Come as guest, leave as family op Lombok in Indonesië

Van alle prachtige plekken die ik heb mogen bezoeken, is Lombok het eiland in deze archipel dat mijn hart heeft gestolen. De natuur is er wild en ademt een puurheid die me tot tranen kan roeren. Die heb ik dan ook meermaals vrij laten stromen. Wat hier de laatste week ook is gaan stromen zijn de wateren die doorgaans rustig in hun bedding kabbelen.

Hevige regenval heeft rond het dorp Tetebatu, waar ik een paar dagen geleden ben aangekomen, grote schade aangericht. Hoewel het nu de natte moesson is en er van een paar stevige onweersbuiten niet raar wordt opgekeken, werden de bewoners onaangenaam verrast door de hoeveelheid water die de donkere wolken als een stortdouche boven hen loslieten.

Het anders zo helder stromende beekje veranderde in een woest kolkende, bruine, vernietigende rivier. Een dam brak, bruggen werden weggevaagd en stukken grond verschoven alsof het stuifzand was. Met videobellen had `mijn Lombok-familie` me deelgenoot gemaakt van hun avontuur. Zoiets hadden ze nog nooit in hun leven gezien. De aanvankelijke ongerustheid of ik mijn tweede thuis wel kon bereiken werd gelukkig al snel weggenomen.

Een auto kon mij van de boot halen, eventueel zou ik met een scooter aan de rand van het dorp naar mijn eindbestemming kunnen worden gebracht. Wel werd met klem verzocht niet laat in de middag aan te komen. Voor donker thuis is met slecht begaanbare wegen zeker aan te raden.

Over de Bali Zee

Het liefst was ik met de `public ferry` naar de overkant gegaan. Hetgeen betekent dat je tussen de lokale mensen op een groot schip zit waarbij het ruim vol staat met kleurrijke en roestige vrachtwagens, scooters die zuchten onder een bepakking vaak groter dan het voertuig zelf en manden gevuld met groente, fruit of kippen. Een overtocht van minstens vier uur.

Bij de haven is het altijd een gezellige drukte en als de boot zich eenmaal in beweging zet (je weet nooit precies hoe laat. Alles hangt af van de tijd die nodig is om bij aankomst het ruim leeg te maken en hoeveel er weer aan boord gaat), kun je voor een paar duizend roepia, oftewel een paar euro, een matrasje huren. Hele families liggen er te slapen als het een avondboot is.

Overdag wordt er minder gebruik van gemaakt. Dan installeert men zich graag buiten, op de gangboorden, op rieten matjes of gekleurde doeken. Zich te goed doend aan zelf meegebrachte lekkernijen. Handelaren proberen hun waar te slijten: in bananenblad gewikkelde diverse soorten nasi, bakjes met schoongemaakt fruit en flessen water.

Ook verkopers van zonnebrillen en aanstekers, komen regelmatig voorbij. Varend over de Bali Zee kunnen we, als we boffen, dolfijnen zien. Mocht dat het geval zijn reageren zelfs de eilandbewoners enthousiast en maken elkaar er met een kinderlijk enthousiasme op attent.

Omdat het onzeker is hoe laat de afvaart zal zijn, besluit ik de speedboot te nemen. Het enkeltje is online aan te schaffen, wel zo makkelijk. De vriendin met wie ik de aftrap van mijn reis vierde, heeft nog weinig van Bali gezien. Ze besloot me te vergezellen naar de volgende fase. Zo lopen we in de vroege ochtend door het knusse havendorpje Padangbai, waarbij ik de rol als gids op me neem.

We wandelen langs de kust, waar op het witte zand de bontgekleurde smalle catamarans van de bewoners liggen. Sommige alleen voor privégebruik. Op andere bootjes staan de opties voor de toerist, geschreven in een eigen interpretatie van Engelse spelling. Langs de hoofdstraat zijn verscheidene eettentjes open. We besluiten buiten bij een Islamitische vrouw, een uitzondering op dit overwegend Hindoeïstische eiland, aan een tafeltje plaats te nemen. De nasi campur, wat een beetje lijkt op de rijsttafel zoals we hem in Nederland kennen, smaakt verrukkelijk.

Nog een korte wandeling, dan is het tijd om afscheid te nemen. Ik ga bij het kantoor, waar ik eerder mijn bagage in bewaring heb kunnen geven, inchecken en sluit me aan bij tientallen jonge backpackers. De boot heeft meerdere bestemmingen en ik zie aan de stickers die we op ons T-shirt moeten plakken dat het merendeel er bij de hippe en toeristische Gili eilanden af gaan. Mijn veel minder populaire eindpunt zullen we als eerste aandoen.

Naar Lombok

Een uurtje later zit ik tussen de bierdrinkende toeristen en schalt er harde popmuziek over het dek. Niet mijn favoriete manier, dat begrijp je, maar voor nu wel een heel fijn alternatief. Na 1.5 uur geschommel en gebonk waarbij we met regelmaat, onder luid gejoel, gefêteerd worden op opspattend water, glijdt de boot het strand van Senggingi op. Hier geen haven met kade en horizontale loopplank. Ik stap op iets wat moet doorgaan voor een trap en ben blij als ik zonder capriolen stevig aan wal sta.

Mijn vrienden wachten me al op. Ondanks de wirwar van toeristen, verkopers en chauffeurs die me tevergeefs hun diensten aanbieden, hebben we elkaar al snel in het oog. Zelf heb ik aan een rugzakje genoeg. De kleding en andere kadootjes die ik voor mijn vrienden inpakte, hebben een koffer nodig. De kleine man neemt zonder aarzeling de 25 kilo wegende bagage op zijn schouder.

Zodra we wegrijden word ik gevraagd mijn vriend die op de bijrijdersstoel zit, te masseren. Hij haalt zelfs voor de gelegenheid de hoofdsteun uit de rugleuning. Terwijl ik zijn hoofd en schouders onderhanden neem verklaart hij gelukzalig hier het meest naar te hebben uitgezien. Wat dat betreft pas ik prima bij deze cultuur.

---

---

Family

Na een rit van bijna twee uur zijn we op plaats van bestemming. Een van mijn broeders (dat ik hun zus ben is een eretitel. Als ik per abuis `vriend` zeg, wordt dat niet altijd begrepen) zie ik op straat met twee gasten. Duitse jongedames zo blijkt later. Ze staan op het punt een tochtje te maken met de scooter maar zodra hij mij in het oog heeft rent hij breed lachend op me af en begroet me op een voor dit Moslimeiland ongewone manier.

Ik word tot mijn verrassing stevig omhelsd en gezoend. Onnodig te zeggen dat ik zijn enthousiasme deel. Blij weer terug te zijn bij de homestay waar bij de ingang een bord hangt met een tekst die op onze situatie zeker van toepassing is.

`Come as guest, leave as family`.