Na een Zomer in Zeeland terug naar Indonesië

Zomer in Zeeland, een dorp aan een duinrand. Dat zongen Saskia en Serge in 1970. Ik was zes jaar en kende de provincie omdat mijn moeder me meenam naar familie in Hoedekenskerke. Tante Janna ging tot haar dood gekleed in traditionele dracht. Naast dat ik erg onder de indruk was van haar uiterlijk, was de met een dikke laag roomboter besmeerde bolus minstens zo interessant. De eerste kennismaking zal ik nooit vergeten.

Dat ik jaren later met man en kinderen de Randstad zou inruilen voor het Zeeuwse Land, kon ik toen nog niet weten. Inmiddels is Middelburg al ruim twintig jaar mijn woonplaats en de uitvalsbasis voor menig uitstapje over de grens. Ik heb interesse in andere culturen. Mijn studie Culturele Antropologie heb ik na een jaar aan de wilgen gehangen, maar de nieuwsgierigheid is gebleven. Reizen en rondtrekken, ook toen de kinderen nog klein waren, ging gewoon door.

Inmiddels zijn de kinderen volwassen. De echtgenoot een ex. Werd mijn huis ingeruild voor een yurt. Totdat de gemeente opdracht gaf om alles af te breken. Hiermee ontstond, na menig traantje, een ongekende vrijheid. Ik ontdekte dat ik nog veel meer en vooral langer, onderweg wilde zijn. Ik hoefde voor niets meer te zorgen!

Zomer in Zeeland

Afgelopen mei kwam ik vanuit Indonesië, een dag voor moederdag, weer op Nederlandse bodem. Mijn huidige huis, een camper, had ik uitgeleend aan een vriend die door omstandigheden tijdelijk dakloos was. Zo kwam het dat ik na ruim drie maanden als solo reiziger over verschillende Indonesische eilanden gezworven te hebben, een maandje ging samenwonen met mijn dochter en acht maanden oude kleindochter. Van ultieme vrijheid naar een vast schema van slaapjes en voeding. Een behoorlijke overgang, maar wat heb ik ervan genoten!

De zomer in Zeeland kon dit jaar niet beter. Mijn werk, masseren en coachen, heb ik buiten kunnen doen op mijn zonovergoten eigen stukje grond. Maar met de herfst in aantocht maak ik me weer klaar voor vertrek.

Binnenkort ga ik op pad. Opnieuw naar Indonesië. Naar mijn zoon, die er vorig jaar is gaan wonen. Naar de vrienden die ik er heb gemaakt. En naar plekken die ik nog ontdekken mag. Zonder al te vast omlijnd plan zal ik het komende half jaar met mijn rugzakje (zeven kilo, wat een gelukzaligheid) me laten verrassen door wat er zoal op mijn pad komt. Ik zie ernaar uit dit met jullie te delen!