Wintersport roadtrip | Een spectaculair rondje Mont Blanc
Waar we voorheen met onze Sprinter door de bergen op weg waren, zijn we het afgelopen jaar druk geweest met het bouwen van een expeditie truck. Dit is onze eerste reis met ons Mountain Yacht, de maiden trip, en we rijden richting Europa’s hoogste berg: de Mont Blanc. Alhoewel: strikt gesproken zijn er in het Kaukasus gebergte hogere toppen, maar of die nou bij Europa of Azië horen, daar zijn ze nog niet helemaal over uit. Hoe dan ook: met grosso modo 4800 meter hoogte is de Mont Blanc een indrukwekkende berg.
Over de exacte ligging is ook wel wat discussie: volgens de Fransen is de Mont Blanc Frans, en de Italianen vinden dat de grens precies over de top loopt. Voor ons reizigers maakt het niet veel uit: het massief waar de top deel van uitmaakt ligt in de Alpen, en als je erom heen rijdt, rij je door Frankrijk, Italië en Zwitserland.
De Zwitserse kant
Wij rijden aan via Duitsland en Zwitserland: de eerste bestemming is Les Marécottes, een klein plaatsje in de buurt van Verbier. Na een lange droge periode valt de sneeuw met bakken uit de lucht. Dat is ook het Mont Blanc gebied: als de sneeuw uit het (noord) westen komt dan gaat het daar heel erg hard los. De weg omhoog is meteen een uitdaging voor de grote truck, maar al snel blijkt dat de vier grote wielen (het is een 4wd) een prima match zijn voor veel sneeuw. Waar de gewone auto’s allemaal stranden, rijdt het Mountain Yacht gewoon door. Alleen de haarspeldbochten blijken af en toe wat krap en soms moeten we zelfs steken!
Het gebied van Les Marécottes is al niet zo groot en vanwege het lawine gevaar zijn er maar twee liften open. Wat een dagje inskiën moest worden werd poederhappen! Maar we genieten intens van de bergen en wat een lading sneeuw doet met zo’n berg. Er is bijna niemand te zien, de bomen dragen een giga last sneeuw.
Waar je ook skiet: overal die zachte dikke laag sneeuw, ook op de piste. Vallen is geen enkel punt, want overal liggen dikke fluffy hopen sneeuw. Opstaan is dan wel weer wat lastiger! Ook Scotty geniet van de sneeuw als we een lange wandeling met haar maken.
Verbier
Aangezien we daarna verwacht worden in Verbier voor een dag mee skiën met de ski patrol (een apart verhaal op Snowrepublic) verlaten we Les Marécottes na een dag skiën. Verbier is meteen wel heel andere koek dan het kleine schattige Les Marécottes. Een groot modern ski station, prachtig gelegen op een zonneplateau. Bijna een stad met prachtige hotels en een gezellige winkelstraat. Met de mooiste straat lantaarns die we ooit hebben gezien. Allemaal anders en ze draaien zelfs rond.
Het ski gebied is groot en wijds, ook wel echt heel wat drukker. Zelfs buiten het seizoen vind je wel wat rijen bij de lift, maar deze zijn veelal modern en snel dus je hoeft nooit echt lang te wachten. Ook hier blijven we niet lang want ons doel was tenslotte de Mont Blanc.
Chamonix
We gaan op pad richting Chamonix: Chamonix is één van de drukst bezochte niet-culturele, toeristische bestemmingen van de wereld en noemt zichzelf de wereldhoofdstad van het alpinisme.
Dat is wel te merken. Het stadje zelf is echt heel druk. Toeristen van over de hele wereld lopen er op straat. Het is er wel heel gezellig met een drukke winkelstraat dwars door het stadje. Helaas is het er verder vooral file rijden, dus wij kiezen ervoor weer terug te rijden richting Argentière, het dorpje van de Grands Montets lift.
In Chamonix valley wemelt het van de pro skiërs. De toeristen die met ski’s lopen, lopen met dikke ski’s. Op loopafstand van de Grand Montets lift staan ook allerlei camperachtige busjes geparkeerd waar de zogenaamde skibums hun winter in doorbrengen. Wij parkeren onze truck ernaast en niemand die vreemd opkijkt. Ze zijn duidelijk wel wat gewend hier.
Natuurlijk gaan we ook een dagje omhoog om te skiën. Je kunt hele lange afdalingen maken maar de ski routes blijken vooral heel ijzig te zijn. De verse sneeuw van een paar dagen geleden is hier volledig weggeskied. We zien een gigantisch terrein maar geen stukje is ongerept gebleven. Dat is natuurlijk het logische gevolg van zoveel zulke goeie skiers! Intussen zien we op het weerbericht dat de Zuid Alpen een verse laag sneeuw gaan krijgen en besluiten een klein uitstapje te maken vanuit ons rondje Mont Blanc. We duiken de Mont Blanc tunnel in richting Italië!
