In de heli, op de hondenslee en op bubble tour in Canada

Winter in Canada: dit is de ultieme bucket list trip II

Een reisverhaal van Suzanne Rutten

Heel mijn leven wilde ik al naar Canada. Iets aan de ongereptheid, de bergen, de meren en de mensen heeft me altijd geïntrigeerd. Als skiverslaafde wilde ik ook dolgraag de winter met zijn beroemde champagne poedersneeuw ervaren, tussen de bomen van het eveneens bekende back country skiën. Samen met twee goede vrienden fantaseerden mijn vriend en ik hierover, inclusief helikopter en hondensledetocht.

In mijn eerste reisverhaal (lees hier) vertelde ik je al over onze eerste ervaringen in de sneeuw, Marmot basin, Holy Guacamole, ijsklimmen, Jasper, Maligne canyon en meer. Vandaag neem ik je mee in deel twee van onze actieve reis in Canada.

Hondensledetocht

De dag waar ik als dierenliefhebber enorm naar uitkeek: een hondensledetocht door de bossen met Alaskaanse husky’s. We worden opgehaald met een busje en rijden naar Valemount (Britisch Columbia) om onze tour van een uur of drie te starten. De honden zijn niet allemaal zoals je verwacht als je aan husky’s denkt, omdat het Alaskaanse husky’s zijn. Deze hebben geen specifieke uiterlijke kenmerken maar worden gefokt om voor een slee te rennen.

De hondjes zien er misschien schattig uit, ze zijn beresterk en gek op rennen

En rennen kunnen ze! Ze zijn ontzettend lief en even enthousiast. We krijgen uitleg over de twee manieren om te remmen met de slee en het belang van het gebruiken van je anker als je helemaal stil wilt blijven staan. De hondjes zien er misschien schattig uit, ze zijn beresterk en gek op rennen. Ze stoppen dus niet zonder rem. Ook belangrijk: staart omhoog betekent dat ze hun behoefte moeten doen of moe worden; dan moeten we dus ook (af)remmen. Halverwege de uitleg beginnen ze als een gek te blaffen: ‘klaar met dat gepraat, tijd om te gaan!’

De tocht is geweldig! Toegegeven, ik kan nog steeds niet helemaal wennen aan alle groene bomen. In mijn dromen waren ze wit, zoals op iedere website natuurlijk. Maar de sneeuw knispert, de bomen geuren heerlijk (mits een van onze poepgrage hondjes dit niet verpest…) en het uitzicht op de bergen blijft prachtig. Ik zit prins(es)heerlijk in de slee terwijl mijn vriend de slee bestuurt. Ik heb de taak de staarten goed in de gaten te houden en verder lekker te genieten van de tocht: dat kan ik! Halverwege hebben we een lekkere lunch bij een kampvuur (vegetarisch voor mij). Je zou denken dat de honden ook blij zijn met pauze. Nou even misschien, maar dan begint het enthousiaste geblaf weer. Dit keer mag ik de slee besturen. Ze zijn zó enthousiast dat ik het anker niet los krijg: ze trekken deze steeds strakker de grond in. Gelukkig komt een begeleider me helpen. De hondjes spurten er vandoor.

IK KRIJG ER BIJNA DE SLAPPE LACH VAN

Ik gebruik de zwaarste rem met mijn volle gewicht, maar ze rennen gewoon door. Ik krijg er bijna de slappe lach van. Het besturen van een slee is heel tof, al klopt het woord sturen niet echt, want je kunt alleen remmen. Het is dus heel simpel, niet heel actief en toch ben je lekker bezig. Alleen krijg ik nog een keer het anker niet uit de grond omdat de honden stilstaan geen optie vinden. Grappig, maar wel inspannend. Onze vrienden hebben het in dat opzicht luxer: zij hebben een begeleider mee op de slee (en dus hulp én twee honden extra). De tocht gaat veel te snel voorbij en laat een grote glimlach achter bij ons allemaal. Dit is een absolute must en ga ik zeker nog een keer doen!

