Epic Roadtrip Powder Highway, Canada BC, deel 2

Powder Highway, Canada BC, deel 2

Door Aimee en RP

We zijn al een paar dagen op weg op de Powder Highway. Kicking Horse, Kimberley en Fernie hebben we al bezocht (zie deel 1), en we zijn nu op weg naar Red Mountain, het skiresort bij Rossland. Vanuit Fernie naar Red is het ruim 350 kilometer over Highway 3. Prachtige weg tussen besneeuwde bergen en dorpjes en stadjes met namen als Yahk, Trail en Erickson.

Onderweg lang gezocht naar een Sani-dump, want dat hoort ook bij camper reizen: af en toe dumpen van zwart en grijs afvalwater. Probleem is dat in Canada in het winterseizoen vrijwel alle dumps gesloten zijn, maar uiteindelijk vinden we in Erickson het Mountain Park Resort.  Een camping van een alleraardigste familie waar de put gelukkig wel open is. Ook moet de 200 liter tank van de camper weer gevuld worden. Hier in BC zijn de prijzen flink hoger dan in Alberta, maar nog steeds is omgerekend 80 eurocent per liter niet veel.

Rossland

Over naar iets frisser nieuws: in Rossland aangekomen waren we blij verrast.  Dit is echt een leuk dorp!  Doet denken aan een echt Wild West dorp, met oude gebouwtjes en gevels, prachtig gerestaureerd.  Overal grote foto’s van vroeger, voornamelijk mijnbouw.  Veel art galleries en gelukkig ook de Laundry Dog.  Kunnen wij ook even de rustdag gebruiken om een wasje te draaien. 

Als de was schoon en droog is stappen we weer in de camper en rijden vier kilometer door richting Red Mountain Resort, waar we alvast inchecken bij de Big Red Cats.  We gaan morgen Catskiën!  Eerst moeten we een waiver tekenen zodat we de operatie niet kunnen “sue-en” als we zo stom zijn om dood te gaan in een treewell of iets dergelijks.

Na de kennismaking met Paula en Kieren van Big Red Cats lopen we naar het spiksplinternieuwe Josie Hotel, waar we in de Red Velvet Lounge wat gaan eten.  Dit ziet er heel mooi en chique uit, maar uiteindelijk wordt duidelijk dat het elke cent waard is.  We bestellen een steak voor 2 (700 gram) en deze steak komt in de top 5 beste steaks ever.  Na een B52, een erg lekker drankje, zeg maar een alcoholisch liquid dessert, lopen we weer terug naar de camper om in ons nestje in te duiken.  De wekker gaat morgen om 6.15 uur! 

Big Red Cats

De volgende dag stappen we om 6.45 uur de camper uit en lopen we naar de Cat-Puccino, de hang out van Big Red Cats waar je terecht kunt voor ontbijt, après-ski en diner. Om acht uur, na een stevig ontbijt, staan we buiten en krijgen we lawine les: iedereen krijgt uitleg hoe een pieper werkt, wat je moet doen en vooral niet moet doen in het geval van een lawine en hoe je een lawine slachtoffer moet lokaliseren. Voor ons (na onze twee lawine cursussen) gesneden koek maar goed om te zien dat ze het in Canada ook heel serieus nemen.

iedereen krijgt uitleg hoe een pieper werkt, wat je moet doen en vooral niet moet doen in het geval van een lawine

Daarna stappen we de bus in richting het gebied van de Big Red Cats, iets ten noorden van het Red Mountain resort.  Na vier dagen vrij weinig poeder verwachten we niet zoveel, maar het heeft vannacht iets van vijf centimeter gesneeuwd dus dat maakt de boel wat zachter. Na een kwartier rijden stappen we over in de Pistenbully.  Yep, echte Oostenrijkse Pistenbullies worden hier gebruikt, huisje erop waar een man of 14 in kan en gaan!  Het sneeuwt nog even door en weer 20 minuten later stappen we uit en gaan de ski’s onder. 

Op de berg

Whoop Whoop: die vijf cm in het dal blijken zeker 20 cm op de berg! En daarnaast is hetgeen daaronder ligt ook van prima kwaliteit! Het is wel wat mistig maar dat mag de pret niet drukken. Het grootste deel van het terrein is “gladed”, tussen de bomen dus het zicht om te skiën is prima. Uiteindelijk gidst Kieren ons twaalf runs door dikke en fluffy poeder en zijn we aan het einde van de dag schor van het joelen.  We zijn ingedeeld in de expert groep en iedereen skiet of board lekker door. 

