Verslag van een moeder-zoon reis | Voor het eerst naar de bergen
Wat doe je als je zelf al een groot deel van de wereld hebt gezien? Als je woestijnen, bergen, oceanen en jungles op diverse continenten hebt verkend? Wat doe je als je delen van de wereld op de fiets, wandelend, met de auto of comfortabel vanuit de trein hebt beleefd? Als je met je tentje op de meest schitterende plaatsen hebt gekampeerd en duizenden sterren aan de hemel hebt zien fonkelen? Als je een website hebt die vol staat met de prachtigste verhalen en schitterende foto’s over al die avonturen en ervaringen?
Wat doe je als je een moeder hebt die je grootste fan is? Die al je verhalen meerdere keren heeft gelezen en met de atlas op schoot alle avonturen meebeleeft? Maar wat doe je als deze moeder zelf nooit bergen heeft gezien? Nog nooit het geluid van een bergbeek heeft gehoord of een waterval heeft zien vallen? Het is de hoogste tijd dat ik mijn moeder laat ervaren hoe mooi en overweldigend de bergen zijn. Hoe stilte klinkt en schone berglucht ruikt. Wij gaan naar de Franse Alpen.
Mijn moeder weet dit alleen nog niet. Ze weet dat we samen naar de bergen gaan. Waar die bergen zijn en hoe we daar komen is voor haar nog een raadsel. Maar ik heb een plan: Ik wil haar niet alleen de bergen laten zien en ervaren, ook wil ik haar een beetje laten beleven hoe ik mijn reizen beleef. Maar om haar nou direct in een klein tentje op een verwaaide bergpas te laten kamperen omdat ik dat zo leuk vind?
Niet alleen heeft mijn moeder de bergen nog nooit mogen ervaren, ook het plezier van kamperen heeft ze nooit kunnen beleven. Daarom heb ik een camper gehuurd zodat ze is voorzien van haar eigen comfortabele tijdelijke huis op wielen, waarmee we samen de bergen gaan verkennen.
Niet alleen heeft mijn moeder de bergen nog nooit mogen ervaren, ook het plezier van kamperen heeft ze nooit kunnen beleven.
Helder zicht op de Mont Blanc
De eerste schrik is verdwenen als we via Maastricht, door de Belgische Ardennen richting Luxemburg rijden. Ze begint te vermoeden dat we naar de Alpen rijden als we de Franse grens passeren en koersen naar Nancy, Dijon en Lyon. We hebben enorm veel geluk want het is vandaag zo helder dat we voor Lyon al zicht hebben op een aantal besneeuwde toppen, waarvan de hoogste de Mont Blanc blijkt te zijn.
Op grote afstand weliswaar, maar wat een cadeau om vanaf de snelweg de hoogste berg van de Alpen al te kunnen zien. Het komt niet vaak voor dat het zo helder is. Mijn moeder is zo onder de indruk en gelukkig met dit beeld dat deze vakantie voor haar nu al is geslaagd. Als we nu weer terug naar huis zouden rijden zou de reis bij wijze van spreken al de moeite waard zijn geweest. Maar ik ben natuurlijk nog wel wat meer van plan.
Het plan komt tot leven
Een paar weken eerder was ik samen met Mette aan het wandelen in een relatief wild en authentiek deel van de Franse Alpen. We liepen langs schitterende watervallen en bergriviertjes. Door dalen die nog niet zijn verpest door hoogspanningsleidingen en aan wintersport gerelateerde infrastructuur. We kwamen plekjes tegen die nog relatief puur en onbedorven zijn. We dachten na over de plekken die ik mijn moeder zou willen laten zien. Je kunt de bergen maar één keer voor het eerst ervaren, daarom wil ik zorgen voor een beeld van de bergen zoals ik vind dat ze moeten zijn: wild, weids en relatief ongeschonden.
Het leven van een kampeerder is voor mijn moeder even wennen, maar als ik ’s ochtends uit mijn tentje stap en op de deur van de camper klop, zie ik een steeds gelukkiger kijkende moeder.
Via Grenoble rijden we naar La Grave, waar we op een nagenoeg verlaten camping uitzicht hebben op de gletsjer van de La Meije, één van de hoogste toppen van de Écrins. Naast ons kamp ruist en bruist het water van de snelstromende Romanche. ’s Avonds eten we pasta met tonijn en ’s ochtends is er koffie en pain au chocolat.
Het leven van een kampeerder is voor mijn moeder even wennen, maar als ik ’s ochtends uit mijn tentje stap en op de deur van de camper klop, zie ik een steeds gelukkiger kijkende moeder. We maken een wandeling langs de rivier, naar een plek met uitzicht op meerdere watervallen en gletsjers van verschillende bergen. De perfecte plek voor een lunch zittend op een steen, terwijl om ons heen de marmotten piepen maar zich nog niet laten zien.
We rijden over de Col du Lautaret naar Briançon. Dit is de route die ik een jaar eerder heb gevolgd in mijn poging zo veel mogelijk Alpenpassen over te fietsen. Mijn moeder heeft toen meegereisd op de foto’s en verhalen die ik stuurde, nu beleven we het nog een keer samen. Tot vandaag waren het tweedimensionale beelden, nu zijn het driedimensionale eigen ervaringen met geur, kleur en geluid.
Wat ik niet wist, maar wat mijn moeder nu vertelt, is dat ze een enthousiaste volger van de Tour de France is. Niet vanwege de fietsers, maar om de landschappen die schitterend in beeld worden gebracht; Frankrijk vanuit de luie stoel. De dorpjes die we passeren, de bergen die we zien en de passen waar we over komen, kent ze dus niet alleen van mijn verhalen.
