Raft Gids Examenweek in de Écrins | Voorbereiding op de Grand Canyon Expeditie

“Hmmm, ik ben benieuwd, denk ik bij mezelf”. Volledig in droogpak, met een zwemvest aan en helmpje op, kijk ik Lian een beetje vragend aan. Ze ziet me niet. Gespannen kijkt ze naar het raft dat op het water klaargelegd wordt. Ook zij heeft blijkbaar kriebels over wat er nu komen gaat. Aan het weer en het landschap ligt het zeker niet. We staan in Zuid-Frankrijk, midden in het nationale park Écrins.

Het is strakblauw, en de mooie dennen en de bergen geven je het gevoel dat je heerlijk op vakantie bent. Op zich is deze examenweek ook wel een beetje zo, het is hier gewoon te prachtig om er niet van te genieten. Maar we zijn wel van negen uur ’s ochtends tot 10 uur ’s avonds in de weer; overdag fysiek op de rivier en ’s avonds theorielessen, of we leren dan bijv. om een takel te bouwen, zodat je een vastzittend raft uit een blokkade in de rivier kan trekken.

Flip en re-flip examen

Tot nu toe gingen alle andere examenonderdelen ons goed af; reddingslijn werpen, het besturen van de raft, knopen leggen en meer van dat soort dingen. Ook zijn we allemaal geslaagd voor het theorie-examen, waarvan een paar van ons vol trots alle vragen goed hadden.

Maar dit ‘flip en re-flip’ examen… Als dat maar gaat lukken. Ik heb zo mijn twijfels, de lat ligt wel erg hoog. Twee minuten, meer krijgen we er niet voor. In die tijd moeten we, met een peddel in de hand, al zwemmend in de raft zien te komen. Vervolgens een ‘flip-line’ vastklikken en het geheel weer omgooien. Dan op het omgekeerde raft klimmen, de flip-line weer vastklikken en weer omgooien, om dan, nog steeds met je peddel in je hand, er weer opnieuw in te klimmen. Dan pas is stopt de tijd.

De spanning stijgt en ik kijk nog eens om. Achter me zie ik het snelstromende water van de Durance hard op de rotsblokken slaan. De ruige stroomversnellingen en grote golven van de afgelopen dagen staan nog duidelijk in mijn geheugen. Wat is het mooi en intens op het water!

Door de zeer hoge waterstand stroomt de rivier nu erg hard en alles ziet er woest en ruw uit. Dit had zo een tafereel uit de wildernis van Canada of Alaska kunnen zijn. Het ijzige blauwgrijze water lijkt zo van een gletsjer te komen, en overal liggen weggespoelde boomstammen op grindbanken en tegen oevers aan. En die kleine eilandjes dan, waar bomen schots en scheef over het water hangen. Ik zweer het je, voor mijn gevoel had er daar zo een eland of beer tussen de naaldbomen vandaan kunnen komen. Ik kende de Écrins nog niet, maar ik ben thuis!! Wat is het hier mooi!

Ik moest leren om mijn kajak-brein los te laten

Het besturen van de raft bleek daarentegen wel wat lastiger. Het is zo anders dan een kajak. Daarin doe je alles zelf, maar dit is teamsport! In een kajak ben je heel wendbaar. Maar een raft is veel trager, waardoor je veel eerder moet anticiperen op een komend gevaar of een mooie passage.

Mijn kajak-brein dacht nog te vaak dat er meer dan genoeg tijd was om te draaien. In het begin kwam het dus regelmatig voor dat ik veel te laat commando’s als: “Links Achterwaarts, Rechts Voorwaarts. Stop, allemaal hard Voorwaarts!! ” riep, waardoor we ergens tegenaan botste of ik de keerwaters niet haalde. Ik moest leren om mijn kajak-brein los te laten, en een raft-brein te gaan ontwikkelen. Het was even wennen, maar na een paar dagen kreeg ik het gevoel te pakken. Ik zat er soms nog wel eens naast, maar kon de raft altijd goed door de stroomversnellingen navigeren en veilig aan de kant leggen.

“Peddelen luie honden!”

Ook de anderen van ons team gaat het goed af. Om de beurt nemen we plaats als kapitein om dan, met commando’s en trek- en duwslagen, het team door alle stroomversnellingen en langs alle blokkades heen te leiden. Waarbij we elke keer hard moeten lachen als Lies het roer overneemt en weer eens roept: “Peddelen stelletje luie honden!”

Onze Grand Canyon expeditie bestaat uit 10 leden, waarvan drie Amerikanen en zeven Nederlanders. Zes van de Nederlanders zijn hier. Bij ieder van ons staat best wel wat druk op de ketel. Niet alleen willen we graag alles leren om het straks ook echt goed te kunnen, maar twee van ons moeten het IRF 2 Raft gids diploma ook echt gaan halen. Anders zijn we niet voldoende gecertificeerd om zelfstandig de Grand Canyon Raft Expeditie te doen (zie vorig artikel).

