Epic roadtrip Powder Highway, Canada BC - deel 3

Powder Highway: Op weg naar Revelstoke

We zijn op weg naar Revelstoke, op de Powder Highway.  Eerst hebben we de resorts Kicking Horse, Kimberley en Fernie bezocht (deel 1), daarna Rossland met zijn Red Mountain en Big Red Cats (deel 2) en nu rijden we de Highway 23 North richting Revelstoke. 

Lees ook deel 1 https://www.mountainreporters.com/gebieden/canada/epic-roadtrip-powder-highway-canada-bc1/
en deel 2
https://www.mountainreporters.com/gebieden/canada/epic-roadtrip-powder-highway-canada-bc-deel

Eerst komen we langs Galena, een bekende plaats voor Heliski, maar ook de plek waar de Highway eindigt in het water.  We rijden naar beneden zo de veerboot op waar we naast een giga truck met bomen parkeren.

Op de boot werden we hartelijk welkom geheten door Maggie, een onwaarschijnlijk aardige vrouw die ons vertelt dat we het propaan moeten afsluiten en ons zelfs uitnodigt om vanaf de brug foto’s te nemen.

Maggie gaat al even mee en is opgegroeid op een vissersboot.  En is voorbeeld van al die aardige Canadezen die we overal tegenkomen.  Het is mooi om te zien hoe ze met zoveel plezier iedereen welkom heet en de plaats wijst. Terwijl ze in de winterkou, buiten op een open veerboot in de dikke blubber staat.

Ze vertelt ons dat het meer waar we overheen varen onder is gelopen vanwege een dam, en dat er meerdere gebouwen onder water staan.  Een beetje hetzelfde idee dus als het meer bij Tignes.

Revelstoke

Zo’n 20 minuten later rijden we de boot weer af, de Highway gaat hier gewoon weer verder vanaf de veerboot, die ook nog gratis was.  Maggie heeft ons ook nog uitgelegd waar we in Revelstoke propaan kunnen halen, helemaal super.  Een half uur later rijden we Revelstoke binnen en rijden we volgens Maggie’s aanwijzingen zo naar de RER, waar we weer propaan bijtanken. Ook is de gemeentelijke Sani-dump open dus lozen we weer wat grijs en zwart water.

In Revelstoke hebben we zowel Heliski als Snowmobile rijden geboekt, en voor beide activiteiten checken we alvast in.  De welbekende waivers moeten weer getekend worden en voor de snowmobile, ook wel sled of sledder genoemd, moet een borg betaald worden. In het Coast Hillcrest hotel, de thuisbasis van Selkirk Tangiers Heliski en even buiten Revelstoke gelegen, eten we een late lunch.

Daarna rijden we het stadje in om dat te gaan verkennen.  Revelstoke is een leuk stadje, een stuk groter dan Rossland en ook wat commerciëler, maar ziet er wel supergezellig uit.  Veel koffietentjes, barretjes, restaurants en ski winkels.  We drinken een biertje bij de Village Idiot, één van de meest populaire eetcafé’s die Revelstoke rijk is en besluiten om Sushi to go te halen en op te eten in de camper.

Selkirk Tangiers Heliski

De volgende ochtend is het dan eindelijk tijd voor Heliski.  Aimee heeft dat nog nooit gedaan dus die staat helemaal te stuiteren.  Voor RP is het alweer even geleden dus die stuitert net zo hard.  Het day package begint met een goed ontbijt in het Hillcrest met onze groep van negen vandaag.  De lijst met namen staat op onze tafel en de naam Felix Baumgaertner staat erop.  Het zal toch niet??  (voor degenen die Felix niet kennen, dat is die gast die vanaf 39 (!) km hoogte met een parachute naar beneden sprong en daarmee door de geluidsbarrière ging.)

We zijn de eersten en na een tijdje sluiten twee Denen aan.  Ze zijn beide skileraar via Snowminds en 21 jaar oud. Oei dat zijn jonge gasten!  Even later voegen vijf Duitsers zich bij ons, waaronder Felix, die duidelijk niet die Felix is want zij hebben de gemiddelde leeftijd van zo’n halverwege de twintig en in deze groep ook twee skileraren… Ai, dat gaat een zware dag worden voor ons met onze 44 en 49 jaar! 

Ai, dat gaat een zware dag worden voor ons met onze 44 en 49 jaar! 

Na het ontbijt ontmoeten we gids Alex en tailguide Thomas.  We stappen de bus in naar de plek waar onze heli ons gaat oppikken. Voordat deze komt, krijgen we wederom een zeer uitgebreide lawine training van Alex.  Even verderop staat een tweede groep hetzelfde te doen en we zullen de heli delen met deze groep.  Wel zo economisch want als wij aan het skiën zijn worden zij omhoog gebracht en vice versa.