Haarspeldbochten en steenbokken
Buiten de bergen zijn wegen met haarspeldbochten dun gezaaid. Op de Posbank kom je er een paar tegen en in Zuid Limburg om de hoogste toppen van Nederland te bereiken. Maar dat is natuurlijk niets in vergelijking met de Franse Alpen. Omdat mijn moeder hoogtevrees heeft, vindt ze het best een beetje spannend als we door een eindeloze serie haarspeldbochten steeds hoger op een bergpas komen.
Vooral als er afgronden zijn aan de passagierskant van de camper, waarin we in een slakkengang naar boven pruttelen. Op het wegdek staan nog de aanmoedigende teksten voor de renners van de laatste tour. Van mijn gezwoeg van vorig is niets meer over dan een mooie herinnering. Eentje waar we nu uitgebreid over kunnen praten.
In een sfeervol Frans café drinken we cappuccino en lunchen doen we op een pleintje voor de kerk. De Écrins verruilen we voor de Queyras, waar we door een slaperig dal met pittoreske boerendorpjes richting Col Agnel rijden. Hier zien we moddervette marmotten over elkaar heen buitelen of rechtop op de uitkijk staan. Hoe hoger we komen, hoe leger en wilder het met vijftig tinten groen gekleurde dal wordt. De laaghangende wolken worden door de harde wind richting de col gedreven, waardoor het berglandschap in een mysterieuze nevel wordt gehuld.
Bovenop de col waait het zo hard dat de camper staat de schudden op haar wielen, daarom rij ik aan de Italiaanse kant een paar bochten naar beneden. Mijn moeder had nog nooit bergen gezien, was nooit eerder in Frankrijk geweest en nu is ze voor het eerst in Italië. Om het feest helemaal compleet te maken zien we een kudde steenbokken die uit de rotsen tevoorschijn komt en vol in ons zicht gaat staan grazen.
Een grande finale
De eerste paar nachten voelde het kamperen en slapen in een camper voor mijn moeder nog een beetje onwennig, later voelde het eigen huis op wielen al heel vertrouwd. We overnachten op schitterende plekken. Er is weinig mooier dan de dag eindigen in een schitterende omgeving en daar zo lang mogelijk buiten van te genieten. Wakker worden in de schone berglucht, met het geluid van ruisend water en zingende vogels is onbetaalbaar. We hebben ’s ochtends dan ook nooit haast om weer verder te gaan. Elke plek die we bezoeken is uniek, maar de mooiste van allemaal heb ik voor het laatst bewaard.
De ene nog mooier dan de andere. Mijn moeder maakt zo veel foto’s met haar telefoon dat de batterij het voor gezien houdt
Vallée de la Clarée is een schilderachtig dal dat aan alle eisen voldoet voor een grande finale. Hemelsbreed is de afstand niet eens zo heel ver, maar in de bergen is alles altijd ver. We doen er daarom best een tijd over om de in een bos gelegen camping te bereiken die wordt omringd door rauwe bergen die als roodbruine kartelranden boven de naaldbomen uitsteken. Hier maken we een laatste wandeling langs de snelstromende Clarée. Het pad loopt licht golvend een paar honderd meter omhoog. In iedere bocht worden we beloond met een nieuw uitzicht. De ene nog mooier dan de andere.
Ademloos
Mijn moeder maakt zo veel foto’s met haar telefoon dat de batterij het voor gezien houdt, maar gelukkig maak ik ook nog wat plaatjes. Dit landschap is ook zo fotogeniek: een vallei met een snelstromende bergrivier, die meandert tussen de granieten rotsen en groene weitjes die worden begraasd door een kudde schapen. Er loopt geen weg, er zijn geen telefoon- of elektriciteitsmasten en buiten wat perfect in het landschap passende houten huisjes is er geen enkele bebouwing. De rauwe bergen rondom maken het beeld compleet. Niet alleen mijn moeder staat hier ademloos van te genieten.
In perfecte harmonie genieten
Aan de einde van de vallei komen we uit bij een berghut, waar we buiten in het zonnetje kunnen genieten van koffie en versgebakken bosbessentaart. Onze reis samen is nog niet voorbij, want we hebben nog een terugreis ook, maar dit is wel een moment waarvan we in perfecte harmonie samen zitten te genieten. Ik heb mijn moeder deze week intens tevreden en gelukkig zien worden.
Niet alleen heb ik haar de bergen kunnen laten zien en ervaren, ook heb ik haar een beetje laten beleven hoe ik mijn reizen beleef. Maar dat is niet alles: Ik ben al meer dan veertig jaar de zoon van mijn moeder, maar het is al meer dan helft van mijn leven geleden dat we zo veel tijd samen hebben doorgebracht. Dat is misschien wel het beste cadeau dat ik mijn moeder en mijzelf heb mogen geven.
Al jaren ben ik met grote regelmaat op reis. Op zoek naar het avontuur, nieuwsgierig naar het onbekende, geïnteresseerd in het alledaagse. Ik wil ontdekken en verkennen. Ik ben al op veel plekken geweest, maar op de meeste nog niet. Fietsen doe ik graag, maar niet altijd en overal. Ik leg mijn reizen vast in beeldende verhalen en sprekende foto’s. Ik ben schrijver, fotograaf en avonturier en inspireer mensen met andere ogen te kijken.
Geweldig goed geschreven, je nam me mee op reis.
Bedankt voor dit mooie compliment José.
Groet,
Jeroen