Fotoverslag | De hike naar Gamskarkogel in Gastein

 De hike naar Gamskarkogel in Gastein

Door fotograaf Vincent Croce

Op slechts een uurtje rijden vanaf Salzburg rijd je het Gasteinertal binnen. Een van de dorpjes in het dal is Bad Hofgastein. Hier wachtte een taxi op mij die mij via een privéweg naar de Rastötzenalm zou brengen. Vanuit deze almboerderij op 1740 meter zou de hike naar mijn volgende overnachtingsplek beginnen. Ik werd vergezeld door Harry, een vrolijke en zeer ervaren berggids die de Gamskarkogel op z’n duimpje kent.

De Gamskarkogel (2467 m) staat bekend als de hoogste grasberg van de Alpen en op de top bevindt zich tevens de oudste berghut van Oostenrijk, toepasselijk genaamd ‘Gamskarkogelhütte’. De berghut is opgericht in 1828 (!) door Aartshertog Johann en werd al vroeg een populaire wandelbestemming, vaak in combinatie met een spa-bezoek in Bad Gastein .Tegenwoordig wordt de Gamskarkogelhütte gerund door twee dames uit Bad Hofgastein.

De hike

Toen we net aan de hike waren begonnen hoorden wij een schel gefluit. Harry vertelde mij dat dit de waarschuwingsroep van bergmarmotten was. “Als je geluk hebt zie je hier ook edelherten” zei Harry. Het eerste stuk bergop was pittig, maar toen ik eenmaal in een bepaald ritme kwam vond ik het steeds lekkerder gaan. “Niet te snel, niet omhoogkijken en tel je stappen steeds tot drie” luidde Harry’s advies.

Klik op de afbeelding voor een grotere weergave

Het werkte. De berghut was nu goed zichtbaar en de laatste passen omhoog waren een feit. Op het bescheiden terras van de hut zat een handjevol wandelaars al keuvelend te genieten van het warme zonnetje. De welverdiende glazen Weißbier waren gevuld. Het was een mooie middag, daar boven op de Gamskarkogel.

Uitzicht in iedere windrichting

Vanaf de Gamskarkogel kijk je in iedere windrichting uit over indrukwekkende bergformaties. Dachstein, de Kitzbüheler Alpen, Hochkönig en Wilder Kaiser, vrijwel alle bekende toppen in Tirol en Salzburgerland zijn zichtbaar. Maar de meest in het oog-springende berg is toch wel de Grossglockner, Oostenrijks hoogste berg. Naarmate de zon zakte, werden de contouren van de bergkammen steeds beter zichtbaar. Tijd om de camera tevoorschijn te halen.

Met een telezoom lens op mijn camera zocht ik naar een kader met de meeste “laagjes”. Steeds ontdekte ik weer een nieuwe compositie. De zon was inmiddels al ondergegaan, maar reflecteerde haar licht nu op een wolkenpartij die intens roze kleurde. In de verte was duidelijk het geburl van edelherten te horen. Één van berghutdames riep dat het eten klaar was.

Klik op de afbeelding voor een grotere weergave

Een eenvoudige maar overheerlijke Sauerkraut en knödel stond die avond op het menu. Het was buiten pikkedonker. Met mijn camera op het statief besloot ik om nog een laatste foto te maken. Toen mijn ogen eenmaal aan de duisternis gewend waren zag ik pas goed hoeveel sterren er aan de hemel stonden. Magisch!

Klik op de afbeelding voor een grotere weergave

Copyright alle foto’s: Vincent Croce