Tailguide Cody heeft eigenlijk niets te doen, want de hele dag is niemand verdwaald, er is geen ski verloren en ook is niemand in een treewell gedonderd.  In plaats daarvan springt iedereen van pillow naar pillow, dikke sprays trekkend.  Het is duidelijk dat je in dit gebied altijd dikke poeder kunt skiën, zelfs als het drie weken eigenlijk nauwelijks gedumpt heeft.  Na de laatste rit krijgt Aimee de eer om nog even voorin de pistenbully te mogen zitten naast koning Ben die ons overal naartoe gereden heeft.

Het gebied

Het gebied dat Big Red Cats tot haar beschikking heeft is erg groot. De bergen zijn middels lumberjack roads met elkaar verbonden zodat Ben ons telkens weer onder aan een afdaling kan oppikken. Voor ons is het de eerste keer Cat-skiën en dit is ons geweldig goed bevallen: weg van het skigebied dus geen poederstress of grasshoppers die de poeder voor je neus wegkapen. Lekker kletsen in de Cat op weg naar boven naar de volgende run en gedurende de 15-20 minuten van de rit ook de beentjes weer tot rust laten komen, warme thee te drinken en een heerlijk broodje van kokkin Maria te nuttigen.

Door het systeem van een lead-guide en tail-guide bovendien een zeer gecontroleerde off-piste ervaring, waarbij Kieren regelmatig hellingen checkt op stabiliteit en potentieel lawinegevaar. Duidelijke uitleg over de mogelijke hazards op de helling en waar wel- en niet te gaan. Voorts krijgt elke deelnemer een walky talky uitgereikt waardoor de communicatie gewaarborgd is. En last but not least: tail-guide Cody die pas vertrekt wanneer hij van Kieren te horen krijgt dat iedereen veilig beneden staat. Al met al een professionele maar vooral geweldige poeder-ervaring die naar meer smaakt!

Cat-puccino

Even voor vijf uur worden we weer afgeleverd bij de Cat-Puccino.  Het is inmiddels donker, de biertjes staan klaar en we delen een Nacho Mountain met een aantal mede skiërs.  Dit keer zijn we met meer en het bord gaat schoon op.  Kieren heeft foto’s gemaakt en die gaan we nog even met z’n allen bekijken op een groot scherm.  Wij lopen even heen en weer richting camper om onze ski’s te dumpen en snel om te kleden. 

Daarna weer terug richting Cat-puccino om nog even de Kieren special te eten: een mega salade, met kip en avocado.  Voor de broodnodige vitamientjes, en lekker!  We socializen nog wat met Paula, Kieren en een stel Aussies voordat we om tien uur alweer ons bedje induiken.  Komt dat door een dag skiën of nog jetlag?  We kunnen onze ogen nauwelijks meer openhouden. Morgen weer een dag in het resort. Het sneeuwt inmiddels weer dus wie weet morgen ook poeder inbounds?

Red Mountain Resort

De volgende ochtend worden we wakker met zeker 15 cm vers.  Dat is een verrassing!  We lopen naar Guest Services om een dagpas te halen en even later ontmoeten we Al Eagleton voor de Silverlode chair. 

Al van Instinct ski’s

Al is de eigenaar van Instinct ski’s, een lokaal skimerkje uit Rossland dat freeride ski’s maakt.  Hij is van oorsprong een meubelmaker en maakt ongeveer 150 tot 200 paar ski’s per jaar. Vooral de bouwkwaliteit is opvallend hoog en de skis worden met pure liefde van een gepassioneerde freerider gemaakt. De bomen waarvan het hout uit de kern van de ski gemaakt worden door Al zelf uitgezocht en omgehakt, vanuit zijn eigen tuin.

Al gaat ons het gebied laten zien.  Hij woont even buiten Rossland en hij is wat later aangezien hij op zijn 900 meter driveway vast kwam te zitten in de verse sneeuw.  Aangezien dit de eerste poederdag is na drie weken lijkt heel Rossland uitgelopen en op ski’s gaan staan. 

