Een naderende reis .. naar Indonesië

De afgelopen weken stonden vooral in het teken van de naderende reis. Niet zozeer het voorbereiden, want een rugzakje met zeven kilo vullen is niet ingewikkeld. Ook het visum was in no time geregeld. Vertrekken heeft als gevolg dat er een ‘nu kan het nog’, zich aandient. Cliënten die liever een keer face to face afspreken, vrienden die me nog willen zien en zaken die ik in orde wil hebben voor ik de spreekwoordelijke deur achter me dichttrek.

En zo kwam van het ‘nu ga ik eens rustig vertrekken’ niet veel terecht. Maar ach, herinnerde ik mezelf, straks heb je alle tijd om het rustig aan te doen. Te beginnen met zo’n zestien uur in het vliegtuig. Ik betrapte mezelf erop dat ik steeds vaker beelden kreeg van de vorige keer dat ik in Indonesië was. Zonder al te veel plannen en zonder lokale vrienden arriveerde ik. Tegen de tijd dat mijn reis erop zat was mijn telefoon gevuld met Indonesische nummers en namen. Veel van deze nieuwe vrienden ga ik weer zien.

Een groot contrast met de vorige keer is dat ik nu rechtstreeks op Bali mag vliegen. In plaats van quarantaine in Jakarta met een week op een kamer waar geen raam open kon en het ophalen van de was het hoogtepunt van de dag bleek.

Eenmaal in de straat die ik vanachter mijn raam als een soort gluurder iedere dag had gadegeslagen, werd ik omarmd door de vochtige warmte. Geuren van kretek, specerijen en uitlaatgassen gaven een bijzonder aroma aan mijn eerste wandeling door deze wereldstad. Volgends Maps.me zou het een half uurtje lopen zijn naar mijn volgende hotel. Ik kan me niet zo goed aan routes houden en mijn nieuwsgierigheid al helemaal niet.

Hello mister, how are you?

Dus besloot ik zelf te navigeren. Het gevolg was dat ik tussen een sterk ruikend en vervuild kanaal aan de ene kant en aaneengesloten huisjes aan de andere, me een weg moest banen langs de bewoners die druk waren met koken, was doen en de laatste nieuwtjes uitwisselen. Dat de locals met de scooter ook nog door deze 1,5 meter breedte gingen maakte me wel duidelijk dat er links gereden wordt hier en ik dus naar de goede kant diende uit te wijken.
Verbaasde en vriendelijk blikken werden begeleid met ‘hello mister, how are you’.

Nieuwsgierigheid en zorg

Bij een volgende zelfgekozen afslag kwam ik in een schattig straatje met hier en daar een verzorgd tuintje. Bevangen door de warmte en wandelen met tien kilo op mijn rug leek het me wijs even te gaan zitten. Bij een stenen muurtje dacht ik de juiste plek gevonden te hebben, al was het in de zon. Zo’n bezienswaardigheid is in deze straat een zeldzaamheid denk ik en al gauw kwamen er wat vrouwen hun nieuwsgierigheid en hun zorg tonen.

Met een handgebaar, onder begeleiding van ‘mister mister’, werd me een stoel in de schaduw aangeboden en gevraagd of ik water wil. Terwijl een van hen een flesje voor me haalde, kwamen er steeds meer vrouwen en kinderen uit het huis. Een vrouw die, als ik haar leeftijd zou moeten schatten, ook een vijftiger was kwam voor me staan en wees naar mijn romp. Ik moest bewegen en mijn borstkas openmaken, zo deed ze voor. Nu was ik best nog wat slapjes maar ik vond het zo lief dat ik haar voorbeeld volgde. Even later stonden we samen met onze armen te zwaaien en diep adem te halen. Voor mij toch nog iets te veel. Terwijl ik weer zat deed ze voor hoe ik mijn heupen los moest maken. Tot groot plezier van de andere dames draaide ze ermee alsof ze een hoelahoep had. Een ding was duidelijk: aan haar souplesse mankeert niks. Opgeknapt en uitgerust vervolgde ik uiteindelijk mijn weg. Voor ik de hoek omsloeg keek ik nog een keer om. Mijn opgestoken hand werd door de misters vriendelijk beantwoord.

Binnenkort lees je meer verhalen van mijn hand op Mountainreporters.