Helikoptervlucht met sneeuwschoenwandeling

Op naar de laatste bucketlist activiteit. We staan vroeg op om zelf met de auto naar het heli platform Cline River te rijden. Gelukkig weer grotendeels over de indrukwekkende Icefields Parkway. Ik ben inmiddels wel moe van alle avonturen, dus ik slaap het grootste gedeelte. De rest maakt zich zorgen of het wel doorgaat: veel bewolking vandaag… Bij aankomst blijken de zorgen voor niets: we gaan de lucht in!

Het is heel bijzonder, zo’n helikoptervlucht. In een paar seconde zweef je hoog boven de grond en je hangt heel scheef in een bocht. Gaaf om zo laag over bomen, rivieren en een meer te vliegen. Het landen is ook in een paar seconde gedaan, even zakken en hop we staan alweer op de grond. De sneeuwschoenwandeling is heel leuk om te doen met die gekke dingen onder je schoenen. Met mijn conditie moet ik rustig aan doen met de berg omhoog lopen, maar we zijn al vrij snel boven. Daar genieten we van het uitzicht op de bergen en krijgen we warme chocolademelk van onze Franse helikopterpiloot Alex, die tevens onze gids is. Daarna gaan we via een andere route weer naar beneden. Afdalen brengt hilarische taferelen met zich mee want we glijden om de beurt onderuit. Je vastgrijpen aan twee mini dennenboompjes heeft geen zin weet ik nu. Gelukkig is de sneeuw diep en zacht.

Na het wandelrondje van een klein uur gaan we terug de helikopter in en vliegen al snel richting een bergwand die deels wordt bedekt met wolken. Het is bizar hoe dichtbij je kunt komen met zo’n helikopter en omdat we verder alleen wolken zien, houden we allemaal ons adem in: vliegt Alex ons tegen deze bergwand??

Mijn mond valt open, dit is adembenemend mooi!

Blijkbaar heeft hij zoveel ervaring dat hij weet waar hij naartoe vliegt, ook al kan hij het niet zien. We raken namelijk niets, maar komen precies bovenop de berg uit alwaar de wolken eindigen, de zon doorbreekt en de hemel lijkt te beginnen. Mijn mond valt open, dit is adembenemend mooi.

Zo zweven we nog een stukje tussen wolkvlokjes en met uitzicht op de bergen onder ons. Wanneer de berg onder ons eindigt voelt maakt mijn hart een sprongetje; alsof je over een afgrond stapt, maar zonder dat je valt. Heel bijzonder dit. De verdere weg terug zien we nog bossen, rivieren en mooie rotsformaties. Na twintig minuten zijn we terug bij het heliplatform waar we een heerlijke uitgebreide en huisgemaakte lunch voorgeschoteld krijgen. Daarna is het tijd voor de aansluitende bubble tour!

Bubble tour

Abraham Lake is een kunstmatig meer en staat bekend om haar bijzonder bevroren luchtbellen, ontstaan door methaangas dat opstijgt en in bubbels bevriest vlak onder de oppervlakte. Daarom wordt dit meer ook wel Bubble Lake genoemd. De organisatie waarschuwt ons dat vanwege het warme weer de bubbels grotendeels zijn verdwenen.

We realiseren ons na een tijdje dat we de internetfoto’s moeten vergeten

Gek genoeg weerhoudt hen dat er niet van om een gids met ons op pad te sturen, bewapend met een slee met sneeuwschep, emmer lauw water en bezems, op zoek naar bubbels onder de lapjes sneeuw. Best apart, maar we zijn ook heel nieuwsgierig dus gaan er in mee. We realiseren ons na een tijdje dat we de internetfoto’s moeten vergeten: er zijn alleen sporadisch wat mini bubbels te vinden. Maar ondertussen raak ik geïntrigeerd door de kunstzinnige patronen in het ijs.

Doordat het waterniveau constant verandert, ontstaan er scheuren in de mooiste vormen. Dit samen het feit dat we met z’n vijven midden op een groot bevroren meer wandelen, omgeven door bergen en gehuld in stilte, maakt dat we dit alsnog een heel speciale ervaring vinden.

Het is de perfecte afsluitende activiteit van deze geweldige reis die terecht de naam “Bucket List Trip” heeft gekregen. West-Canada is prachtig in de winter, zelfs met zomerse temperaturen, dus deze trip kunnen we iedere berg- en natuurliefhebber aanraden!

---

Lees hier meer verhalen en artikelen over reizen naar Canada

---

!