REISVERSLAG: Rond de Atlas in Marokko, ontdek het onverwachte

REISVERSLAG: Rond de Atlas in Marokko, ontdek het onverwachte

Door Sabrina Gaudio | fan van bergwandelen.com

Waarom dacht ik in hemelsnaam dat ik dit kon? Het is ochtend en we lopen door de vallei van Azzadene, in het hart van Toubkal Nationaal Park. Dag vier van mijn wandeling door de Hoge Atlas in Marokko. Ik klauter over rotsblokken en blijf dichtbij Omar, onze lokale gids. Hij weet precies waar het veilig is om mijn vermoeide en pijnlijke voeten neer te zetten. Ik heb het koud, ben doodmoe en wil eigenlijk helemaal geen watervallen bekijken. Ik schiet gedachteloos wat foto’s, maar kan me niet zetten tot het ècht zien van deze plek.

Boven ons hoofd cirkelt een helikopter. Er is een reddingsoefening gaande en dappere mannen slingeren aan meterslange touwen uit de helikopter. Ze gaan de kloof in waar wij naar op weg zijn. Het overweldigende geluid maakt het me nog moeilijker om me te concentreren op het lopen. En dan opeens zie ik ze, de watervallen van Irhoulidene. Perfect verstild liggen ze gedrapeerd over de grillige rotswanden. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik bevroren watervallen zie en het is ongelofelijk mooi. Als een ‘real-life’ foto, waar het moment opeens is stil gelegd. Overrompeld door deze aanblik vergeet ik plotsklaps al mijn wandelzorgen. Hoewel mijn mede-wandelaars naast me staan, is dit moment alleen van mij.

Hernieuwd gevoel van enthousiasme

En dan, alsof ik kracht heb gehaald uit deze prachtige plek, dwing ik mijn vermoeide benen weer aan het werk, met een hernieuwd gevoel van enthousiasme. We lopen terug door het terrein waar we zojuist ook doorheen zijn gekomen. Nu pas zie ik de schoonheid van de rivier die door een sprookjesachtig landschap van roodgekleurde rotsen en felgroen mos kabbelt. De zon laat zich eindelijk zien boven de bergtoppen en als ik omkijk zie ik het ijs van de bevroren watervallen schitteren in de eerste zonnestralen. De rotsen kleuren goudgeel en het wordt warmer. Ik zou kunnen huilen van geluk.

Een vredige ontsnapping

Vier dagen eerder startte ik met een groep Nederlandse en Belgische bergwandelaars aan deze weeklange hike door de Hoge Atlas, georganiseerd door bergwandelen.com. Onze wandelschoenen trokken we aan in Oukaimeden. Dit slaperige bergdorpje, gelegen op 2650m en zo’n 75 kilometer van Marrakech vandaan, biedt een vredige ontsnapping uit de drukte van de Rode Stad. In de lente wandel je hier door met wilde bloemen bezaaide valleien, in de winter is het dé plek van Marokko om te skiën. Wij startten hier onze bergwandeling en lieten na een lunch van tajine en ‘berber eggs’ al snel de bewoonde wereld achter ons.

Ruig en desolaat

Langzaam lopen we de vallei uit, de flank van de glooiende bergrug op. Het is een ruig en desolaat landschap van ontelbaar veel tinten bruin. De piepkleine, eenvoudige huisjes die we passeren lijken perfect op te gaan in haar omgeving. Voor ons ligt een indrukwekkend bergmassief, bedekt met een dun dekentje van sneeuw. We komen hoger en de vegetatie verandert snel. We banen ons een weg door hoge pluimen gras, reikend tot onze knieën. Soms lopen we over grote plakkaten sneeuw en stukken ijs. De weg kronkel hoger en hoger en voor ons doemt een col op, zigzaggend, helemaal tot de top van de berg. We lopen over smalle bergpaden, langs grote dotten fluweelzacht mos, met een flinterdun laagje ijs erop. Een prachtig contrast met de grillige vormen van het bergmassief.

We lopen over smalle bergpaden, langs grote dotten fluweelzacht mos, met een flinterdun laagje ijs erop

Na een uur of drie lopen bereiken we de top van de Tizi n’Eddi-pas. Voor ons verschijnt een panorama zó mooi, dat het haast onwerkelijk voelt. Het is alsof ik me begeef in een perfect geschilderd decor, met dikke plukken mist die de bergtoppen in de verte bedekken. Ik zit op een rostblok en kijk kilometers ver de vallei in. De grootsheid van het landschap beneemt me letterlijk de adem… of is het toch de hoogte?

Favoriete foto van de week

Als we aan het einde van de eerste wandeldag binnenkomen in onze gîte in Tacheddirt knappert het haardvuur verwelkomend. Het laatste zonlicht schijnt door het enkele raam in de kamer en creëert een schilderachtig tafereel. Buiten op het balkon schiet ik mijn favoriete foto van de hele week, weet ik nu. Ik kijk de vallei van Rhirhaia in en besef me hoe mooi en veelzijdig dit land is. Drie maanden geleden zat ik nog in de kurkdroge Sahara-woestijn, vandaag kijk ik een vruchtbare vallei in, vol met landbouwterrassen en een kronkelende rivier. Ik kan niet wachten meer te ontdekken in dit stukje Marokko.

