Bergans of Norway

Onze reizen zijn mede mogelijk gemaakt door Bergans of Norway

Halverwege de ochtend zit ik met een koffie en een appelgebak op het terras bovenop de Col d’Iseran, met 2.770 meter de hoogste verharde bergpas van Europa. Er is geen wolkje aan de lucht en de zon zorgt voor een behaaglijke warmte. Ik kijk uit over een adembenemend panorama van deels met sneeuw en ijs bedekte grijsgroene bergtoppen dat zich in alle windrichtingen uitstrekt. In alle vroegte ben ik uit Val d’Isere vertrokken om zeker te weten dat ik tijdens de klim geen last zou hebben van de motoren die het leven van een fietser aardig kunnen verzieken.

Na twee weken fietsen door de Alpen ben ik topfit en zijn mijn benen van beton. Het kost me dan ook geen moeite om boven te komen. Door het nagenoeg ontbreken van ander verkeer is deze beklimming er één van puur plezier. Ik heb dus meer dan één reden om mezelf te trakteren op gebak. Daarom bestel ik nog maar een stuk.  

Aan de start van de Grossglockner Hogh Alpenstrasse, Oostenrijk - augustus 2021
Aan de start van de Grossglockner Hogh Alpenstrasse, Oostenrijk. Foto: Jeroen Kleiberg

Afzien

Dit gevoel van gelukzalige euforie is nog ver weg als ik twee weken eerder meerdere keren sterf tijdens de beklimming van de Grossglockner Hogh Alpenstrasse, de eerste pas die ik tijdens mijn fietstocht door de Alpen over moet. Ik ben in Salzburg begonnen met mijn fietstocht nadat we onze enigszins teleurstellende fietstocht door het vlakke oosten van Duitsland hebben afgebroken.

We realiseerden ons dat we eigenlijk liever in de bergen willen zijn. Mette in haar wandelschoenen en ik op de fiets. Een plan heb ik eigenlijk nog niet, behalve een vaag idee om richting de Middellandse Zee te fietsen en onderweg een paar mooie Alpenpassen te pakken. Fietsend naar het zuiden is de weg over de Grossglockner de eerste pas die ik tegen kom.

Gelukkig ben ik niet in deze klim, maar liften is geen optie en opgeven al helemaal niet.  

De Grossglockner Hochalpenstrasse is vernoemd naar de berg Grossglockner, met 3.798 meter de hoogste berg van Oostenrijk. Over een afstand van bijna 35 km moet ik 1.900 meter omhoog om op de 2.504 meter hoge Hochtor pas te komen. Het uitzicht zou schitterend moeten zijn, maar hoe hoger ik kom in de 36 haarspeldbochten hoe beroerder het weer wordt. Na het uitzicht verdwijnen de aangename temperaturen.

Het zonnetje aan het begin maakt plaats voor regen en sneeuw. De wind begint toe te nemen en natuurlijk heb ik die tegen. Is de weg in het begin nog vals plat, de laatste kilometers word ik afgebeuld met kilometers lang gemiddeld 12 procent. Gelukkig ben ik niet in deze klim, maar liften is geen optie en opgeven al helemaal niet.  

Grossglockner Hogh Alpenstrasse, Oostenrijk
Grossglockner Hogh Alpenstrasse, Oostenrijk. Foto: Jeroen Kleiberg

Het is bijna donker als ik uitgeput en onderkoeld de top bereik. Ik neem mij voor om nooit meer over een Alpenpas te fietsen. Maar nadat ik ben afgedaald naar Heiligenblut en na een lange nacht in een goed bed weer fit wakker word, ben ik dat al weer vergeten. Mijn volgende bestemming zijn de Dolomieten die ik bereik via de gemakkelijke fietsroute langs de Drau, waar het filerijden is tussen de Italiaanse gezinnen. Tussen de steile rotswanden en pieken die zich als 3.000 meter hoge torens verheffen boven het omliggende landschap, slinger ik breed lachend over een onverhard pad naar Cortina. Dit is hoe fietsen hoort te zijn.

Op elk vlak stukje staat het blik uitgestald en bovenop de passen lijkt het wel de Efteling zo druk.

Maar helaas is dit maar tijdelijk. Ik vervolg mijn weg over de Grande Strada delle Dolomiti, door het hart van de Dolomieten die op de werelderfgoedlijst van UNESCO staan. Over drie passen fiets ik door een berglandschap met unieke gekartelde pieken. Tussen grijze granieten pieken en groene valleien. Het is schitterend, maar ook stervensdruk. Ik ben regelmatig sneller dan de slang auto’s die soms stapvoets verder moet.

