Annapurna Circuit trek en Base Camp trek | Deel II

Annapurna Circuit trek en Base Camp trek | Deel II

Een reisverhaal van Stefan van Gestel | Lees hier deel I

Eenmaal in Manang aangekomen heb ik een rustdag genomen. Terwijl ik de was deed en mijn beenspieren de nodige rust gaf deed Thijs deze dag een korte side trek naar Ice Lake met de Zwitserse Matthias die we de dag ervoor hadden leren kennen. Matthias liep de route om te acclimatiseren om met een Chinese expeditie de Manaslu te beklimmen en werd vervolgens voor een paar dagen onze metgezel. Matthias is een fanatieke sportieveling en is geen onbekende in het gebied. Hij heeft de zware sneeuwstorm van 2014 meegemaakt waarbij destijds 43 mensen zijn omgekomen – de grootste Nepalese trekking ramp tot nu toe.

Die avond bezetten we met een paar bij elkaar geraapte westerse toeristen de lokale bioscoop – een kelder met tuinstoelen en een projector – en keken we 7 Years in Tibet. Op IMDB onder het kopje trivia ontdekte ik dat deze aanjager van mijn interesse in de Himalayas was opgenomen in Argentinië. Een ongemakkelijke waarheid.

Thilicho Lake & Thorung La

De volgende dag zouden we samen met Matthias en zijn lokale guide onze eerste gezamenlijke side trek doen; Tilicho lake. Deze optionele trek brengt je naar een van de hoogste meren ter wereld op bijna 5 kilometer hoogte en duurt 2 à 3 dagen en is een goede acclimatisatie oefening. Het pad loopt over de grind-achtige zijhelling van een oude gletsjertong. Door de oplopende temperatuur in de loop van de ochtend zetten na een koude nacht de steentjes uit waardoor ze los kunnen komen. Eén naar beneden denderende steen kan al levensbedreigend zijn, maar met een beetje pech komt er een vloedgolf aan puin naar beneden. Het is daarmee het gevaarlijkste gedeelte van de route. Gelukkig was er in deze tijd van het jaar door het relatief kleine temperatuurverschil tussen dag en nacht niet veel aan de hand.

De grindhellingen overleefd kwamen we aan bij Thilicho lake, verstopt tussen de bergpieken. Kort na aankomst brak een enorm stuk van de gletsjer af en stortte zich met een ongekend hard gebulder in het meer. Na een fotomoment en de gletsjer van dichtbij bekeken te hebben en een toenemend gevoel van onbehagen door de hoogte bliezen we onder de schaduw van een opkomende regenbui de aftocht af. Een paar honderd meter van het meer troffen we een Chileen aan. Met het toenemde gedruppel voegde hij zich bij ons terugtrekkend gezelschap. Enkele honderden meters verwijderd van het meer waar hij toch 3 dagen voor zou moeten hebben uitgetrokken om bij in de buurt te komen.

De volgende dag bogen we vanaf het Tilicho base camp af naar het noorden en zetten we onze zinnen op Thorung La, de bergpas welke met 5416 meter het hoogste bewandelbare punt van het Annapurna Circuit markeert. Binnen 2 dagen liepen we naar Thorung La High Camp waar we een gezellig teahouse binnenvielen. Hier leerden we onze nieuwe metgezel Robbert kennen, een Duitse computer engineur en PhD’er. Robbert viel op doordat hij vanwege blaren zijn nieuwe bergschoenen had ingeruild voor slippers. Uiteindelijk heeft deze goedlachse Duitsers met het meest stereotype Engels-Duitse accent in ieder geval het meest zware gedeelte van de trek doodleuk op zijn slippertjes doorlopen.

De volgende dag moesten we nog enkele honderden verticale meters trotseren om Thorung La te overwinnen. Het was hier dat we afscheid namen van onze Zwitserse metgezel, welke terugliep naar beneden op weg naar de Manaslu. Het duurde iets langer, maar ook Robbert trotseerde de Thorung La op 5416 meter hoogte. Op zijn slippers welteverstaan.

