Na een paar fijne dagen met mijn kinderen in Bangkok, is het tijd om afscheid te nemen. Ieder met een eigen bestemming. De mijne is Laos. Niet dat ik geen interesse heb om Thailand verder te ontdekken. In tegendeel! Maar ik heb besloten tegen de klok in te gaan. Dus na een korte vlucht land ik in Vientiane, de hoofdstad. Veel Aziatische vliegvelden met het etiket ‘internationaal’, hebben meer weg van Eindhoven dan Schiphol. Hier is het niet anders.

In het vliegtuig hadden we al een formulier moeten invullen. Bij aankomst krijgt ieder opnieuw een papier in handen gedrukt. De charmante grondstewardessen zijn hard nodig om de verwarde toeristen op weg te helpen. Waar we bij Bangkok in no time een gratis visum kregen, moest er nu naast de papieren ook een pasfoto overhandigd worden. Twee zelfs, zo had ik gisteren op verschillende sites zien staan.

In de rij zag ik sommigen met alles bij de hand al klaar staan, die hadden zich dus op tijd ingelezen. Ook werden er bij het loket, ik heb uiteraard geen idee waarom, mensen weggestuurd. Een jong gezin werd doorverwezen naar een andere balie.

Benieuwd hoe het voor mij zou gaan sta ik na een half uurtje voor de meneer in uniform die achter getint glas wacht op de documenten die via een kleine opening naar zijn kant geschoven kunnen worden.

Mijn begroeting wordt met een kort knikje beantwoord. Hij wijst naar zijn buurman waar ik de verschuldigde 45 dollar mag afrekenen. Het feit dat ik geen pasfoto’s bij me heb is totaal geen probleem. Bij een andere balie kijk ik in de lens en hup, het is geregeld. Mijn ervaring met vliegvelden is dat chauffeurs van alle kanten de pas gearriveerde reizigers belagen met de vraag of ze een taxi nodig hebben. Hier wil ik dat ontwijken en loop niet met de horde mee. Eerst even wat KIP regelen. De Laotiaanse munt die net als de IDR en Baht eindigt op heel veel nullen.

Uiteraard bezoek ik tempels

Een gemoedelijke sfeer

Met verbazing zie ik, eenmaal buiten, geen opgefokte taferelen maar een groepje keuvelende chauffeurs die in de schaduw verkoeling zoeken. Wat blijkt: je moet binnen bij een dame je bestemming doorgeven, afrekenen en met de kwitantie krijg je een chauffeur toegewezen. Super georganiseerd! Een kwartiertje later word ik afgezet bij het hostel waar ik de komende twee nachten ga doorbrengen. Het heeft een gemoedelijke sfeer, een gemeenschappelijke ruimte met gekleurde matrasjes en het centrum is op loopafstand. Vandaag doe ik het rustig aan. Met een wandeling langs de Mekong, een massage en in de avond een kort fietstochtje is deze dag snel voorbij.

Ingetogen

Laos is een Boeddhistisch land dat geregeerd wordt door één partij. Vaak hangt er naast de eigen vlag ook een van Rusland. Het Frans koloniaal verleden is nog vrij recent, evenals de oorlogsverschrikkingen. Hoewel deze stad bol staat van restaurantjes en zeer bedrijvig is, hangt er toch een meer ingetogen sfeer. Bijna bedrukt.

Mijn groet wordt niet even vriendelijk beantwoord, de blikken zijn wat koeler. Als ik al aangesproken word, is het door Aziatische mannen die er ook als toerist zijn. De nieuwsgierigheid zoals ik die ken in Indonesië, is hier ver te zoeken. Desondanks heb ik het in dit kleine stadje prima naar mijn zin. Al helemaal als ik op de scooter bezienswaardigheden bezoek. Tempels uiteraard. Maar ook een oude stenen stupa (die ooit met goud was bedekt maar er tijdens een plundertocht van werd ontdaan), standbeelden en de Laotiaanse versie van de Arc de Triomphe, Patuxai.

Bij het vallen van de avond word ik getrakteerd op een prachtige rode zon die langzaam aan de andere kant van de rivier uit het zicht verdwijnt. Het contrast is groot als ik een paar kilometer verderop neonverlichting langs de oever zie. Er is een soort pretpark die me overdag nauwelijks was opgevallen maar nu moeilijk te missen is. De strook herbergt botsauto’s, een reuzenrad, eettentjes, draaimolens en ander vertier. Om bij mijn eindbestemming te komen mag ik niet doorrijden, maar moet ik afslaan. Ik besluit te stoppen. De scooter zet ik op de parkeerplaats en te voet meng ik me in de hordes lokale bevolking. Er is bijna geen toerist.

Ondergaande zon boven de Mekong

Rattenvanger van Hamelen

Voor mij is er niets uitnodigend aan de knipperlichten en herrie, totdat ik muziek uit een paar speakers hoor die me als een soort rattenvanger van Hamelen naar beneden lokt. Met het ritme en de fijne stem kan ik niet stil blijven staan. Via Shazam hoop ik erachter te komen naar wat ik aan het luisteren ben, maar er komt ‘helaas, dit kunnen we niet vinden’ in beeld. Mijn nieuwsgierigheid is te groot, dus ik vraag aan een meneer die er een schiettent heeft, of hij het weet. Dan vraag ik het aan mensen aan een tafeltje die me alleen maar glazig aanstaren.

Een tafel verderop wordt er naar me gewenkt. Een vriendelijk vrouw vraagt me in het Engels waar ik naar opzoek ben. Helaas moet ook zij het antwoord schuldig blijven, althans, ze weet het wel, maar kan het niet voor me spellen en de uitspraak klinkt mij te ingewikkeld. Ze zegt dat ik moet zoeken op Laos muziek, dan vind ik vast wel een en ander. Blij met deze info besluit ik op dit plein te blijven en bij een stalletje mijn avondeten te bestellen.

Ik besluit op het pleintje te eten, bij de Mekong boulevard

Terwijl de gegrilde kip en rijst me prima smaakt schuift de Engelssprekende dame aan. Ze trakteert me op een Beerlao en heeft duidelijk zin in een praatje. Ook zij is hier op visite. Dit land heeft ze vele jaren geleden ingeruild voor Noord-Amerika. Austen, Texas, om precies te zijn. Waar ze kok is in een Thais restaurant. In de korte tijd die we samen doorbrengen wordt me van alles toevertrouwd. Een trieste geschiedenis die haar desondanks niet klein gekregen heeft. Ik ben oprecht blij voor haar veerkracht.

Mijn laatste dag in Vientiane gebruik ik om nog wat rond te rijden. Ook richting het Nationaal museum. Nieuwsgierig om meer van de geschiedenis te weten te komen. Helaas blijkt deze in het weekeinde gesloten en rijd ik vervolgens nog wat doelloos rond voordat ik de scooter weer inlever. Het hostel met zijn rustige gezamenlijke ruimte is een goede plek om te relaxen alvorens op de nachtbus richting Thakhek te stappen.

Lees hier alle verhalen van Caroline

MEER VERHALEN OVER AZIË

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.