Reisverslag | De verborgen parels van Oostenrijk

Deel 1: Pyhrn-Priel

“Dit hadden we veel eerder moeten doen.” Lian kijkt me aan en knikt. “Ja, waarom wisten we dit eigenlijk niet?” Met mijn armen hang ik half gebogen over een houten railing. Onder me, vlak voor mijn tenen, gaapt een diepe kloof me aan; het is de Dr. Vogelgesang klamm, de op één na grootste kloof van Oostenrijk.

Wenen en omgeving, dat kenden we al. Maar wie had kunnen denken dat een klein stukje westelijk, in de regio Pyhrn-Priel, een veel mooier landschap ligt? Wij niet. Het avontuur bracht ons hierheen en wat we zien is fenomenaal mooi! Water stuwt door de nauwe kloof omlaag en maakt holtes in het zachte gesteente.

“Moet je kijken wat een mooie planten en bloemen! Het lijkt bijna wel alsof we in de jungle zijn”, roept Lian bijna vertederd. Met haar hand heeft ze een lang blad van een varen beet en ze wijst naar een veld vol met paarse orchideeën. Ik knik en kijk rond. Overal waar ik kijk is het één grote overweldigende plantenzee. Blauwe klokjes, gentianen, kleine wilde aarbeien…

De mooie Dr. Vogelgesang klamm kloof is niet het enige dat ons in deze regio boeit. Op de weg hiernaartoe zagen we al de pieken van de 2.446 meter hoge Spitzmauer en de 2.515 meter hoge Großer Priel. Eerlijk gezegd waren we eerst van plan om daar in de buurt te gaan klettersteigen (via ferrata). Maar na het bekijken van de mogelijkheden besloten we om dieper de natuur in te duiken, en het mooie nationale park Kalkalpen van dichtbij te bekijken.

TIP: Van half mei tot eind oktober kun je bij 180 hotels, pensions en appartementen in Pyhrn-Priel gratis bij een overnachting de Pyhrn-Priel Activ card krijgen. De regio barst van de leuke activiteiten die je kan doen en met de kaart kun je dan bijna overal in, zoals gratis in de Vogelgesang kloof.

Sonnwend

Niet ver bij de kloof vandaan ligt midden in het nationale park Villa Sonnwend. In 1907 kocht Franz Freiherr von Frankenstein het met schulden beladen landgoed “Mayr im Hof” en liet de Art Nouveau villa precies bouwen op de plek waar de zon het langst schijnt bij de winterzonnewende (Kerstmis). Het fungeert nu als National Park lodge en is ons basiskamp voor de aankomende twee dagen. We kozen hiervoor vanwege de prachtige ligging en het heerlijke eten.

Na het avondeten besluiten we om een makkelijke wandeling in Veichltal vallei te maken. Het nationale park Kalkalpen is één van de parels van Pyhrn-Priel en bij het grote publiek nog vrij onbekend. Het is hier heerlijk rustig.

In de vallei zien we grote grijze rotswanden trots omhoog steken, de bomen hebben maar moeite om zich erop staande te houden. Tijdens de wandeling zien we niemand en hebben de hele vallei voor ons zelf. Misschien is het daarom wel dat een paar herten ons zomaar spontaan begroeten. Het is echt heerlijk hier en ik merk dat we hier echt even aan toe waren.

De Dr. Vogelgesang-Klamm en de wandeling door de vallei zijn niet de enige mooie plekken die we gaan zien. Morgen neemt Claus, een National Park Ranger, ons mee op een mooie dagtocht. Ik ben benieuwd wat we dan gaan zien!

Nationaal Park Kalkalpen

“Het kan niet missen, dat moet hem zijn.” Lian wijst naar buiten. Een tengere maar zeer sportieve man staat voor de ingang van het hotel. Een half geschoren baardje, een wandelbroek en een kaki shirt met daarop een logo en de tekst: “Nationaal Park Kalkalpen”.  Ik knik. Ja, kan inderdaad niet missen. Hij ziet Lian wijzen en begint breeduit te lachen, kleine spleetjes aan de zijkant van zijn ogen laten zien dat het gemeend is.