Thorung La vormt een hydrologische waterscheiding en dat zie je heel erg goed als je eenmaal over de pas bent. Tijdens de afdaling zie je in de verte het drogere Tibetaanse hoogvlakte landschap. Het bedevaartsoort Muktinath gepasseerd werden we getrakteerd op het uitzicht op de 8167 meter hoge Dhaulagiri, de 7^e hoogste berg ter wereld en de hoogste berg ter wereld welke compleet binnen de landsgrenzen van één land ligt. Het landschap wat we vanaf hier doorkruisten staat bekend als Gandaki Canyon en is afhankelijk van je definitie de diepste canyon ter wereld.

De canyon vormt een constructie waardoor de wind getrechterd wordt waardoor we van tijd tot tijd getorpedeerd werden door een flinke hoeveelheid zand. Wanneer men de Thorung La passeert heeft men de keuze om naar het noorden af te buigen naar het oude koninkrijk Mustang op de grens met Tibet. Het is een regio waarin mensen nog in een andere tijd zouden leven en waar de permits honderden euro per dag zouden kosten om toerisme te beperken en daarmee de integriteit van de regio te waarborgen. Wij trokken naar het zuiden, naar Jomson. Jomson is het eerste stadje van formaat over de Thorung La pas en het heeft zelfs een miniscuul vliegveldje.

Vanaf Jomson daalden we af richting het zuiden en deed het regenwoud weer haar herintrede, evenals haar bloed-minnende bewoners. We passeerde hier valleien gevuld met zeeën van wietplanten en incidentieel een Nepalees die wist welk genot die planten herbergen. Eenmaal ten zuiden van het Annapurna massief kwamen we in het domein van de Poon Hill trek wat zo ongeveer het einde van de Annapurna Circuit trek markeert en waar we afscheid namen van Robbert.

Annapurna Base Camp Trek

Op dag 15 kwamen we aan in Chhomrong, wat voor ons de volgende uitdaging betekende; de trek naar het Annapurna Base Camp (ABC). De trek wordt geadverteerd voor 5 à 8 dagen maar doordat wij al goed geacclimatiseerd waren liepen we binnen één dag bijna helemaal omhoog. Rond 16:00 kwamen we aan bij Machapuchare Base Camp, het laatste kamp vóór Annapurna Base Camp. De wegmarkering gaf aan dat Annapurna Base Camp. nog enkele uren lopen zou zijn dus besloten we daar te overnachten.

De volgende ochtend bleek het maar net iets meer dan een half uurtje lopen te zijn naar Annapurna Base Camp. Hadden we dit de dag ervoor geweten dan hadden we waarschijnlijk nog wel overwogen om de statistiek binnen te slepen om binnen één dag de 1900 verticale meters van Chhomrong naar Annapurna Base Camp omhoog te lopen.

Doordat deze trek een stuk korter is dan de Annapurna circuit trek wordt deze een stuk drukker bezocht door toeristen. Een ander nadeel is dat, waar de Annapurna Circuit trek een veelvoud aan paden door de vallei biedt om te bewandelen, de base camp trek ruwweg één pad volgt. Opmerkelijk waren de waarschuwingen voor lawinegevaar in onze handleiding. Lawines willen hier namelijk nog wel eens vanuit het hooggebergte naar beneden de jungle in storten.

De volgende dag waren we vroeg uit de veren om naar Annapurna Base Camp te lopen om daar de zon op te zien komen. Helaas trok de lucht boven onze hoofden binnen enkele minuten compleet dicht. We besloten een rustdag te houden in Annapurna Base Camp voor een herkansing de volgende ochtend. Annapurna Base Camp ligt op 4130 meter hoogte aan het Annapurna Sanctuay, een gletsjer basin geflankeerd door de imponerende Annapurna toppen en natuurlijk de Machapuchare. Het is moeilijk om je te realiseren, maar als je vanaf hier alsnog de top van een van die bergen wilt bereiken ben je pas op de helft en moet je nog 4 kilometer naar boven klimmen. Er ligt een gedenkmonumentje voor de Rusissche klimmer Anatoli Boukreev welke de controversiële rampbeklimming van de Mount Everest in 1996 overleefde, maar in 1997 alsnog zijn einde vond tijdens de beklimming van Annapurna I. Hij klom naar verluidt nooit met extra zuurstof.

