Wij volgden de Bakhtiari nomaden door het Iraanse Zagros gebergte

Gedurende zeven dagen hebben wij de familie van Husein en Jahan, onderdeel van de Bakhtiari nomaden, gevolgd tijdens de migratie van de winter naar de zomerweides. De Bakhtiari nomaden verplaatsen zich, inclusief al hun bezittingen en vee, twee keer per jaar door het Iraanse landschap tussen deze twee weides. Zo zorgen ze ervoor dat hun schapen en geiten gedurende het jaar toegang hebben tot de kwaliteit gras die ze nodig hebben. Deze dieren zijn namelijk het inkomen van de Bakhtiari nomaden.

De toch van zeven dagen overbrugde we een afstand van 92 km en 3200 hoogte. Met een aankomst dag, en een regen dag waren in totaal negen dagen samen. Vergezeld door de familie leden van Husein en Jahan, 250 schapen en geiten, vier ezels en tot slot vijf paarden. Al met al was het een intense, maar onvergetelijke reis door het Iraanse Zagros gebergte.

Iedere nomaden familie volgt zijn eigen vaste route tijdens de migratie en heeft ook zijn vaste weiden waar ze onderweg verblijven. De tocht zit vol verrassingen en vraagt om een hoog aanpassingsvermogen. Dit hoorden we ook van de andere families waarvan onze wegen tijdens de tocht zijn gekruist. Sommigen zijn onderweg 5 geiten kwijtgeraakt, andere hebben juist een ziek schaap moeten achterlaten. “Een verrassing voor de beren” zeiden ze dan.

Het landschap onderweg was erg divers. Van hevige droogte en hitte, tot veel groen en rotsen. Uiteindelijk kwamen we zelfs sneeuw tegen. Sommige stukken waren hierdoor lastig te bewandelen en maakte de dagen intens. De toch stond in het teken van vallen en opstaan en mentaal sterk genoeg zijn om door de honger heen te lopen. Door het gebrek aan groente en fruit, dit is namelijk te zwaar om mee te nemen en bederft te snel, leef je op zelf gemaakt brood, melk, yoghurt en uien.

Iedere ochtend begonnen we de wandeling naar de volgende wei van vaak 4 tot 5 uur lang. Op een van de dagen hebben we zelfs 10 uur gelopen om bij de volgende stop uit te komen. Tijdens de tochten hadden we geen idee wanneer we bij ons doel aan zouden komen. De mentaliteit werd dan ook: elke stap brengt ons dichter bij de bestemming. De tochten gingen niet meer over de bestemming maar juist over de reis zelf.

Het bijbenen van de fitte nomaden bleek een grote uitdaging. S’ avonds kwamen we vaak met grote opluchting bij de nachtweides aan. Bedekt met zweet en op onze zere voeten, zetten we dan onze tent op voor de nacht en hielpen we de familie met de laatste klusjes voor de dag. Zo moesten de tassen op de ezels en paarden nog worden uitgeladen, hout moest worden gesprokkeld voor het vuur en soms zelfs het helpen met het verzamelen van de geiten voordat ze werden gemolken. De natuur werd ons thuis en met een beetje geluk was er nog een rivier om ons te voorzien van vers water en een plek om ons in te wassen.

Het leven van de nomade is niet ingewikkeld, maar het kan onderweg veel ontberingen met zich meebrengen. Ze worden onderweg geconfronteerd met de extreme elementen, lange dagen en korte nachten en nachtelijke bezoekers zoals beren en wolven die de geiten en schapen van de families willen verslinden.

Deze wilde dieren zijn ook de reden waarom de nomaden honden bij zich hebben om zichzelf en hun dieren te beschermen. Evenals een geweer trouwens, de bergen zijn net het wilde westen en het valt niet te voorspellen wat ze tegen komen. Ter bescherming houden de mannen van de gezinnen om de beurt s ’nachts de wacht over het kamp.

Negen dagen, en een onvergetelijk avontuur later, kwamen we terug in de bewoonde wereld met alle gemakken van dien. Wat een prachtige reis, een die ik elke wandel en reisliefhebber zou aanraden!

Lees hier meer verhalen over Iran

Sofieke van Bilsen

38 landen gehad, en nog veel meer te gaan. Ik woon al in het buitenland sinds ik een baby was, dus het ontdekken van nieuwe culturen is wat ik graag doe. Momenteel woon ik in München, maar ik ben nog vaak onderweg te vinden, met mijn paspoort en camera in de hand.

Reizen naar USA en Canada

---