Reisverslag Innsbruck Trek, een huttentocht zonder bagage

Reisverslag Innsbruck Trek, deel 1

Door Gina Veenis | Meer info over de Innsbruck Trek: innsbruck-trek.com

Afgelopen juli liep ik samen met mijn vriend de Innsbruck Trek in Oostenrijk. Een langeafstandstocht in de regio rondom Innsbruck. De Innsbruck Trek bestaat uit zes dagen en zeven nachten en is een ideale wandeltocht voor iedereen die wel van lange wandeldagen houdt, maar niet van het meezeulen van bagage. Wanneer je namelijk boekt via het Duitse ASI Reisen is bagagevervoer inclusief. Ideaal en helemaal mijn ding! Ik vind een dagrugzak soms al zwaar genoeg.

Elke dag kun je kiezen tussen een lichte en een zware route. In eerste instantie wilde ik natuurlijk elke dag een zware route doen, maar dat liep net even anders dan gedacht! In dit artikel neem ik jullie mee naar al onze ervaringen tijdens deze fantastische reis!

---

Wil je een redelijk uitdagende wandeltocht en al het moois van de regio Innsbruck beleven? Dan is de Innsbruck Trek echt iets voor jou. Je start in het oude centrum van de stad en slingert langzaam maar zeker omhoog naar het Karwendelgebergte.

Omdat genieten tijdens deze wandeling op nummer één staat, kun je het zorgeloos-pakket bijboeken. Je loopt de tocht dan met een wandelgids van de Alpinschule Innsbruck (ASI) en hoeft je dus echt helemaal nergens druk over te maken. Ook overnacht je elke avond in een drie- of viersterrenhotel en wordt je bagage vervoerd. Wil je meer weten over deze waanzinnige wandeling? Kijk dan even op de website van de Innsbruck Trek.

---

Dag 1

De eerste dag van de Innsbruck Trek kozen we voor de middelzware route, van Innsbruck stad naar Kranebitten. Na een heerlijk nachtje slapen in Hotel Zach brachten we onze bagage naar Hotel Sailer, want daarvandaan zou onze bagage naar de volgende accommodatie gebracht worden. Het enige wat wij mee hoefden te nemen was een dagrugzak met extra kleding en wat eten en drinken. Prima geregeld!

Het eerste gedeelte van de wandeling voert je door Innsbruck stad, langs de rivier en naar de Alpenzoo. Vanaf hier begint een pittige klim naar het eindstation van de Hungerburgbahn, de kabelspoorbaan die je kunt nemen bij het kiezen voor de makkelijke route. Eenmaal hier aangekomen vervolg je de weg richting de Theresienkirche, vanwaar de wegwijzers je de weg wijzen richting de Umbrüggler Alm. De weg ernaartoe is een fijne geasfalteerde weg en loopt licht stijgend omhoog. Inclusief prachtige uitzichten op Innsbruck. De Umbrüggler Alm is een drukbezocht punt, dus wij dronken een grote skiwasser en vervolgden onze weg naar Alpengasthof Rauschbrunnen.

Een heerlijk bord vol met brood, spek en kaas stilde onze honger, waarna we het laatste stuk langzaam afdaalden door een prachtig bos

De laatste honderd meter naar boven is erg steil, maar de beloning is groot. Wanneer je boven bent aangekomen geniet je van een waanzinnig. Hier hebben een hapje gegeten. Een heerlijk bord vol met brood, spek en kaas stilde onze honger, waarna we het laatste stuk van de route langzaam afdaalden door een prachtig bos. Eenmaal beneden zat na zes uur onze eerste etappe erop. Vanaf bushalte Kranebitten moesten we nog een uurtje met de bus naar onze volgende accommodatie in Obsteig: Hotel Bergland. Een fantastisch hotel met binnenzwembad, de lekkerste schnitzels ooit en geweldige medewerkers.

Dag 2

Met een beetje stijve beentjes vertrokken we op dag twee van de Innsbruck Trek na het ontbijt richting uitzichtpunt Lacke, het doel van de tweede wandeldag. Het eerste gedeelte van deze wandeling loopt door een woonwijk met prachtige Tiroolse huizen en hierna loop je een heel stuk over een bospad naar Gasthof Arzkasten. Volg hier gewoon de gele bordjes richting het Lehnberghaus en loop nog een stuk door het bos. Na ongeveer zeshonderd meter kom je bij een splitsing en kun je beide kanten op. Neem dan het linker pad, zodat je de rivier volgt.