De Heli in!

Daar komt dan eindelijk de heli aan.  Wat een geluid!  Het is een Bell Huey uit 1972, weliswaar volledig refurbished met nieuwe motor maar het geluid is nog steeds fantastisch.  Piloot Ryan stapt uit en geeft ons vervolgens nog heli training en legt zijn regels uit.  Veiligheid voorop! De ski’s en airbags gaan in een mand aan de buitenkant van de heli en onze groep stapt in.  Het avontuur kan beginnen!

De eerste hop gaat een minuut of 15 noordelijk langs de Columbia River.  We worden afgezet op een berg in een gebied dat exclusief door Selkirk Tangiers gebruikt mag worden.  Terwijl gids Alex onze ski’s en airbags uitlaadt, duiken wij in een groepje bij elkaar totdat de heli weer opgestegen is.  Ski’s en airbags gaan aan en als iedereen klaarstaat duiken we een prachtig poederveld in tussen kleine boompjes door. Net als bij het catskiën is de sneeuw van super kwaliteit!  De eerste afdaling is lekker mellow en iedereen springt van links naar rechts en over kleine pillows heen.  Her en der wordt er stevig gejoeld, iedereen heeft er zin in!

Geweldige poeder, de eerste faceshots zijn een feit!

Tweede afdaling is een hoger, alpien terrein. Bovenin een beetje ijscrust maar wel goed doorheen te trappen. Iets verder in de afdaling is de ijscrust volledig weg en skiën we door geweldige poeder, de eerste faceshots zijn een feit!

Derde afdaling gaat door een mooi en steil bos met wederom verse poeder zonder sporen. Dit is toch wel het grote voordeel van Heliskiën: continu ‘vers’ terrein zonder sporen van anderen en wanneer het op de ene berg minder is, dan is er aan de ‘overkant’ vast wel wat beters te halen. Aan het einde van de afdaling komen we bij de landingsplaats waar piloot Ryan klaar staat met de containers waar de lunch in zit. Lekker warme kop soep met verschillende rijk belegde sandwiches en een kop zoete thee om alles weg te spoelen. Na een half uurtje klimmen we de heli weer in voor de volgende hop.

Vierde afdaling gaat weer over een meer open en steiler terrein en vlak na de instap trapt Aimee een kleine slide los, het hield het midden tussen sluff en een slide. Ze kon er makkelijk uit skiën naar een hoger gelegen rug, maar duidelijk is dat de sneeuwlaag hier niet stabiel is. Verder onderaan skiën we een sprookjesbos in waar de poeder goed bewaard is gebleven en de stabiliteit van het sneeuwdek een stuk beter.

Een extra run?

De vijfde afdaling ging door een zeer langgerekt bos met een perfecte gelijkmatige hellingshoek en voldoende open om heerlijk langs de bomen te dansen.  Gids Alex vertelt dat hij in de zomer vooral bezig is met het terrein: landingsplaatsen kaal maken, en hellingen “gladen”, hetgeen betekent dat hij het bos zodanig uitdunt dat je genoeg ruimte hebt om lekker door te skiën.  Na deze vijfde run komt de vraag of we, tegen betaling, nog een extra run willen doen.  Die vijfde run was zo lekker dat iedereen collectief ja zegt.  De zesde run gaat langs dezelfde berg, maar dan een stuk verder naar rechts, dus nog volledig onverspoord.

Na zes runs zijn de benen moe, en we hebben het idee dat die jonkies er nog erger aan toe zijn dan wij!  Dat valt weer mee.  We worden opgepikt voor een laatste ride in de heli om weer terug te vliegen richting Revelstoke.

Nog een stukje in de bus en we worden weer afgezet bij het Hillcrest, waar we met de Duitsers nog een lekker biertje nemen, en nog één, en nog één!  De verhalen worden steeds groter en de grappen steeds slechter.  We hebben de grootste lol met deze jonkies en zij met ons.

RP krijgt vervolgens een appje van de Zweedse Jens en Lena (onze vrienden van deel 1) waar we uithangen, want zij blijken ook in Revelstoke te zitten!  We spreken af bij de Village Idiot en de Duitsers gaan gezellig mee.  Het wordt een vreselijk gezellige avond met bier, formaat wagenwiel pizza, nacho’s en veel te hete chicken wings die zo’n pijn doen dat we moeten stoppen met eten (echt, neem niet de hete BBQ kip, tenzij je lacht om een Indiase Vindaloo). We worden uiteindelijk rond een uur of 11 door Jens en Lena weer afgezet bij onze camper, waar we met buikpijn van het lachen in slaap vallen.