In de Himalayas wordt goed duidelijk welke invloed het veranderende klimaat heeft op de natuurlijke omgeving

Vanaf Annapurna Base Camp zie je in het noorden Annapurna I (8091 meter). In het zelfde blikveld zie je aan haar voeten de restanten van wat ooit een groot deel van de Annapurna South Glacier was. Het is een landschap waar we gedurende de hele trek mee geconfronteerd werden. In de Himalayas wordt goed duidelijk wat voor invloed het veranderende klimaat heeft op de natuurlijke omgeving. De gletsjers maken op veel plekken in rap tempo plaats voor kommen met verpulverd gesteente en ook de sneeuw en -bomengrens stijgen langzaam waardoor volgens de locals bijvoorbeeld muggen op steeds grotere hoogtes voorkomen.

Gletsjers zijn een van de meest gevoelige verschijnselen in de natuur voor klimaatverandering doordat het niet alleen op grotere hoogtes warmer wordt maar ook doordat het oppervlakte waar de sneeuw valt welke een gletsjer voedt afneemt. Een bezorgde gids vertelde me:”People come to Nepal to see mountains. Mountains without snow are just rocks. The people don’t want to see just rocks”.

Die nacht werden we getrakteerd op een kraakheldere lucht en schitterde de Annapurna pieken in het volle maanlicht. De sterrenhemel was ondanks de sterke reflectie van de sneeuw een intensere beleving dan in het lichtvervuilde Nederland. Een jonge nachtfotograaf liet ons zien hoe de Melkweg goed oplichtte bij een langere sluitertijd. In de ochtend blokkeerde een lichte bewolking ons incidentieel van een zicht op de bergtoppen, maar tussendoor was het uitzicht fenomenaal.

De volgende dag daalden we over 25 kilometer 2300 meter naar beneden naar Jhinu Danda waar we neerploften in een warmwater bron naast een kolkende rivier. De daaropvolgende dag namen we vanaf Ghandruk een Jeep terug naar Pokhara. Een paar dagen later waren we terug in Kathmandu en bracht een vliegtuig ons weer naar de Hollandse polders, wat het einde van ons avontuur markeerde.

Terukijkend waren deze treks een hele toffe ervaring. Doordat het regenseizoen dit jaar ongelukkig lang duurde hebben we de spectaculaire beelden van de besneeuwde bergen voor het grootste gedeelte moeten missen, maar het avontuur, de fysieke inspanning en de sfeer van het laagseizoen gaf ons minstens een zelfde voldoening. Het Annapurna Circuit wordt net als de rest van Nepal op sleeptouw genomen door globalisering en dat is goed te merken aan bijvoorbeeld de (alhoewel vaak gebrekkige) beschikbaarheid van Wi-Fi in de teahouses of de intrede van Coca Cola en een Mars op de lokale menukaarten.

Momenteel wordt in Pokhara gewerkt aan een internationaal vliegveld wat de deuren verder open zal zetten voor een flinke golf aan toerisme naar het Annapurna Massief. Wil je een trekking ervaring welke minder toeristische aanvoelt dan zijn er gelukkig nog veel andere gebieden om te bezoeken, zoals het veel minder toeristische Phoksundo Shey in het Westen of het gebied rond de Kanchengjunga, de 3^e hoogste berg ter wereld op de Oostelijke grens met India. Je vind daar geen tea houses, maar zal daar iedere avond je eigen tentje op moeten zetten.

Wat statistieken: volgens een tracking app hebben we binnen negentien dagen ongeveer driehonderd kilometer gelopen en iets meer dan 24 hoogte kilometers gemaakt (omhoog en omlaag). Dat is ongeveer 3x de Annapurna I vanaf zeenivau.

---

Lees hier deel I van dit reisverhaal

---