Reisverslag Duitsland | Solo winterkamperen aan de Obersee in Beieren

Het was ruim een jaar geleden dat ik vertrok richting de Obersee. Mijn rugzak was wat zwaarder dan ik had gehoopt, de extra camera en kampeerspullen zorgden ervoor dat de weegschaal ruim 20kg aangaf. Mijn doel was duidelijk: winterkamperen, alleen en in de Alpen. Waarom ik dit ging doen, dat weet ik nog steeds niet helemaal. Iets met zelfredzaamheid, bewijzen dat ik de man ben die ik denk dat ik ben. Of is het om mijn verantwoordelijkheden als gezinsman te ontsnappen. Voor wie doe ik dit?

De Obersee is een natuurlijk bergmeer in de Berchtesgadener Alpen in het uiterste zuidoosten van de Duitse deelstaat Beieren. De Obersee ligt op 613m boven de zeespiegel en heeft een oppervlakte van 57 hectare. De diepte is gemiddeld 29,6 m, de maximale 51 m. Bron: Wikipedia

Richting Königssee

De trein zette me af op het station van Berchtesgaden. In deze bergen had Hitler ook een vakantiehuis. Ik vraag me af of hij ook weleens in zijn eentje de bergen in trok. De omgeving is werkelijk sprookjesachtig. In het dal is het nog herfst, maar bovenin is het hartje winter. Na een korte wandeling langs boerderijen en beken kom ik bij de Königssee aan.

Over dit kristalheldere water brengt een elektrische boot mij naar St. Bartholomä. De boot zit halfvol met Chinese toeristen. Tussen de nieuwsgierige toeristen met design kleding en Louis Vuitton tassen val ik erg op met een gigantische rugzak en outdoorkleding. We varen fluisterstil langs de bergwanden die in het water verdwijnen. Een vage mist verhult mijn verdere bestemming.

Op zoek naar de ijsgrot

Voordat ik mijn reis vervolg naar de Obersee, loop ik een stevig stuk naar de Eiskappelle. Ja, er zou hier een ijsgrot moeten zijn. Maar na een uur stijgen zie ik nog nergens sneeuw om mij heen, behalve op de toppen. Na een half uur hoor ik steeds meer water stromen en ik loop omhoog met de stroom mee. En dan zie ik de ijsgrot. De ingang is bezaaid met grote brokken sneeuw en ijs. Dit is zeker geen stabiele omgeving. Toch wil ik graag een foto maken in de ijsgrot. Ik besluit dat ik niet langer dan een minuut in de ijsgrot blijf, het instortingsgevaar is te groot. Ik maak snel de foto en haast mij weer naar de uitgang.

---

---

Voor het donker wordt

Ik realiseer me dat ik veel tijd heb verloren met de klim. Het is eind november en de dagen zijn kort. Ik zet stevig de pas erin, terwijl ik naar de passage loop richting de Obersee. Als ik lekker warm bij mijn tent wil zitten, heb ik wel tijd nodig om droog hout te zoeken in deze omgeving. Het is namelijk zeiknat van de regen en de dauw. Er is nog een uitdaging. Het pad omlaag is niet echt een officieel pad maar meer een olifantenpaadje. Het valt niet mee om deze te vinden, het wordt al donker. Door de vele bladeren is het pad bijna niet te zien. Gelukkig vind ik het pad en niet snel daarna zie ik mijn eerste bestemming. 

Als ik aankom bij het Boothaus van de Obersee krijg ik kippenvel. Het lijkt wel een scene uit een Steven King thriller. Maar ik kan nu niet meer terug. Snel zoek ik een geschikte kampeerplek en ga ik op zoek naar hout. 20 minuten later is het al pikkedonker. Gelukkig heb ik thuis veel geoefend met het maken van vuur. Ik zoek naar takken die goed kraken, net als ze dat in een vuur ook doen. Ik schil met mijn mes de natte huid van het hout eraf en splijt het hout. Zo kan de droge binnenkant snel vlam vatten. Dan schrap ik hele dunne veters van het droge gedeelte. Hierin valt de ‘ember’ van mijn vuursteen. Je kan je niet voorstellen hoeveel dat vuur met je doet. De angst neemt af terwijl ik een noedelsoepje klaarmaak.

Deze hele tijd heb ik wat te doen gehad. Wandelen, foto’s maken, kamp opbouwen. Maar nu ben ik alleen. Ik voel me steeds meer kwetsbaar. Ik hoor regelmatig geritsel om mij heen en het is goed koud, ondanks het vuur. Ik realiseer mij dat ik nog nooit zo alleen ben geweest als nu. Wanneer ben je nou werkelijk alleen? De eerste mogelijkheid voor een warm huis met eten is nu ongeveer een dag lopen van hier.

Waarom ging ik dit ook alweer doen? Ik besluit vroeg in mijn slaapzak te gaan liggen en lees wat om mijn gedachten te verleggen. De eerste nacht word ik minstens twintig keer wakker van geluid om mij heen. Het vuur ligt wat na te gloeien maar geeft geen voelbare warmte meer af. Ik schat dat het rond het vriespunt is en probeer weer in slaap te vallen.

