De route naar de top van de Monte San Petrone op Corsica

Een top bereiken, dat heeft iets. Het geeft een gevoel van genoegdoening en onderweg het een stimulans om door je grenzen heen te gaan. De eerste poging die ik waagde in Corsica was meteen de hoogste berg van het eiland, De Monte Cinto. Lang verhaal kort, dat heb ik niet gehaald. Die tocht is pittig! Het eerste stuk van de noordelijke route was goed te doen totdat het punt kwam waarbij er geklommen moest worden langs steile en glibberige rotsen. Hiken is ook je eigen grenzen weten en jezelf en je gezelschap niet in gevaar brengen dus gingen we terug. Maar een top bereiken, dat bleef kriebelen.

Kastanjebomen en cyclamen

De volgende poging is de Monte San Petrone bedwingen. Een berg uit een langwerpig massief in de regio Castagniccia met een hoogte van 1767 meter. Als je aan deze regio denkt zie dan glooiende berghellingen voor je, bedekt met een deken van kastanjebomen waar het eiland bekent om staat. De weggetjes zijn kronkelig en de dorpjes piepklein. In dit gebied parkeren we de auto bij restaurant U Magu. Een bordje naast het brede wandelpad geeft de start aan van de route omhoog.

Het pad begint als een karrespoor dat omzoomd wordt door veel groen. Een dicht bladerdak van loofbomen houdt het pad koel en beschermd tegen de zon wat ik erg kan waarderen op deze warme dag. In de berm schemeren de bleek paarse vlekken van de krokussen en cyclamen, de herfst is in aantocht. Al snel gaat het karrespoor over in een smal pad wat bergopwaarts kronkelt. Hoewel we stijgen is het goed te wandelen.

Hoge luchtvochtigheid tijdens de klim

Na een tijdje wisselen de loofbomen af voor hoge dennen. De atmosfeer is vochtig geworden, er hangt mist tussen de bomen en overal hangt druipend mos aan de takken. Hier wordt het pad steiler en de klim pittiger. In de komoot app zien we ook dat dit stuk oranje gekleurd is en dat is te merken aan mijn kuiten die protesteren. Af en toe stroomt er water over het pad, gelukkig niet te diep om doorheen te lopen.

Net als ik denk dat het tijd wordt om uit te rusten wijken de bomen om plaats te maken voor open vlakte waar hier en daar een jeneverbes staat. Het uitzicht is adembenemend! Dikke wolkenflarden jagen de bergrug op, tussen de bomen door zo langs mij heen op de vlakte. Het geeft je het gevoel dat je op de top van de wereld bent terwijl je nog niet eens de bovenop het hoogste punt bent! Als ik mij afwend van het uitzicht zie ik aan de linkerkant de rotsachtige stompe top van de San Petrone uit de wolken verschijnen. Qua afstand is het niet ver meer maar dit laatste stuk staat bekend als de moeilijkste klim.

Laatste zware loodjes

Even wat eten, op adem komen en dan doorzetten. Het pad slingert zich in haarspeldbochten recht omhoog. Eerst nog op een zachte bos ondergrond maar het wordt steeds rotsachtiger. Ik merk dat de ademhaling wat moeizamer gaat en stop steeds enkele seconden om rustig te worden. Op sommige stukken zijn letterlijk handen en voeten nodig om omhoog te komen maar het blijft voor mij te doen. En met die top in zicht is opgegeven gewoon geen optie meer!

Enkel nog rotsen om mij heen, de koude wind die langs mijn wangen blaast, ik ben er! De top is grillig maar je kunt klauteren naar het kruis bovenaan. Het uitzicht zou fenomenaal moeten zijn maar, we zien uiteraard geen fluit omdat we in de wolk staan. Foto’s worden gemaakt, luisteren naar de stilte, enkel de roep van een raaf echoot omhoog. Naar beneden maar weer, over een aantal uur is er onweer op komst en daar willen we niet in zitten.

Koeien blokkade

Naar beneden gaat een stuk sneller maar is wel gevaarlijker. Losliggende stenen rollen snel weg onder je voeten, het is zoeken naar houvast. We houden het gelukkig het hele eind droog. Bijna zijn we beneden als er ineens koeien verschijnen op het pad. Koeien leven hier net als varkens los in de natuur. Men zet hier een hek om een weiland om dieren erbuiten te houden, niet andersom. Er zijn wilde koeien maar ook dieren die tot een kudde van een boer horen. De exemplaren op ons pad hebben flappen in hun oren dus zijn niet wild. Maar alsnog hebben ze flinke horens! Rustig en stilletjes lopen we er langs. Nog een kalfje lopen we voorbij, de enorme stier is hekkensluiter van de groep.

Eenmaal terug bij de auto zien we dat we totaal 13 kilometer gelopen hebben en 743 meter zijn gestegen. De route was erg makkelijk te volgen door de kenmerkende rode stippen die je onderweg tegenkomt. Er zijn maar een paar afslagen, verder is het een doorlopend pad naar boven.

Prisca Visser

Prisca haalt haar inspiratie uit het buitenleven en de natuur. Ze heeft zelf een ruime moestuin en dwaalt met haar camera door de wereld voor de mooiste beelden.
Fotograferen en artikelen schrijven doet ze voor meerdere magazines, instanties en voor jou! Al het moois wat ze vastlegt komt samen op haar site priscavisser.nl.

Reizen naar USA en Canada

---