Prali. Hoe? Ja, Prali dus
In de buurt van Turijn ligt een klein plaatsje, dat Prali heet. Er zijn drie liften en drie pistes. Je vindt er voornamelijk wat boerenbedrijven en tweede huizen van Torinezen. Doordeweeks is het erg rustig want buiten het seizoen is de horeca alleen in het weekend open en de tweede huizen leeg. Dat je lastig onderdak kunt vinden: dat is voor ons natuurlijk geen probleem. Dat de restaurants dicht zijn ook niet want we hebben ons huis bij ons.
Op weg omhoog begint het al goed: het dumpt als een malle en we komen al gauw een gecrashte auto tegen. En een gestreste Italiaan die weigert om het ding opzij te laten trekken door de sneeuwschuiver die er niet langs kan. Gelukkig blijken we voldoende grip te hebben en aan beide kanten een centimeter of 3 ruimte om er toch langs te kunnen. De Italiaan krijgt bijna een hartaanval dat we zo dicht langs zijn toch al total-loss auto rijden maar wij zijn er langs.
Boven aangekomen blijkt inderdaad geen restaurant open te zijn en maken we ons eigen hapje. Daarna lopen we een rondje met Scotty in de sneeuw en duiken vroeg ons mandje in. De volgende ochtend staan we vroeg bij de lift. We zijn niet alleen! Uit allerlei hoeken en gaten komen gasten met brede ski’s: er is namelijk eindelijk sneeuw gevallen! Als het oude stoeltjesliftje gaat draaien is de rij snel weg en uiteindelijk verdwijnt iedereen op de berg.
Veel van de vroege vogels zien we aan het einde van de ochtend, als wij even terug skiën om Scotty uit te laten, al weer vertrekken. Die komen vandaag dus wat later op hun werk, maar ze hebben dan toch maar mooi wat lijnen kunnen trekken in de verse sneeuw! Wij hebben in ieder geval een geweldige dag daar voor 15 euro (prijs dagpas doordeweeks). Gelukkig is het bergstation wel gewoon open en kun je af en toe even opwarmen bij het haardvuur. Twee koppen cappuccino met twee chocolade broodjes kosten ook een schokkende vijf euro, voor alles! Ik kan me plekken herinneren waar je al bijna 5 euro kwijt bent voor één slappe cappuccino.
Aostavallei
Maar ja, we waren bezig met een rondje Mont Blanc dus rijden we weer terug naar waar we de Mont Blanc tunnel uit zijn gekomen: Courmayeur. Als je vanuit de buurt van Turijn naar Courmayeur rijdt komt je door de hele Aosta vallei. Helemaal in het oosten kom je langs Forte di Bard, een gigantisch fort dat ook open staat voor het publiek. Wij overnachten daar vlakbij in het plaatsje Hone op een camperplaats waarvandaan we een prachtig uitzicht hebben op het fort.
Dwars door de vallei loopt een tolweg, waardoor je snel de vallei door kunt, maar de B-weg is ook een aanrader. Duurt wel wat langer natuurlijk maar je komt door allerlei gezellige plaatsjes en je kunt af en toe even stoppen als je langs het zoveelste fort of kasteel komt. De hele vallei is ermee bezaaid.
Courmayeur
Courmayeur kennen we nog wel van vorig jaar. Maar nu ligt er veel meer sneeuw dan toen. Courmayeur is in vele opzichten het kleine broertje van Chamonix. Onderschat het echter niet: want waar Chamonix de eerste berggidsen club had ter wereld, was Courmayeur nummer twee. Het plaatsje heeft ook een fijn skigebied, een gezellige winkelstraat en minstens zoveel lekkere restaurantjes. Het ligt net zo dichtbij de Mont Blanc. Je wordt alleen niet zo onder de voet gelopen door toeristen uit de hele wereld.
Skyway en de Toula gletsjer
Je kunt vanuit Courmayeur met de Skyway op de Punta Helbronner komen dat op 3500 meter ligt. Vanaf daar is het in de zomer mogelijk om via een liftje naar de top van de Aguille du Midi lift te gaan, die vanuit Chamonix richting Mont Blanc gaat. Vanaf Punta Helbronner is het bij goede omstandigheden mogelijk om naar beneden te skiën. Het is een afdaling die al lang op onze bucket list staat en eindelijk kunnen we hem doen: er is genoeg sneeuw en het is prachtig weer. Wij doen deze met gids want het is hooggebergte, met serieuze alpine gevaren. Zo zijn er gletsjerspleten, en de instap gaat via een erg steil couloir dat wij gezekerd afdalen.
