Reisverslag Ecuador: wij fietsten over de Avenue der Vulkanen

Wij fietsten over de Avenue der Vulkanen

Een inspirerend reisverhaal van Nienke en Pim

De Trans Ecuador Mountain Bike Route, de TEMBR, loopt van noord naar zuid Ecuador en volgt voor 90% onverharde wegen. De complete route is ruim 1300km lang. Onderweg fiets je langs meerdere vulkanen, de Avenue der Vulkanen,  over verschillende bergpassen van vierduizend meter en hoger en op alle soorten ondergrond denkbaar. Een uitdaging van jewelste als je deze Avenue der Vulkanen op een mountainbike fietst, laat staan op een meer conventionele en zwaarbeladen toerfiets. Wij fietsten het middendeel, de ‘Avenue der Vulkanen’ en beleefde het avontuur van ons leven.

Bikepacking in Ecuador langs de Avenue der Vulkanen

De TEMBR is een route ontworpen voor fietsen met een zogenoemde ‘bikepacking setup’. De basis is een mountainbike aangepast voor het monteren van enkele specifiek ontworpen tassen, waarmee je onder andere een tent mee kan vervoeren. Zodoende kan je enkele dagen of weken zelfvoorzienend fietsen. Wij fietsen echter op conventionele toerfietsen. Je kent ze wel, fietsen met fel rode tassen bij de voorwielen en bij de achterwielen. Het totale gewicht van een toerfiets inclusief water en eten kan oplopen tot vijftig kilogram.

Ter hoogte van de hoofdstad Quito pikten we de TEMBR op. Al snel werd het asfalt ingeruild voor de beruchte kasseien van Ecuador. Deze oude wegen zijn bestraat met grote kiezels, anders dan de bekendere kasseien in bijvoorbeeld Noord Frankrijk, maar minstens zo oncomfortabel. Al hobbelend en stuiterend over deze wegen, vraag je je af hoe lang ze er over hebben gedaan deze wegen aan te leggen. Het kan niet anders dan dat ze steen voor steen noeste handenarbeid hebben verricht. Een knap staaltje van doorzettingsvermogen.

Doorzettingsvermogen op onverharde wegen

En precies dat, doorzettingsvermogen, is wat van ons werd gevraagd de eerste dagen. Het eerste hoogtepunt zou de vulkaan Cotopaxi zijn. Maar de eindeloos lijkende kilometers aan kiezelwegen begonnen ons op te breken. Tel daarbij op dat we onze vijftig kilogram wegende fietsen ook nog eens over hellingen van meer dan twintig procent moesten sjouwen, ofwel fietsend ofwel duwend. Het deed ons al na enkele dagen twijfelen of we dit wel vol konden houden, laat staan of we dit wel wilden. Gelukkig waren de uitzichten en de omgeving de moeite van het fietsen waard. We hielden de moed erin.

Stug door fietsend en duwend werd ons uiteindelijk de weg versperd door een meters hoog hek met prikkeldraad

Langzaam vorderden de kilometers en kropen we dichterbij Cotopaxi. Het pad leidde volgens de gps twintig kilometer voor de vulkaan nog een stukje omhoog en dan zouden we deze klassiek gevormde vulkaan bereiken. Helaas voor ons hield het pad op en werden we boeren akkers ingestuurd. Hier hadden we geen rekening mee gehouden. Geen pad te bekennen! Stug door fietsend en duwend werd ons uiteindelijk de weg versperd door een meters hoog hek met prikkeldraad. Met geen mogelijkheid konden we verder.

National Park Cotopaxi Vulkaan

We besloten van de GPS af te wijken en een berg wandelpad en wankel boomstam bruggetje te nemen die ons op een betere weg naar Cotopaxi leidde. Wederom twijfelde we sterk of we de route moesten blijven volgen. Al twijfelend kwamen we een echtpaar met kind tegen die de andere kant op fietste. Wat bleek, de man van dit gezin was Mathias Dammer, één van de gebroeders Dammer, de bedenkers van de TEMBR, lokale held en outdoor goeroe. Hij vertelde ons dat de wegen wat minder zwaar zouden worden en dat we het wel zouden redden op onze fietsen.

Hij plaatste wel een kanttekening over onze zwaarbeladen toerfietsen en de dunne twee inch banden zonder profiel. Normaal fietst men deze route op dikke mountainbikebanden, met minder bepakking en, voor nog meer comfort, voorvork vering. We waren ons inmiddels terdege bewust dat we niet het meest ideale materiaal hadden.

De besneeuwde top die vaak deels of geheel in wolken gehuld is voltooit het plaatje

Vol goede moed door deze geweldige en inspirerende ontmoeting en door het nieuws dat het wat minder zwaar zou worden, fietsten we het Cotopaxi nationaal park in. En wat een geweldig uitzicht heb je daar op deze vulkaan! Deze stratovulkaan lijkt zo uit een boek te komen zo mooi. De besneeuwde top die vaak deels of geheel in wolken gehuld is voltooit het plaatje. We vergaten al het bloed, zweet en tranen die het ons gekost had hier te komen.

