Caroline reist door Azië | Op verkenning door Laos

Op internet zijn allerlei verhalen van andere reizigers te vinden. Niet altijd positief, uiteraard. Ook als het om vervoer gaat. Bussen die veel te laat vertrokken, stampvol waren, of na een paar kilometer werden omgewisseld voor minder luxe versies. Vol goede moed rijd ik achterin de pick-up, met een voucher voor een vervoersbewijs, richting busstation.

Het officiële ticket krijg ik van de chauffeur die het bij een loket omwisselt. Ze wijst naar de cijfers die erop staan. Dat is het nummer van de slaapbus die op de parkeerplaats staat, gebaart ze met haar hand naar ergens achter het gebouw. Even later sta ik midden tussen kleurrijke exemplaren. Versierd met neon is de een nog bonter dan de ander. Nummers zie ik niet. Alleen de parkeervakken worden aangeduid, maar dat correspondeert niet. Gelukkig ben ik wakker genoeg om me te realiseren dat de nummerborden bedoeld worden.

Met het papiertje stevig vast loop ik langs de rijen. Het is een gezellige drukte met hele families op bankjes of de grond zittend. Tussen hen en om zich heen grote tassen, koffers en kartonnen dozen. Ik krijg niet de indruk dat dit vakantiegangers zijn. Hun reis lijkt eerder een noodzakelijkheid. Links en rechts zoek ik tot twee keer toe, zowel voor als achter, naar het kenteken met de juiste vier getallen. Niets.

Ietwat verloren kijk ik om me heen. Dit valt een jongeman op en hij vraagt me in gebrekkig Engels waar ik naar opzoek ben. Ik overhandig mijn kaartje en vertel hem dat ik naar Thakhek ga. Hij weet waar mijn bus staat (ik ben er al een paar keer voorbij gelopen) en zegt dat het nummer op het kaartje niet klopt. Op zijn advies ga ik terug naar het loket waar ik met handen en voeten uitleg wat er mis is gegaan. Ongelovig word ik aangekeken, nee, het klopt heus wel. Het is duidelijk dat ze niet van plan zijn iets te wijzigen. Ik moet gewoon nog wat geduld hebben tot de juiste bus er is.

De vriendelijke jongeman staat met zijn moeder nog bij de halte, zij blijkt dezelfde eindbestemming als ik te hebben. Hij is hier om haar uit te zwaaien. Zeker weten dat er geen volgende komt, loopt hij met me mee en legt de heren uit wat het geval is. Na overleg en een paar telefoontjes verder, gaat er een streep door het oude getal en kan mijn rugzakje bij de andere bagage gelegd worden.

Deze reis gaat een nacht duren en breng ik door op bed. Het is niet breed. Desondanks bedoeld voor twee personen, dus het kan zijn dat er iemand bij komt. Terwijl de bus zich langzaamaan vult en mijn buren zich installeren, is er pret over het feit dat zo’n witte reuzin (ik pas alleen maar diagonaal) zich in hun midden bevindt. Ik vermoed dat een alleen reizende dame ook geen alledaags beeld is binnen hun cultuur.

Met plaatsbewijzen paraat wordt onderzoekend gekeken welk bed bij het nummer hoort. Een jongeman aarzelt en draalt. Even later mengt de chauffeur zich. Hij wijst en regelt, dusdanig dat niemand naast mij hoeft te liggen. Ik snap het wel en ben er helemaal niet rouwig om. De motor start, ons vervoermiddel zet zich in beweging en langzaam gaan de lichten uit. Al gauw is het, op een enkel gesprek na, rustig. Wat een aangename verrassing! De weg is hobbelig en met regelmaat word ik door mekaar geschud. Van slapen komt niet veel, maar een beetje doezelen is al fijn.

