Een hartelijk weerzien in Indonesië

When are you coming to Bali? was een vaak ontvangen app bericht, de week voor vertrek. Dat ik eraan kwam, was blijven hangen. De exacte datum niet. Wetend dat ik binnenkort weer in de buurt zou zijn, opende mogelijkheden. Mijn vriend Dira had bedacht dat het leuk zou zijn een schaaktoernooi voor de kinderen te organiseren. Met mij als scheidsrechter.

Onze ontmoeting

Ik ontmoette hem april dit jaar toen ik vanuit Seminyak op mijn scooter tochtjes ondernam om watervallen te zien. Ze hebben een haast onweerstaanbare aantrekkingskracht op me en toen ik de ‘Aan secret waterfall’ op Google Maps zag verschijnen was ik verkocht. Daar aangekomen trof ik een vriendelijk echtpaar. Made en Dira. Nadat ik hartelijk was verwelkomd werd ik uitgenodigd met Dira naar de waterval te gaan.

Dit was de eerste keer dat ik niet alleen op avontuur ging. Nieuwsgierig naar wat ik zou aantreffen volgde ik hem op een met bloemen omzoomd pad dwars door een rijstveld. Het was rond het middaguur. De lucht trilde in de vochtige warmte en ik was blij toen we in de koelte tussen de bomen kwamen. Waar het stenen pad overging in een minder stevig geplaveide, pakte Dira een stok en trommelde op de houten drum die links aan een paal was bevestigd.

Ik werd uitgenodigd hetzelfde te doen. `Hiermee waarschuw je de geesten van het woud en weten ook de apen dat je eraan komt`, vertelde hij.
Dat deze man een verhalenverteller was zou ik gaandeweg onze tocht ontdekken.

De waterval riep hem

Op een dag, nadat hij zich had afgevraagd wat hij tijdens zijn pensioen moest doen, hoorde hij de waterval roepen. Hoewel iedereen in het dorp wist dat deze er was, had nog nooit iemand hem gezien. Dira ging naar een manier opzoek om dichterbij te komen. Deze vond hij door via uitstekende wortels en takken in de kloof af te dalen. Het beekje stroomopwaarts volgend kwam hij bij de oorsprong. Een door de waterval gevormd bassin gevuld met plastic. Dit beeld vulde hem met afschuw en motivatie. Hier vond hij zijn missie.

Inmiddels is de berg afval weg, heeft hij een stichting in het leven geroepen en leeft hij zijn missie door zijn omgeving bewust te maken van de noodzaak het milieu te beschermen. Hierbij richt hij zich vooral op de jeugd. `Want zij zijn de toekomst`, zo spreekt hij vurig.
Uit de wand waar Dira naar beneden klom heeft hij, met hulp van mannen uit het dorp, treden gehakt. Zo komt het dat we nu samen zonder al te grote fysieke inspanning deze tocht kunnen ondernemen.

Onze wandeling is sprookjesachtig. De kloof herbergt verscheidene watervallen, de wanden zijn bedekt met tinten groen die in het licht van intensiteit veranderen. We banen ons een weg door de beek en soms een nauwe doorgang. Hier en daar verlies ik bijna mijn slipper doordat ik in de modder vastzit.
Klauterend over in de diepte gevallen bomen en rotspartijen, komen we dichterbij `het geheim`.

Bij een specifieke vernauwing vraagt hij me om samen te bidden en te danken voor onze ontmoeting en de gaven van de natuur. Het geeft me kippenvel en ontroert me diep.

Naarmate we de waterval naderen neemt het ruisen van onze eindbestemming toe. De schoonheid van deze omgeving in combinatie met de devotie van deze man, maken het oog in oog staan met het vallende, klaterende, water bijna een spirituele ervaring. Mijn mobiel is niet toereikend om de pracht vast te leggen. Deze ontmoeting staat in mijn herinnering gegrift. Dat is genoeg…

Een vriendschap ontstond

Met deze ontmoeting is een vriendschap ontstaan. Ik werd uitgenodigd terug te komen en bij hen te logeren. Hier ben ik zonder enig spoortje terughoudenheid op ingegaan. Een paar dagen later stond ik in hun keuken met Made te koken, gaven hun dochter met nog 2 kinderen uit het dorp een dansvoorstelling en gaf ik Engelse les aan het klasje dat wekelijks bij hem komt.