Great Canadian Tours – Snowmobiling

De volgende ochtend, na een ontbijt bij de Starbucks, rijden we naar het Glacier House hotel, de thuisbasis van Great Canadian Tours. We gaan vandaag de Summit Tour doen, een hele dag rijden en spelen op een sledder onder leiding van een gids.  We krijgen een helm en stevige boots en kunnen als we dat willen een pak lenen.  Aangezien Aimee geen bib heeft, gaat Aimee in leenbroek en eigen jas, RP houdt lekker zijn eigen pak aan.  We ontmoeten onze gids Kirk en twee mederijders, een Zwitser en een Canadees.

We krijgen uitleg over de sled, hoe het werkt en er wordt goed gekeken naar de al aanwezige schade.  Dan gaan we het ding uitproberen op een veld.  De Zwitser gaat vrijwel meteen om in de eerste bocht, het blijkt dat je goed in de bocht moet hangen, en tegelijk gasgeven met je rechter duim aan een hendel.  Is nog niet zo makkelijk als het lijkt want zo’n sled word aangedreven door een grote rupsband en wil daardoor vooral rechtdoor.  Als we allemaal een beetje gevoel hebben voor onze sleds, gaan we de trail op.  Voordat we los kunnen komen we bij een slagboom waar een mannetje de trailpassen controleert (inclusief bij de tour). We doen er ook een piepercheck.

De bocht uit!

Maar dan, 5 minuten op weg in de trail, vliegt Aimee de bocht uit.  De sled pakt opeens een verkeerd spoor, stuurt niet meer door en in plaats van te remmen knijpt ze van schrik in de gashendel.  Een bekende fout voor mountain bikers: als je op de fiets iets moet corrigeren knijp je vooral in je rechterrem, aangezien je daarmee op je achterwiel remt en dan niet over de kop slaat. Op een sled zit hier dus de gashendel dus geeft ze vol gas in plaats van te remmen.  Alleen gebeurt dit wel op een zeer onfortuinlijke plek. Deze bocht blijkt precies over een brug te lopen dus vliegt Aimee zo de brug af, via een pocket zachte sneeuw (haar redding) de beek in.  Met sled en al!  Het is een aardige val, en ze eindigt op haar rug half in de sloot.  Met ijswater. 

Ze staat voorzichtig op en checkt haar ledematen. Alles blijkt het nog te doen.  RP schrikt zich natuurlijk de tandjes want ziet Aimee voor zijn neus in een gat verdwijnen.   Hij wil haar bijna achterna springen, maar die moet ondertussen heel hard lachen om haar eigen stommiteit en geef aan dat ze OK is.  Nou ja, niet helemaal OK want een pijnlijke knie die bij de landing hard gestoten is tegen de voorkant van de sled en een pijnlijke duim.  Maar alles beweegt nog zonder al te veel extra pijn dus met behulp van gids Kirk die een touw heeft gespannen komt ze met een lastig klimmetje weer op het pad.  De sled blijft liggen, die wordt later opgepikt. 

Boven aangekomen krijgt Aimee een volledige medical: ze krijgt zelfs een klem om haar vinger die haar vitals checkt en de gids checkt al haar ruggenwervels. De Canadese medereiziger blijkt een paramedic en schrijft alles op, houdt haar hoofd vast terwijl de check gedaan wordt, alsof ze niet net zelfstandig uit een gat geklommen is. Beetje overdreven dus maar dit is natuurlijk Noord-Amerika.  Better safe than sorry! En ze is natuurlijk uiteindelijk ruim 4 meter naar beneden gedonderd.  Gelukkig komen ze er net zoals Aimee achter dat er niets ernstigs aan de hand is buiten wat beurse plekken. En nogal nat van de beek.

Nieuwe ronde nieuwe kansen

Gevolg is terug naar de basis: Aimee op de sled met de gids en de rest moet natuurlijk ook mee.  Snel omkleden, ibuprofen erin tegen de zwelling en pijn en er wordt een nieuwe sled uit de garage getrokken.  Een hele dikke 850 cc is de enige die ze nog hebben en Aimee ruilt wijselijk met RP.  RP heeft dan misschien niet zoveel sled ervaring maar wel veel motor ervaring en dat scheelt nogal met een apparaat dat ver over de 100 km/u kan!

