Reisverslag Oostenrijk | Bezienswaardigheden en activiteiten in Oberösterreich

“Kraak, pieeeeep, kraaaak, Toetoet!!!” Langzaam trekt het knalrode treintje van de Schafbergbahn ons over een enorm steile helling omhoog. De afgelopen minuten zagen we al glimpen van mooie uitzichten tussen de bomen door, maar wanneer we een half uurtje later bovenop de berg staan zijn we werkelijk sprakeloos. Wat een fenomenaal uitzicht is dit!

Door het hoge steigingspercentage van gemiddeld 26% wordt het treintje via een tandwielspoor omhoog geduwd. De Schafbergbahn start in St. Wolfgang, direct aan het meer. Je eidigt 1,5 km hoger bij een mooi berghut waar je wat kan eten en drinken.

Voor ons, net achter de berghut, zien we verticale rotswanden van honderden meters diep. Beneden gaan ze langzaam over in knalgroene golvende heuvels en werkelijk overal waar je kijkt zie je blauwe meren. De lucht is strakblauw waardoor we allerlei grote toppen van de Oostenrijkse alpen kunnen zien. Heel veel zijn er nog besneeuwd, wat het tafereel alleen maar mooier maakt.

“Zullen we eerst nog wat drinken voor we aan de afdaling beginnen?” vraag ik. Lian twijfelt. “Ik weet niet of we dan nog op tijd beneden zijn voor het suppen. We moeten anderhalve kilometer afdalen in tweeëneenhalf uur tijd, en nog lunchen ook. Ik weet niet hoor.” De geur van vers gebrande koffie wint het uiteindelijk, en na een halfuurtje op het terras van het prachtige uitzicht te hebben genoten gaan we op weg.

Gelukkig zijn de paden erg goed. Soms zijn er zelfs traptreden aangelegd waardoor we nog sneller naar beneden gaan. Naarmate we verder dalen zakken de verre toppen steeds meer achter de bergen voor ons. Maar altijd is daar die prachtige blauwe spiegel: de Wolfgang See met zijn knusse romantische dorpjes.

Af en toe zien we de trein langskomen en dan valt pas echt goed op hoe steil het hier is. Onder een hoek van 26 graden trekt het zich langzaam over een tandwielspoor omhoog. Vanachter het raam zwaaien een paar kinderen naar ons. We zwaaien terug, ze hebben er duidelijk plezier in.

“Zo, en nu een mojito! Het is hier 27 graden, en we zijn nu notabene op 570 meter hoogte! Ik had het wel koeler verwacht.” Ze heeft gelijk. Ik kan ook wel wat verkoeling en wat rust gebruiken. Nu we eenmaal beneden zijn, merken we dat die constante belasting op onze benen wel een beetje hun tol hebben geeist. Maar goed, we hadden ook op het tussenstation de trein naar beneden kunnen nemen. Het leek ons alleen leuk om helemaal tot aan het meer te wandelen. Hoewel we moe zijn, zijn we wel blij dat we het gedaan hebben. Wat een mooie tocht was dit. We hadden het voor geen goud willen missen.

Na een voortreffelijke lunch bij restaurant Dorf-Alm is het tijd om te gaan, althans…

“Eeuuh, ik kom niet meer overeind… Het lijkt wel of ik plotseling in een oude man veranderd ben…”Lian kijkt me lachend aan. Totdat ze zelf opstaat. Grote ogen kijken me aan. “Wat is er met ons gebeurt!” Alles is door het stilzitten tijdens de lunch verzuurd. Geen been die nog iets wil verzetten. Als een paar 95-jarigen kruipen we achter de tafel vandaan. Ik ben benieuwd hoe dat zo op de wiebelige sup zal zijn.

Het schilderachtige dorpje Sankt Wolfgang dankt zijn naam aan de heilige Sint Wolfgang, die hier in 976 na het begin van de jaartelling toevlucht zocht. Hij zou vele wonderen en genezingen hebben verricht.

Het is erg wennen aan de (kleine) golven op het meer. We zien andere mensen lekker relaxed op het meer suppen, maar bij ons is het een heel ander verhaal. Onze benen doen krampachtig hun best om ons rechtop te laten staan. Ze trillen van vermoeidheid! Met een grote plons ben ik de eerste die erin ligt. Ik schrik even van de kou maar na een paar tellen blijkt het helemaal niet zo koud te zijn. Meer zoals een openluchtzwembad.

Verfrist kom ik boven. Lian is stiekem al op haar plank gaan zitten en besluit dat ze zo terug gaat peddelen. “Misschien was het achteraf gezien toch beter als we zo’n elektrisch bootje hadden gehuurd i.p.v. weer iets actiefs te gaan doen. Even lekker chillen op het water met een fles wijn erbij zie ik eigenlijk nu wel meer zitten”, roept ze.

Ik grijns en zwem snel naar haar toe. Ze heeft het door en hoe hard ik ook zwem ze is me voor. We lachen erom maar als we weer terug zijn bij het verhuurbedrijf neemt ze alsnog een duik en gaan we een tijdje zwemmen. Het water is kraakhelder en overal zien we vissen, die blijkbaar even later bij Hotel Peter in een prachtig culinair hoogstandje op onze borden zijn beland. Na het heerlijke eten gaan we naar onze kamer en op het balkon verwennen we onze benen door lekker languit, met uitzicht op het meer, op onze ligstoelen weg te soesen.

Dit gedeelte van Oostenrijk blijft ons verbazen. Prachtige berglandschappen, mooie uitzichten, pittoreske dorpjes en alle recreatiemogelijkheden die je maar kan bedenken, van licht tot zwaar. Alleen dan zonder alle drukte zoals in de rest van de Alpen. Dit is echt heerlijk genieten! We hebben nu al besloten om zeker nog eens terug te komen naar de gebieden waar we nu van geproefd hebben. Morgen is onze laatste dag in dit gebied en staan nog canyoning en mountainbiken op het programma.

Hmmm… Nu ik er aan denk, ik ben benieuwd hoe onze benen daar over gaan denken…