Dichter bij de natuur in de Franse Pyreneeën 

Dichter bij de natuur in de Franse Pyreneeën

Een reisverhaal van Judith Malotaux

Hoewel ik op ben gegroeid tussen het beton van de stad Rotterdam, was ik altijd een buitenkind. In het centrum van die stad zocht ik altijd de wilde plekken op, ook al was dat vaak slechts te vinden onder grote stenen in onze met schuttingen omringde achtertuin. Onder die stenen vond ik kleine paradijsjes; pissebedden, duizendpoten, mieren en spinnen die wanneer ik de stenen optilde met enige paniek hun eitjes of larven in veiligheid brachten. Soms ving ik er een paar, die ik in kleine doosjes op mijn kamer bestudeerde tot ze helaas het leven lieten. Want dat is wat kinderen doen, en gelukkig ook waar ze van leren.

Ik voelde me thuis in die achtertuin, in mijn paradijs van insecten en één enkele boom waar ik in kon klimmen. Maar iedere zomer voelde het nog meer als thuiskomen wanneer mijn ouders me na een lange rit het chalet in een idyllisch bergdorp lieten zien dat we gedurende de daaropvolgende weken ons huis zouden noemen. Tijdens die vakanties beklommen we bergen, die ieder jaar een stukje hoger werden.

Ik maakte mijn eerste huttentocht, we liepen over gletsjers, verwonderden ons over de bloemenpracht, maakten dammetjes in stroompjes en riviertjes en stonden tot onze enkels in de koeienpoep – halfhoge kinderschoenen zijn immers nog steeds niet zo heel hoog.

Slagveld

Tijdens het slagveld dat men de puberteit noemt raakte ik die verbinding van de natuur kwijt. Die puberteit werd overschaduwd door een periode van ziekte en depressie die tot ver in mijn adolescentie mijn leven bepaalde. Tot ik op een gegeven moment min of meer bij toeval in de Pyreneeën verzeild raakte. Ik herinner het me als de dag van gister hoe ik achter in de auto van vrienden een vallei in reed.

Op één of andere manier werd ik geraakt door de immense rotswanden die om mij heen opdoemden. Zo geïmponeerd door de uitgestrekte bossen, met op de achtergrond de besneeuwde bergtoppen, dat ik moeite moest doen mijn tranen te onderdrukken.

Zo geïmponeerd door de uitgestrekte bossen, met op de achtergrond de besneeuwde bergtoppen, dat ik moeite moest doen mijn tranen te onderdrukken

Op dat moment had ik me nooit durven te realiseren dat diezelfde vallei ruim tien jaar later één van mijn lievelingsvalleien zou worden. Dat ik inmiddels vrijwel ieder wandelpad van het uitgestrekte berggebied dat die vallei omringd ken. En al helemaal niet dat ik inmiddels andere wandelaars datzelfde berggebied rondleid, in de hoop dat zij diezelfde verbinding met de natuur die ik daar in de bergen weer heb hervonden ook zullen vinden.

Verbinding

In de afgelopen tien jaar heb ik die verbinding met de natuur – en daarmee de verbinding met mezelf – meer en meer weten te herstellen. Ik ben ook steeds meer gefascineerd geraakt door dit gebergte met haar enorme diversiteit. Sinds die eerste ontmoeting bleven de bergen mij trekken; vrijwel iedere vakantie, of het nou herfst, winter, lente of zomer was, trok ik naar het zuiden om deze bergen beter te leren kennen. Ik hervond mijn liefde voor de natuur, mijn liefde voor ‘buiten’, mijn liefde voor avontuur! En er ontstond een nieuwe liefde, namelijk een liefde voor dit specifieke berggebied; de Pyreneeën.

Die liefde groeide en groeide met iedere stap die ik in dit gebergte heb gemaakt. Ik raakte gefascineerd door haar afwisseling, door alles wat dit gebergte te bieden heeft. In 2014 wist ik mijn liefde op te stoken door de wens om de Pyreneeën van kust naar kust over te steken in vervulling te laten gaan. Half juni stond ik met knikkende knieën op het strand van Hendaye, en vijfenveertig dagen later stond ik met een rugzak vol prachtige ervaringen en een zongebruind gezicht op het kiezelstrand van Banyuls. Ik had het gedaan! In mijn eentje had ik 850 kilometer en zo’n 40 000 hoogtemeters afgelegd.

De knop om

In de vijf jaar die daarop volgde stond ik met één been in de Pyreneeën en met één been in Nederland. Iedere kans die ik voordeed trok ik naar de bergen die meer en meer als mijn thuis begonnen tot voelen. Tot op een gegeven moment de knop om ging en ik besloot er gewoon voor te gaan. Wachten op een goed gevulde bankrekening die een emigratie makkelijker zou maken duurde me te lang, dus er zat weinig anders dan gewoonweg werk te vinden aldaar. En dat heb ik gedaan!

Inmiddels woon ik in een prachtig huisje aan de voet van de Pyreneeën, werk ik als kok en begeleid ik mensen op wandeltochten de bergen via mijn bedrijfje Chez Judith in én heb ik hier in Frankrijk een andere liefde ontmoet; namelijk mijn hond Nala, een border collie die ik hier uit het asiel heb gehaald. Naast het werk dat ik hier doe, trek ik er natuurlijk graag samen met Nala op uit, de bergen in. Want hoewel ik al heel veel kilometers door deze bergen heb afgelegd, valt er nog steeds ontzettend veel te ontdekken!

---

Wil je ook een keer met mij gaan wandelen in de Pyreneeën? Kijk dan eens op mijn website www.chez-judith.com

---