Caroline reist door Azië | Mijn laatste dagen in Thailand

Vandaag heb ik het zwarte huis van de kunstenaar gevonden. Een man met fascinatie voor dood en seks. De hoeveelheid fallussen is niet op een hand te tellen. Dierenkadavers, idem. Not my cup of tea, maar de ligging van de verschillende gebouwtjes maakt het bezoek al meer dan waard. Keitjes en kiezels nodigen uit tot het maken van torentjes. Een favoriete bezigheid, dus ik ben wel even zoet.

Totdat ik koers zet naar een dichtbijgelegen restaurantje waar ik weet dat een buffet klaarstaat. Mijn bord vul ik met biologische groenten van eigen land. Thee en water kunnen onbeperkt genuttigd worden.

Als ik een uur later afreken ben ik klaar voor de volgende etappe. Het drielandenpunt. Niet te vergelijken met Limburg uiteraard, maar ik moet er toch aan denken als ik na anderhalf uur door tuffen bij de Gouden driehoek sta. Rechts aan de overkant, het land waar ik een paar dagen geleden nog was: Laos. Tegenover mij, door een minder brede zijtak van de Mekong gescheiden, is Myanmar. Waar ik, in tegenstelling tot Laos, geen mensen zie. Onder me, langs de Thaise oevers, zijn longboats aangemeerd. Dit is zo’n mooi voorbeeld van compleet Thailand.

Voordat ik naar het opium museum ga, wil ik nu eens zelf op de foto. Bij de boog die het landenpunt markeert. De plek waar ik al zolang naartoe wilde. Een vriendelijke Chinese meneer wil er wel een paar maken ondertussen nieuwsgierig naar waar ik vandaan kom. We maken een kort praatje en dan vind ik de drukte hier wel weer genoeg. Het museum dat ik wil bezoeken ligt in de natuur. Een hele belevenis om er doorheen te lopen.

Niet alleen de geschiedenis van de opiumhandel wordt uitgebreid in beeld gebracht. Vooral de gevolgen van het gebruik worden benadrukt. Het aantal verslaafden was groot en de criminaliteit groeide. Inmiddels is alles aan banden gelegd en de rust wedergekeerd. Maar dat wil niet zeggen dat er geen opium meer gebruikt wordt, kom ik later achter.

Het liefst in de natuur

Chiang Rai en mijn overnachtingsplek, had ik na een paar dagen wel gezien. Hoewel ik tot mijn terugvlucht geboekt heb, besluit ik nu al te vertrekken. Het liefst ben ik in de natuur. Op zoek naar een andere plek komt ‘Hill tribe art house’ in beeld. Een uurtje rijden van de stad word ik welkom geheten door de eigenaar die zelf de drie hutjes gebouwd heeft waarvan een de komende twee nachten voor mij is.

Geheel uit bamboe en riet vervaardigd, met krakende vloer en spleten in de muur, voel ik me er helemaal thuis. Het geluid van de rivier die onder mijn balkonnetje kabbelt, maakt mijn sobere kamer nog rustiger. Hier word ik na een goede nachtrust vol energie wakker. In de buurt is een natuurpark waar na een fikse wandeling de belofte van een waterval is.

Al vroeg start ik mijn scooter want de mensenstroom wil ik graag ontwijken. De telefoon zit geklemd in de houder op het stuur. Een oplader in mijn rugzak moet voorkomen dat ik eind van de dag zonder prik kom te zitten. Daar let ik meestal goed op. Zonder routeplanner kom ik in deze streken niet ver. De lokale bevolking spreekt nauwelijks Engels, dus terugkomen wordt dan een uitdaging die ik liever ontwijk.

Bij de entree van het park zijn de parkeerplaatsen leeg. Dat begint goed! De wandeling is een prettige, niet te steile weg, die me na een klein half uurtje oog in oog doet staan met de waterval. Het riviertje dat ontstaan is heeft helder koel water waarin ik me al gauw onderdompel. De prikkelende koude is een weldaad voor mijn opgewarmde lijf.

Na een kwartiertje, net nadat ik me weer heb aangekleed, komen de eerste mensen mijn richting uit. Tijd dus, om rechtsomkeert te maken. Vandaag heb ik geen behoefte aan gezelschap.

Lahu en Akha

De omgeving waar mijn hutje staat, is het domicilie van twee verschillende stammen die vredig samenleven. De Lahu en Akha. Het gehucht waar ik slaap heeft sinds een jaar of acht elektriciteit. Een stukje verderop is een dorp dat het nog met aggregaten moet doen, zo had mijn gastheer verteld. Reden temeer om er te gaan kijken.

Het wordt vandaag niet zonnig. Vocht uit de vallei blijft hangen en hult de omgeving in een mist die het allemaal een wat sprookjesachtige sfeer geeft. Het vergezicht, dat bij helder weer een spectaculaire ervaring schijnt te zijn, komt nu niet verder dan een paar meter.

De dorpen lijken uitgestorven. Op wat honden, spelende kinderen en een enkele volwassene na, is er niets te beleven. Ook een plek om iets te drinken ontbreekt. Dat is wel jammer, want ik ben mijn flesje water vergeten. Hier komt nauwelijks een toerist, dat is wel duidelijk. Door de straten struinend, zie ik op een veranda een oude vrouw bezig met het maken van gekleurde draden. Deze worden gebruikt als decoratie. Mijn schroom overwinnend vraag ik of ik foto’s mag maken. Dat mag, maar dan verwacht ze wel wat geld, zie ik aan haar handgebaar. Daar heb ik natuurlijk niets op tegen.

Ik overhandig haar wat briefjes, blijf nog even kijken en zet vervolgens mijn wandeling voort.  Totdat het laat wordt, mijn dorst nu wel erg de overhand neemt en ik in rustig tempo de berg weer afrijd naar mijn huisje.

Vanavond eet ik mee. Er zijn wat andere gasten, vrienden van mijn host. Ze hebben al aardig in het glaasje gekeken en hopen dat ik met ze meedoe. Tot op zekere hoogte wil ik dat best doen, maar dronken worden gaat niet gebeuren. Na twee glazen bier en een bord heerlijk eten, houd ik het voor gezien. Een van de vrienden is zonder iets te zeggen vertrokken en een ander hangt diep in slaap half in zijn stoel. Het hoofd rustend op de tafel.

Een buurman die beneden in zijn tuin een vuur stookt, gebruikt al twintig jaar dagelijks opium, vertrouwt de gastheer mij toe. Mijn lessen uit het museum met hem delend reageert hij dat sommigen het met een dagelijkse dosis prima redden. Er is dus, als je de weg weet, nog steeds aan te komen…Kijk, zo heb ik hier nog iets geleerd dat aan me voorbij was gegaan als ik in de stad was gebleven. Dit was voor mijn echt Thailand buiten de gebaande paden. Morgen vlieg ik terug naar Indonesië, vele ervaringen rijker. Dat neemt niemand me meer af!

---