Een shot Oostenrijkse berg-energie in het Silvretta gebergte

Wandelen in het ruige Silvretta

De weersvoorspelling was niet al te best, maar op de laatste dag van de vakantie wilden we nog een lekkere wandeling maken in het Silvretta gebergte. Aangezien ik nooit een ster in uitslapen ben geweest, zat ik zonder al te veel moeite om 08.15u in de auto. De start van de wandeling was de Bielerhöhe, de bergpas op de Silvretta Hochalpenstraße. Daar kwamen we via een prachtig slingerende weg in een groene omgeving. Eenmaal aangekomen parkeerden we de auto bij het stuwmeer.

Ons eerste doel was de Radsattel via het Bieltal. Daarna keken we wat we verder zouden doen. Ondanks dat we boven de 2.000m liepen, het bewolkt was en de thermometer 10,5 graad aangaf, verruilde ik al snel mijn lange broek voor een korte.

Het Bieltal

Het Bieltal was groen en gedurende een tijdje hadden we een kabbelend watertje naast ons lopen. Eigenlijk was het wel lekker dat het bewolkt was, want water stroomde niet alleen naast ons, maar ook over onze lijven hadden we watervalletjes. We liepen een deel van de huttentocht die we in eerste instantie zouden lopen. In het begin was het gokken wat er onder de wolken zou zitten. Toen we dachten dat het nog dichter zou trekken of misschien zou gaan regenen, begon het zowaar meer op te klaren.

Radsattel; verder omhoog of omlaag?

Het laatste stuk naar de Radsattel (2.360m) was rotsig. Lekker klimmen en klauteren omhoog. Daar aangekomen begon het nog wat meer op te klaren en hadden we een wijds uitzicht op de Piz Buin en gletsjers. Wat een mooi gelukt stukje van moeder natuur! Een heel wat betere plek dan de kantine om lunch te nuttigen. Na het eten besloten we naar een kruis te lopen voordat we gingen dalen.

Daarna was het de vraag welke weg terug we zouden nemen. We hadden een aantal opties. In eerste instantie besloten we te dalen en voor het eerst in de vakantie in een jeuk-gevende trein naar beneden te lopen. Geef de rest eens ongelijk om ook in zo’n mooi gebied te wandelen…

Hut, zonnepad of beide?

Eigenlijk zouden we kiezen welke weg we terug zouden nemen naar de Stausee; bovenlangs de Sonnenweg of onderlangs een mentaal-rot grindpad. Daarentegen besloten we toch nog naar de Wiesbadener hütte te lopen. Die was nog zo’n 40 minuten doorlopen. Het pad en de uitzichten stelden niet teleur. Op de laatste dag had het niet heel veel beter gekund. Wat een ontzettend ruige en wonderschone omgeving!

Het was nog een beetje stijgen en dalen voordat we het pad daalden naar de Wiesbadener hütte. De apfelstrudel ging er goed in. Goede brandstof voor de weg terug naar de auto. We kozen het Sonnenpfad terug. Alles beter dan een saai grindpad. Dit was nog even een leuk bergpad en zoals de naam al zegt; wij liepen in de zon en het grindpad lag in de schaduw. Omgeven door groen en af en toe een waterstroompje oversteken, bracht ons naar het turkoois gekleurde stuwmeer .

Wil je nog meer berg-energie op doen met inspirerende reisverhalen? Klik dan hier!