Mexico’s het land van lekker eten, cultuur, geschiedenis en nog veel meer. Maar ook het land waar je je zeer goed kunt vermaken wanneer je van een actieve reis houd. In dit verslag zal ik je deelgenoot maken mijn reis door dit prachtvan tige gastvrije land. Tijdens deze reis beklom ik vier vulkanen, waarbij ik bij één vulkaan voortijdig omdraaide voor de top. De reden waarom ik voor Mexico koos? Ik wilde een ander deel van de wereld zien en dat combineren met het beklimmen van bergen.

Ook koos ik voor deze bergen, omdat zo een hoop kan leren met betrekking tot het onderwerp acclimatisatie. Tochten maken op een niet te moeilijk niveau, maar wel op hoogtes die je niet in de Alpen bijvoorbeeld tegenkomt. Dat doet wat met het fysieke, mentale en de planning. En dat heb ik ondervonden.

Voor de logistiek en andere faciliteiten tussen de bergen deed ik zaken met een lokale organisatie genaamd Servimont. Een zeer betrouwbare organisatie met veel ervaring. De beklimmingen deed ik zelfstanding. Alleen had ik een privé chauffeur die mij tussen de bergen rondreed. Over Servimont zal ik later in het artikel nog verder uitweiden. De volgende vulkanen beklom ik: Nevado de Toluca (4690 meter), Iztaccíhuatl (5286 meter, maar niet op de top geweest), Pico de Orizaba (5636 meter) en La Malinche (4460 meter0.

Nevado de Toluca (4690 meter)

Om 06:00 rijden wij weg uit het hotel in de stad Toluca naar het nationale park van de Nevado de Toluca. Gisteravond had ik een heerlijk Mexicaans maal gekregen en vol energie ga ik de dag tegemoet. Het is ongeveer 1,5 uur rijden. We komen aan bij het begin van het park. Hier staan enkele politieauto’s. zoals je ze eigenlijk overal tegenkomt. Wij parkeren de auto en ik doe doe laatste voorbereidingen voor de tocht.

Als eerst moet ik van Rogellio een boterham met jalapenos, ham en kaas naar binnenwerken. Het smaakt nog goed ook! Hij zal hier blijven wachten totdat ik terug ben. Ik spreek met hem af wat ik precies ga doen en hoe laat ik ongeveer terug zal zijn. Mijn plan is om de hele krater te traverseren.

Begin op 4000 meter

Het pad begint meteen bij de parkeerplaats, en bij het begin staat een informatiebord. We zitten hier al op zo’n 4000 meter en ik merk de hoogte. In een rustig tempo begin ik met lopen. Er zijn nog wat andere wandelaars en deze haal ik in. Als ik verder geraak krijg ik de complete krater in beeld. Deze bestaat eigenlijk uit een groot meer met daaromheen een grote rotspartij in een soort halve cirkel. Met als hoogste punt Pico del Fraile 4690m.

Mijn plan is om de hele rotspartij te traverseren. Ik ga met de klok mee en als eerste zal ik de Pico del Fraile gaan beklimmen. De paden zijn redelijk goed en duidelijk. Naar de Pico del Fraile loopt als eerst een goed pad. Dat pad gaat daarna over in alpiene terrein met één vierdegraads klimpassage. Voor de rest is het veel klauteren en hier en daar wat klimmen.

Het terrein verandert

Vulkanisch gesteente heeft altijd een zeer eigen karakter vind ik. Na het verlaten van het pad begint het klauter en klim gedeelte. De meest logische route is gemarkeerd. Het is voor mij goed te doen en wanneer ik hoger geraak ligt er soms wat sneeuw. Stijgijzers heb ik expres niet meegenomen, die ik eigenlijk wel bij had moeten hebben want je weet niet wat je aantreft. Je zit gewoon op 4600 meter dik en daar kunnen de condities snel veranderen. Maar goed, de sneeuw is droog en ik ondervind er niet veel last van. Het klimmen gaat prima en een aantal keer zit er een redelijk uitdagende passage tussen. De klim is niet al te lang en al snel bereik ik de top.

