Volharding op de GR20 op Corsica

 De GR20 is een zwaar wandelpad van 200 kilometer op Corsica in Frankrijk. Tijdens het wandelen blijft er continu zicht op de zee. In juli 2014 vestigde een wandelaar een record door de route in 32 uur af te leggen.

‘Negen etappes in negen dagen.’ Als je het hardop zegt dan klinkt het realistisch, vanzelfsprekend en toegankelijk. Maar wie zo volhardend is op de GR20, heeft veel geluk of is erg dapper.

Lange afstanden en grote hoogteverschillen

Het is vrijdagmiddag wanneer we met z’n vieren op de boot tussen Toulon en Ajaccio, zitten. Met de zoute zeelucht in onze haren varen we gemoedelijk de bijna azuurblauwe zee door, de scherpe bergtoppen die omringd zijn met grote wolk formaties tegemoet. In de officiële wandelgids van de ‘Fédération Française de la randonnée’ liegen de hoogtemeters er niet om. De GR20 op het Franse eiland dankt haar imponerende karakter aan de lange afstanden en grote hoogteverschillen.

GR20: zestien etappes

Ze snijdt Corsica van noord naar zuid in tweeën, met Calenzana als start en Conca als eindpunt. Of andersom. Met als hoogtepunt een etappe naar de top van de Monte Cinto, de hoogste berg van Corsica. In totaal zijn het zestien etappes, waarvan negen op Haut Corse liggen en zeven op Corse-du-Sud. In het kleine dorpje Vizzavona, dat vrijwel precies in het midden van het eiland ligt, komen de etappes van noord en zuid bijeen. 

De lentezon prikt voorzichtig door de hoge dennenbomen en het frisse smeltwater klotst langs het wandelpad naar beneden. Hier en daar zorgt het voor een glibberige oversteek.

Er liggen grote rotsblokken waar je overheen moet klauteren, bergbeekjes die dankzij het smeltwater tot een rivier getransformeerd zijn kun je nauwelijks met droge voeten oversteken en de routemarkeringen zijn wat minder frequent aanwezig. Het is warm en koud tegelijk, de wind giert, donkere wolken bouwen een muur om ons heen.

Eenentwintig kilo

Rond deze tijd van het jaar, begin juni, zijn de goed gemarkeerde wandelpaden nog vrij leeg. We komen nauwelijks andere bezwete rugzakdragers tegen. Ik kan het niet helpen, maar ik voel me een klein beetje gestrest: eenentwintig kilo. Dat is het gewicht van mijn rugzak.

Dankzij de informatie in de wandelgids loop ik nu in een ietwat geforceerd tempo tussen het vrolijke vogel-getjierp met kampeeruitrusting, twee liter water en voedsel voor negen dagen op mijn rug. ‘In de hutten slaap je nauwelijks vanwege de drukte, het eten laat te wensen over en pas op voor de enorme onweersbuien.’ Woorden die ik herhaaldelijk terug heb zien komen in het zoekresultaat bij de digitale zoekopdracht ‘GR20’.

De keuze om een eigen tentje en wat voorbereid eten mee omhoog te sjouwen leek dan ook de meest comfortabele. Alhoewel ik daar nu, zwetend in het ochtendgloren met nog ruim duizend hoogtemeters en misschien een onweersbuitje in het vooruitzicht, een klein beetje mijn twijfels bij heb…

Omdat de GR20 zo populair is, is het niet toegestaan te bivakkeren in het wild. Je tent zet je dus op in de buurt van een meestal vrij primitieve hut. In sommige gevallen is dat in een klein weitje tussen de paardenpoep. Het eten is er over het algemeen duur, simpel en gelimiteerd, maar een koud biertje is er áltijd te krijgen. Voor een Euro mag je misschien je telefoon opladen mits de stroom niet is uitgevallen, de huttenwaard goede zin heeft en de tien wachtenden voor je voor het slapen gaan geholpen zijn. Ik heb dan ook direct ‘powerbank op zonne-energie’ op mijn paklijst erbij geschreven.

Verslagen door Moeder Natuur?

Gedurende de nacht raast er een enorme onweersbui over ons heen. Het echoot aan alle kanten en de regent vormt langzaam maar zeker een mini rivier onder onze tent door. Dit belooft niks goeds voor de rest van de dag. Omdat de derde etappe grotendeels over een graat loopt, lijkt het ons niet verstandig daar in de stromende regen met slecht zicht overheen te balanceren. Er is geen enkel alternatief om van hier naar de volgende hut te lopen. De moed zakt ons in de bergschoenen…we hebben pas twee van de negen etappes gelopen. Hoe moet dit nu verder? Zitten we hier nu vast zolang het slechte weer aanhoudt? Zijn we nu al verslagen door Moeder Natuur?

Benieuwd of we de top van de Monte Cinto uiteindelijk gehaald hebben? Lees het hele verhaal ‘Volharding op de GR20’ in de Hoogtelijn van de NKBV. De NKBV is officieel partner van Mountainreporters en Reisschrijvers Media.

Lees hier meer verhalen en reistips over Corsica

Mirte van Dijk

Mirte houdt van het buitenleven en is het liefst altijd onderweg. Ze combineert avontuur en werk, meestal in Frankrijk en Spanje, en deelt haar ervaringen in verhalen op Mountainreporters.

Reizen naar USA en Canada

---