Verslag Marokko | Essaouira en Paradise Valley, oases in de Hoge Atlas

Met de camper reizen we door (on)bekend Marokko. In deze aflevering van ons reisverhaal bezoeken we Paradise Valley en Essaouira. Onze route voert ons over het Hoge Atlasgebergte. Vandaag gaan we naar Paradise Valley. Om er te komen wacht ons een spannende rit met veel haarspeldbochten.

Paradise Valley

Paradise Valley is een adembenemende oase gelegen in het Hoge Atlasgebergte, niet zo heel ver van Agadir. Deze serene oase staat bekend om zijn adembenemende natuurlijke schoonheid, gekenmerkt door weelderig groen, palmbomen, watervallen en kristalheldere natuurlijke poelen. Je kunt wandelen langs schilderachtige paden, zwemmen in de verfrissende rotspoelen en genieten van de rustige sfeer, waardoor het een ideaal toevluchtsoord is voor natuurliefhebbers. Paradise Valley trekt ook veel mensen die op zoek zijn naar een rustige ontsnapping uit het drukke stadsleven.

Vanaf de parkeerplaats is het ongeveer vijftien minuten wandelen tot we in de kloof zijn. Verschillende horeca tentjes bieden verkoelende drankjes aan. Als we van bovenaf in de kloof kijken zien we zelfs terrasjes in het water. Mensen zitten aan tafel, met hen blote voeten in het heldere frisse water.

Verkoeling in het water

Er zijn verschillende wandelroutes, variërend van eenvoudig tot middelzwaar, en deze bieden allemaal een spectaculair uitzicht op de kloven, watervallen en bergen. Wij kiezen voor de eenvoudige route, naar het eind van de kloof, waar zich door de eeuwen heen een natuurlijk zwembad heeft gevormd. Helaas hebben we geen zwemkleding mee, dus laten we deze gelegenheid aan ons voorbij gaan.

Na de wandeling aten we bij een horeca gelegenheid een dagmenu voor €7,- pp. Kip, patat, een Marokkaanse salade en sinaasappel, met kaneel erop na. Nog nooit zo’n lekkere sinaasappel gegeten als hier. Met volle buik zetten we onze rit voort naar een camping in Aourir. Wat een prachtige dag!!

De Arganboom

De volgende dag vertrekken we op tijd, want we gaan naar Essaouira. Onderweg zien we wilde dromedarissen, geiten die boven op bomen staan om het blad eraf te eten en heel veel arganbomen. De arganboom is een boom die je tegenwoordig alleen maar in het zuidwesten van Marokko kunt vinden. Hier kan de boom moeiteloos groeien dankzij de voedzame grond, de vele zon en het zeeklimaat in dit gebied. De arganboom groeit hier dan ook al eeuwenlang. 

De vruchten van de boom hebben dezelfde vorm en grootte als olijven. In het begin zijn ze lichtgroen, maar wanneer ze rijpen worden ze lichtgeel. In deze vrucht zit een noot, waar vervolgens weer pitten in zitten waaruit de arganolie wordt gehaald. Dit alles gebeurt handmatig, het schijnt dat uit de pitten van één boom ongeveer één liter Arganolie kan worden gewonnen. Dat maakt dat de prijs van pure arganolie zo hoog ligt.

We zien ook veel armoede, mensen die in rieten huisjes wonen. Het verschil tussen arm en rijk in dit gebied is erg groot. Al rijdend over de kustweg, richting Essaouira, zien we heel veel surfers die wachten op de perfecte golf.

Essaouira

Essaouira, het oude Mogador is de “Bruid van de Atlantische Oceaan”. Gekanteelde muren, de adem van de zeewind, huizen met witte en blauwe gevels, de kleur van het schuim en de golven. Essaouira is een van die kustplaatsen in Marokko waar je je direct thuis voelt, alles gaat er zeer ontspannen aan toe. We lopen rustig door de smalle straatjes en steegjes, zoeken de schaduw van de wallen, die precies dezelfde die de contouren schetsen van Astapor, de rode stad uit de serie “Game of Thrones”. We beklimmen deze muren, lopen langs de kanonnen, stille getuigen van oude tijden. Essaouira is een van de mooiste medina’s van Marokko en staat op de werelderfgoedlijst UNESCO. 

De haven

Vervolgens leidt onze wandeling ons stap voor stap naar de vissershaven waar de matrozen tot leven komen. Niet ver daar vandaan, de vismarkt waar je de vis en zeevruchten kunt proeven die die ochtend en nacht zijn gevangen. 

In de visserhaven is het één en al leven (en dood). Zoals we plachten te zeggen: de één zijn dood is de ander zijn brood. Kleine zelfstandige vissers verkopen hun vers gevangen seefood. Sommige hebben zelfs een terras met barbeque. Je kunt aanwijzen welke vis je wil eten en hij wordt ter plekke voor je klaar gemaakt. Verser dan dat ga je het niet krijgen.

Na het bezoek aan de haven eten we een hapje op een terras. We genieten van alle drukte om ons heen. Wat een verscheidenheid aan mensen. Ondertussen gaat de klok richting 16:00 uur. We gaan op zoek naar het busstation. Daar aangekomen is het een half uurtje wachten tot de bus vertrekt. Voor 75 eurocent kopen we een kaartje. De bus zit afgeladen vol en sommige mensen moeten staan. Er breekt een verhitte discussie uit tussen een paar dames, over wie er wel en niet mag zitten. Geamuseerd horen we het allemaal aan.

Met de bus

Na een half uur worden we voor de deur van camping uitgezet. Bushaltes doen er hier niet toe. Als je mee wilt rijden ga je langs de weg staan en steek je je hand op als je de bus ziet aankomen. En als je eruit wilt tik je op de achterdeur. Hoe eenvoudig kan het zijn. Helaas geen foto’s van de bus, want het is niet toegestaan ongevraagd foto’s van mede reizigers te maken.

Terug op de camping worden we blij begroet door onze hond Ayla. Ze kon vandaag helaas niet mee, omdat honden niet zijn toegestaan in het openbaar vervoer. We laten haar uit en brengen de rest van de namiddag door bij het zwembad. Wat een heerlijke relaxte dag was dit. We hebben van alles in dankbaarheid genoten.

Binnenkort verschijnt deel 6 van het verslag over ons Marokkaanse avontuur op Mountainreporters.

Lees hier de eerdere reisverhalen: deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4.