Quilotoa kratermeer

De route vervolgde zijn weg richting het Quilotoa kratermeer, de tweede vulkaan van de Avenue der Vulkanen. Beroemd vanwege het felgroene water enkele honderden meters diep gelegen in een inactieve vulkaan. De hele omgeving rondom deze krater is bedekt met een dikke laag zandachtig materiaal. Dit is het resultaat van acht uitbarstingen in de afgelopen tweehonderdduizend jaar, waardoor deze laag zich gevormd heeft.

Fietsen door deze zanderige wegen is zwaar, de berg op fietsen door zand lukt bijna niet, dus met onze zware toerfietsen bleek het een uitputtingsslag te zijn. De woorden van Mathias Dammer bleken helaas valse hoop. Vaak moesten we enkele kilometers de toerfietsen duwen, want het was onmogelijk te fietsen. De laatste kilometers naar de krater waren gelukkig verhard, waardoor de dag van aankomst met een glimlach eindigde.

Tegen deze tijd leefden we al twee weken boven de drie duizend meter dus waren we aardig geacclimatiseerd

De krater zelf ligt op ongeveer vier duizend meter hoogte. Tegen deze tijd leefden we al twee weken boven de drie duizend meter dus waren we aardig geacclimatiseerd. De dag na aankomst besloten we een rustdag te nemen en een wandeling naar de krater te maken. We hadden geluk! De zon scheen uitbundig en de kleur van het water kreeg daardoor een nog diepere kleur groen. Een heerlijke dag in een mooie omgeving deed ons goed.

Fysieke en mentale uitdagingen op de fiets

Op weg naar vulkaan nummer drie van de Avenue der Vulkanen, de Chimborazo, kregen we wederom zware beklimming over onverharde wegen voor onze kiezen. De omgeving was op momenten schitterend en adembenemend. Inmiddels hoog in de bergen, in afgezonderd gebied, fietsten we door dorpjes bevolkt door de Quechua. Deze mensen leiden nog een traditioneel bestaan en hullen zich in kleurrijke klederdracht. Verdiensten uit landbouw en alpacawol zorgen ervoor dat ze deze traditionele levensstijl kunnen behouden. Het leek soms alsof de tijd stil heeft gestaan in dat deel van Ecuador.

de fysieke inspanning van de afgelopen weken begon zijn tol te eisen

Helaas hadden we al enkele dagen te maken met bewolkt en mistig weer. Ook de fysieke inspanning van de afgelopen weken begon zijn tol te eisen. De dagen leken zonder hoogtepunt voorbij te gaan en de sfeer was mistroostig. De dorpen leken te lijden onder armoede en voelden troosteloos aan. De combinatie van moeheid, dagen in de mist, troosteloze dorpjes, armoede en vuiligheid leidden tot een dieptepunt van het moraal. Negatieve gedachten als ‘waarom doe ik dit?’, ‘ik kap ermee!’, ‘hier heb ik geen zin in’ zorgden voor een emotionele uitbarsting. We besloten dat het even genoeg was en namen een bus naar het dorp Salinas.

Dit dorp staat bekend als een toeristisch dorp, dus alle gemakken waren voorzien. Men heeft zich in dit dorp gespecialiseerd in het maken van heerlijke kaas en chocola. Het was een welkome en welverdiende rust met pizza, chocola, heerlijke warme douche en een paar dagen de benen omhoog.

Fietsen naar de maan, voltooiing van Avenue der Vulkanen

Vanuit Salinas was het nog een klein stukje naar de Chimborazo. Een bergpas van vierduizend en vierhonderd meter hoog over fietsen was het enige wat ons in de weg stond. Gelukkig was de weg van goede kwaliteit en scheen de zon weer uitbundig. Stevige gravel zorgde voor een comfortabele rit met deze gigantische en ruige vulkaan als hoogtepunt van de TEMBR.

Vanwege de equatoriale bolling van de aarde en de ligging dichtbij de evenaar ligt de top van de Chimborazo het verst weg van het centrum van de aarde. Zodoende is deze top het dichtsbijzijnde punt tot de maan, op de hele wereld.

Wat voelde we ons klein in de schaduw van deze gigant en wat was die mooi! Een deja vu van de Cotopaxi waar voorafgaand we ook zo hadden afgezien, vergaten we al onze zware momenten. Blij dat we doorgezet hadden kampeerden we aan de voet ervan en genoten van het uitzicht!

Voor ons betekende dit het einde van de TEMBR en de Avenue der Vulkanen. We mochten nog dertig kilometer dalen tot de laatste stad. We hoefden geen trap te veel doen om daar te komen en flierefluiters kwamen we aan. Trots, een ervaring rijker en onze grenzen wat verder opgerekt besloten we dat het een geweldig avontuur de was geweest!

Lees meer fietsavonturen op de FIETSPAGINA