Oezbekistan is dodelijk saai, maar wel weer een leuk verhaal!

klik voor bijzondere reizen naar Nieuw-Zeeland en Australië

---

 

Oezbekistan is dodelijk saai, maar wel weer een leuk verhaal

Een reisverhaal van Jeroen Kleiberg

Mijn eerste dagen in Oezbekistan had ik anders voorgesteld. Na vijf dagen bikkelen om Turkmenistan binnen de tijd door te komen, ben ik er wel aan toe om mij zelf in Buchara even in de watten te leggen. Lekker eten, een goed bed om in te slapen, verfrissende drankjes op een terras en een beetje rondstruinen door de historische stad. Een groot glas koud bier staat al dagen aan de horizon te stralen. Ik kan er bijna bij, maar dan slaat het noodlot toe.

Mijn buik begint funny te doen en ik ben plotseling zo slap als een vaatdoek. Foute boel denk ik. Ik heb een hotel nodig en snel. Buchara ga ik echt niet halen. Gelukkig is er een motel, waar ik de volgende 12 uur meer op het toilet dan in het comfortabele bed door breng. Echt lekker voel ik me niet. De volgende dag lift ik naar Buchara, waar ik mij zelf trakteer op een fijn hotel om bij te komen van al mijn avonturen.

Gouden tanden

Met enige vertraging volgt er dan toch het grote glas koud bier waar ik zo naar verlangde. Het signaal dat het weer goed met me gaat. Het leven straalt me weer tegemoet. Net als de gouden tanden van de goedlachse Oezbeken. Tanden vallen hier als rijpe kersen uit. Zou het komen door alle mierzoete drankjes? Het straatbeeld wordt gedomineerd door Pepsi. In een restaurant kan ik kiezen tussen een Pepsi of een minstens zo zoete Miranda. Kleine flesjes of een blikje doen ze hier niet aan. Bestel ik een Pepsi, dan komt er een anderhalve liter fles op tafel te staan. Wat je niet opdrinkt neem je mee. Met twee van die flessen per dag vallen je tanden vanzelf wel uit. Ik vind het wel een mooi beeld: die stralend lachende vrouwen, met hun volledig vergulde voortanden in hun blauwe, gele en rode jurken.

De Oezbeken zijn kleurrijker dan het land waarin ze leven. Een groot deel van het land is woestijn: vlak, dor en bruin. Dit vlakke, dorre land wordt afgewisseld met frisgroen landbouwgebied, waar het meeste werk nog met de hand wordt gedaan. De mannen rijden rond op hun rode tractor, terwijl de vrouwen in hun gekleurde gewaden het onkruid wieden. Vrolijk word ik toegezwaaid als ik passeer. Mijn ‘salom’ wordt steevast begroet met een brede lach. Kinderen proberen mij op hun Chinese fiets bij te houden, terwijl we vrolijk babbelen in een mix van Engels en Russisch.

De Oezbeken zijn kleurrijker dan het land waarin ze leven

Ik passeer door ezels voortgetrokken karren en blauwe trucks met hoog opgestapelde geeloranje balen hooi. Langs de weg worden meloenen en goudgele appels verkocht. In de woestijn wordt her en der gefermenteerde kamelenmelk aangeboden, dat bruist als spa rood. In de plaatsjes die ik passeer is het kebab dat de klok slaat. Maar ook is er ‘somsa’: in een steenoven gegaarde vleespasteitjes. Nog beter is de ‘lagman’ (noodle soep), wat betekent dat ik in de buurt van China kom.

Buchara en Samarkand

Oezbekistan is een behoorlijk saai land om door heen te fietsen. Het landschap is minimaal zo eentonig als in Turkmenistan. Het zijn de steden die hier de show stelen. Buchara en Samarkand behoren tot de beroemdste steden langs de zijderoute. De oude stad van Buchara staat vol blauwbekoepelde medresse’s en moskeeën. De smalle straten vol met karakteristieke koppen en mooie jurken. De laatste jaren is Buchara grondig gerenoveerd en voorzien van tientallen hotels, wat helaas wel betekent dat de rauwe randjes zijn verdwenen en de stad wat kunstmatig overkomt.

Ook Samarkand heeft de nodige aandacht gehad, maar nog steeds zijn er weinig plekken zo indrukwekkend als het Registan in het vroege avondlicht. Het grote plein, met aan drie zijden een volledig betegelde medresse, is prachtig aangelicht en na zes uur ’s avonds afgesloten voor het publiek. Agenten in groene uniformen handhaven de regels en spekken hun eigen portemonnee.

Fluisterend komt er een groen mannetje naar me toe als ik met mijn statief sta te fotograferen. Voor 3 dollar kan ik in alle rust de medresse’s bekijken en voor een paar dollar meer mag ik de minaret beklimmen. De prijzen zijn onderhandelbaar. Hij is een beetje huiverig voor zijn baas. Niet omdat hij bang is betrapt te worden, maar omdat hij te weinig bijverdiend.

Lees hier de andere verhalen van fietsavonturier Jeroen Kleiberg

Jeroen Kleiberg

Al jaren ben ik met grote regelmaat op reis. Op zoek naar het avontuur, nieuwsgierig naar het onbekende, geïnteresseerd in het alledaagse. Ik wil ontdekken en verkennen. Ik ben al op veel plekken geweest, maar op de meeste nog niet. Fietsen doe ik graag, maar niet altijd en overal. Ik leg mijn reizen vast in beeldende verhalen en sprekende foto’s. Ik ben schrijver, fotograaf en avonturier en inspireer mensen met andere ogen te kijken.

www.bestemmingonbekend.nl

Klik hier voor bijzonder mooie rondreizen door Noorwegen

---