We schudden handen en na het geven van een uitleg over wat we vandaag gaan doen, vertrekken we naar een speciaal gebied dat hij ons wilt laten zien. In de auto zijn we al snel in een leuk gesprek verwikkeld en het blijkt een hele leuke man te zijn. Hij is maar twee jaar jonger dan ons en we hebben heel veel raakvlakken en dat blijkt al snel wanneer we onderaan een berg staan.

“Daar gaan we heen”. Nuchter komt het over zijn lippen. Het is een prachtige bloemenweide, maar ik zie toch echt geen pad. “Hoe bedoel je?” zeg ik terug. “Nou, zie je die top daar? Daar gaan we heen, je hebt dan een prachtig uitzicht over de bergen.” Oké dan, het wordt blijkbaar bush wacking totdat we boven zijn. Lian en ik kijken elkaar vragend aan. “Eeeuh, misschien was het toch een beter idee om i.p.v. trailrunners onze bergschoenen aan te doen?”

Haar uitspraak blijkt volledig te kloppen want we gaan overal dwars door heen en onze enkels gaan alle kanten op. Van gladde boomstammen waar we op lopen, tot kleine natte gebieden die vol staan met prachtige orchideeën, we komen op vele prachtige plekken. En zijn onze wiebelende enkels het waard? Jazeker! Overal geeft Claus uitleg over de soorten planten, vogels, de geologie en biodiversiteit. Het komt er niet gemaakt uit maar hij barst van de enthousiasme en liefde voor dit gebied. We genieten van de pret die hij erin heeft en leren zo veel over de omgeving. We zijn blij dat we al dit moois te zien krijgen, we waren er, als we alleen waren, misschien al pratend zo aan voorbijgelopen.

Na een lange steile klim zijn we op de top van de berg en woorden schieten me tekort. Ik kan me voorstellen dat UNESCO gedeeltes van het park heeft uitgeroepen tot nationaal erfgoed. Met mijn hand voor m’n ogen tuur ik in de verte. Het enorme weidse landschap van de kalkalpen is ruig en lieflijk tegelijkertijd. Grijze, met bomen begroeide wanden schieten vanaf de dalen omhoog. Steil, dat zijn ze, en ik kan me bijna niet voorstellen dat we daar overmorgen gaan canyoningen, ze zien er wel heel erg ruig uit. Ik draai me om en zie Claus en Lian een gesprek voeren.

“Kijk, schelpen van miljoenen jaren geleden.” Hij wijst naar een rotsblok met fossielen. Echt gaaf dit! Nu we goed kijken zien we dat het er helemaal vol mee zit. Claus vertelt over het ontstaan van de Kalkalpen. Blijkbaar lag er 230 miljoen jaar geleden een zee op de evenaar. Die ligt door de verschuiving van aardplaten nu hier, en doordat de Afrikaanse plaat tegen Europa aan duwt, worden de fossielen van zeedieren die daar vroeger in leefden, zoals schelpen, ammonieten en koralen, omhoog geduwd. De Kalkalpen zitten er vol mee!

Na de afdaling neem Claus ons mee naar een van zijn favoriete plekken waar hele bijzondere orchideeën groeien. Het park bevat wel liefst 42 soorten wilde orchideen. Helaas was de grootste orchidee al uitgebloeid.

Vandaag was een prachtige tocht met goed gezelschap in een weelderige en soms bijna sprookjesachtige omgeving. Bij het geluid van zingende krekels in het golvende gele veld van boterbloemen, waar bonte koeien rustig hun kalfjes te drinken geven, nemen we afscheid en geven elkaar een flinke omhelsing. We hebben allemaal het gevoel dat we na vandaag er een vriend bij hebben.