Terug bij Satu Lingkung op Oost Lombok

Uit de vragen die ik soms vanuit Nederland krijg, blijkt dat voor wie hier nog nooit was het moeilijk is zich een beeld te vormen. Dat begrijp ik wel. Voor mij was het ook een verrassing toen ik voor het eerst deze kant opkwam. Satu Lingkung is gebouwd op een bergrug. Omringd door rijstvelden, watervallen en regenwoud. Met bij helder weer zelfs zicht op de zee diep in het dal aan de ene en de flanken van berg Rinjani aan de ander kant, is de ligging adembenemend.

De wandeling naar deze drie bungalows tellende homestay gaat me inmiddels makkelijk af. Dat was bij aanvang wel anders! Het valt niet op dat achter de hoofdweg zich een kampong bevindt. Het is dat er een bord staat, anders zou je er zo voorbijrijden. Een smal paadje dat provisorisch met cement wat beter begaanbaar is gemaakt golft langs kokosnoot, varens, bananenbomen en groen waar ik de naam niet van weet, behoorlijk steil naar beneden. Waar de jongens met gemak hun scooter laveren, vond ik voetje voor voetje mijn weg.

Zonder kleerscheuren

Na een stevige brug, waar een meter of vijftien lager een beekje om grote keien zijn weg zoekt, gaat rechts het pad over in klei. Zelfs deze smalle weg is geen reden om af te stappen, al zou je bij missturen in de diepte kunnen belanden. Ikzelf was allang blij dat ik lopend zonder kleerscheuren de huisjes van de dorpelingen bereikte. Eenvoudige onderkomens van steen en riet, soms in vrolijke kleuren geschilderd, bieden onderdak aan families die, zeker voor de komst van de toerist, vooral leven van rijst en groentes afkomstig van in gezamenlijk bezit zijnde vruchtbare grond.

Onder een houten afdak staan twee koetjes met een touw door hun neus. Kippen lopen vrij rond. Hordes kuikens in hun kielzog. Zij worden zo nu en dan aan een doorgaans vegetarische maaltijd toegevoegd… Een pover bestaan.

Meer dan waard

Als ik bij het laatste huis aankom blijkt dat ik, tot mijn schrik, nog een stukje door de rijstvelden moet afleggen. Het is het allemaal meer dan waard gebleken. Een sfeervolle warung, waar dagelijks gezonde maaltijden worden bereid met veelal groente van eigen bodem, is een ontmoetingsplek voor zowel gasten als vrienden. We drinken rijstwijn en doen natuurlijk karaoke. `Hier aan de kust` van streekgenoot Bløf staat steevast op mijn repertoire.

De drie kleine bungalows staan op verschillende niveaus omdat ze in afstemming met het land werden gerealiseerd. Stuk voor stuk met smaak aangekleed. Azis, de creatieve eigenaar die alles zelf ontwierp en bouwde, is overduidelijk getalenteerd.  Vanaf het terras, waar een hangmat is bevestigd, keek ik onder het genot van een kop thee uit over rijstvelden en toppen van bomen. Hagedis soorten die ik nooit eerder zag, gaan schichtig door mijn tuintje. Altijd een plezier om te observeren.

Een droom is werkelijkheid geworden

Wat het verblijf het meest bijzonder maakte was de enorm fijne sfeer die de vrienden en familie neerzetten. Dit hoor ik ook vaak van andere gasten. Deze week logeerde hier een echtpaar van mijn leeftijd. Ze varen al jaren tussen de continenten met af en toe een verblijf aan wal. Het was op deze plek dat zij zich het meest welkom voelden en met moeite afscheid namen.

Voor mij was de eerste kennismaking voldoende om te blijven terugkomen. Inmiddels draai ik mijn hand er niet voor om hier te geraken. In bijna hetzelfde tempo als de bewoners loop ik de weg. En verder…Want de locatie en vooral de vriendschap voelde zo goed dat mij werd aangeboden hier een permanente plek te hebben. Daarmee is een droom werkelijkheid geworden. Een paar minuten lopen vanaf de homestay, achter het dorp, slingert een pad stroomopwaarts naar een waterval.

Dit huis, waar ik met het geluid van de rivier in slaap val, maakt me enthousiast om retraites aan te bieden zoals ik in mijn yurt deed. Wie weet.

Halverwege is een boom gekapt en ruimte gemaakt voor een huis dat mijn verwachting overtreft. Hoewel ikzelf een klein eenkamer-huisje in gedachten had, vond Azis dat het land vroeg om iets anders. Hij had gelijk! Dit huis, waar ik met het geluid van de rivier in slaap val, maakt me enthousiast om retraites aan te bieden zoals ik in mijn yurt deed. Wie weet.

Net klaar met verven van een muur, schrijf ik zittend op mijn terras. Een plateautje met rieten dak. Het bouwen, zowel de manier als de materialen, is niet te vergelijken met Nederland.

Op de scooter rijd ik regelmatig met een van de jongens naar de dichtstbijzijnde stad, Kotaraja, om spullen te halen. Tot plezier van de mensen die we onderweg tegenkomen. Er wordt vooral gelachen om die witte vrouw die buizen balancerend achterop zit. Gisteren waren we in de rivier keien aan het zoeken die geschikt zijn om het fundament van de badkamer te verstevigen.

Omdat het inmiddels is gaan regenen ben ik vergezeld door een paar vrouwen die zand uit de rivier verzamelen. Gemengd met cement wordt het gebruikt voor de vloer. Jongens die nu even niet verder kunnen met bouwen komen er ook bijzitten. De met heet water gevulde thermos staat steeds klaar zodat ze tijdens pauzes koffie kunnen drinken. Luisterend naar hun geanimeerde gesprekken in Sasak, een van de vele talen die Indonesië rijk is, geniet ik mee. Al weet ik niet waar het over gaat. Dankbaar dat ik deelgenoot mag zijn van deze plek die ik met gemak `liefdevol` kan noemen.

Lees hier meer verhalen over Indonesië