Op de top kan ik mijlen ver kijken en zie al mijn volgende project: Iztaccíhuatl. Wat een prachtig uitzicht. Op de top blijf ik een kwartier en dan is het weer tijd om mijn weg te vervolgen. Ik daal af via de andere kant en passeer 2 anderen die omhoog gaan. We maken een praatje en gaan weer verder.

Tijd om af te dalen

Mijn plan was de hele traverse en hier begin ik dan ook aan. Ik merk dat ik goede hoofdpijn begin te krijgen en dat alles trager gaat. Ik verlies ook scherpte, merk ik. De hoogte begint parten te spelen. Dus dat betekent maar één ding. En dat is direct afdalen. Ik ga direct door een helling van vulkaanpuin en stof omlaag door de flank van de vulkaan. Het is geen extreem steil terrein en het is allemaal goed te doen. Wanneer ik weer bij het meer aankom voel ik mij al iets beter, maar nog steeds niet top.

Ik wandel terug naar de auto en hier staat Rogellio al op mij te wachten. Hij kijkt mij aan met een blik: jij heb last van de hoogte hè. Ik vertel hem dat ik op het hoogste punt geweest ben, maar niet de traverse heb gedaan. Hij geeft mij een cola en zegt: dit helpt, drink maar op. Ook komt de boterham met jalapenos weer tevoorschijn. Wat een behulpzame man! Voor een eerste tocht was dit te snel en te hoog voor mij. Ik had beter wat lager kunnen starten. Maar goed, dat neem ik mee en deze heb ik in ieder geval gedaan. Met een aantal rustdagen na deze tocht kan ik weer de volgende op!

Iztaccíhuatl (5230meter)

Voordat ik naar de Iztaccíhuatl ga rust ik twee dagen uit in het plaatsje Amecameca de Juarez. Een klein authentiek plaatsje met een gezellige lokale markt en dorpsplein. Vanuit hier kun je de Iztaccíhuatl zien liggen. Iztaccíhuatl betekent eigenlijk ‘Witte vrouw’, omdat de berg vanaf de zijkant echt op een slapende vrouw lijkt en deze veelvuldig bedekt is met sneeuw, zo luidt de Azteekse mythologie. Ik had twee dagen gedaan om goed te herstellen van de eerste tocht, maar achteraf was één dag ook voldoende geweest. Door de langere pauze had ik wel meer afwisseling tussen de beklimmingen door en kon ik door het stadje lopen en inkopen doen op de lokale markt.

Onderweg naar de Iztaccíhuatl

’s Ochtends staat Rogellio alweer vroeg voor de deur van het hotel. Hij zal mij naar het begin van de Iztaccíhuatl brengen. Naar La joya. Eigenlijk een soort basiskamp voor de normaalroute. Eerst eten we een traditioneel ontbijt onderweg. De tafel wordt gedekt en we genieten van de heerlijke frisse en zoete vruchten en een omelet met van alles en nog wat erop. Rogellio zegt dat ik goed moet eten!

Na het feestmaal rijden eerst in de richting van Paso de Cortes. Dit is de ingang van het nationale park en hier dien je je eigenlijk eerst te registreren en entree te betalen voor het park. Maar er is niemand aanwezig dus doen we de slagboom zelf open.

La Joya

Over een zandpad rijden we verder opweg naar La joya. Vanuit hier zal ik de tocht naar de Iztaccíhuatl beginnen. Eenmaal daar aangekomen staan er aardig wat tentjes en staan er veel auto’s geparkeerd. Het is erg druk. Ik laad mijn spullen uit en bedank Rogellio. Ik zoek een plaats waar ik mijn tent ga neerzetten. De middag vul ik met wat rondlopen, rusten en kom in gesprek met een aantal Mexicanen. Vannacht rond 02:00 zal ik vertrekken.