Verbaasd zie ik dat het pas 4.30 uur is als ik mag uitstappen. Vroeger dan de tijdtabel had aangegeven. Het is nog donker en frisjes. De straat is op een paar tuk tuks na, uitgestorven. Fijn dat het allemaal zo voorspoedig ging, maar ik heb geen idee waar ik precies ben. Precies dan voel ik mijn telefoon trillen. Een bericht van de host van de bungalow die ik huur. Ze heeft mijn kamer klaar en nu komen is geen punt. Dankbaar bericht ik terug daar graag gebruik van te maken. Met drie passagiers achterin heeft de tuk tuk chauffeur niets te klagen. Zijn dag begint goed. De mijne ook, vind ik. Al helemaal wanneer ik als eerste kan uitstappen.

De gastvrouw, Nana, staat bij het hek te wachten. We hadden de afgelopen dagen leuk app contact gehad waardoor het voelde alsof we elkaar kenden. Mijn houten huisje is eenvoudig en smaakvol. Het bed ligt heerlijk en is opgemaakt met zachte lakens. Er is weinig nodig om in een diepe slaap te vallen.

Omdat het mij via de app niet gelukt was, had Nana aangeboden de scooter die ik de komende dagen nodig heb om de loop te rijden, voor me te regelen. Zodra deze gebracht is ga ik op pad. Thakhek is het startpunt van een 450 kilometer lange rit die door een karstgebergte gaat. Dat houdt in dat er veel grotten zijn. Sommigen onaangeroerd, anderen in gebruik. Soms zelfs voor religieuze doeleinden.

De eerste kom ik bij toeval in. Ik wilde naar de Buddha grot, die zou het dichtstbij zijn, maar kon hem niet vinden. Na een paar kilometer stond ik peinzend langs de weg. Mijn simkaart werkte niet en de bewegwijzering was mondjesmaat. Terwijl een groepje fietsers voorbijkomt maakt een man zich ervan los om mij te kunnen vragen of hij ergens mee kon helpen. De afslag naar mijn aanvankelijke bestemming had ik gemist, kon hij me vertellen. Met zijn vrienden zet hij koers naar een andere die ook erg de moeite waard zou zijn. Ik besluit hun voorbeeld te volgen.

Even later parkeer ik mijn scooter bij wat de Tham Nang Aen Cave blijkt te zijn, de grot die me op de foto’s niet zo had aangesproken omdat het er nogal kleurrijk had uitgezien. Over het algemeen kan ik dat juist heel erg waarderen. Van een grot daarentegen, die verlicht wordt door lampen die naar alle kleuren van de regenboog verspringen, word ik niet zo enthousiast.

Het is qua omvang een indrukwekkende plek. Om de verschillende niveaus te bereiken zijn er trappen aangelegd. Het is er rustig en koel, zonder al te veel mensen. Op het gemakje neem ik de omgeving in me op. Over de rivier die er doorheen stroomt gaan een paar bezoekers in bootjes dieper de tunnels in. Aan de andere kant zijn minder lampen en komt er natuurlijk licht binnen. Als een mot word ik er naartoe getrokken. Nieuwsgierig naar wat daar te zien is baan ik me een weg naar buiten. Niets bijzonders, helaas. Met nog een blik op de binnenruimte vind ik het wel genoeg.

Tijd voor de volgende bezienswaardigheid.

Lees hier meer over reiservaringen in Azië

Caroline Hoek

Voor mij kan reizen alle kanten op. Als coach en therapeut ben ik geïnteresseerd in de binnenwereld en loop graag een stukje mee op het pad van mijn cliënten. De aardbol verkennen doe ik het liefst alleen. Waar ik ook ben, mijn cliënten blijf ik begeleiden. Zo hoef ik mijn reislust niet op te geven. Ik heb twee kinderen en ben oma. Mijn motto `schaamteloos vrijuit` gaat over trouw zijn aan jezelf, ongeacht wat een ander ervan vindt. Schrijvend hoop ik je een stukje mee te kunnen nemen op avontuur!

www.carolinehoek.nl