Na loom op Lombok is Jakarta wel even wennen. Mijn aanvankelijke idee om een scooter aan te schaffen en op het gemakje me over land te verplaatsen, was al snel van de baan. Reizen zonder vast plan betekent dat ik flexibel ben en makkelijk kan meewegen met mogelijkheden die onderweg ontstaan. Een uitnodiging om de feestdagen met mijn zoon en zijn Javaanse vriendin door te brengen sloeg ik niet af.


Hoewel de chauffeur te laat was en bovendien kon melden dat gezien de schade na de regen we er langer over zouden doen, waren we op tijd bij het kleine vliegveld. Via translate had ik duidelijk gemaakt gespannen te zijn over onze rit. De peper, waar Lombok bekend om staat, ontbrak in zijn rijstijl. Hier kwam na mijn opmerking verandering in. Inchecken was zo gepiept, de Starbucks snel gevonden en een paar uur later kon ik na een heerlijk turbulente vlucht mijn zoon in de armen sluiten.

Na loom op Lombok is Jakarta wel even wennen

Zijn vriendin, die ik voor het eerst ontmoette, loodste ons met gemak door het krankzinnig drukke verkeer. De opmaat naar een fijne tijd met leuke eettentjes, bankhangen en film kijken. Ook werd ik geïntroduceerd in de vriendenclub waar ik, ondanks het leeftijd verschil, met open armen werd ontvangen. Deze groep creatieve mensen zijn hecht, delen lief en leed en houden van plezier maken. Een jongere versie van mijn vriendengroep in Nederland.

In tegenstelling tot eerder dit jaar heb ik geen drang erop uit te gaan en toeristische plekken te bezoeken. De indrukken die ik krijg door met mensen die hier wonen op pad te gaan is voldoende. Een mooi inkijkje in hoe het leven er voor succesvolle millennials kan uit zien. Een contrast met mijn Lombokfamilie, waar dezelfde generatie nauwelijks uitzicht heeft op werk, laat staan de vleugels kan uitslaan.

Deze miljoenenstad is tijdens de natte moesson voor toeristen weinig aanlokkelijk, denk ik. Bij uitstapjes ben ik geen enkele keer een andere `bule` tegengekomen. Dat is hoe de toerist in Indonesië genoemd wordt. Je spreekt het uit als ‘boelee’ en de betekenis is van origine ‘albino’. De link is natuurlijk snel gelegd…

Voor de jaarwisseling zijn we naar Bandung gereden. Ook een stad, maar met een andere sfeer. Vanuit mijn appartement op de 40ste verdieping in Jakarta, ben ik weer op de begane grond terecht gekomen. Het uitzicht over het stadscentrum heeft plaatsgemaakt voor een groene binnentuin.

De hechte vriendengroep is hier neergestreken. Een van hen is een zanger. Hij telt, tijdens een optreden waar we met zijn allen naartoe gingen, af naar het nieuwe jaar.  Waarna we naar een nachtclub vertrokken en onder het genot van een cocktail dansten op de keuzes van goeie dj’s. Wat de ervaring extra leuk maakt is het Art Deco gebouw.

Bandung is een van de weinige Aziatische steden die op de lijst van werelderfgoed staat in verband met deze stijl uit de jaren 20 van de vorige eeuw. Het is mijn favoriet en wandelend door de wijk, waarbij Jalan Braga het meest bekend is, kom ik pareltjes tegen uit het koloniaal verleden. Een ander overblijfsel van dit verleden zijn de bedrijven met Nederlandse namen. Klappertaart kan bij Den-Haag gegeten worden en de lekkerste lemper (een snack die ik in Zeeland ook graag bij de toko haal) is te koop bij Holland Bakery.

Bandung is een fraaie stad vanwaar je mooie dagtochten kunt maken. De Tangkuban Perahu vulkaan, het Cileunka meer of het witte kratermeer, Kawah Putih zijn allemaal de moeite waard. Net buiten de stad vind je ook de theeplantages. Ditmaal ben ik er niet geweest, maar ik wil toch wat indrukken met je delen!