Het duister in

Het is half 2 in de nacht. Ik kleed mij aan en werk warme drank naar binnen. Ik rits mijn tent open en zie andere groepen zich ook al gereed maken. Wanneer ik gereed ben ga ik op pad. Eerst over een zandpad en wanneer ik hoger geraak op een rotspad. Voor mij neemt een groep een pauze en deze haal ik in. In het duister zoek ik het pad en een spontane gids uit deze groep roept naar mij: die kant op in het Engels. Ik bedank hem vriendelijk en ga verder.

Het is donker en mijn hoofdlamp doet goed zijn werk. Wanneer ik wat hoger kom geraak ik in de mist en deze zal voor een tijdje blijven hangen. Ik ben vandaag al een stuk beter geacclimatiseerd, merk ik. In een rustig tempo blijf ik stijgen. Wanneer ik op een wat vlakker stuk kom kijk ik naar het vervolg van de route en ga een rotspartij in. Al snel kom ik erachter dat ik verkeerd zit en dit word bevestigd door de hoofdlampjes die onder mij over het goede pad gaan.

Zonde, tijd verloren. Maar goed, ik kan niet anders dan doorgaan. Op het juiste pad passeer ik enkele klimmers. Ik ben niet ver verwijderd van een bivakhut en deze bereik ik dan ook met ochtendschemering. Een andere groep neemt een pauze in het bivak en ik ga naar binnen om een beetje op te warmen. Al snel ga ik er weer uit want er is niet veel plaats.

Ik wacht tot het lichter is geworden en ga weer verder. Het terrein verandert en het word nu meer klim en klauter terrein. Vanaf hier zie ik de Popocatepetl een andere vulkaan naast de Iztaccíhuatl. Deze is officieel gesloten wegens veel activiteit.

Ik haal de groep voor mij in. En kom op een soort topje terecht. Vanuit hier ga ik verder. Ik zit nu boven de vijfduizend meter en voel me licht in mijn hoofd. Maar het is nog niet ernstig. Ik vraag me af hoever ik kan gaan en wat mijn grens is? Ik loop nog verder en kom aan op de voortop van de Iztaccíhuatl. Althans het gedeelte voor de gletsjer. Vanaf hier is het nog een redelijk stuk. Ik maak een inschatting en maak een plan.

Tot hier en niet verder bepaal ik. Vastberaden, met zicht op de top, keer ik om. De hoofdpijn zat mij toch niet lekker en dan is voor mij de keus snel gemaakt. En dat betekent in dit geval: afdalen. Onderweg naar beneden passeer ik een groep. We maken een praatje. Ik maak weinig tot geen foto’s en wil zo snel mogelijk naar beneden. Ik ervaar dat door de hoogte de hele dynamiek van een bergtocht anders wordt. Een zeer goede ervaring.

Ik daal verder af en klim de passages weer af. Aangekomen bij het bivak raak in in gesprek met een dame. Ze is een Mexicaanse gids. We hebben het over de bergen en over acclimatiseren. Na een half uur daal ik verder af. Ik voel mij niet goed, nog steeds koppijn en zelfs wat duizelig. Bij La Joya staat Rogellio te wachten met de bekende jalapenos met brood en een fles cola. Ik ga tegen een stuk hout zitten. En gebaar naar Rogellio dat ik voor nu klaar ben. Alles draait in mijn hoofd. Eigenlijk heb ik dit nog nooit eerder ervaren. Ook dat hoort bij het klimmen op hoogte.

Ik ruim mijn tent op en we rijden weg. Op weg naar Tlachichuca, naar het kantoor van Servimont. Het positieve punt van de dag is dat ik boven de vijfduizend meter ben gekomen. En dat betekent dat ik weer hoogtemeters heb gewonnen voor de volgende beklimming. En dat zal de Pico de Orizaba zijn. De hoogste van Mexico en de op twee na hoogste berg van Midden- en Noord-Amerika. Binnenkort lees je deel twee van dit reisverhaal op Mountainreporters.

---

Lees hier meer verhalen over Mexico.