Ik bedwong Hoch Ducan in Zwitserland van top tot teen

Hoch Ducan van top tot teen

Een winters avontuur van Siebe Steehouder

In de maanden februari en maart verblijf ik in het Zwitserse kanton Graubünden. Een prachtige omgeving met ontzettend veel freeride en skitour mogelijkheden. Afgelopen weekend was ons doel gezet op de Hoch Ducan uit de Ducan groep. Een machtig mooie berg die men vanuit de stad Davos boven het Sertigtali uit ziet reiken.

Veel meters, weinig hoogte

Op zondagochtend gingen we al vroeg op pad met vier man, zodat we met onze gezichten nog op slaapmodus om ongeveer zes uur onze eerste stappen van deze tocht konden zetten. Het duurde niet al te lang om wakker te worden door de harde, droge en koude lucht die in onze wangen deed bijten. De geplande route leidde ons door het redelijk vlakke Sertigtali. Veel meters dus, maar nog weinig de hoogte in.

Ongelofelijk warm

Na een paar lange prachtige kilometers langs de Kuhalpbach volgden we onze geplande route naar rechts steiler omhoog om de Berguner Furgga pas te bereiken. Hiervoor moesten we het met schaduw bedekte dal verlaten en met heel wat spitzkehren de zon tegemoet te lopen. Het laatste stuk richting de pas liepen we dan ook al in de volle zon en was ik al snel weer vergeten hoe koud ik het had toen we in het donker begonnen. Het duurde dan ook niet erg lang voordat we allemaal in een shirtje liepen, tot aan de Furgga pas was het dan ook ongelofelijk warm, dat vind ik in februari dan ook moeilijk te accepteren. Echte voorjaarsomstandigheden op ongeveer 2500 meter.

Eenmaal op de pas aangekomen zagen we eindelijk ons doel van de dag liggen, de Hoch Ducan. We traverseerden het dal iets naar beneden om bij de volgende pas te komen. Tijdens onze traverse passeerde we nog een aantal flinke gleitschnee lawinen die al een paar dagen eerder door het warme weer naar beneden waren gegleden.

Eenmaal op de pas aangekomen zagen we eindelijk ons doel van de dag liggen, de Hoch Ducan

Na deze lange traverse met de berg aan onze rechterhand was ik dan ook erg blij dat we nog maar een paar spitzkehren omhoog moesten om op de Ducan Furggli aan te komen. Dit was ook ons punt om de ski’s te laten staan en de ijsbijlen en stijgijzers uit te pakken en onder te binden.

Mind your step

Vanaf het Furggli liepen we min of meer de hele bergkam over om de top van de Hoch Ducan te bereiken. Links en rechts waren er diepe afgronden die enkele honderden meters naar beneden reikten. Dit doet mij altijd even denken aan Schiphol: ”mind your step”. Een beetje concentratie was dan ook logischerwijs vereist. Op een aantal ijzige en rotsachtige passages op onze weg naar de top was het dan ook nog een redelijk technisch. Een route met handen- en voetenwerk; hier werd onze klimtechniek op de proef gesteld.

Op de top

Uiteindelijk hebben we met drie van de vier man de top weten te bereiken, nummer vier voelde zich er niet ontspannen genoeg voor en heeft besloten om ongeveer honderd meter voor de top, net voor de laatste moeilijke passage, op ons te wachten tot dat we terug waren. Dit leverde dan wel weer goede foto’s op.

Als je boven bent ben je alleen nog niet thuis natuurlijk. Met een verse dosis concentratie begonnen we de afdaling, dit is altijd extra oppassen met de vermoeidheid in de benen. Alle hoogtemeters omhoog moeten ook weer veilig worden afgedaald, dat is altijd iets om in je achterhoofd te houden.

Op onze weg naar beneden werd dan ook vrijwel niet gesproken met elkaar, af en toe een goedkeurend knikje of een duimpje omhoog om te laten weten aan elkaar dat het wel goed zat. Dit zijn voor mij persoonlijk de mooiste momenten, wetende dat je op je eigen lichaam, geest en collega’s kan vertrouwen en dit soort prachtige ervaringen op kan doen.

Na weer herenigt te zijn met onze ski’s maakten we ons klaar voor een mooie afdaling aan de noordzijde van de berg. Tijdens het opbergen van de klimmaterialen en het strak zetten van de schoenen zag ik iedereen nog even genieten van het prachtige en welverdiende uitzicht, dit was af te lezen aan vier zonovergoten grijnzende gezichten.

Toen we aan de afdaling begonnen lag deze nog steeds in de schaduw, er was daarom goede hoop voor zachte sneeuwcondities. In de eerste sectie daalden we af door een smalle couloir met ongeveer vijftig graden hangneiging. Na dit technische stuk opende het landschap zich en en zagen we een hele oversporen vallei voor ons liggen. Een echte beloning waar we met onze laatste energie van de dag nog een paar heerlijke bochten door de poedersneeuw heen konden vliegen. Een heerlijk einde van een prachtige dag.

Lees hier meer inspirerende reisverhalen van onze reporters