We doen het rustig aan, alles voor de veiligheid. En daarnaast: we staan op 3500 meter hoogte, on top of the world. We genieten van het uitzicht, dus waarom zouden we ons haasten!? Nadat we een uur hebben gedaan om het couloir af te dalen met de gids opent zich de gletsjerafdaling. De rest is niet heel steil of zo. Althans na zo’n steile instap lijkt alles wel vlak.
De sneeuw is niet fantastisch want heeft op deze hoogte veel te lijden van zon en wind. Maar het skiet prima en daarnaast: we kunnen eindelijk deze afdaling doen die al zolang op ons lijstje staat! We skiën tot het midden station “Pavillion” waar een heerlijke lunch op ons staat te wachten. Daarna nemen we de lift naar beneden want de sneeuw onder richting dorp is volgens de gids niet echt lekker. Wij vinden het helemaal prima!
Val Veny
Diezelfde middag spreken we af in het dorp met onze goede vriendin en local Maria Chiara voor een aperitivo. Dat is ook Italië: overal is het gezellig druk in de barretjes: en bij de Aperol Spritz komt standaard ook een lekker plateau met hapjes. Ach wat is het toch heerlijk om weer in Italië te zijn. Het is goed om Maria Chiara weer te zien en zij vraagt of we de dag erop mee gaan skiën met haar en een vriendin. Nadat we een spannende dag in de touwen hebben gehangen op de Toula Gletsjer hebben we wel zin in een dagje ongecompliceerd resort skiën.
Zo gezegd zo gedaan en we zien elkaar de volgende ochtend bij de lift. Scotty gaat vandaag gezellig mee in de rugzak! We doen het lekker rustig aan, en het skigebied vraagt daar ook om. Heerlijke pistes die tussen de bomen door slingeren, overal restaurantjes op de piste. Van een cappuccino break via lunch, via bombardino via aperitivo tijd tot zelfs diner kun je op de pistes terecht! Als je het goed uitkient hoef je eigenlijk nauwelijks te skiën om toch de hele dag bezig te zijn.
In Courmayeur kent iedereen iedereen en later die dag in de après ski met Maria Chiara (dat hier dus betekent Aperol Spritz drinken met een hapje erbij) komen we Filippo van ULL ski’s tegen. Die had onze truck al zien staan en het werd een leuk gesprek! Hij vertelde over hun nieuwe ski merk. Ontwikkeld door de baas van de gids waarmee we de Toula Gletsjer af zijn geweest. Samen met nog een vriend zijn ze dit skimerk begonnen. Toevallig zijn wij nog op zoek naar wat meer all mountain ski’s, nadat we zo hebben lopen klooien met onze brede latten op de ijzige pistes van Chamonix en het steile couloir van de Toula Gletsjer.
Einde van het verhaal is dat wij de volgende dag met twee paar testski’s van ULL richting La Thuile zijn gereden!
La Thuile, the wild side of Mont Blanc
La Thuile is wel een bijzonder plaatsje, ze adverteren zelf met het feit dat ze de “wild side of Mont Blanc” zijn. Hoe dan ook, vanuit het ski gebied van La Thuile heb je wel een prachtig uitzicht op het Mont Blanc massief, inclusief de Toula Gletsjer. La Thuile is verder gelinked met La Rosiere, dus het is een internationaal ski gebied. Daarnaast valt er door het lokale microklimaat net altijd even meer sneeuw. En meer sneeuw is natuurlijk altijd goed.
Wij hebben afgesproken met Alberto van Zerovertigo. Alberto is gids en ook levensgenieter. Een dag met Alberto is een dag het ultieme Italiaanse ski leven meemaken. In Italië doen ze het namelijk een beetje anders. Vergeet die drang om als eerste bij de lift te zijn. Drink in plaats daarvan eerst lekker een cappuccino en zorg dat je een lunchreservering maakt bij die prachtige bergrifugio. Kies vervolgens of je over perfect geprepareerde pistes wilt cruisen of dat je een mooi avontuur wil beleven buiten de pistes. Dit alles zonder je zorgen te hoeven maken ergens onder de voet gelopen te worden door hordes toeristen.
Wij kiezen all of the above: we starten met een heerlijke cappuccino, daarna cruisen we over perfecte pistes richting de Mont Valaisan lift in La Rosière, we binden onze ski’s op de rugzak voor een steil klimmetje van 30 minuten. En daarna dalen we af in een lege vallei tot we weer in het gebied van La Thuile zijn waar we bijna een rifugio inskiën voor een heerlijke lunch. Na die lunch kunnen we geen boe of bah meer zeggen dus we besluiten rustig naar beneden te skiën voor een lekkere lange wandeling met Scotty.