Op elk vlak stukje staat het blik uitgestald en bovenop de passen lijkt het wel de Efteling zo druk. Elk schilderachtig dorp dat ik passeer barst uit haar voegen van de vele toeristen die er zijn. Ik voel dan ook geen behoefte om hier lang te blijven en fiets in twee dagen naar Bolzano.

Grande Strada delle Dolomiti, Italië
Grande Strada delle Dolomiti, Italië. Foto: Jeroen Kleiberg

Euforie

Inmiddels begint er een plan te ontstaan. Waarom zou ik niet proberen om zo veel mogelijke hoge Alpen passen over te fietsen? Over de Via Claudia Augusta fiets ik vanuit Bolzano naar Prad am Stilfserjoch in Duitstalig Italië, naar de start van de Passo dello Stelvio. Dit is één van de bekendste, zwaarste en beruchtste bergpassen in de Alpen. In ruim 20 kilometer moet er bijna 2.000 meter worden geklommen om in 48 haarspeldbochten de 2.758 hoge pas te bereiken. De weg loopt door een schitterend wild landschap van diepe valleien, gletsjers en verweerde pieken.

De prachtige natuur, de uitzichten vanaf de weg en natuurlijk het recordaantal haarspeldbochten, maken de route over de pas tot een van de beroemdste wegen van de Alpen. Ik ben dan ook niet de enige fietser. Wel de enige niet wielrenner. Maar als je denkt dat ik met mijn afgeladen fiets te traagste bent, dan vergis je je. Ik laat me natuurlijk niet kennen en als ik een wielrenner kan inhalen dan doe ik dat.    

Passo dello Stelvio, Italië
Passo dello Stelvio, Italië. Foto: Jeroen Kleiberg

Waar ik voor de Grossclockner mijn laatste krachten nodig had, bereik ik de Passo dello Stelvio met een lach op mijn gezicht. Het is koud en het sneeuwt, maar ik voel me fantastisch. Vanwege de slechte vooruitzichten in Zwitserland, kies ik er voor om voorlopig in Italië te blijven en de afslag naar Zwitserland te negeren. Dit blijkt een fantastisch besluit. De afdaling is namelijk zo mogelijk nog spectaculairder dan de stijging en het duurt ook nog eens veel langer. Het landschap waar ik doorheen kronkel herken ik van de foto’s van de meest spectaculaire bergpassen. Hier wilde ik altijd al een keer fietsen en nu doe ik het.

Passo dello Stelvio, Italië
Passo dello Stelvio, Italië. Foto: Jeroen Kleiberg

De Sentiero Valtellina is de 114 km lange fietsroute die de hoge Alpen met het turquoise water van de meren van Noord Italië verbindt. Het is een heerlijke route naar Lago di Como waar ik in een hele andere wereld terecht kom. Een fotogenieke wereld van glinsterende meren, schitterend gelegen stadjes en kronkelende wegen hoog en laag langs het water. In Zwitserland fiets ik langs Lago di Lugano, waar de Italiaanse charme plaatsmaakt voor een kil vertoon van rijkdom.

De kapitale huizen liggen verscholen achter hoge hekken of liggen meerdere verdiepingen naar beneden aan de waterkant. Vanaf straatniveau te bereiken met een eigen lift. Zelfs in Dubai zag ik minder Ferrari’s, Lamborghini’s en Porsches dan op dit hele kleine stukje exclusieve aarde.    

Lago di Como, Italië
Lago di Como, Italië. Foto: Jeroen Kleiberg

Pretpark Zwitserland

Met meer dan 12.000 kilometer aan bewegwijzerde paden zijn er talloze opties om te fietsen in Zwitserland. Het groeiende aantal fietsers en mountainbikers heeft er in belangrijke mate toe bijgedragen dat de voormalige winterbestemming Zwitserland een vakantiebestemming voor het hele jaar is geworden. Het uitgebreide fietsnetwerk biedt voor elk wat wils: vlak of bergachtig, een lichte fietsroute voor een pleziertocht of juist een pittig mountainbikeparcours. Ik kijk dan ook erg uit naar mijn route door Zwitserland.

Het landschap is volledig verkracht door het infrastructurele geweld dat hier is uitgerold: wegen, spoorlijnen en hoogspanningsmasten lopen als een kluwen spaghetti boven en onder elkaar.

Mijn eerste bestemming is de Gotthard Pass over de nationale route Nord-Sud die parallel loopt aan de belangrijkste noord-zuidverbinding tussen Duitsland en Italië. Aantrekkelijk is de route tot aan Airolo allerminst. Het landschap is volledig verkracht door het infrastructurele geweld dat hier is uitgerold: wegen, spoorlijnen en hoogspanningsmasten lopen als een kluwen spaghetti boven en onder elkaar. De Zwitsers zijn er zelf ook niet blij mee en proberen het almaar toenemende (vracht)verkeer van de weg en op het spoor te krijgen, waarvoor ze het AlpTransit-project zijn gestart. Onderdeel daarvan is de Gotthard-basistunnel, die met lengte van 57 kilometer de langste tunnel ter wereld is.

