Peter Habeler Runde. Gevorderd bergwandelen in de Zillertal Alpen

Sportieve ex-buurvrouw Marleen en loopvrienden Peter en Marietje vertrouwen me onafhankelijk van elkaar toe dat ze graag eens wandelend door de Alpen gegidst worden. Zo gezegd, zo gedaan. Ervaring, mindset en mogelijkheden worden tussen pot en pint getoetst. Ik overdrijf initieel met de Bob Graham Round in het Engelse Lake District voor te stellen waardoor de Peter Habeler Runde in de Oostenrijkse Zillertal Alpen plotseling een walk in the park lijkt. Mja, ik doe er nog een schepje bovenop en kort de zware meerdaagse huttentocht met twee dagen in. Bijna zeventig kilometer met meer dan vierduizend hoogtemeters in vijf dagen. Ik moet toch dringend eens leren mijn eigen fysieke zotheid niet op te dringen aan anderen.

Dinsdagochtend. Terwijl mijn gezelschap een autoritje van 800km vanuit Hasselt (België) ondergaat probeer ik mijn lijf, dat herstellende is van de Zugspitze Ultratrail, los te stretchen op een schaduwrijk plekje gras in St-Jodok am Brenner.  14u30. We zijn compleet.

Auto droppen in Vals. De rugzak ombinden en weg zijn we. De dag is ver gevorderd, maar toch is het nog de bedoeling om de 1000m hoger gelegen Geraer Hütte te bereiken. Al was het maar omdat we er een overnachting en half board gereserveerd hebben. Het wordt al vlug duidelijk dat snelheid maken wanneer je nog nooit met een meerdaagse rugzak van +10kg gelopen hebt bij 30°C geen simpele opdracht is.

En omschakelen van reis- naar actieve outdoormodus al evenmin. De boys lopen vooruit om onze huttenwirt uitstel van eten te vragen. Dat lukt. Bij aankomst in de hut eten we (bijna) de complete menukaart leeg.  Het restje dat op het bord gelaten wordt, wordt niet geapprecieerd. In berghutten geen verspilling. Dit kan tellen als opener.

Dag 2 kondigt zich alweer stralend aan. Aangezien we ons op 2324m hoogte bevinden voelt de warmte heel aangenaam. Gelukkig, want er staat een pittige trekkingdag op het menu. Meer dan 900m dalen én stijgen om in Tuxerjoch Haus de dag te eindigen. Geen tijdsdruk vandaag en ’s ochtends van start gaan.  Een wereld van verschil, vergeleken met gisteren.

Ter hoogte van Steineres Lamm laten we het ValserTal achter ons en lopen we het SchmirnTal in. Een colletje wandelen voelt toch altijd een beetje als Sinterklaas … wat gaan we te zien krijgen?

Na 2/3^e afgelegde weg vinden we de geschikte – enige? – schaduwplek voor een lunchke met panorama-zicht. Je zou bijna  vergeten te eten. Prachtig!

De laatste traverserende lijn op weg naar de hut tussen Kaiseren Scharte en Frauenwand is luchtig en de schwindelfreiheit wordt nog versterkt door het lekker helder weertje.

We bereiken Tuxerjoch Haus na een tochtje van 7u. We stellen ons vragen over de volledig ge-serre-de terras. Wie wil er bij een stralende zon pintje nippen onder glas? Wij niet, bestellen onze klassieke beloner – halve liter bier – en droppen ons vóór het terras om te genieten van hetzelfde zicht. Later op de avond is een aanhoudende regenbui de voorbode van voorspeld onweer en wordt het nut van de overkapte terras wel duidelijk. Ook dit zijn de Alpen, 4 seasons in 1 day.

’s Avonds toch wel wat commotie in de hut. Er wordt hevig gedebatteerd over het plan van morgen. Velen hebben het tochtje naar Friesenberghaus op de planning staan, maar de technische passage over de Friesenbergscharte op 3000m hoogte met groeiende onweerkans naarmate de dag vordert boezemt veel angst in.

Een strak tempo aanhouden lijkt het ideale recept om de kans op problemen te minimaliseren.  Marleen voelt daar weinig voor, maar vindt wel aansluiting bij anderen voor 1 dag met een plan B en weet dit euvel te omzeilen en te eindigen in de Olpererhütte, waar we overmorgen opnieuw verenigen.  Goeie oplossing.

Dag 3. Een vlotte afdaling, onze weg banen doorheen een bouwwerf in functie van het winterseizoen en dan de strakke klim van 900 hoogtemeters aanvatten naar de Friesenbergscharte.

Bij het passeren van Spannagelhaus (2531m) wordt het terrein steeds rotsiger en moeilijker begaanbaar. Waarschuwingsborden voor steenlawines, opkomende bewolking die ons bij momenten het zicht volledig ontnemen en het geluid van vallende stenen geeft de aanloop naar de scharte een extra dreigend karakter.

En dan is het zo ver. Friesenbergscharte. Het voorspelde onweer blijft voorlopig uit, maar het weer is toch ook niet van die aard dat we ons hier rustig kunnen neerplanten. Vooral omdat de écht technische passage ons nog te wachten staat aan de veel steilere O-kant van de overschrijding.

Dit is de overgangszone tussen gevorderd bergwandelen en beginnend klettersteig. De zekeringsmogelijkheden zijn aanwezig, maar zijn geen noodzaak. Uiteraard ook heel weersafhankelijk. De trittsicherheit is in deze droge omstandigheden een stuk groter, maar de nodige voorzichtigheid blijft toch geboden.  Spannend.