Toerskiën
De volgende dag besluiten we te gaan toeren. De testski’s zijn ons gisteren super goed bevallen. Lekker licht en wendbaar vergeleken onze poederski’s en ook in de poedervallei deden ze het prima. Ze hebben tenslotte tourbindingen dus we gaan het gewoon proberen. We zijn niet echt van die toerders en hebben de vellen en toerbindingen eigenlijk alleen op onze eigen ski’s zitten om net even ergens te kunnen komen of, belangrijker, om uit een vervelende situatie te kunnen komen. Bijvoorbeeld als je verkeerd uitkomt of, wanneer je een afdaling toch niet wilt doen vanwege lawinegevaar.
Maar ja, als je langer op reis bent koop je niet elke dag een skipas en je wil toch van de bergen genieten. Dan kan het leuk zijn om te gaan toeren. Scotty kan dan ook mee. Maar eerst eens kijken of we het nog kunnen! Het blijft natuurlijk “lekker lang lopen naar een lauw topje”, maar als je niet meer op weg bent om zoveel mogelijk meters te maken in die paar dagen dat je in de Alpen bent, kijk je ook heel anders tegen het toeren aan.
Vandaag lopen we een mooie route in het gebied en skiën vervolgens richting Lo Riondet, een geweldig bergrestaurant waar we de rest van de middag doorbrengen met een heerlijke lunch. Toeren is eigenlijk gewoon wandelen met als toetje een mooie afdaling. En als je dat combineert met zo’n heerlijke Italiaanse lange lunch? Hemels. En zo is het.
Aosta stad – Sant’Orso feest
Als we ons rondje Monte Bianco verder rijden komen we langs Aosta stad. Aosta stad is normaal al een stop waard gezien de vele vondsten uit de Romeinse tijd, maar wij zijn er eind januari. En op 30 en 31 januari is het Sant’ Orso, een lokaal feest en een vrije dag in de vallei. Half Aosta zit dan in de stad: de jonge mensen gebruiken de vrije dag om overdag te skiën in Pila, het skigebied dat je met de cabine vanuit de stad kunt bereiken.
Daarna gaan ze de stad in voor een stevig drank festijn. De oudere valleibewoners struinen overdag de stad af langs de kunstmarkt, alle standjes van houtbewerkers en andere artisan kunstenaars. Want iedereen die iets doet met zijn handen heeft en standje om te laten zien wat hij kan en om wat spul te verkopen.
Als wij er zijn is het prachtig weer en wij genieten van alle kunstwerken, zowel de zelfgemaakte als de oude Romeinse gebouwen. Met op de achtergrond een knalblauwe lucht en de witte bergen van de Sint Bernard pas.
En dat is meteen het laatste deel van het de Tour de Monte Bianco. Deze klim is niet zo lastig als we tot nu toe hebben gezien. Sowieso is het prachtig weer in plaats van sneeuwval, daarnaast gaan we natuurlijk door de tunnel, want de pas is dicht in de winter. Als we Martigny inrijden hebben we het rondje volledig gemaakt.
Aftermath
Drie landen, één berg. In Zwitserland genieten ze van de extreme sneeuwval uit het westen die wordt veroorzaakt door de Mont Blanc, verder zie je weinig van de berg. In Frankrijk ligt Chamonix Mont Blanc: een stadje dat zich volledig richt op de berg: ski alpinisme is er zowat uitgevonden. En dan Italië, zowel the wild als de chill side of Mont Blanc. Het heeft dezelfde berg, maar meer rust, meer oog voor genieten.
Skiën in Italië is ook meestal goedkoper dan een skivakantie in Frankrijk, Oostenrijk of Zwitserland. En dankzij de relaxte sfeer is het zeer geschikt voor iedereen die meer geïnteresseerd is in gewoon genieten van de sneeuw en de lekkernijen. Niet dat het saai is, want de hoge bergen geven net zoveel mogelijkheden als in die andere landen. Freeride om je vingers van af te likken, als je weet waar je heen moet want hier zijn geen hordes die je kunt volgen.
En, natuurlijk, het eten. Want laten we eerlijk zijn, dat is een reden om een skivakantie in Italië te overwegen. Wie gewend is om ruim tien euro te betalen voor een slappe koffie met een strudel zal zeer positief verrast zijn van de kwaliteit en de prijs van de Italiaanse versie!
LEES OOK:
RP is sinds 2011 PAWGI Gecertificeerd Wildernisgids met een Off-Roading en Survival specialisatie. Aimee is gek op de bergen, en dan vooral freeriden. Samen trekken ze er regelmatig op uit met hun zelf ingebouwde 4×4 camper. In wintermaanden op weg naar de beste poeder om in te freeriden en in de zomer zo ver mogelijk weg van de drukte.