Reisverslag Marokko | Marrakech en een spannende rit over de Hoge-Atlas

We gaan met een taxi van de camping naar Marrakech, dat is al een avontuur op zich. De chauffeur is het drukke verkeer gewend, maar voor ons is het angst aanjagend. Scooters rijden vlak voor de taxi langs. De taxi scheert ontzettend kort langs ezelwagens en wandelaars die lukraak oversteken. Na 20 spannende minuten worden we gedropt op loopafstand van de oude binnenstad.

De oude binnenstad is één en al souk, oftewel markt. Talloze koetsen, met paarden ervoor, staan klaar om ons te brengen waar we willen, maar we maken er geen gebruik van. Het is veel leuker om zelf door de steegjes en over de souk te dwalen. Gigantisch veel winkeltjes, tot aan het plafond toe vol met koopwaar en overal fabriceren de verkopers hun koopwaar.

Van schoenen tot riemen, honingrollers, tassen, zelfs wandkleden worden ter plekke gemaakt. Ogen tekort om dit spektakel waar te nemen. Het is een drukte van belang. Hoe smal de steegjes ook zijn…de inwoners van Marrakech scheuren erdoor op hen scooters, fiets of zelfs met een ezel wagen.

Bahia Paleis

We kijken onze ogen uit, onze neus raakt verzadigd van alle geuren en onze oren doof voor alle geluiden. Na uren rondgedwaald te hebben in de souk, bezoeken we het Bahia Paleis. Dit immense paleis is een architectonisch wonder. Het is gelijksvloers gebouwd vanwege de gewichtshonger van de eigenaar, die geen trappen kon beklimmen. Dit paleis, dat in niet minder dan zeven jaar werd gebouwd door Ben Meki el Mifioui, een architect die sterk is geïnspireerd door de Andalusische stijl, is een van de best bewaarde in Marrakech.

Moe van de warmte en alles wat we gezien hebben, besluiten we een terrasje te pakken om een lichtje maaltijd te nuttigen. Daar knappen we van op en vol energie steken we de souk weer over. Het volgende doel is een islamitische school ebouwd in de 14e eeuw, Ben Youssouf Madrassa. Deze Madrassa was ooit de grootste islamitische school in Noord-Afrika en staat nu op de werelderfgoedlijst van UNESCO.

Ben Youssouf Madrassa

Ben Youssef Madrassa is een indrukwekkend voorbeeld van Marokkaanse architectuur. Het gebouw is gemaakt van rode zandsteen en versierd met ingewikkelde geometrische patronen en gesneden stucwerk. De hoofdingang is een grote boog die naar een grote binnenplaats, met verkoelingsbad leidt, omringd door twee niveaus met gewelfde galerijen. De galerijen zijn versierd met kleurrijke tegels en gesneden stucwerk en leiden naar de verschillende klaslokalen en gebedszalen. We kunnen wel foto’s blijven maken, zo mooi vinden we het gebouw.

De tijd vliegt voorbij. Het is al vroeg in de avond als we nog eens op een terrasje ploffen, om onze droge keel te smeren. Om 19:00 stappen we, dodelijk vermoeid en ons vies voelend van alle stof, in de taxi naar de camping. Na alweer een dodemansrit van 20 minuten, zijn we terug op de camping. Daar spoelen we ons heerlijk af en bekijken we de foto’s nog eens. We hebben zoveel gezien vandaag dat we ogen te kort kwamen.

De Hoge Atlas

Na de drukte van Marrakech gaat onze reis verder richting Taroudant. Taroudant is 236 km rijden, over de Tizi n” Test-pas, in het Hoge Atlas gebergte. Volgens Google Maps gaan we er ongeveer 7 uur over doen. Aangezien we niet in het donker door bergen willen rijden, die zwaar getroffen zijn door de aardbeving van vorig jaar september, vertrekken we vroeg in de ochtend.