Kawah Putih

Mijn reis zet zich na een paar dagen voort richting de zuidkust van Java. Met de trein ditmaal en weer in mijn uppie. Benieuwd naar of het standaard is, bleef ik bij vertrek goed naar buiten kijken. En ja, daar stonden ze naast elkaar. De sjouwers, perronchef en ander personeel, met hun hand op het hart ons een behouden reis wensend. In de coupés klinkt het vertrouwde deuntje dat ik thuis ook zo graag luister en me steevast terugbrengt naar Bali en mijn eerste kennismaking met de Gordel van Smaragd. Voor wie het leuk vindt: zoek `gedung sunda jawa` en je kunt het zelf horen…

Een prachtige tocht langs rijstvelden die er, door hun uitgestrektheid, zonder terrassen, heel anders uitzien dan op Lombok of Bali. Groen wisselt af met bebouwing die soms wel heel dicht bij de rails zit. 

In de buurt van Pangandaran ga ik vrienden bezoeken. Hun homestay (Homestay 28, een aanrader, niet alleen vanwege de ligging, maar vooral omdat ze zo ontzettend gastvrij zijn) is op loopafstand van het strand. Er is geen treinstation in de buurt. Na 3.5 uur stap ik uit bij mijn eindpunt, Banjar. Na nog eens bijna twee uur met de auto, over verrassend glad asfalt, eerder uitzondering dan regel in Indonesië, kan ik mijn vrienden omhelzen. Dankbaar me realiserend hoe rijk ik ben met mijn vriendenscharen, stap ik na een gezellig samenzijn in mijn bed. Nieuwsgierig naar de dag van morgen.

Kinderen hebben genoeg aan water en zand

Die dag bleek er al een plan klaar te liggen. Michael moet helaas in zijn fietsenwinkel, een stukje verderop, aan de slag. Zulya heeft, aangezien er op het moment geen andere gasten zijn, alle tijd. We hadden het gehad over een workout die hier erg populair is. Een soort aerobics maar dan op de trampoline. Zij doet dit regelmatig. Die middag kan ik meedoen. Nou kom ik in Nederland nooit in een gym, maar het hier een keer meemaken lijkt me hartstikke leuk. De ochtend gebruik ik voor een wandeling naar het strand en de heuvel die aan de kust ligt.

Batu Hiu is een plek waar families luieren en selfies maken. Voor de kleintjes een plek om te spelen. Verliefde koppels kunnen romantisch genieten van elkaar en het uitzicht. Ik besluit in een hangmat te gaan liggen. Er zijn er een boel tussen de bomen te vinden, maar de meeste al in de zon. De mijne wiegt uitnodigend in de schaduw van de takken. Voor 5000 Roepia zou ik er de hele dag kunnen verblijven, maar na een uurtje vind ik het genoeg.

Geen andere volwassenen op het strand bij Batu Hiu

Tijd om de benen te strekken. Pootjebaden is hier niet zo in trek. Geen volwassenen aan de waterlijn. Natuurlijk zijn er wel een paar kinderen aan het spelen. Zand, water en een stok zijn voldoende pret ingrediënten. Ikzelf geniet van de lauwe deining die aan mijn voeten trekt. Ik begrijp waarom er overal gewaarschuwd wordt voor de sterke stroming en zwemmen verboden is.

In de middag stap ik achterop de scooter. Na een rit van zo’n twintig minuten houden we halt bij `Fun & Fit`. Daar is geen woord van gelogen. Bij binnenkomst groeten de vrouwen elkaar hartelijk en keuren elkaars outfit. Iedere dag heeft een eigen kleur en het is verplicht hierin te verschijnen. Vandaag is paars aan de beurt. Dat zit niet in mijn rugzak dus ik heb een T-shirt geleend.

Voordat de les begint zijn er al een boel selfies en groepsfoto’s gemaakt. Een vermakelijk schouwspel. ‘Zit mijn haar goed’, ‘slankt deze positie voldoende af’, zie ik de goedlachse dames zichzelf becommentarieën. De grote spiegelwand is daar zeer geschikt voor. Als de instructrice binnenkomt zoekt iedereen haar plaats en kan het spektakel beginnen.

Muziek dreunt op hoog volume door de ruimte en ik doe mijn best om alle bewegingen mee te doen. Pittiger dan ik dacht en na een half uur zweten, ga ik even naar buiten om adem te halen. De meeste dames dwingen mijn respect af.

De souplesse en kracht. Maar ook de kunst van het uithouden in deze temperatuur, waarbij sommigen zelfs met hijab, lange mouwen en legging het hele uur vol maken. Gelukkig blijkt een van de deelneemsters jarig en worden er na afloop, nadat de groep haar heeft toegezongen, kleine taartjes uitgedeeld. Op haar uitnodiging er twee uit te zoeken zeg ik geen nee. Na deze inspanning heb ik trek!

Lees hier mijn andere verhalen op Mountainreporters.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.