De oude weg over de Gotthard Pass, Zwitzerland
De oude weg over de Gotthard Pass, Zwitzerland. Foto: Jeroen Kleiberg

De Zwitsers hebben goed hun best gedaan om een fietspad aan te leggen waar je als fietser in elk geval autovrij kunt fietsen, maar pas voorbij Airolo, als ook het autoverkeer in een tunnel is verdwenen, wordt het fietsen weer een vorm van plezier. De oude weg over de Gotthard Pass, de zogenaamde Tremola, is een goed onderhouden kasseien weg. De laatste kilometers moet er nog 300 meter worden geklommen in 24 haarspeldbochten. Het is schitterend om over deze oude weg te fietsen die bijna geheel autovrij is. Het is fantastisch om te zien hoe de weg omhoog kronkelt tegen de berg. Een berglandschap met haarspeldbochten kan bijna niet fotogenieker.

De buitenlandse toeristen zijn inmiddels bijna allemaal weer thuis, maar dat is dan weer het startschot voor de motorrijders om te scheuren door de bergen.

Uitzicht op de Grimselpas, Zwitzerland
Uitzicht op de Grimselpas, Zwitzerland. Foto: Jeroen Kleiberg

Helaas is het aan de andere kant van de pas gedaan met de rust. Het is inmiddels weekend en dat betekent dat de Zwitsers er massaal op uit gaan om te cruisen door hun schitterende berglandschappen. De buitenlandse toeristen zijn inmiddels bijna allemaal weer thuis, maar dat is dan weer het startschot voor de motorrijders om te scheuren door de bergen aangevuld met de ene na de andere karavaan vol snelle sportwagens. Het is afgelopen met de stilte in de bergen. Na de Gotthard ga ik in westelijke richting over de beroemde Furka en Grimselpas, waarbij de grootste uitdaging het negeren van het continue geraas en gebrom is. Ik vind het heel moeilijk om te genieten van het overweldigende landschap als dat niet in stilte kan.

Route des Grandes Alpes

Een kwart van de Alpen liggen in Frankrijk en de Franse Alpen schijnen tot de mooiste plekken ter wereld te behoren. Hier zijn wilde landschappen van met sneeuw en ijs bedekte rauwe pieken en hoge bergen, legendarische bergpassen om overheen te fietsen, bergmeren om in te zwemmen en wilde valleien om te verkennen. Er zijn bossen, uitgestrekte gletsjers, dramatische kloven en dalen waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Dit wilde landschap is het dunst bevolkte deel van Frankrijk, waardoor de bergen relatief ongerept zijn met flora en fauna die zelden elders worden gezien. Hier wonen steenbokken en gemzen, wolven en wilde zwijnen. Maar ook zeldzame gieren en adelaars die majestueus de hemel bevolken.

Dit wilde landschap is het dunst bevolkte deel van Frankrijk, waardoor de bergen relatief ongerept zijn met flora en fauna die zelden elders worden gezien.

Hoe mooi de Franse Alpen dus ook moeten zijn, ik ben er nog nooit geweest.  Maar dwars door de Apen, van het meer van Geneve naar Nice aan de Middellandse Zee, loopt de Route des Grandes Alpes. Door de combinatie van schitterende meren, afgelegen valleien en adembenemende uitzichten is deze route de ultieme rit door de Franse Alpen. De route gaat door vier nationale parken en over 16 Alpenpassen, waaronder de hoogste verharde bergpas van Europa. Dit klinkt precies als wat ik nodig heb na de drukte in zowel de Zwitserse als de Italiaanse Alpen.

Route des Grandes Alpes, Frankrijk
Route des Grandes Alpes, Frankrijk. Foto: Jeroen Kleiberg

Ik ben fit dus het kost me niet veel moeite om via Martigny en de beide Sint-Bernhardpassen Frankrijk te bereiken en mijn route over de Route des Grandes Alpes in zuidelijke richting te vervolgen. Het berglandschap is zonder twijfel een heel stuk adembenemender en wilder geworden. Met uitzondering van het gebied rond Val d’Isere worden de hellingen niet langer verpest door pistes en skiliften en ook ontbreken hoogspanningsleidingen in veel van de dalen. Ik ben natuurlijk niet de enige toerist, maar het massatoerisme lijk ik achter me te hebben gelaten. Maar wat blijft zijn de gemotoriseerde macho’s die die de stilte van de bergen doorboren met het vreselijke kabaal van hun motoren.