Na de technische passage krijgen we zicht op Friesenberghaus, nog een kleine 45min stappen verwijderd. Maar eerst nog enkele sneeuwvelden ‘doorglijden’ en ons tussen de stenen een weg banen naar de hut.

Het Friesenberghaus-sfeertje is atypisch berghut. Hippy style is nog de best mogelijke omschrijving. Absoluut niks tegen hoor, in tegendeel. Maar in een berghut toch niet helemaal op zijn plaats. Door het gebrek aan ruimte is organisatie heel belangrijk en zorgt voor de orde … die er dus niet is. Het is hier niet de ge-olie-de machine waar iedereen zijn bijdrage levert zoals in elke andere hut. 

Het luidruchtige scoutssfeertje met noodzakelijk akoestisch gitaar tot ver voorbij de gekende 22u-geluidsgrens in elke Alpenhut – zelfs na klachten van vroege slapers in bijzijn van de huttenwirt – was er toch helemaal over.  Anderzijds hebben we wel de ganse avond hun zelf gebrouwen likeuren/jenevers op basis van lokaal alpengewas uitvoerig mee mogen uittesten.

Dag 4. Geen hoofdpijn en onze 1^e combidag. De voorgeschreven route eindigt vandaag in de Olperer Hütte – waar we Marleen opnieuw ontmoeten – om dan verder te trekken naar de Pfitscherjochhaus of de Rifugio Passo di Vizze. Mja, dit is de Oostenrijk-Italië grensstreek. Ontbijtje en de dag aanvatten. Pittig starten. Onmiddellijk klimmen, maar dan kunnen we wel verder rustig traverseren naar de Olpererhütte waar Marleen opnieuw bij ons aansluit.  

Het Schlegeisspeicher stuwmeer is onze metgezel voor de rest van de dag.  Het is mijn internet provider die me in de buurt van de hut er op wijst dat ik de grens passeer. Modern times.  Traditiegewijs sluiten we de dag af met vloeibaar goud. Heerlijk! Pfitscherjochhaus is gemakkelijk bereikbaar – op andere manieren dan wij gedaan hebben – en lijkt daarom meer op een hotel dan een hut. Alles netjes, iedereen heel behulpzaam met een hotelbaas die de touwtjes strak in de hand heeft, maar we missen toch de hutsfeer. 

De vooravond van onze laatste trekkingdag. Morgen staat ons de – in Tour-termen – koninginnenrit te wachten.  Een tocht van 9u in theorie – omdat we opnieuw 2 dagen comprimeren in eentje – terwijl we eigenlijk altijd meer tijd hebben nodig gehad dan voorgeschreven.  Bovendien 800m stijgen en vooral 1700m dalen.  Het plan? Er zo vroeg mogelijk aan beginnen – 6u – en een maaltijd meepikken in de Landshuter Europa-Hütte, ongeveer halfweg.

Dag 5. 5u30. De hut is gehuld in wolken, het regent stevig en bovendien wisselen weerlicht en knallen elkaar af. Moest het al niet duidelijk zijn, geeft de hotelbaas aan dat er geen sprake is van vertrekken op dit moment. Enkele uurtjes geduld. 

Dat maakt dat er wel rustig tijd is om te ontbijten.  7u30. In regenuitvoering kunnen we de dag aanvatten. Via de Landshutter höhenweg gaat het op en neer– flirtend met de landsgrenzen – en pittig eindklimmetje naar Landshuter Europa-Hütte.

Prachtige hut. Eentje met uitstraling en wat een ligging.  De zon heeft het wolkendek op het meest geschikte moment verdampt. We nemen even tijd om met een drankje het panoramisch zicht vanuit de hut helemaal tot op de Brenner in ons op te nemen. Jammer dat we er vandoor moeten.

Het is de Sumpfschaftl (2666m) die ons een nieuw Sinterklaasmomentje bezorgt en ons zicht geeft op het Valsertal waar het allemaal van start ging … 1300m lager wel te verstaan.  En dan is er het laatste technische euvel met een nog enigszins onschuldige voorbode via een prachtig stukje kam-dalen. Iedereen dolblij met het gras onder de zolen na de eindeloze rotspartijen, maar dan moet er een loodrechte afdaling genomen worden.  De beveiligingskabels – inclusief enkele ladders – zijn geen overbodige luxe hier.

We doen het heel rustig en zonder ongelukken. Oef.  Net wanneer het allemaal eenvoudiger wordt – mja, in de afdaling gebeuren de meeste ongevallen – maar natuurlijk ook de vermoeidheid begint toe te slaan, gaat het fout. In een steile travers geraakt Marleen uit balans en maakt een – gelukkig onschuldige – tuimeling die enkele meters verder eindigt in zachte begroeiing. Dit had erger kunnen aflopen, maar de schrik zit er uiteraard wel in.  Met nog 1u30 dalen voor de boeg neem ik Sherpagewijs Marleen’s rugzak over waardoor de rust en vertrouwen wel vlug terug keren.

Met de wagen in zicht begint het opnieuw te regenen, maar we ruiken de stal en zijn nu niet meer tegen te houden. Wat op papier een hele lange dag beloofde te worden, krijgen we uiteindelijk toch in 9u gestapt. Knap, 3 Alpen-rookies die na 5 dagen erin slagen op schema te stappen in een zware bergwandeling.  Welke ‘gids’ zou hier niet euforisch bij worden?