Marokkaanse natuur en traditionele Berbercultuur

We verslapen ons bijna. We dachten geen wekker nodig te hebben, maar zijn toch meer vermoeid dan we dachten. We hoopten vandaag onze sneeuwschoenen te kunnen gebruiken, maar de sneeuw laat het afweten. Niets zo onvoorspelbaar als het weer, vooral als je in de bergen zit. Omar en Taco, onze Nederlands gids van bergwandelen.com, besluiten om af te dalen en een andere route te lopen langs kleine Berberdorpjes. Zo ervaren we naast de wilde Marokkaanse natuur, ook de traditionele Berbercultuur. We zien een manier van leven waar je soms bijna jaloers op zou worden. Een simpel leven, waar liefde voor de natuur en familie belangrijk is.

“Tijd bestaat niet, zoals bij jullie in Europa. Hier draait het om hele andere dingen”

Waar gastvrijheid de regel is. Kinderen rennen hun huizen uit om naar ons te zwaaien, vrouwen komen nieuwsgierig in de deuropening staan en lachen voorzichtig. Omar woont ook in een klein Berberdorp, net buiten Imlil. “Ik zou nooit iets anders willen”, vertelt hij me, terwijl we door de indrukwekkend ruige natuur lopen. “Mensen zijn hier tevreden met wat ze hebben. Tijd bestaat niet, zoals bij jullie in Europa. Hier draait het om hele andere dingen.”

Meanderen uit de vallei

De volgende dag meanderen we de vallei uit, omhoog over kronkelende bergpaden, omzoomd door grote rotsblokken. Om me heen kleurt het rood, groen, oranje en paars, ik heb nog nooit zoveel kleuren bij elkaar gezien in een enkel landschap. We bereiken de Tizi ‘nTecht-pas en komen de eerste echte sneeuw tegen. Het is niet veel, maar het is er. De vegetatie verandert gestaag en al snel lopen we over paden die ons omhoog leiden door dennen- en jeneverbesbossen. Onder ons metersdiepe afgronden, die mijn knieën soms doen knikken. Omar maakt ons lekker met de belofte aan een hammam, als we straks in onze gîte aankomen. Wel een traditionele, benadrukt hij nog even. Ik ben dan ook verrukt als ik Tizi Oussem, het dorp waar we die nacht slapen, in de verte zie liggen. Helemaal bovenop de berg zie ik de moskee, met een dikke pluim rook uit haar schoorsteen.

Ik heb het zwaar als we Tizi Oussem bereiken. Onze gîte ligt helemaal op de bergtop en het is een pittige klim omhoog door het dorp. Ik praat mezelf moed in en bedenk me dat ik straks lekker warm in de hammam zit. Vandaag is de kortste wandeldag, maar voor mij de zwaarste tot dan toe. Ik dwing mijn pijnlijke voeten de trappen en steile weggetjes van het dorp op en probeer niet te ver achter te blijven. Een half uur later zit ik in de hammam en ben ik alle pijn vergeten. Ik laat het heerlijke warme water vanuit het emmertje over me heen spoelen en kan me geen fijnere douche voorstellen dan deze.

Een hammam (of hamam) is een plek waar mensen zich kunnen wassen en heeft daarmee ook een sterke sociale functie. Doorgaans is een hammam uitgerust met een stoombad. Hammams komen veel voor in het Hoogland van Iran, de Arabische wereld en Turkije.

1100 meter omhoog

Het is dag vier en we maken ons klaar om bijna 1100 meter te stijgen, de meeste hoogtemeters tot dan toe. Ik voel me wat nerveus, 1100 meter is een flinke klim. We besluiten om eerst nog de watervallen van Irhoulidene te bezoeken. Na een ontbijt van havermout en ‘msemmen’, traditionele en enorm smaakvolle Marokkaanse griesmeelpannenkoeken, gaan we op pad. Waarom dacht ik in hemelsnaam dat ik dit kon? Het is ochtend en we lopen door de vallei van Azzadene, in het hart van Toubkal Nationaal Park…

Onvergetelijk outdoor-avontuur

Begin deze maand mocht ik met Bergwandelen.com mee sneeuwschoenwandelen in de Hoge Atlas van Marokko. De sneeuwschoenen bleven onaangeraakt, desalniettemin werd het een onvergetelijk outdoor-avontuur. Een 8-daagse wandeltocht door ongerepte natuur, via kronkelende bergpassen en kleine dorpjes waar het leven leek stil te hebben gestaan. Einddoel was de beklimming van de top van Jebel Toubkal, met haar 4167 meter de hoogste piek van Noord-Afrika. Binnenkort lees je het volgende deel van dit avontuur op hoogte en kom je erachter of iedereen het redde tot Toubkal’s top!

Onze gelopen route dag 1 t/m 4

Dag 1: Oukaimeden naar Tacheddirt
(7,7 km / Hoogtemeters: 350 meter stijgen, 540 meter dalen)
Dag 2: Tacheddirt naar Imi Ourhlad
(20,6 km / Hoogtemeters: 380 meter stijgen, 1360 meter dalen)
Dag 3: Imi Ourhlad naar Tizi Oussem (via Tizi ‘nTecht)
(12,8 km / Hoogtemeters: 750 meter stijgen, 300 meter dalen)
Dag 4: Tizi Oussem – Aroumd
(16,6 km / Hoogtemeters: 1070 meter stijgen, 970 meter dalen)

Ook zin om mee te gaan bergwandelen? Bergwandelen.com staat voor liefde voor de bergen. Ze organiseren kleinschalige wandelreizen, door toegewijde vakmensen met focus op beleving en persoonlijk contact. Zie www.bergwandelen.com voor alle bijzondere wandelreizen in de bergen.