Maar wat blijft zijn de gemotoriseerde macho’s die die de stilte van de bergen doorboren met het vreselijke kabaal van hun motoren.

Als ik in alle vroegte begin aan mijn klim naar de hoogste bergpas van de Alpen, de 2.770 meter hoge Col d’Iseran, heb ik nog nergens last van. Ik geniet met volle teugen van de haarspeldbochten die me steeds hoger door het wilde landschap van woeste bergen voeren. Het enige geluid is mijn toenemende ademhaling en het gepiep van de verschrikte marmotten. De lucht is fris en schoon. Er zijn geen uitlaatgassen die mijn reuk verpesten. Zonder afleiding fiets ik high van plezier naar boven, waar ik het leven vier met koffie en gebak.

In de afdaling vanaf de 2.770 meter hoge Col d’Iseran, Frankrijk. Foto: Jeroen Kleiberg

Ook in de lange afdaling is er niets dat mijn fietsgenot door de ruige bergen in de weg staat. Af en toe moet ik remmen voor een auto of word ik van de weg gereden door een camper die de bocht te krap neemt, maar vooral kan ik ademloos genieten van de duizend groene, grijze en bruine tinten waaruit dit landschap is opgebouwd. Het voordeel van haarspeldbochten is dat ik de bergen in alle richtingen kan bewonderen; ik fiets naar het zuiden, maar de helft van de tijd kijk ik terug naar waar ik vandaan kom. Er is zoveel schitterends te zien dat het bijna pijn doet aan mijn ogen. Mijn hersenen maken overuren om alles te verwerken.   

Inmiddels weet ik dat ik kan klimmen en ook weet ik dat er geen enkele pas te hoog of te steil is om te falen.

Als mijn klim naar boven samenvalt met die van de motorrijders is het een heel ander verhaal. Inmiddels weet ik dat ik kan klimmen en ook weet ik dat er geen enkele pas te hoog of te steil is om te falen. Ik fiets in mijn eigen cadans, genietend van het met elke bocht veranderende landschap. Ik tel de bochten, kijk op mijn hoogtemeter hoe ver ik al ben gekomen. Zo kom ik altijd boven. Maar hoe meer verkeer, hoe meer motorrijders, hoe meer de fysieke uitdaging veranderd in een mentale. Voor mij valt het plezier in fietsen samen met rust en stilte. Hoe meer drukte, hoe meer lawaai, hoe minder het plezier en hoe groter de mentale uitdaging wordt om hoger en verder te komen. Het is de vloek van de motorrijder die mij het plezier in fietsen door de bergen langzaam maar zeker ontneemt.

Col Agnel, Italië
Col Agnel, Italië. Foto: Jeroen Kleiberg

Na de magnifieke Col d’Izoard verlaat ik de Route des Grandes Alpes om mijn route te vervolgen in een wilde vallei die me naar Italië voert. Ik laat de motorrijders achter me die de standaard toeristenroute blijven volgen. Ik fiets door kleine dorpen met houten huizen, langs een schuimende bergrivier steeds hoger richting Col Agnel, met 2.744 meter de op twee na hoogste verharde bergpas in de Alpen.

Nu hoor ik geen auto’s of motoren, maar alleen het geraas van de wind in mijn oren die mij terug probeert te blazen. Ik ruik geen uitlaatgassen, maar alleen mijn eigen zweet dat de kruidige berglucht verrijkt. Het gaat niet van zelf, maar natuurlijk kom ik boven. Boven ben ik niet alleen: een kudde steenbokken kijkt even verschrikt, maar gaat dan weer onverstoord door met grazen. Ik kan hier wel uren blijven.

Lees hier meer verhalen van onze reporters

klik voor bijzondere reizen naar Nieuw-Zeeland en Australië


 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

 

Yomads

Onvergetelijke outdoorreizen van Yomads

Bij Yomads draait alles om het creëren van onvergetelijke outdoorreizen. De trips zijn speciaal geselecteerd zodat je op de meest unieke plekken komt, #opjebucketlist. Je ontdekt tijdens het hiken ongerepte landschappen en nieuwe bestemmingen. In kleine groepen, ver buiten de gebaande paden en weg van de massa. Lees meer

Little America

Unieke rondreizen door het noordwesten van de VS

Ontdek de Pacific Northwest door de ogen van de locals met Little America. Je verblijft in kleinschalige accommodaties, midden in de overweldigende natuur van Oregon en Washington. Maak kennis met de vriendelijke hosts en beleef een unieke en onvergetelijke reis, ver weg van het massatoerisme.
Lees meer