Hoe mooi de afgelopen dagen ook waren, nu is het tijd voor de flip-reflip toets en ik voel de adrenaline toenemen. Ik draai me om en zie dat Lian in gesprek is met een van de 30-tal MBO-leerlingen die om ons heen staan. Ze volgen een sportopleiding, en ook zij moeten deze week hun raft-examens doen.

“Wie wil er als eerste?” vraagt een van de instructeurs. Iedereen kijkt elkaar een beetje schaapachtig aan. “Laat mij maar starten,” zegt een goed gebouwde student, “dan ben ik er gelijk maar vanaf ook!” Snel stapt hij het water in. “En, start!!!” Hij schiet weg en met nog 30 seconden te gaan is hij klaar. Wow, dat ging rap. Nou, dat lijkt toch makkelijker dan dat we dachten!

Kom ik aan met mijn 59 jaar…

Niet dus. De een na andere zakt voor deze toets en tegen de tijd dat ik aan de beurt ben heeft nog niet de helft het gehaald. Als die fitte sportende jonge gasten het al niet halen… kom ik aan met mijn 59 jaar…

“Je tijd gaat nu in,” hoor ik de examinator zeggen. Zo snel als ik kan zwem ik naar de raft en gooi mijn peddel erin, pak het touw vast en druk me met beide armen omhoog. Met alle macht probeer ik me over de dikke tube heen te hijsen, maar, het is veel te dik!! Ik kan nergens houvast vinden! Ik krijg mezelf gewoon niet over de rand heen geduwd! Dit gaat echt niet!

Ik zwem een stukje terug en sprint er weer naartoe. Opnieuw glij ik eraf. Maar bij de derde poging kom ik erin! Bekaf klik ik de ‘flip-line’ vast en gooi direct de raft om. “Kom op, je kan het! Je kan het!!” roepen Lian en Madelief luid boven de anderen uit. Ik hijg zwaar, mijn hartslag zit nu al zeker richting de 170. Watertrappend pak ik de bodem van het raft vast en maak me klaar om erop te klimmen. Maar, er zit gewoon geen energie meer in mijn lijf! Dit gaat echt niet! Hangend aan de tube zwaai ik buiten adem dat ik het opgeef. Beduusd ga ik op de kant zitten. Dit ging niet zoals gepland. Zo haal ik mijn eindexamen niet!

Uiteindelijk slaagt maar de helft van alle mensen, en niemand van ons expeditie-team.

“We kunnen naar de Grand Canyon!!!!”

De volgende dagen krijgen we gelukkig herkansingen, en, het lukt me met nog 10 seconden over! Vol ongeloof val ik achterover in de raft. Dit is toch niet te geloven. En ook Madelief haalt het! Twee mensen zijn nu gecertificeerd!! WE KUNNEN NAAR DE GRAND CANYON!”

Dit was echt een pracht week. Iedereen is superblij. En ook al halen Lian, Lies, Marc en Polly helaas deze loodzware proef niet, ze krijgen wel een ander mooi certificaat waar ze allemaal erg blij mee zijn. Omdat ze wel voor al het andere zijn geslaagd zijn, zijn ze nu IRF Raft Guide level 2 Trainee. Ze mogen zelfstandig mensen in een raft gidsen, maar er moet nog wel een volledig gecertificeerde raft gids op een andere raft aanwezig zijn.

Tijdens afscheid nemen geven we elkaar als team een grote omhelzing. Niet alleen zijn we technisch enorm vooruitgegaan, ook in teamspirit zijn we echt gegroeid. We kennen nu elkaars plus- en minpunten (want ook die zie je in een week als dit naar boven komen), en weten nu veel beter hoe we met elkaar om moeten gaan als er druk op de ketel staat.

Met nog een paar trainingssessies voor de boeg, heb ik het volste vertrouwen dat wanneer we straks in de winter 30 dagen volledig van de wereld afgesloten zijn, elkaar blind kunnen vertrouwen en steunen wanneer dat nodig is. Nog een aantal maanden en dan staan we in de Grand Canyon. Ik kan echt niet meer wachten. Dit gaat zo mooi worden! Lees hier meer over onze voorbereidingen op het grote raftavontuur.

Namens het team willen we speciale dank uitspreken aan Pieter Bekkers en Sarah van Wildwaterschool. Jullie kennis en kunde hebben ons erg vooruitgebracht! Ook grote dank aan Niels, Corné, Bob, Steven en alle studenten die er waren. We hebben niet alleen ontzettend veel van jullie geleerd, maar ook ontzettend genoten van jullie persoonlijkheid en aanwezigheid. Dank!

Wil je zelf ook eens een echt goede raft- of kajakopleiding volgen? Check dan eens de website van Wildwaterschool. Ben je nog zoekende naar een vervolgopleiding, en is sport misschien iets voor je? Check dan eens de website van MBO-Rijnland Sport & Bewegen.

Het copyright van een aantal foto’s liggen bij MBO-Rijnland Sport en Bewegen, Polly en Lies. Dank dat we een paar van jullie foto’s mochten gebruiken voor dit artikel!

---

!