Reisverslag Frankrijk | Mijn huttentocht door de Franse Alpen

Op uitnodiging van Isère Tourisme maakte ik uitgebreid kennis met dit toch wat onderbelichte gebied van de Franse Alpen. En ik kan kan je nu alvast verklappen: Dat is volledig onterecht! Dit is een vervolg op het verhaal dat ik eerder publiceerde op Mountainreporters. Lees hier deel 1.

Dag 5 |Refuge Habert d’Aiguebelle – Refuge Les 7 Laux

Het was fijn wakker worden bij Habert d’Aiguebelle. De warme douche, het goede eten en het comfortable bed hadden de pijntjes van de zware tocht van gisteren toch wel goed gedaan. Twee jongens, beiden in sportkleding waren de veters van hun trail-running schoenen aan het strikken. Op de terrastafel waarnaast ze zaten lag een stapel oranje vlaggetjes.

“Die jongens zetten het parcours uit voor de wedstrijd” vertelde Gregoire. Hij doelde op de L’Echappée Belle, een ultra-trail running race die dwars door het Belledonne Massief is uitgestippeld. Een groot deel van het parcours liep blijkbaar gelijk met onze eigen wandelroute, gezien het grote aantal oranje vlaggetjes die we onderweg al waren tegengekomen. Hoe zwaar moest deze wedstrijd wel niet zijn!

Ik was zeer benieuwd naar onze bestemming van vanmiddag, het Refuge Les 7 Laux. Het moest een bijzonder mooi gesitueerde berghut zijn. Direct aan een bergmeer gelegen en omringd door hoge bergtoppen. Een prima vooruitzicht voor mooie landschapsfoto’s. Maar voor het zover zou zijn moest er nog wel een heftige wandeletappe worden voltooid. Het eerste stuk vanaf Harbert d’Aiguebelle moest er eerst weer een stuk bergop gehiked worden langs Pas de la Coche. Eenmaal boven lazen we van een geel routebordje: Col de la Vache, 4 hrs.

De Col de la Vache met zijn 2535 meter het dak van de etappe van vandaag. Maar het zou dus nog even duren voordat we deze zouden passeren. “Anders dan tot nu toe het geval is geweest, moeten we extra gedoseerd ons water drinken” waarschuwde Gregoire. Vandaag zouden we pas op het allerlaatst bergwater tegenkomen. Gezien de hitte was dit geen slechte tip.

Stap voor stap naderden we de Col de la Vache. Verrassend genoeg liep het vandaag lekker, geheel in tegenstelling tot gisteren. Eigenlijk onverklaarbaar want de etappe van vandaag stond zwaarder aangeschreven dan de van gisteren. Gregoire tipte dat we weleens steenbokken zouden kunnen tegenkomen, dus wisselde ik alvast van camera. Mijn Fujifilm XT- 3 met de 100-400 telelens had ik nog niet zo vaak uit de tas gehaald. Zonde van het forse gewicht eigenlijk! Des te vrolijker werd ik bij de gedachte dat deze nu eindelijk eens goed van pas zou komen.

Het duurde niet lang of we hoorden het gerammel van rollende stenen. Gregoire pakte zijn verrekijker en wees enthousiast in de richting van een rustig voorbijlopende vrouwtjes steenbok. “Ze zijn hier een stuk minder schuw dan bijvoorbeeld Gemsen”. En enkele seconden later: “Kijk, ze heeft een jong bij zich!”. Het was fantastisch om zulke mooie beesten in hun natuurlijke omgeving te bewonderen. Toen het steenbok vrouwtje op een perfect belichtte rots klom, schoot ik de foto die ik hoopte te schieten en waarvoor ik het zware teleobjectief mee had gesjouwd.

Schuin omhoog zag ik de imponerende Col de la Vache. Het bestijgen van de col zat ergens tussen hiken en klimmen in en vergde bij iedere stap mijn opperste concentratie. Sommige rotsblokken wiebelden onder mijn voeten. “Gelukkig was het droog” dacht ik meerdere malen. Saai was het allerminst; Op sommige stukken waren geen vlaggetjes of bewegwijzeringen te zien dus was ik aangewezen op mijn eigen richtinggevoel. Bovenop de Col was het uitzicht fenomenaal.

