Reisverslag | Met de camper door het Rifgebergte in Marokko

In dit verslag nemen we jullie mee op reis door Marokko. Een reis waar we lang naar uit hebben gekeken. Na drie dagen aarden en wennen aan Marokko besluiten we verder te reizen. We zetten koers richting de noordkust. Om daar te komen moeten we door-en over het Rifgebergte. Wat volgt is een geweldige rit door het ravijn van (de rivier) Oued Laou.

Het Rifgebergte

Onderweg kijken onze ogen uit. Zo zien we o.a. twee ezels een ploeg trekken, vrouwen lopen met bossen takken op de rug, zwaaiende kinderen en heel veel oude Mercedes busjes. In vergelijking daarmee is ons busje nog een nieuwe. We zien zelfs vrachtwagens overbeladen met stro, die de berg op kruipen in de 1e versnelling.

Pech onderweg

Als we langs zee rijden begint het controle lampje van de remmen te branden. Dat is niet zo’n goede timing want we moeten nog een stuk over het Rifgebergte rijden om bij onze volgende overnachtingsplaats te komen. We remmen zoveel mogelijk af op de motor en halen opgelucht adem als we de cp op rijden. Daar treffen we een super vriendelijke beheerder, die gelijk voor ons aan de slag gaat en een garage regelt. Daar kunnen we over drie dagen terecht. Om de tijd te doden, maken we geweldige wandelingen langs de kust.

Nieuwe remblokken

En zo staan we drie dagen later op de bokken en worden de remblokken, gewoon aan de straat, vervangen. De remblokken worden ter plekke gekocht bij één van de vele winkeltjes langs de straat. Twee uur later kunnen we onze reis veilig vervolgen.

Het Atlasgebergte

Na een geweldige rit, door inmiddels het Atlas gebergte komen we inmiddels in het donker aan in Taza. De nieuwe remmen deden het goed in bergen, dat geeft een fijn gevoel. Net als we Princess vlak geparkeerd hebben komt er een parkwachter, die zegt dat we hier niet kunnen blijven. Het zou niet veilig zijn. We vertrekken weer en rijden richting Bab Boudir. Daar is nog een cp.

Marokkaanse gastvrijheid

Onderweg komen we langs een gîte en besluiten daar te vragen of er een plekje vrij is. En ja hoor, we zijn welkom. De eigenaresse vraagt of we behoefte hebben aan een warme maaltijd. Dat hebben we zeker!! Ze gaat een tajine maken, onze eerste Marokkaanse maaltijd. En zo gaan we een uurtje later aan tafel.

We eten samen met Lahcen, een jongeman die in de gîte slaapt. Hij is op wandelvakantie. We hebben het gezellig samen en leren veel over de Marokkaanse cultuur en gewoonten. Ondertussen genieten van onze tajine. Man wat lekker…gestoofde wortel, aardappel, augurk en daaronder verstopt rundvlees. Om half 10 zijn we doodop. We regelen nog een ontbijt voor morgen ochtend en gaan naar Princess. Wat een dag, wat een ervaringen en wat een indrukken. We slapen als blokken 🪵.

Het avontuur in de grot

De volgende ochtend krijgen we de kans om onder begeleiding van een gids een niet toeristische grot te bezoeken. Daar zeggen we geen nee tegen en zo lopen we even later vijf kilometer naar de grot. Daar krijgen we een overal en een helm met licht aangereikt. Oké, wat staat ons te wachten? Er gaat zelfs een klimtouw mee in de rugzak. We kruipen naar binnen en de lampen gaan aan.

Wat een gigantische grot!! Ongelooflijk, dat we hier zomaar in kunnen. Het lijkt of hier nooit iemand komt. Op onze billen glijden we naar beneden en komen we bij een heus meer. Nu snap ik waarom we een overal aan moesten. Bij het meer klimmen we dmv een touw omhoog en gelijk daarna wurmen we ons door een erg nauwe opening.

De spanning stijgt

We staan in de volgende hal. Wat is dit een spannend avontuur. Een enkele keer komt de gedachte om te stoppen, maar deze laat ik snel weer los. Dit is avontuur van het hoogste niveau en ik wil dit ervaren, hoe spannend ook. Na een uur klimmen en klauteren komen bij een flinke afdaling met daar onder een soort van geul. Daar is het einde van de grot.

Dan gaan we dezelfde weg terug. De opstappen zijn soms zo hoog dat ik een zetje krijg van Wilko en een handje van de gids om mij omhoog te trekken. Zo staan we zonder besef van tijd te hebben weer in de tweede hal. Hier gaan alle hoofd lampen uit en staan we een tijdje in het donker en de stilte. Dit is immens. Eerst hoor je niets…dan word je je bewust van je ademhaling…daarna hoor je in de verte water druppels vallen.

Waterdruppels die miljoenen jaren geleden de stalagmieten en stalactieten hebben gevormd die wij vandaag mochten zien. En ondertussen is het stik donker. Na ik weet niet hoe lang kruipen we één voor één de grot weer uit. Dit was by far, het meest bijzondere grotbezoek dat we ooit hebben gedaan. Wat een ervaring rijker, dit was te vergelijken met spelonken. Vandaag hebben we weer grenzen verlegd en een ongelooflijk mooie ervaring opgedaan.

Binnenkort verschijnt deel 3 van ons Marokko avontuur. op Mountainreporters. Lees hier deel 1.

---