Verslag van een packraft-avontuur op de Semois in België

De perfecte voorbereiding op onze Grand Canyon Raft Expeditie

Hier staan we dan, Lian, Madelief, Polly, Marc en ik, aan de oever van de Semois, in het hart van de Belgische Ardennen. Packraften doen we voor het eerst, en zien het als een perfecte voorbereiding op onze Grand Canyon Raft Expeditie van aankomende winter. Maar we zijn hier niet alleen om fysiek te trainen en skills bij te houden.

Onze vrienden van Bergans of Norway staan ons tijdens de expeditie bij met advies en materialen, waaronder kleding. En dit weekend is een perfect moment om hetgeen ze voor de expeditie in gedachten hebben, aan een eerste test te onderwerpen.

Voor wie packraften niet kent: het is een combinatie van wandelen en stukken varen met een klein opblaasbaar eenpersoons raft. Ze worden veel gebruikt in wat ruigere (wildernis)gebieden. Denk aan een trektocht maken door Zweden of Finland. Lekker een stuk hiken, en wanneer je bij een meer komt, dan steek je die gewoon over, om daarna weer verder te hiken of een rivier af te zakken. In ons geval doen we cirkels vanaf een camping. Eerst een stuk de rivier afzakken, om daarna terug te hiken. De volgende dag doen we het andersom, op een ander deel van de rivier.

Voor ons liggen kleine rugzakken van nog geen vijf kilo. De kleine, felgekleurde bootjes zitten er nog ingepakt in en we kunnen niet wachten om ze in actie te zien. Steven, onze instructeur, geeft duidelijk uitleg en beantwoord geduldig onze vragen. Dat moet ook wel, want hij gaat niet mee, deze tocht moet je helemaal zelfstandig doen. Avontuurlijk is het zeker, want hoewel Steven al langere tijd packrafting trips organiseert, zijn wij de eersten die zijn nieuw uitgezette routes op en rond de Semois mogen uitproberen. Ik ben benieuwd wat we mee gaan maken.

“Op het water zijn doet iets met je hè!”

Niet veel later zitten we erin. “Wat is het weer heerlijk om op het water te zijn, en golven en stroomversnellingen te pakken,” roep ik vol enthousiasme. Ik geniet er echt met volle teugen van. Ook Lian is zo blij als een klein kind. “Op het water zijn doet iets met je hè! Ik word er gewoon vrolijk van,“ zegt ze met een lach van oor tot oor.

De rivier is werkelijk prachtig

En hoe kan het ook anders. De rivier is werkelijk prachtig. Overal zie je mooie kiezelstranden en oevers vol met bloeiende planten. Regelmatig ontwijken we omgespoelde bomen en peddelen we onder steile rotswanden door. Het is echt net alsof je ergens heel ver weg bent, maar dan dichtbij. Misschien komt het gevoel van echt in de natuur zijn ook omdat er buiten ons, niemand op het water is. Een heel verschil met bijvoorbeeld de Lesse of de Ourthe.

Na ongeveer 13 kilometer peddelen wordt het tijd om de heuvels in te trekken. We stoppen aan de oever bij een klein dorpje, halen de lucht uit de rafts en doen ze in de rugzak. De peddels klikken we uit elkaar, die komen aan de zijkant. Na een korte lunch met een lekkere cappuccino, doen we de rugzak op gaan we op pad. Ook hiken moeten we tenslotte trainen, want in de Grand Canyon gaan we veel wandel trips doen in mooie smalle zij-kloven.

Het is een strakblauwe hemel, en al snel merken we dat de kleding die Bergans voor ons uitgekozen heeft een uitstekende keuze is. Het zit buitengewoon comfortabel, was warm op het water, maar wanneer de temperatuur stijgt, zoals nu, is het luchtig genoeg om niet te zweten. Ook de hiking-broeken zitten erg goed en voelen werkelijk als een tweede huid. Op expedities zoals die in de Grand Canyon, is het belangrijk om van tevoren alle spullen goed uit te proberen, en te checken of het ook echt voor jou werkt. Immers, we zitten straks 30 dagen afgesloten van de bewoonde wereld, zonder dat je telefoon ontvangst heeft. Dus dank Bergans! Voor jullie goede adviezen en support!

Het traject door de bossen is erg avontuurlijk. Via smalle, soms half overgroeide paadjes met varens, braamstruiken en omgevallen bomen, banen we ons een weg. Regelmatig komen we weer bij de Semois, waardoor we prachtige uitzichten hebben. Steil is het soms wel, omhoog en omlaag, maar dat kan de pret niet drukken. Er staan ook nergens bordjes die we moeten volgen. Alles gaat via een gps-app waarin de route zit. Fout lopen kan eigenlijk niet, ondanks dat het pad soms moeilijk zichtbaar is.

“Hoever zijn jullie?”

