Luang Prabang in Laos | Reisverslag en reistips

Na twee nachten in het hotel, besluit ik over te stappen naar een hostel. Het is me inmiddels duidelijk dat veel van dit soort onderkomens een prachtige ligging hebben en meer buitenruimte. Zo ook deze. Gelegen aan een zijtak van de Mekong geeft het terras fantastisch uitzicht. De gasten zijn rustig en zitten aan lange lage tafels of, zoals ik, langs de rand, met hun laptops of mobieltjes. Het thuisfront wordt op de hoogte gehouden en er wordt gewerkt.

Terwijl ik van het zicht geniet kan ik, met mijn oortjes in, ’s avonds sessies geven. Me meer dan eens realiserend hoe fijn mijn leven zich ontvouwen heeft, loop ik over van dankbaarheid. Wat meer buiten het toeristische centrum, met de scooter ditmaal, passeer ik een kapsalon waar vrouwen op massagetafels liggen terwijl ze een hoofdmassage krijgen. Bovenop de rem en omdraaien! Dit wil ik ook.

Giechelend leidt een jonge vrouw me naar de tafel die net vrijgekomen is. Haar collega’s lachen mee. Zoiets hebben ze, aan hun opgewonden gebabbel te horen, nog nooit meegemaakt. Haar kundige handen kneden, duwen en trekken. Mijn nek wordt ook meegenomen. Een heerlijke behandeling later word ik uitgenodigd op een stoel plaats te nemen. Mijn schone haren moeten gedroogd worden. Met zijn tweeën gaan ze, gewapend met föhn, aan de slag. Fris, droog en nog meer ontspannen kan ik mijn omzwerving voortzetten.

De Kuang Si waterval

Vandaag heb ik dertig kilometer voor de boeg. De Kuang Si waterval staat op het programma. Het gaat over behoorlijk goed onderhouden wegen langs landerijen en vergezichten. De Mekong die aan de rechterkant meandert, verveelt nooit. Wat later op pad dan gepland, want er leek iets mis te gaan bij een ATM. Op het scherm stond ‘dank voor uw bezoek’, maar geld, ho maar. Eerst op mijn bank-app controleren of er iets af was (nee), daarna nog een mislukte poging om vervolgens met nagenoeg lege beurs mijn weg voort te zetten. Zonder een herkansing.

Een Europees stel dat dezelfde bestemming had, bood hulp. Op mijn vraag wat te kunnen lenen werd positief gereageerd. Telefoonnummers werden uitgewisseld met de belofte elkaar vanavond in de stad te treffen. Het karretje dat bezoekers boven bij de entree afzet deelden we nog om vervolgens ieder een eigen tempo te kiezen.

Het pad richting de veel gefotografeerde plek gaat via een berenopvang. Een koddig gezicht de zwarte dieren die met hun dikke vacht en leuke koppies een hoog knuffelgehalte hebben, te zien luieren. Informatieve posters logen er niet om. Deze dieren hadden afgezien, voordat ze gered werden uit handen van uitbuiters die meer om geld geven dan hun welzijn.

De rust waarop ik gehoopt had, is ver te zoeken. Desondanks hangt er een fijne sfeer en is er ruimte genoeg om in de met lichtblauw water gevulde poeltjes te zwemmen. Ik kan het niet laten om, tijdens de wandeling naar het begin van de waterval, het pad te verlaten. Tegen de stroom in klauter ik omhoog. Houvast vindend tussen de rotsen voert mijn weg naar de top. Soms heb ik behoefte aan dit soort uitdaging en ben blij dat ik daar, ondanks het klimmen der jaren, nog gehoor aan geef.

Vlindertuin

Vlak buiten het drop is een vlindertuin die ik nog even wil bekijken. Bij de entree word ik verwelkomd dor een jonge Vlaamse vrouw die daar met haar vriend een paar weken vrijwilligerswerk doet. Ze hebben al veel rondgetrokken en gebruiken deze plek om even te settelen voordat ze weer verder trekken. Het valt me op hoeveel jonge stellen besluiten rond te trekken.

Sommigen omdat ze het geregelde leven voor onbepaalde tijd achter zich willen laten. Anderen hebben behoefte aan een pauze na afronding van een studie, voordat ze zich in het thuisland gaan settelen. Allen hebben hang naar avontuur en trekken licht bepakt over dit continent.