Aimee doet voor de zekerheid nog even een rondje over het veld of ze het ding wel kan besturen met al haar beurse plekken. Nadat iedereen wel 5 keer heeft gevraagd of het echt wel gaat en of ze het nog wel durft, heeft het bikkeltje er alleen nog maar meer zin in!  En we gaan weer.  Dit keer gaat alles helemaal prima, en we begrijpen nog steeds niet hoe dat incident heeft kunnen gebeuren, want daarvoor en daarna heeft ze prima controle over het ding. Ondertussen hebben de kerels wel erg veel respect voor Aimee die gewoon lekker doorgaat alsof ze niet net 4 meter naar beneden is geklapt!

Na een ritje over de trail komen we op een geaccidenteerd speelveld uit waar we los mogen.  Deels verspoord, deels nog zachte poeder, berg op en berg af.  Gids Kirk doet voor hoe je met twee benen aan één kant je kunt voorkomen dat de sled op een zijhelling de helling af wil.  Het ding wil echt alleen maar vallijn naar beneden!  Hij legt uit dat de sleds die wij hebben meegekregen speciale powder sleds zijn en deze tippen heel makkelijk.  Dit om ze bestuurbaar te houden in het terrein.  Consequentie is wel dat ze daarom vrij makkelijk omvallen en de Zwitser ligt dus ook regelmatig op z’n kant.

Ook Aimee moet er een keer aan geloven als ze heel voorzichtig een bocht draait op een helling in de poeder.  Te voorzichtig en plof!  Kan totaal geen kwaad zolang je maar niet probeert de val te breken met je been.  Ze rolt van de omgevallen sled af en met een beetje sjorren aan de opstaande ski rolt ie zo weer op z’n skietjes.

De powersled van RP

RP rijdt vooral heel erg hard heen en weer met z’n power sled en probeert de steilere poederbochten te vermijden, de rest pakt hij op flinke snelheid en trekt, met flink hangen, de sled er dan door. Zijn knie heeft al genoeg te verduren gehad deze trip dus dat is heel verstandig.  Uiteindelijk is hij de enige die niet omgaat.  Zelfs de gids heeft z’n sled laten rollen, maar dat was wel expres, om ons te laten zien hoe dat werkt.

We vertrekken naar een volgend speelterrein dat nog uitdagender is dan het voorgaande. Pure poeder en dit blijkt een geweldige ervaring te zijn met de sled, je moet wel de snelheid er goed in houden omdat je anders vast komt te staan. Vervolgens eten we hier de door Great Canadian Tours uitstekend verzorgde sandwiches en fruit.

Nadat we nog een speelterrein hebben bezocht om onze skills verder aan te scherpen gaan we via de logging roads weer richting het Glacier House. Het is een flink stuk rijden aangezien we gedurende de dag steeds dieper en hoger het terrein in zijn getrokken. We knallen over de paden en doordat we gedurende de dag steeds beter met de sleds leren omgaan liggen de snelheden hier soms ruim boven de 100 km/uur, geweldige kick dit! Na afloop drinken we nog een biertje met borrelsnack in het Glacier House om deze mooie dag in stijl af te sluiten.

Rogers Pass

De volgende ochtend laten we het Revelstoke Resort en de powder gnome voor wat ze zijn en staan we op ons gemak op om via Highway 1 richting Calgary te rijden: rustige reisdag na de twee zeer inspannende dagen!

We rijden over de beroemde Rogers Pass. We dachten hier nog een stukje te gaan toerskiën maar gezien de staat van onze knieën besluiten we om de ski’s in de camper te laten.  Daarnaast is het ook veel te warm.  Het dooit flink en de pas ziet er eerlijk gezegd niet uit.  Eén grote modderpoel van gesmolten sneeuw in combinatie met het zand, zout en steentjes die ze hier strooien.  Met het rijden spuiten we metershoge sprays de berm in.

We hebben het plan opgevat om weer naar Banff te gaan voor onze laatste nacht in Canada. Onderweg komen we er echter achter dat onze Duitse helivrienden in Kicking Horse zitten en aangezien dat nauwelijks om is besluiten we om onze laatste avond in Kicking Horse resort door te brengen. Voordat we de weg omhoog nemen naar Kicking Horse, moeten we een spoorwegovergang kruisen. Daar hebben we twee weken geleden ook al staan wachten. Gelukkig duurt het dit keer maar 5 minuten voordat de trein voorbij is.

