Walk on the wild side bij de Moezel in Frankrijk

Denk jij bij de Moezel ook vooral aan wijn? Dan leer je nu de Moezel van een totaal andere kant kennen. Mountainreporter Nathalie neemt je mee on a walk on the wild side. Ik zie werkelijk geen hand voor ogen terwijl het pas tegen 20.00 uur in de avond is. Als ik naar boven kijk dan zie ik tientallen sterren. Zelfs de Melkweg kun je hier zien! Ik droom even weg, maar dan ineens klinkt een keihard, diep oergeluid uit het donkere bos.

Het gebrul wordt gevolgd door krakende takken en hoefgetrappel. Mijn fantasie slaat op hol. Hoor ik daar nou ook zwaarden die tegen elkaar klappen? Ik ren het laatste stuk en stap mijn yurt binnen. Binnen maan ik mezelf tot kalmte. Op de kaart had ik gezien dat mijn yurt uitkijkt op een uitgestrekte vlakte waar zo’n 150 edelherten, hinden, damherten en moeflons leven.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Dat gebrul moet dus van herten zijn en die zwaarden zijn geweien van de mannetjes die op elkaar knallen. Eigenlijk zou de bronsttijd al op zijn einde lopen, maar niets is dus minder waar. Het is heel bijzonder om zo dicht in de buurt van deze dieren de nacht door te brengen. Als ik geinstalleerd ben in de aangename warmte van de yurt schrik ik weer als de wolven beginnen te huilen. Dit wordt een nacht om nooit te vergeten.

De volgende ochtend sta ik in alle vroegte op. Als ik het deurtje van de yurt open zie ik op enkele tientallen meters afstand schaduwen van herten in de mist die aan het grazen zijn. Wat een geweldige manier om wakker te worden. 

Bekijk hieronder een video van burlende herten in Sainte Croix

Fietsen langs het Saarkanaal

Vanuit Parc Animalier Sainte Croix  is het een klein half uurtje rijden naar Mittersheim. Laat je niet in verwarring brengen door de Duitse naam, want dit is toch echt het Franse departement Moezel. Het jachthaventje, dat aan het Saarkanaal ligt, is op dit vroege tijdstip nog in mist gehuld. Grote voordeel is dat we in dit jaargetijde het rijk voor ons alleen hebben. Mijn natuurgids Alain staat klaar met twee fietsen. Vanochtend staat een fietstochtje langs het kanaal op ons programma. We fietsen van sluis 13 naar sluis 1.

Onderweg vertelt Alain dat het kanaal vroeger werd gebruikt om steenkool te vervoeren naar de Elzas en Duitsland. Tegenwoordig zie je hier alleen pleziervaart. Het Franse deel van de vaarweg is ruim 75 kilometer lang en dan moet je dertig sluizen ´bedwingen´. Dat lijkt me hard werken. Fietsen langs het kanaal is een stuk relaxter. Even doorfietsen en je bent in Duitsland. 

Ineens trapt Alain op de rem en wijst me op omgewoelde grond aan weerszijden van het fietspad. ”Sangliers”, zegt hij veelbetekenend terwijl hij met zijn vinger wijst. “Dit is onmiskenbaar het werk van wilde zwijnen. Ze komen ’s avonds uit het bos op zoek naar eten zoals eikeltjes en wormpjes. Zwijnen en mensen hebben hier nog altijd een wat moeizame relatie, terwijl ze juist heel belangrijk zijn voor het ecosysteem.

Het zijn een soort tuiniers.” Terwijl we verder fietsen vertelt Alain welke dieren en planten er nog meer in deze regio voorkomen: “In de bossen leven vossen en herten, maar ook onderwater is er een enorm rijke biodiversiteit.  Om het grote publiek kennis te laten maken met de lokale natuur is er sinds deze zomer een openlucht fototentoonstelling langs het kanaal.”

• 

• 

• 

Heel langzaam begint de mist bij het kanaal op te trekken. De goudgeelkleurige bladeren van de bomen langs het kanaal lichten op in het zonlicht. Prachtig om te zien hoe de bomen in het water reflecteren. Hier en daar zit een visser langs de kant. Wat een vredig plaatje. 

Land van meren

Bomenrijen en weilanden wisselen elkaar af, totdat ik ineens rechts en links een uitgestrekte waterpartij zie. We zitten in het Pays des Etangs, land van de meren. In deze regio zijn meer dan 100 meren en étang du Stock is met 750 hectare een van de grootste. Op het water dobberen tientallen kleine vissersbootjes. Een paar vissers zwaaien naar ons. “Monniken hebben de meren in de Middeleeuwen gegraven om vissen te kunnen kweken.

• 

• 

Ze mochten 1 keer per week geen vlees eten en daarom moest er vis op het menu komen. Het zijn dus geen natuurlijke meren, maar mooi zijn ze wel”, zegt Alain en ik knik instemmend. We staan even stil op de zogenoemde Trois Ponts ´drie bruggetjes´ waar je een perfect uitzicht hebt op het water aan weerszijden. 

Grot van Saint Léon

Als de fietstocht erop zit rijden we met de auto naar het zuidelijker gelegen Walscheid waar we een wandeling gaan maken. Onderweg maken we een korte stop in het dorpje Abreschviller. Alain is een enorme fan van oude treinen. Dat treft want vanuit Abreschviller rijdt een stoomtrein langs de Rode Saar, een van de bronrivieren van de Saar.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Dat treintje baant zich normaal gesproken een weg door de dichte, schitterende bossen, maar nu even niet want wilde zwijnen hebben een paar dagen geleden de grond langs het spoor compleet omgewoeld. Alain mompelt binnensmonds in het Frans wat over de zwijnen, maar ik heb een binnenpretje. Geweldig toch dat die beesten een trein tot stilstand kunnen brengen. Het is duidelijk wie hier de baas is. 

Vogelpiepjes

’s Middags maken we vanuit Walscheid een wandeling met als bestemming de grot van Saint Léon. Het is hier enorm heuvelachtig. Niet voor niets wordt Walscheid het dorp op de zeven heuvels genoemd. We staan af en toe stil om met de verrekijker naar vogels te speuren. Ik heb enorme bewondering voor Alain die echt elk vogelpiepje herkent. Helaas worden de bosgeluiden af en toe overstemd door het gebrul van een kettingzaag. Bomen kappen is een klus die ook bij de herfst hoort. We lopen verder over het bospad. Door de bomen heen zien we het dorpje beneden in de vallei liggen.

De zon schijnt uitbundig op de rode en grijze daken. Helemaal in de verte steekt de gele kleur van de muren van de kerk van Walscheid mooi af. Het pad slingert verder en dan ineens zien we de grot van Saint Léon. Het is de grootste natuurlijke grot van de Vogezen. Hier en daar groeit klimop tegen de kenmerkende roodstenen wand omhoog. De grot is ruim dertig meter diep en acht meter hoog.

Op een plakkaat lees ik dat paus Saint Leon IX (1002-1054) hier vaak kwam om te bidden en te mediteren. Eigenlijk is dit een soort natuurlijke kathedraal. Tegenwoordig is deze grot elk jaar vlak voor Kerst de locatie voor een levende kerststal. Daar moet ik dan een keer voor terugkomen en ook voor al die andere wandel-en fietsroutes in dit deel van de Moezel. 

Meer weten? Ga naar tourisme-sarrebourg.fr

Hoofdfoto: Credits Tom Photography