Op de weg terug naar Luang Prabang besluit ik te stoppen voor wat versnapering bij het café waar het Oostenrijkse stel dat ik bij een andere waterval had ontmoet, vrijwilliger was geweest. De zon glinsterde op het water. Zachte klanken van traditionele muziek op de achtergrond. Perfecte plek om uitgebreid te lunchen. Ik begrijp waarom ze het hier zo naar hun zin hadden gehad. De eigenaar was allervriendelijkst. Wat geserveerd werd smaakte fantastisch.

Aan de overkant van de weg werden geweven doeken aangeboden. Precies zoals het stel me had verteld. Het was voor hen dat ik geld wilde hebben. Tot nu toe heb ik niets gekocht, maar een mooi souvenir als dit, waarmee ook nog eens families werden gesteund, wilde ik wel overwegen. Blij met klandizie klaarde haar gezicht op. Met een paar woorden engels hadden we een klein gesprekje. De uitnodiging om aan het weefgetouw te zitten sloeg ik niet af. Wat een monnikenklus is dit!

De dunnen draden waarmee zij ingewikkelde patronen kan maken, vliegen door de touwen als zij eraan zit. Bij mij blijft het halverwege hangen. Ik heb even de tijd nodig de haspel (of hoe heet dat dingen) er wat soepeler doorheen te jagen. Daarna geef ik het op. Voor zoiets ben ik niet in de wieg gelegd. Zij moet er hartelijk om lachen. Zowel bij deze dame als haar buurvrouw neem ik wat af. Blij met de kwaliteit en schoonheid hangt het tasje met de buit even later aan de haak onder het stuur. Deze dag rond ik af met een ijsje, samen met het stel waar ik geld van leende. Een klein bedankje voor hun vertrouwen.

De laatste dag in Laos

Vandaag is mijn laatste dag voordat ik op de boot stap richting Thaise grens. Een dagje om te luieren, wat mij betreft. Ik had gelezen dat in Rodekruis gebouwen sauna’s zijn. Laos stijl. Dat wil ik wel eens meemaken. Het gedateerde houten bouwwerk heeft een charme die me erg aanspreekt. Wanneer het precies gebouwd is weet ik niet, maar het is zeker wel een eeuw oud, verwacht ik. De brede vloerdelen kraken en het ruikt heerlijk.

Voor een paar euro mag ik naar binnen. Er is een kleedruimte waar ik mijn sarong en T-shirt opberg. Bij de prijs is een omslagdoek en handdoek inbegrepen. Twee houten kamertjes, mannen en vrouwen gescheiden, hebben boven de deur een raampje waarvoor een lamp bevestigd is. Als ik de ruimte instap zie ik dat dit de enige verlichting is. Door dikke mist zie ik geen hand voor ogen. Hete stoom en de geur van kruiden vullen iedere vierkante centimeter. Wat een heerlijke ervaring!

Buiten zitten mannen met een kop thee af te koelen. Met mijn eigen kopje ga ik er even bijzitten voordat ik nog een ronde doe. Hierna een voetmassage zou het compleet maken. In de straat, tegenover de ijssalon, had ik masseurs aan het werk gezien. Hier geen mobieltjes of gekakel, nee, er werd met aandacht aangeraakt. Het was er een gezellige bedoening met een rij Chinese mannen die allemaal een voetmassage kregen en zichtbaar tevreden waren. Daar sloot ik me bij aan. Na anderhalf uur zweefde ik terug naar het hostel. Dit was de beste voetmassage ooit.

Mijn scooter heb ik ingeleverd, dus lopend door de stad kijk ik op het gemakje in wat etalages. Er werden olifanten tochten aangeboden, waarbij toeristen op de rug van zo’n dier mochten. Vaak is dit voor de dieren een stressvolle aangelegenheid. Waar vroeger een olifant deel was van het gezin en er samengewerkt werd en er voldoende pauzes waren, worden ze nu uitgebuit. Dus nee, daar wil ik niet aan meewerken. Een ander aanbod spreekt me wel aan, een olifanten opvang langs de Mekong. Het blijkt tegenover de plaats te zijn waar ik al twee nachten geboekt heb. Na een dag op de Mekong richting Thailand. Dat ga ik doen!