Na aankomst parkeren we de camper weer op het daarvoor bestemde terrein en niet veel later komen onze Duitse vrienden aanwaaien. Tijdens het hartelijke weerzien besluiten we te gaan eten in het ons bekende restaurant Winston en hebben hier wederom een zeer gezellige avond. De pitchers bier blijven komen en we leren de Duitsers ook wat een B52 is…

Laatste rit naar Calgary

De volgende ochtend gaat de wekker om 6.30 uur want we hebben nog een flinke rit voor de boeg naar Calgary. Na een douche en stevig ontbijt vervolgen we onze weg. Het is ijskoud en er blijft ijs staan op de binnenkant van de zijruiten.  Dat komt omdat de nacht volstrekt helder was en voor het eerst is de temperatuur ver onder de -10 graden gedoken.  Als de zon eenmaal op komt wordt het een stralende dag en perfect reisweer.

We rijden over verschillende bergpassen die we eigenlijk veel mooier vinden dan de beroemde Rogers Pass. Om 11.30 komen we in Calgary aan bij het terrein van Canadream waar we ons rijdende vakantiehuis weer inleveren. Na een korte inspectie blijkt alles in orde, slechts 4 dollar bijbetalen omdat we 11 hele kilometers meer hebben gereden dan vooraf ingeschat. En dat op een totaal van 2000 kilometer! We worden vervolgens op kosten van Canadream keurig naar het vliegveld van Calgary gebracht.

Inchecken gaat vlot op dit relatief kleine vliegveld, er vertrekken maar 3 intercontinentale vluchten deze middag. Hoewel onze lawine airbags weer de nodige aandacht krijgen gaat het door de security toch wel een stuk vlotter dan op Schiphol. We eten nog wat op het vliegveld en na vertrek staan we 8,5 uur later weer op Schiphol.

Recap:

Na een prachtige roadtrip van bijna 2 weken is dan nu het einde gekomen aan onze reis. RP is sinds zijn Heliski avontuur in 2006 en trektocht door de wildernis van BC, Yukon en Northwest Territories in 2011 al fan van Canada. British Columbia heeft nu ook het hart van Aimee gestolen door de prachtige natuur, de fijne mensen en natuurlijk de fantastische ski mogelijkheden. Strikt gesproken hadden wij pech met de sneeuw. In januari 2 weken onderweg met maar één halfbakken poederdag en wat ‘opfrissers’ is weinig voor deze hoek. Toch hebben we prachtige afdalingen kunnen maken. Dit komt omdat de sneeuw erg lang goed blijft hier en natuurlijk door te gaan catskiën en heliskiën. Deze operaties hebben zulke grote gebieden tot hun beschikking dat het raar moet lopen als je geen poeder vindt. Hoe dan ook, we komen zeker nog een keer terug!

Informatie

Informatie over het heliski bij Selkirk Tangiers (één van de weinige aanbieders die ook day packages aanbieden):
https://www.selkirk-tangiers.com/

Informatie over Revelstoke resort en de powder gnome vind je op:
https://www.revelstokemountainresort.com/

Informatie over sneeuwscooterrijden bij Great Canadian vind je op:
https://www.riderevelstoke.ca/

En dan nog dit: Reizen met een Lawineairbag

Als je met een lawineairbag vliegt dan kun je deze volgens de IATA regels zowel in de ruimbagage als als handbagage meenemen.  De canister moet dan wel afgeschroefd en afgedopt zijn en samen met de airbag vervoerd worden.  Het vreemde dus is dat dit ook in de handbagage kan, terwijl je nog geen pot pindakaas mag meenemen.  Op Schiphol vond de jongen bij de security dat ook heel vreemd en wilde ons niet doorlaten.  Zijn ogen stonden op bom alarm toen hij de canisters zag.  We hebben hem de IATA regels laten zien (vooraf uitgeprint) en zijn leidinggevende laten roepen.  Die gaf ter plekke aan een aantal van de security mensen uitleg wat de regels waren. 

Het is dus inderdaad de bedoeling dat de canister meereist met de lawinerugtas, losgeschroefd et cetera.  Voorkeur ligt zelfs bij handbagage omdat de druk binnen de cabine van het vliegtuig beter gereguleerd wordt dan in het ruim en ze dan minder problemen verwachten met de canister, die tenslotte ook onder druk staat.  Belangrijk is dat de airbag vooraf is aangemeld en geaccepteerd door de airline.  Dit werd ook gecontroleerd, zowel op Schiphol als in Calgary. 

Overigens geldt dit volgens de security meneer niet op vluchten naar de VS.  Daar is de canister helemaal niet toegestaan en zul je ter plekke dus iets moeten regelen. Wij gebruiken beide de Mammut Snowpulse die via een draad wordt getriggerd.  Hoe de regels zijn voor een ABS, die via een kleine explosie wordt getriggerd, weten we daarom niet.  Logisch zou in ieder geval zijn dat de handle, waarin het kleine explosief zit, ook los verpakt vervoerd moet worden.