Het dilemma van de solitaire wandelaar in de bergen

Het dilemma van de solitaire wandelaar in de bergen

Door Judith Malotaux

Hoewel ik altijd al een beetje een einzelgänger ben geweest, was het moment dat ik voor het eerst in mijn eentje de bergen in trok een moment dat ik niet snel zal vergeten. Korte dagtochten had ik wel vaker in mijn eentje gemaakt, maar de risico’s van het alleen lopen hadden me er altijd van weerhouden meerdaagse hikes in mijn eentje te maken.

Monstertocht

Toen het idee dat ik de Pyreneeën van kust naar kust zou willen doorkruisen langzaamaan vastere vormen begon te krijgen, ging dit voorzichtig gepaard met de acceptatie dat ik dit avontuur in mijn eentje zou gaan beginnen.

De mensen die ik kende die misschien wel oren hadden naar zo’n avontuur waren vaak niet de mensen waarmee ik zes weken opgescheept zou willen zitten, en de mensen waarmee ik het zag zitten om zes weken lang de bergen in te trekken vonden het idee van zo’n monstertocht niet heel erg aantrekkelijk.

En zo kwam het dat ik een aantal jaar geleden met mijn voeten in het zand van het strand van Hendaye en een steen in mijn maag van de zenuwen moed stond te verzamelen om mijn rugzak op mijn rug te hijsen om de eerste stappen als solo-wandelaar de bergen in te maken.

Bang voor het onbekende

De eerste kilometers vond ik doodeng, ik was bang verkeerd te lopen, bang voor het onbekende en het idee de nacht alleen in een tentje te moeten spenderen was nog onaantrekkelijker dan de stappen die ik zette.

Ik had me voorgenomen om de tocht die ik begon minstens vijf dagen vol te houden, omdat ik al had voorzien dat de eerste dagen moeilijk zouden worden. En hoe groot de weerstand ook was om verder te gaan, ik was gelukkig eigenwijs genoeg om die weerstand de kop in te drukken en me aan mijn voornemen te houden. Hoe veranderd was de persoon die zes weken later haar rugtas op het kiezelstrand van Banyuls neerzette en genietend van een cola gevolgd door een biertje terug keek op een fantastisch avontuur.

Inmiddels kan ik me geen leven meer voorstellen zonder de solo hikes die ik graag maak. Dat betekent natuurlijk niet dat ik tijdens die solo tochten veelal huppelend door bergachtige bloemenweides trek. Integendeel! Vaker sta ik met knikkende knieën aan het begin van een wandelpad of zit ik twijfelend met een wandelkaart in mijn hand langs op een steile berghelling omdat ik niet zeker ben van mijn pad. Soms lig ik nachten wakker omdat ik dacht iets buiten mijn tent te horen of weerhoudt het gerommel van een onweerswolk me er voor de zoveelste keer van om verder te gaan.

Een misstap

Of erger, zoals die keer dat ik tijdens de driedaagse tocht door een misstap uitgleed en alle lucht uit mijn longen werd geslagen doordat ik met mijn ribbenkast keihard op een steen viel. Happend naar adem en tegelijkertijd bijna kotsend van de pijn lag ik daar in de stromende regen op een berghelling. De dichte bewolking maakte dat ik niet verder dan een paar meter kon zien. Het alleen zijn sloeg in die enkele seconde om in intense eenzaamheid en mede gevoed door de pijn en het zuurstoftekort van de klap raakte ik aardig in paniek.

Happend naar adem en tegelijkertijd bijna kotsend van de pijn lag ik daar in de stromende regen op een berghelling

Het besef dat deze paniek de situatie alleen maar erger maakte zorgde ervoor dat ik de kracht vond rustig te gaan zitten zodat ik mijn ademhaling onder controle kon krijgen. Ik voelde mijn ribbenkast op de plek waar ik de steen had geraakt en afgezien van de misselijkmakende pijn kon ik gelukkig geen oneffenheden ontdekken rondom mijn ribben. Een flinke kneuzing of een breuk, maar gelukkig niks dat ernstig van zijn plaats was geraakt.

Ik wist dat het pas in de vallei weer mogelijk zou zijn om te bellen. Bereik had ik op deze plek des onheils niet. Telefonisch hulp inschakelen zat er dus niet in. Omdat het eind september was, het hard regende en ik me in een wolk bevond die vrijwel al het zicht ontnam realiseerde ik me dat er weinig anders op zat dan een poging te wagen de afdaling in te zetten.

Stapje voor stapje

Ik hees mijn rugzak op mijn rug en hoewel die daad zelf me bijna deed flauwvallen van de pijn, gaf de rugzak zelf enige stabiliteit aan mijn torso. Stapje voor stapje begon ik te lopen. De afdaling was een beproeving die elke tocht die ik in het verleden had gemaakt liet verbleken.

Hoewel ik me altijd bewust ben geweest van de risico’s van het maken van solo-tochten, drukte deze gebeurtenis me nog wat meer met de neus op de feiten; een ongeluk zit in een klein hoekje en wanneer je alleen bent is het niet altijd even makkelijk je uit bepaalde situaties te redden. Desondanks blijf ik heel bewust de keuze maken alleen de bergen in te trekken. Want de lessen die ik leer tijdens deze tochten, zowel over de bergen als over mijzelf, zijn voor mij dusdanig waardevol dat ik ze voor geen goud zou willen missen.

---

Lees hier alle reisverhalen van onze reporters

---

!