Hello misses, where are you from? Travelling alone? Zo begon het gesprek met de vriendelijk jongeman bij de geldwissel kiosk. In Sanur zijn er een boel. Al scheelt het slechts een paar euro, ik vind het een sport degene te vinden met de beste koers. Hij vroeg me of ik niet meer te wisselen had, dan wilde hij me wel een nog betere geven. Die had ik niet. Bovendien was ik best tevreden met de hoeveelheid roepia’s waarmee ik straks huiswaarts zou gaan.

We babbelden wat. Ondertussen legde hij de biljetten op de toonbank. In Indonesië gaat het over bedragen met heel veel nullen, die maar weinig waard zijn. Ze zien er prachtig uit. Het grootste biljet is de rozerode 100.000. Omgerekend zo’n zeven euro. Hij ruilde wat mijn overhandigde Eurobiljetten waard waren in voor de blauwe 50.000. Dat was een hele stapel!

Met een dikke portemonnee liep ik richting het meest dichtbij zijnde restaurant waar ik onder het genot van een vers sapje een en ander wilde natellen. Want tijdens het hele gebeuren bekroop me het gevoel dat er iets niet klopte. Aanvankelijk wimpelde ik dat weg met het idee dat ik me niet moet laten beïnvloeden door negatieve berichten.

Gewaarschuwd

Artikelen van de Balisun, de online krant die op Instagram de reiziger van het wel en wee op de hoogte houdt, hadden al eens gewaarschuwd voor oplichterij. De vriendelijke man met de ontstoken ogen (waar ik belangstellend naar had geïnformeerd) zal toch zeker niet. Nog voordat mijn drankje kwam zag ik dat dit toch wel, het geval was geweest. Voor de zekerheid telde ik het twee keer, want ja, ik had hem toch alles zien tellen?

Hoe hij het geflikt heeft is een raadsel, maar dit liet ik me niet gebeuren. Verontwaardigd stond ik een paar minuten later weer voor zijn neus. Hij verontschuldigde zich een paar keer en bood aan mijn euroos terug te geven. Nee, hij kon me niet het aantal roepia’s geven dat eerst op zijn rekenmachientje had gestaan, want had zich vergist in de koers. Ja ja…

Behoorlijk opgefokt door al die gladde praatjes liep ik naar een kiosk schuin aan de overkant. Een vriendelijke dame zat onder een afdakje en waarschuwde de geldwisselaar die zat te doezelen achter zijn toonbank. Op mijn vraag of hij Engels sprak, antwoordde hij bevestigend. Ik legde hem uit dat zijn collega net geprobeerd had me af te zetten. Of ik nu bij hem een eerlijke behandeling kon krijgen. Niet begrijpend en schaapachtig lachend keek hij me aan.

Of zijn Engels niet toereikend was of dat hij zijn collega niet af wilde vallen weet ik niet. Maar ik besloot hem goed in de gaten te houden. Hij wilde van wal steken met dezelfde prietpraat als zijn voorganger. Ik reageerde met `No, don’t talk to me, just concentrate on the money’. De 50 eurobiljetten die ik op de toonbank neerlegde telde hij na en wat bleek, er lag er één minder! Ik twijfelde geen moment aan het aantal dat ik had meegenomen en vroeg hem als de donder de ontbrekende er weer bij te leggen.

Onder de toonbank

Toen hij voor de tweede maal telde was het weer het kloppende aantal, alleen had ik nu gezien hoe hij die onder de toonbank vandaan had gegrist. Het ging snel maar ik was zijn handen blijven volgen. Hoe ik hem daarna toesprak zal denk ik niet door de censuur komen, maar wat had ik het gehad! Hij opende vervolgens een lade en legde een handjevol kleingeld op de toonbank om me af te poeieren met `Sorry miss, I don’t have enough to change your money.` Een teleurstelling voor hem dat ik geen makkelijke prooi bleek.

Een van de vele offertjes die ik tijdens mijn wandeling tegenkom

Met mijn voornemen het nog één keer te proberen, liep ik naar een kiosk die me in een zijstraat was opgevallen. Naast het kleine hokje was een bank waarop twee mannen zaten te keuvelen. Lui stond een van hen op om me vanachter zijn houten balie te begroeten zoals zijn voorgangers het deden. Op mijn hoede en met inmiddels een heel kort lontje, antwoordde ik dat ik geen praatje wilde, hem niet vertrouwde en dus heel goed in de gaten ging houden. Zijn pogingen om een gesprek te beginnen kapte ik resoluut af.

Rambutan, heerlijk!

Opnieuw maakte ik hem duidelijk dat ik alleen geïnteresseerd was in het wisselen en geen goede ervaring had met zijn voorgangers. Ondertussen hield ik mijn ogen strak op zijn handen. Met het heen en weer schuiven van de stapeltjes kreeg ik al gauw in de gaten dat hij toch wat wilde proberen. Met de hele stapel in mijn handen ging ik op het bankje zitten en meldde hem dat ik alles ging natellen. Over mijn schouders keek hij mee en kon natuurlijk niet anders dan toegeven dat er iets niet klopte. Deze man had, ondanks mijn waarschuwingen, een heleboel biljetten achtergehouden. Inmiddels moest ik erom lachen.

Wat een brutaliteit en domheid bovendien. Ik vroeg hem of ik misschien niet duidelijk genoeg geweest was. Hij kon me nu het ontbrekende geld geven, of ik belde de politie. Na nogmaals goed natellen, kon ik met mijn roepia’s eindelijk wat fruit kopen en op het gemakje terug naar huis wandelen. Waar het zwembad een aangename verkoeling gaf na deze verhitte ontmoetingen…

Afkoelen aan het zwembad

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.