Fris en fruitig

En dan is het opeens ochtend. Stijf van de kou doe ik een paar jumping jacks om warm te worden. Ik voel me goed, met frisse energie. Maar bovenal ben ik opgelucht dat ik de nacht heb overleefd. Tijd voor een ontbijtje met hete koffie. Het meer kan ik nu voor het eerst goed bekijken. De ruige omgeving is werkelijk te mooi om te omschrijven.

Het voelt goed om weer onderweg te zijn. Mijn koude lichaam warmt langzaam op. De kou heb ik echt onderschat. Ik heb veel laagjes aan, goede warme sokken en een dikke winterjas. Maar toch, als je ‘s avond stil zit, koelt het echt flink af. Ik vraag me af of dit is omdat ik thuis de kachel aan heb en dat het kwestie van wennen is. In ieder geval is het iets om in de gaten te houden voor de volgende nacht.

De verlaten Alm

Via de westkant loop ik naar de andere kant van het meer. Hier kom ik nog een boothuis tegen en een Alm. Waar je in de zomer een dikke schnitzel met friet kan bestellen, ligt deze er nu verlaten bij. Ik denk aan de gezinnen die hier in de zomer pauze nemen tijdens hun wandeltocht, de kinderen gooien stenen in het nu spiegelgladde water. Er is nu niemand en de luiken voor de ramen zijn gesloten. Je hoort alleen het water uit het dakgoot kletteren op de harde, koude grond. Ik besluit mijn waterfles hiermee te vullen, want het is schoon regenwater. 

Het uitzicht de andere kant op is weergaloos. De natte hellingen warmen langzaam op waardoor er een schouwspel van mistflarden ontstaat. Geen minuut ziet er hetzelfde uit. Dit soort natuur geeft mij een nietig gevoel. Verrassend fijn om je zo klein te voelen, hoe zou dat toch komen? Ik geniet van deze dramatische scène.

Uit het dal?

Mijn doel is om langzaam uit het dal te klimmen, en morgen via de hoogvlakte weer terug naar de bewoonde wereld te lopen. De kaart laat zien dat er twee routes het dal uit lopen. Eentje is rood en de andere zwart gemarkeerd. Zwart is een klimroute en rood een pittige wandelroute. De rode doorgetrokken streep verandert soms in rode puntjes, wat betekent dat het technisch wordt.

Aan het eind van het dal is een gigantische waterval, ik schat dat het water zo’n 200 meter omlaag klettert. De rode route moet hier ergens beginnen, maar overal waar ik kijk zie ik omlaag gevallen bomen, agressief ontworteld. Na een half uur klauteren, besluit ik mijn plan aan te passen. Ik denk aan de belofte aan mijn vrouw, dat ik geen onnodig risico zal nemen. Als er hier iets met mij gebeurt, dan zullen ze me niet snel vinden. Ik keer om.

Het blijft regenen. Ik keer terug naar de Alm waar ik onder het dak droog kan staan. Met zo’n nat pak wordt het een hele lange koude nacht. Gelukkig heeft de Alm een goede voorraad droog brandhout, wat onder het afdak prima droog ligt. 

Daar is de stilte weer

Hoe gek het ook klinkt: nadat ik het vuur had aangestoken, werd ik overvallen door een paranoïde gevoel. Dit vuur kan je makkelijk spotten van een paar kilometer afstand. En misschien heeft de eigenaar wel ergens een camera staan? Hij ziet zijn Alm niet graag afbranden. Gelukkig drogen mijn kleren snel en ik besluit het vuur langzaam te laten uitgaan. Mijn slaapplek heb ik al gevonden. Naast het hoofdgebouw vind ik een kleine stal, helaas geen fijne stapel hooi maar koud beton. Wel heb ik een dak over mijn hoofd en ben ik van drie kanten beschermd tegen de wind die nu flink aangewakkerd is. 

Waar je thuis constant wordt beziggehouden is het hier stil, zo stil dat ik na drie dagen alleen met mijn gedachten ben. Dat is een gek gevoel. Het lijkt alsof er iets niet klopt. Ook al ben ik ervan overtuigd dat het best kan wennen, vind ik het voor nu goed. De volgende ochtend besluit ik weer terug te gaan. Zoals gepland, maar bitterzoet.

Ik loop langs mijn oude slaapplek van de eerste nacht en plotseling hoor ik een hard, rauw geluid. Het klinkt als een blaf, een grom met een hese toon. Ik herinner me dat er soms beren worden gespot in dit gebied, heel zeldzaam maar toch. Het laatste stuk worst dat ik bij me heb eet ik snel op en maak dat ik wegkom. Mijn hart zit in me keel.

Terug naar de bewoonde wereld

Ik loop langs een andere verlaten boerderij die aan de Königssee staat. Uit de verte zie ik een man met een boot aankomen. Ik vraag of ik met hem mag terugvaren, maar lachend weigert hij. Ik vervolg mijn tocht naar St. Bartholomä, waar ik terug vaar naar de bewoonde wereld. 

En wat was dat geluid nou?

Terwijl ik dit schrijf mis ik het avontuur in Duitsland enorm. En dat ik het koud heb als ik eraan terugdenk. Het heeft me geleerd om met die onzekerheid te leven, soms moet je dat jezelf gunnen. Oh, en dat geluid van het dier? Dat bleek achteraf van een jong mannetjes hert te zijn. Dit soort geluiden maken ze om de concurrentie weg te jagen. Hij wint. Ben je nou benieuwd naar het geluid? Kijk dan onderstaande YouTube video.

---