Waarschijnlijk een boel bordjes “gone skiing” in het dorp, want na zo’n lange droogte periode kijken ze niet zo nauw naar de 20 cm regel

Waarschijnlijk een boel bordjes “gone skiing” in het dorp, want na zo’n lange droogte periode kijken ze niet zo nauw naar de 20 cm regel: er zal geskiet worden!  Opvallend ook de hoeveelheid senior citizens die ook echt vooraan staan om first chair te bemachtigen. 

Granite Mountain

Na een tijdje wachten zitten we dan ook in de stoel naar boven, boven gekomen steken we door richting de Motherlode Chair, waar ook een lange rij staat.  Dat is wel Red op een powder day.  Op weg naar boven komen we over de hang waar op dat moment een Canadese Freeride competitie gaande is, vanuit de stoeltjeslift worden de deelnemers luid aangemoedigd. 

Bovenaan gekomen blijkt de berg aan alle kanten skibaar (360 graden afdaal mogelijkheden) en eenmaal in een afdaling zie je praktisch niemand meer terug, zo ongelofelijk veel terrein is er.  Op de berg ligt zeker 30 centimeter vers, erg lekker.  Al duikt de Powder Fields in (zo heet die afdaling), een redelijk steile afdaling door een bos heen.  In het hele bos staan maar een paar sporen. Hiervoor zijn we naar Canada gekomen! 

Al blijkt een serieus sterke skiër en we hebben moeite om hem bij te houden in het bos.  Beter gezegd, we houden hem voor geen meter bij, hij vliegt tussen de bomen door, over pillows heen.  Onze benen zijn nog wat moe van die 12 runs van gisteren en beginnen serieus te branden.  Dat is al even geleden dat we dat gevoel hadden.

Tik op de knie

RP vliegt achter Al aan en springt van een pillow door een aantal boompjes heen waar de tip van zijn rechterski blijft haken en uit gaat. Helaas ook een flinke tik op de rechterknie die in Fernie ook al wat te lijden heeft gehad. Maar uiteindelijk, met tong op de schoenen komen we op een pad dat ons terugleidt richting de Motherlode Chair.  We sluiten weer aan bij de rij.  Het gaat nu vlotter en snel zitten we weer in de lift. 

Nu gaan we de andere kant naar beneden, een Double Black Diamond, echt serieus steil!  Wederom verdwijnt Al met een noodgang naar beneden en wij er weer achteraan.  En weer ligt er een hele boel vers, terwijl het intussen toch al een uur of elf is.  Ons tempo gaat steeds meer omhoog want goed voorbeeld (flying Al) doet volgen. Jumpturns en pillows, we knallen lekker door het bos heen.

Weer komen we met brandende benen maar ook met een enorme smile beneden aan. RP besluit ietwat knarsetandend te stoppen, hij gaat superlekker maar zijn rechterknie doet enorm veel pijn en staat bol van het vocht. Aangezien er nog een dag Heliski aan zit te komen in Revelstoke (deel 3) is rust dan wel belangrijk. 

Mount Roberts out of bounds

Aimee gaat nog wel één keer naar boven met Al.  Nu gaan de vellen onder op weg naar Mount Roberts, out of bounds.  Supermooi hier, prachtig weer, verse sneeuw en niemand in de buurt.

Als Aimee bijna boven is verzakt een stuk van het spoor en belandt ze met een ski minder met het hoofd voorin in de sneeuw.  Brrr koud want van vellen krijg je het heel warm dus de handschoenen en helm zijn af en uit!  Na een tijdje worstelen komt ze weer bij de verloren ski.  Al besluit dat het ook prima is om vanuit daar de afdaling te pakken dus de vellen gaan weer terug in de tas.  Klein stukje traverseren en een kleine ridge overklimmen en we staan in de afdaling: dat is even slikken.  Serieus steil en heel veel sneeuw, na één bocht valt er al een hoeveelheid sluff naar beneden waar je U tegen zegt.  Overal behoorlijke jumps, bomen, rotsen etc. Dit is profi werk. 

Met veel kunst en vliegwerk komt Aimee het eerste stuk af zonder te vallen, daarna wordt de run iets breder en minder steil, maar nog steeds is het ver boven de 40 graden.  Door de dikke laag sneeuw is het wel prima te doen en vloeien de bochten een stuk soepeler aan elkaar. Helemaal onverspoord, en al gauw staan we bij de Paridise Chair die ons weer terug het gebied in brengt. 