De route loopt al vrij steil omhoog, maar pas wanneer je de rivier kruist begint het echte werk. Het laatste halfuur moet je flink wat hoogtemeters overbruggen, maar dan zie je al snel het Lehnberghaus verschijnen. Op dat moment hadden wij nog niet zoveel zin om te gaan rusten, dus besloten we direct door te gaan naar uitzichtpunt Lacke. De weg hiernaartoe is steil en vereist een goede conditie.

Na flink doorstappen komen we boven en hebben we een geweldig uitzicht over het Mieminger Plateau, het Inntal en zelfs de Ötztaler Alpen. We genieten hier een kleine twintig minuten van het uitzicht en het zonnetje, waarna we weer naar het Lehnberghaus lopen. Vandaag staat er voor vriendlief brood met worst en zuurkool op het programma en voor mij een stuk brood met wat heerlijke kaas.

Wanneer we onze tocht naar beneden vervolgen nemen we dit keer de andere route terug, een makkelijk geasfalteerd pad. Al snel merk je dat je veel minder snel naar beneden gaat, omdat je minder hoogtemeters in één keer afdaalt. Ondanks dat, is het pittig voor de kuitspieren. Gelukkig hoeven we bij terugkomst niet verder te reizen. We verblijven twee nachten in het fijne Hotel Bergland.

Dag 3

Ik krijg direct alweer stress als ik terugdenk aan deze dag. Het begon zeer veelbelovend, want de zon scheen terwijl er regen werd verwacht. Op deze dag kozen we voor de zware route, van Sattele naar de Pirchkogel en van daar naar Kühtai. We begonnen op 1680 meter hoogte en het hoogste punt van deze route lag op 2828 meter hoog; een mooi uitzicht was dus gegarandeerd.

Het eerste gedeelte van de route is al vrij pittig. De Feidringalm was nog gesloten, maar geen probleem want nu kon ik eindelijk een paar lieve koetjes van dichtbij fotograferen. Vanaf hier vervolg je langzaamaan je weg richting de Pirchkogel, continu langzaam stijgend omhoog en de rood met witte vlaggetjes volgend.

De alpenweides lieten we achter ons en het landschap werd steeds ruiger terwijl de donkere wolken dichterbij kwamen. Maar, de benen voelden goed en we gingen lekker. Tot het moment dat we bij de laatste vijfhonderd hoogtemeters aankwamen en de route een soort van klettersteig werd. Met handen en voeten begaven we ons langs de rand van de berg en wanneer je achter je keek, zag je niets anders dan stenen en een immense diepte. Dat, in combinatie met het feit dat veel van de stenen los lagen, er regen werd verwacht én het feit dat ik hoogtevrees heb, maakte dat ik na ongeveer honderd meter in tranen uitbarstte en eigenlijk niet meer verder wilde.

Na de nodige pauzes, bijna-hyperventilatie en een tweede huilbui kwamen we ein-de-lijk boven aan

Helaas was dat geen optie, dus met knikkende knieën klom ik verder langs een bergwand waar maar geen einde aan kwam. Na de nodige pauzes, bijna-hyperventilatie en een tweede huilbui kwamen we ein-de-lijk boven aan. Weet je nog dat mooie uitzicht? Daar heb ik dus niet echt van genoten aangezien ik als de wiedeweerga naar beneden wilde. De route naar beneden is een stuk makkelijker. Daar loopt gewoon een pad, en kom je uiteindelijk weer op de lieflijke alpenweides met paardjes terecht. Beneden in Kühtai trakteerden we onszelf na een tocht van zeven uur op kaiserschmarrn én apfelstrudel. Mijn beloning na een (in)inspannende dag!

Meer weten over de Innsbruck Trek? Ga naar www.innsbruck-trek.com

Deel van dit reisverslag lees je hier.

---

Lees hier meer verhalen en reistips over Innsbruck in Oostenrijk

---