Het is bijna etenstijd, en een ietwat bezorgde Steven vraagt ons via de chat waar we zitten. Gelijk zoekt Marc onze locatie. “Nog maar twee kilometer. Voor het donker zijn we zeker weer op de camping,” schrijf hij terug. Dat we wat langzamer gaan dan normaal is eigenlijk niet zo gek. Er is ook zoveel te zien en te beleven.

Ook de volgende dag is prachtig. Bossen, weilanden, rotswanden en heuvels met mooie oude kastelen, wisselen zich af met hele hoge boogbruggen. Slechts heel af en toe is er een teken van beschaving, zoals een camping of een klein dorpje waar je langs peddelt. Het is dan ook een kwestie van tijd totdat…

“Kijk! Een ijsvogel!!” Roep ik luid. Iedereen draait zich om, maar de snelle blauwe flits die ik zag, is alweer verdwenen. Marc komt gelijk dichterbij peddelen en vraagt: “Waar dan? Ik zie het niet?” Ik wijs. “Daar in die bosjes bij die boomstam in het water, daar is het geland.” Hij kijkt, maar ziet net als de anderen niets.

“Krijg nou wat”

Langzaam laten we ons zonder te peddelen afzakken, tot ineens: “Krijg nou wat,” flap ik eruit.“ Op nog geen drie meter zit het heel parmantig op een tak van de dode omgevallen boom. Rustig kijkt het ons aan, alsof er niets aan de hand is. “Wauw,” fluistert Marc. “Dat is geluk hebben. Dat zie je niet elke dag.” We knikken en proberen een foto te maken, maar ineens vliegt het pijlsnel weg. Een foto maken lukte niet. Wat later op het traject zien we er nog vier. Maar ook daar een foto van maken ging niet.

Voor Polly en Marc is het de eerste keer dat ze in zo’n klein bootje op het water zitten. Raften in een grote raft, dat kunnen ze wel. Gisteren was dus eerst nog even wennen voor ze, maar vandaag proberen ze zelfs in walsen te surfen en spelen we botsautootje op het water. Iedereen lacht breeduit terwijl we de rivier afvaren, totdat we bij de op één na laatste stroomversnelling komen.

“Marc!” roept Lian geschrokken terwijl hij omslaat. Snel is hij weer boven en zwemt naar de kant. “Is alles oké?” vraagt Madelief. Een beetje geschrokken kijkt hij om zich heen. “Met mij is alles in orde, maar ik ben mijn petje en mij nieuwe iPhone kwijt.” Ik kijk hem fronsend aan. “Kwijt?” vraag ik. “Ja, ik zat er bovenop, dan kon ik snel foto’s maken. Stom, ik had het ergens aan vast moeten maken.”

Met z’n allen zoeken we bij de stroomversnelling, maar vinden de telefoon nergens. Ook proberen we nog ‘find my phone’, maar ondanks dat de telefoon waterdicht is, vinden we het niet. “Blijkbaar werkt het signaal niet onder water,” zegt Marc uiteindelijk. Teleurgesteld stappen we weer in de packraft en vervolgen onze tocht.

Op de laatste vaarkilometers is Marc over zijn initiële schrik en teleurstelling heen. We gaan weer helemaal op in de mooie natuur en goede gesprekken. En hoewel we allemaal aardig wat stenen geraakt hebben, is het Polly die een nieuwe trail name krijgt: Rockstar. Omdat ze volgens de dames vandaag de meeste stenen geknuffeld heeft. Ze moet er om lachen en draagt het met eer.

Eenmaal aangekomen op de camping fantaseren we al over volgende packraft trips die we willen gaan doen. Of dat we ooit zelf, met ieder een eigen packraft de wereld rond gaan trekken. Wat het ook gaat worden, dat we dit nog een keer gaan doen is zeker! Het was zo leuk!

Wil je zelf ook eens een hele toffe en avontuurlijk packraft trip in een prachtige omgeving proberen? Check dan eens de website van Packraft Trip. Dank Steven, voor je goede begeleiding en uitstekende service!

Bergans of Norway steunt de Winter Raft-Expeditie in de Grand Canyon. Zo hebben ze ons uitstekend begeleid met het uitzoeken van de juiste kleding en materialen, welke goed tijdens de expeditie zouden werken.

Tijdens deze packraft training droeg ik van de Y-MountainLine serie: Wooltech Midlayer Jacket, Breathe 3L Shell Jacket, Hybrid Softshell Pants
 
Lian droeg kleding uit de Tind lijn (van de beroemde bergbeklimster Cecilie Skog), welke speciaal voor vrouwen is ontwikkeld:
Tind 3L Shell Jacket, Light Insulated Jacket Women, 3L Shell Pants Women, Wool Top Women
 
Dat we deze kleding mee gaan nemen naar de expeditie is zeker. Ze zijn ons uitstekend bevallen.

---