Reisverslag Kilimanjaro, we gaan naar het dak van Afrika!

Net voor middernacht staan we op, drinken thee met popcorn en koekjes en dan zijn we klaar om te gaan. Normaal lopen we alleen met de gidsen, maar vandaag loopt ook Rachid, een van de porters met ons mee. Hij draagt een zuurstoffles voor het geval dat. Deze is zelden echt nodig, maar het is een verplichte veiligheidsmaatregel. We vertrekken! Pole pole (langzaam) blijft het motto en stapje voor stapje wandelen we omhoog onder een geweldige sterrenhemel. Als we omhoog en omlaag kijken zien we zo nu en dan groepjes lichtjes van de andere groepen die ook zijn begonnen aan hun toppoging richting Uhuru Peak.

Pole pole (Langzaam) blijft het motto en stapje voor stapje wandelen we omhoog onder een geweldige sterrenhemel.

We lopen vooral in stilte door met af en toe een korte pauze. Ik voel me de eerste uren goed, zeker tot het ‘point of no return’. Echter krijgt mijn lichaam door de vermoeidheid en hoogte steeds meer moeite. Ik moet een paar keer overgeven, maar we moeten door, we zijn bijna bij de top.

Aangezien we een redelijk traag tempo hebben, zien we de zonsopgang vanaf de berg net voor stella point. Prachtig om te zien, maar helaas was ik hier zo moe dat ik niet de tijd genomen heb om een foto van te maken.

Vanaf Stella Point is het nog zevenhonderd meter. Hier begint een mentaal spelletje met een al behoorlijk uitgeput lichaam. Leuk is wel dat we een aantal groepen tegenkwamen waarmee we de laatste week in de kampen hebben doorgebracht. Met de laatste aanmoedigingen “Je bent er bijna!!” lopen we richting de top, Uhuru Peak. Mijn reismaatje een paar minuten eerder, doordat ik opnieuw moet overgeven. En daar staan we dan, Uhuru Peak. Het dak van Afrika! 5895 meter. Het uitzicht is prachtig en rondom zie je gletsjers liggen.

Natuurlijk nemen we foto’s bij het bord van de top, Uhuru Peak. We hebben het gehaald. De echte euforie komt gek genoeg pas later in de afdaling. De afdaling gaat snel, maar voelt toch lang zeker na de vermoeidheid richting de top. Ik ben dan ook blij als we aankomen terug bij Barafu camp voor lunch en een paar uur slapen. Echter niet voordat ons team ons uitgebreid feliciteert met het halen van de top.

Na de lunch en de paar uur slaap, voelen we ons een stuk beter en vervolgen we onze weg naar beneden, met onderweg een laatste blik op de Kilimanjaro, daarna duiken we het bos in richting mweka camp

In Mweka camp eten we avondeten en daarna zijn we uitgenodigd in de kitchen tent (die tegelijkertijd dient als slaaptent voor de porters). Daarna is het toch echt tijd om voor de laatste keer in onze tent te kruipen.

De afdaling

Vandaag de laatste paar uur afdaling. Echter niet voordat we ons team bedanken. Hier hoort gebruikelijk ook een fooi bij (zie ook het artikel over de voorbereiding). Daarna is het tijd voor de rest van de afdaling. Die verloopt redelijk snel via een redelijk recht pad naar beneden. Daar aangekomen maken we snel een foto bij de eind-gate en wisselen we nog snel gegevens uit met een andere groep die ook net is afgedaald.

Na de administratieve afhandeling door de gids, vertrekken we met ons busje richting een plek waar we voor het laatste lunch hebben. De kok heeft voor ons het lokale eten Ugali voorbereid en we lunchen samen met onze 2 gidsen. De porters eten apart, wat nog steeds wel gek voelt.

Daarna rijden we met zijn allen richting Arusha. Onderweg wordt er gezongen door iedereen,. Hoewel we er weinig van verstaan, was het enthousiasme goed te zien. Terug in de lodge krijgen we een certificaat van de beklimming en is het tijd om afscheid te nemen van ons team. Met deze mensen maak je in korte tijd zoveel mee, dat het gek voelt om gedag te zeggen. Zonder dit geweldige team hadden we het niet gekund! We sluiten de dag af met een welverdiend Kilimanjaro biertje in onze lodge.