Het eerste stuk door Marrakech is druk, maar zodra we de stad uit zijn wordt het snel rustiger op de weg. Halverwege de Tizi n” Test-pas worden we staande gehouden door een Duitse dame die alleen reist in haar camper. Ze waarschuwt ons voor de slechte weg en omstandigheden. Zelf zou ze de weg het niet nog een keer rijden. We horen haar verhaal aan en rijden met gepaste voorzichtigheid en gemengde gevoelens verder.

De gevolgen van de aardbeving

Het land ziet er ongerept en geweldig uit. Je snapt niet hoe hier mensen kunnen wonen. Eeuwenlang was dit gedeelte van de hoge Atlas een ontoegankelijk gebied beheerst door Berber dynastieën. Het leven in de Berber dorpen lijkt nog steeds niet veranderd in al die eeuwen. De lemen huisjes liggen/lagen op miraculeuse wijze tegen de berghellingen aangebouwd. Ik zeg met opzet lagen omdat er ontzettend veel dorpen en huizen verwoest zijn door de aardbeving, met 8,9 op de schaal van Richter vorig jaar september.

Met gemengde gevoelens zien we alles voorbij komen. Tenten kampen en container dorpen, met daarachter de natuur die zich niets aan trekt van alle ellende en volop in bloei staat. De weg hier en daar compleet verwoest door vallende stenen, vangrails verdwenen in de afgrond, meegesleurd door het vallend gesteente. Toch zijn de mensen erg vriendelijk. Ze zwaaien en lachen naar ons. Wat een hard leven hebben deze mensen. Weet dat het hier overdag heel warm is en ‘s nachts nog steeds kan vriezen.

De Tizi n’ Test-pas

Voorbij Tahanout stijgt de route over hoge bergpassen en door groene valleien. De weg stijgt verder, naar de Tizi n” Test-pas met een hoogte van 2092m als absoluut hoogtepunt. Er stond een herberg op de pas, maar deze is ook zwaar getroffen door de aardbeving. De eigenaar slaapt nu in een klein busje naast de puinhopen om dat wat er over is te bewaken tegen plunderingen.

Eenmaal over de pas verandert het landschap van groen en weelderig naar droog en dor. Het uitzicht is echter geweldig. We kijken kilometers ver over een gigantische vallei, wetende dat we daar straks rijden. De weg is met vlagen nog steeds erg smal en nauwelijks begaanbaar. Water stroomt uit de berg over de weg, grote keien langs de weg, leunend tegen een iele vangrail. Je vraagt je af wanneer hij het begeeft. Een 4×4 auto was vandaag op zijn plek geweest, maar Princess heeft zich kranig geweerd en ons er veilig over geloodst.

De ene haarspeldbocht na de andere haarspeld bocht volgt en met een vaartje van 30km/uur dalen we rustig af naar de vallei. Nog wat spannende momenten met tegemoet komend verkeer, wat overhangende rotsen en we zijn beneden. Geweldig.

Marrokkaanse vriendelijkheid

De laatste 50 km zijn rustig saai te noemen. Een vlakke weg met veel verkeer. Er rijdt lange tijd een vrachtwagen voor ons met wel 10 man in de laadbak. Ze zwaaien, lachen en houden mandarijnen omhoog. Bij een politie controle springt er een man uit de bak, rent naar ons toe en gooit drie mandarijnen door het open raam naar binnen. Wat ontzettend leuk. De man rent terug, klimt weer in de bak, net top tijd, want we mogen weer rijden.

We peuzelen de mandarijn op, die echt super lekker is. Om 18:30 rijden we camping Le Jardin op. We hebben er inderdaad zeven uur over gedaan om hier te komen. Inclusief een korte stop op de pas, om ff wat te drinken. Wat een mooie intensieve dag weer. De foto’s geven zo’n beetje alles weer wat we vandaag gezien hebben, inclusief de verwoeste dorpen en tentenkampen etc.

Binnenkort verschijnt deel 5 van het verslag over ons Marokkaanse avontuur op Mountainreporters. Lees hier de eerdere reisverhalen: deel 1, deel 2 en deel 3.

---