Achter ons lag, in het dal was Grenoble en de Chartreuse bergketen goed te herkennen. Voor ons zagen we het helderblauwe water van het Lac du Cos, geflankeerd door de ruige bergpieken waarvan een donkere- piramide vormige top de meest opvallende is. Het Lac du Cos lag een goede 400 meter lager dus dat beloofde een steile afdaling. De route kruiste een bescheiden bergriviertje die uitmondde in het beneden gelegen meer. We konden de verleiding van het ijskoude water niet weerstaan en gaven onze voeten al pootjebadend de welverdiende rust. Dit was toch wel het ultieme geluksgevoel at je kunt hebben tijdens een bergwandeling!

De aankomst naar Refuge Les 7 Laux is er eentje om in te lijsten. Het pad dat hoog boven de verschillende bergmeren leidt, geeft al van ver een goed uitzicht op de eindbestemming van vandaag. Er zijn meerdere wandelaars te ontdekken. Meer dan tot nu toe het geval was. Waarschijnlijk met als reden dat Les 7 Laux ook vaak als dagtocht wordt aangedaan omdat je hier simpelweg dichter bij de ‘bewoonde wereld’ zit. Het laatste stuk dat over een stelsel van aangelegde dammetjes en bruggetjes voert, is het mooist.

Bij het Refuge zijn relatief veel mensen. Velen liggen op een rotsen naast het kabbelende water te genieten van het late middagzonnetje, de rest zit op het terras van het Refuge met -natuurlijk- een goed glas wijn. Vlak voor het diner worden we officieel verwelkomd door de excentrieke beheerder van het refuge. Uiteraard in het Frans, want wederom ben ik de enige niet-Franse gast. Nauwlettend hield ik die avond de lucht in de gaten. Ik hoopte op een heldere nacht zodat ik een poging kon wagen om de sterrenhemel te fotograferen. Hier werd ’s nachts het namelijk nog écht donker.

Dag 6 | Refuge Les 7 Laux – Le Pleynet

Vandaag was het slechts nog afdalen. Het vooruitzicht dat ik die avond in een hotel zou overnachten was ook best lekker. Na het ontbijt lieten we de wondere wereld van steen en water achter en zagen het landschap al snel veranderen. Struiken, naaldbomen en grasvelden markeerden het wandelpad dat zelf langzaam van steen in zand was veranderd. Het pad werd breder en breder en bandensporen bewees dat we nu definitief de wildernis achter ons lieten.

De route doorkruiste nu een dennenbos dat ons begroette met het vertrouwde geluid van vogels en de onmiskenbare geur van naaldhout. We wisten dat dit de kortste etappe van de reis zou zijn, een beetje het idee met een rondje over de Champs Élysées voor wielrenners die net een bergetappe achter de rug hadden. Bij Pleynet was het bedrijvig. Ik herinnerde mij meteen de trail run wedstrijd weer! Er stonden pagode-tenten en uitklaptafels vol met drinkbekers. Dranghekken duidden de looproutes van de toeschouwers en de hardlopers aan.

Voor een TV-busje stond een presentator verslag te doen. Om ons heen zagen we afgetrainde mensen in sportkleding. Toeschouwers? Deelnemers misschien? Uit de speakers galmde met opgewonden toon de aankondiging da de koploper binnen enkele minuten verwacht werd. Het was een indrukwekkend idee dat deze atleten dezelfde route als wij hadden afgelegd, maar dan minimaal tien keer sneller. Ieder zijn hobby, dus besloten wij een terrasje op te zoeken en te proosten op het prachtige avontuur in het Belledonne-massief!

Lees hier deel 1 van mijn reisverslag over deze huttentocht.

---

WIL JIJ OOK NAAR DE FRANSE ALPEN VOOR EEN ACTIEVE VAKANTIE? CHECK HIER ALLE MOGELIJKHEDEN: ISERE-TOERISME.COM

---