En nu sta ik hier bij zonsopkomst, kijkend naar de Annapurna Range, het ijs van de gletsjers glinsterend in de eerste gouden ochtendstralen. Het is doodstil. Er zijn eigenlijk geen woorden om dit uitzicht te beschrijven. Dit moet je ervaren. De ijzige kou trotseren, de ijle lucht voelen. Het is elke stap bergopwaarts waard geweest, besef ik me, ondanks dat ik mijzelf de afgelopen dagen ook honderden malen vervloekt heb, toen we nóg verder omhoog lopen moesten en toen het pad tóch nog iets steiler werd. “The only way is up” speelde eindeloos af in mijn hoofd. Toch ben ik dolgelukkig dat ik morgen weer naar beneden mag. Ik kan niet wachten alles nog een keer te mogen beleven…

Lees hier alle reisverhalen van onze reporters

Sabrina Gaudio

Sinds 2006 reis ik elk jaar een paar maanden de wereld over. Vaak alleen, soms met anderen. Maar altijd met mijn rugzak en een camera. Mijn ervaringen deel ik met jou op onder andere Mountainreporters en OutdoorDichtbij.  Met mijn bedrijf Rocky Roads organiseer ik fotoreizen naar bijzondere bestemmingen in binnen- en buitenland, speciaal en exclusief voor vrouwen.

www.rockyroads.nl/

klik voor bijzondere reizen naar Nieuw-Zeeland en Australië

---