Beer Belly

Vanuit daar skiën we naar beneden via een afdaling die Beer Belly heet, volgens Al een afdaling waar de lokale 5 en 6-jarigen skiën. 

Mmmm, na een dagje in de expert groep cat-skiën dachten we dat we best aardig naar beneden kwamen maar ook dit is een black diamond en bij lange na niet een afdaling voor overmatige bierdrinkers, of kleuters.  In Red is alles net even een slag lastiger dus ook deze afdaling was een legburner. We wensen de beerbellies veel succes! Beneden staat RP al met een ice-pack op zijn knie te wachten. Al heeft een afspraak dus hij springt snel de auto in, Aimee is ook helemaal klaar en voldaan.

dit is bij lange na niet een afdaling voor overmatige bierdrinkers, of kleuters.

We hebben nog even gezellig een late lunch in de Velvet Lounge en besluiten alvast te gaan vertrekken richting Revelstoke.  Halverwege ligt namelijk Nakusp, en dat is bekend om zijn hotsprings. 

Nakusp Hotsprings

In British Columbia is de mobiele ontvangst buiten de steden en grotere plaatsen vrijwel nihil en dus is het verstandig om de google maps routes en kaart te downloaden voordat je gaat rijden. Dat waren we nu vergeten en het was in het donker wel even opletten wanneer de afslag naar de Nakusp Hotsprings zouden komen.

Bij de Hot Springs is geen wifi en geen mobiel bereik, dus we zijn bijna 16 uur volledig van de grid, moeilijk voor te stellen als Nederlander! De locatie beschikt over twee baden die worden gevoed door de hot springs uit de berg waar het met een temperatuur van ongeveer 75 graden uit de grond komt. Dit koelen ze af tot een temperatuur van omstreeks 36 graden voor het grotere bad en een net niet verbrandende temperatuur voor het kleinere bad. We duiken het hete zwembad in en blijven nog een uur sudderen. Magisch in het donker omdat het ook nog licht begint te sneeuwen.

Heerlijk om de spieren zo te laten ontspannen en tot rust te laten komen. Helemaal rozig eten we wat in de camper en duiken daarna snel ons bed in.  Op de parkeerplaats van de Hot Springs liggen twee camperplaatsen. Aangezien we ongeveer 12 kilometer van de hoofdweg vandaan staan in the middle of nowhere is dit de rustigste nacht in Canada!

Cabins en trails

Bij de hot springs zijn ook een paar cabins te huur voor de liefhebbers. Direct vanaf de parkeerplaats start een mooie wandeling. Die hebben wij niet gedaan, want we stappen de camper weer in op weg naar Revelstoke, waar ons nog een heliskidag en een sneeuwscooterdag wacht.

Recap: Red Mountain heeft met Rossland tot nu toe de meeste indruk gemaakt.  Ontzettend leuk dorp, onwaarschijnlijk veel mogelijkheden in het gebied en een zeer gastvrije community.  Het lijkt ook wel dat iedereen die daar tijdelijk komt wonen of werken blijft hangen.  Het niveau van de afdalingen is behoorlijk stevig, de freeride mogelijkheden enorm en de Big Red Cat topt het geheel af door poeder te leveren in een droge periode.  Het lijkt of iedereen, van zeer jong tot zeer oud, op profi niveau naar beneden komt. 

Vanaf de top van Grey Mountain loopt ook nog de Kirk-Up Cat. Een Cat waar je voor 10 dollar per rit in kunt stappen. Deze Cat is nu nog dicht vanwege early season condities, maar later in het seizoen is dat een mooie manier om kennis te maken met Catskiën. Lager op de berg is overigens een stuk vriendelijker en prima te doen voor beginners. Hier zijn ook vele blauwe afdalingen ongeprepareerd en daardoor zeer goed te doen voor de eerste veilige meters buiten de piste.

Na twee dagen Red hadden wij in ieder geval een uur in de hotsprings nodig om de spieren weer bij te laten komen, maar dit is een plek waar we zeker ooit terug gaan komen. Al is het maar om ook Grey mountain (rechts), Red mountain (links) en de Kirk-up te proberen!

Informatie

Meer informatie over het Red Mountain ski resort vind je op www.redresort.com

Meer informatie over de Big Red Cats vind je op www.bigredcatskiing.com

En meer informatie over die prachtige ski’s van Al Eagleton vind je op www.instinctskis.com