Natuurlijk zei ik `ja`, tegen het bijwonen van de schaakcompetitie. De eerste periode van mijn reis breng ik door bij een vriendin die op Bali op vakantie is. Samen vertrekken we in de vroege ochtend richting het rustige nog niet door toeristen overspoelde dorp Aan. Na een hartelijk weerzien wandelen we naar de kinderen die voor hun schooltje op de stoep al aan het schaken zijn. Het is een schattig gezicht, hoe serieus en geboeid deze jongens en meisjes hun stukken over het bord bewegen. Met onze komst worden ze verzocht de schaakstukken op te bergen.  

Deze worden vervangen door een paar rietenmanden die gaan dienstdoen als vuilnisbak. We maken al lopend de straat schoon die naar Dira’s huis leidt. Terwijl ik een en ander in de mand doe denk ik: wat een Sisyfusarbeid. Iedere keer begint hij opnieuw met een niet aflatend doorzettingsvermogen. Maar zoals hij het zelf verwoordt: verandering ligt in kleine dingen.

We weten niet welk zaadje gaat wortel schieten en wat de kinderen van deze bijzondere dag meenemen naar de toekomst. Ik vind dat een mooie gedachte. Deze nederige toegewijde man lijkt natuurlijk helemaal niet op de mythologische figuur die als straf steeds opnieuw moest beginnen.

Het schaaktoernooi

Aangekomen bij zijn ommuurde huis (dat ook de familie tempel herbergt) verzamelen we in het klaslokaal waar `preserving culture through art` op de wand geschreven staat. In de kasten staan boeken en zie ik kleurpotloden en schriften. De op het whiteboard geschreven Engelse woorden getuigen van een onlangs gegeven les.

Als de schaakborden worden opgesteld en de stukken in positie zijn gebracht, start in opperste concentratie het toernooi. Ik loop langs de spelers en zie spannende wedstrijden ontstaan.

Sommige spelers zijn goed aan elkaar gewaagd en als het laatste spel bezig is verzamelen alle kinderen zich eromheen. Hun enthousiasme en meeleven is aandoenlijk.

Na afloop mogen ze smullen van de chocolade die ik voor ze uit Nederland heb meegebracht. Daarna gaan we met elkaar aan tafel: Made heeft een heerlijke maaltijd voor ons bereid. Vooral de frikadel, die ik zou omschrijven als maïskoekjes, smaken wat mij betreft naar meer.

Natuurlijk zou deze dag niet compleet zijn als ik een bezoek aan de waterval zou overslaan. Ik geniet van iedere stap en ben zo blij en dankbaar weer oog in oog te staan met deze natuurpracht, dat ik Dira een dikke knuffel geef. Oprecht vol respect voor zijn inspanning om ondanks de traag meebewegende dorpelingen, trouw te blijven een zijn missie.

Tijd om afscheid te nemen

Terug bij de ingang, waar zijn vrouw in een kleine warung (een soort restaurant) de scepter zwaait, nodigt Made me uit mijn eigen cakejes te bakken. Ze heeft me bij mijn vorige bezoek immers geleerd hoe dat moest. Ik loop naar de op houtvuur gestookte kookplaat en haal de deksel van de traditionele pan. Iedere uitsparing, zoals onze poffertjes, vul ik met het groene beslag dat zijn kleur ontleent aan het Pandanblad. Even later geniet ik van het uitzicht onder het genot van deze lekkernij, besprenkeld met geraspte kokos en palmsiroop.

Ondertussen heeft Dira een mooi versierde jonge kokosnoot voor me neergezet. Het sap is verrukkelijk en heeft precies de stoffen in zich die we na een inspanning kunnen gebruiken. Helaas dient het afscheid zich aan. Mijn vriendin en ik lopen de weg af naar waar onze chauffeur op ons staat te wachten. Steeds als ik achteromkijk staat Made nog daar. Met een laatste handkus verdwijnen we uit elkaars zicht. Binnenkort meer verhalen uit Indonesië.

Caroline Hoek

Voor mij kan reizen alle kanten op. Als coach en therapeut ben ik geïnteresseerd in de binnenwereld en loop graag een stukje mee op het pad van mijn cliënten. De aardbol verkennen doe ik het liefst alleen. Waar ik ook ben, mijn cliënten blijf ik begeleiden. Zo hoef ik mijn reislust niet op te geven. Ik heb twee kinderen en ben oma. Mijn motto `schaamteloos vrijuit` gaat over trouw zijn aan jezelf, ongeacht wat een ander ervan vindt. Schrijvend hoop ik je een stukje mee te kunnen nemen op avontuur!

www.carolinehoek.nl

Reizen naar USA en Canada

---