Indian summer in Interlaken

Daar moet men dan zó oud voor geworden zijn?! Het was pas enkele jaren geleden dat ik de prachtige periode tussen zomer en winter, zeg maar de toeristische overgangsperiode, in het hooggebergte leerde kennen. Eerder toevallig. In Zwitserland moeten zijn voor professionele doeleinden. Het nuttige aan het aangename koppelen en enkele dagen blijven ‘hangen’ in Berner Oberland. Die kleuren. De nazomerse warmte. De buiten-seizoen-rust. Instant verliefd. Voilà.

Ik moest en zou vanaf dat moment ook elke herfst in de Zwitsere Alpen vertoeven. Nu ja … elke? Corona, you know.  Maar dat ligt dan (hopelijk) weer grotendeels achter ons. De poorten naar de ‘big outdoor’ gaan alweer open met steeds minder restricties. De roep is niet langer te negeren. Zwitserland, here I come.

Een ingewikkeld verhaal dat ik je ga besparen, maar de Jungfrau Region is mijn tweede thuis. Ik waag me in dit geval aan een experiment. Wanneer ik mijn tent thuislaat, neem ik geregeld mijn toevlucht tot Villa Sonnenhof, een hostel in Interlaken, waar ik ondertussen beweeg als was het mijn eigen huis.

Ik had me het afgelopen jaar zódanig fanatiek uitgelaten in het ultralopen dat ik mijn lijf te hard op de proef had gesteld en op doktersadvies de riem moest afgooien om het stapje over de afgrond te vermijden. Terug naar mijn experiment. Van professionele zijde was er ondertussen een goedwerkend huwelijk ontstaan – thx Corona! – tussen reisbeperkende besparingen en home office dat ik dan maar al te graag vertaalde naar remote werken. 

Waarom niet deeltijds werken vanuit Zwitserland en op die manier een dagelijkse portie Zwitsers outdoor leven meepikken? Bovendien was dochterlief kotstudent aan de univ zodat mijn fysieke aanwezigheid doorheen de week weinig gemist werd. Zo gezegd, zo gedaan.  Vóór zonsopgang uit de veren en in de vroege namiddag arriveer ik in Interlaken.  Na acht uur zitten probeer ik opnieuw soepel te krijgen in Bödelibad, het lokale zwembad. Vanochtend was ik thuis nog boterhammen aan het smeren op het aanrecht en dezelfde dag lig ik te crawlen met zicht op het hooggebergte. Ongelofelijk. 

Maandagochtend. Ontbijten. De hele wereld lijkt hier wel vertegenwoordigd, maar de Aziatische aanwezigheid springt er toch wat uit.  Terwijl het ontbijtritueel binnen het hostel doorloopt tot ongeveer 10u, neem ik mijn intrek in de stilteruimte die uitermate geschikt is voor mijn halve werkdag.  Een fantastisch sterke en stabiele internetverbinding en een gemotiveerde werknemer omdat ik weet dat er een prachtige outdoor-namiddag op me wacht.

Ik laat me vandaag inspireren door het boek ‘Run the Alps Switzerland’ waarin een aantal must-do trailrunning ideeën verzameld zijn. Na een half uurtje rijden laat ik de auto achter in Innertkirchen. De bus zou me dan een eind verderop moeten droppen in het nog kleinere Gadmen. Maar aangezien sinds daags voordien het winterseizoen met beperktere dienstverlening van start gegaan is, moet er voor plan B geopteerd worden: vertrekken vanuit Innertkirchen en halfweg keren. Dat wordt dan 13-14km en ongeveer 1400 hms klimmen én aansluitend dalen. Dit is Gental.

De kleurenpracht is ronduit indrukwekkend. Genieten met de grote G. Een lekkere mix van speedhiken en traillopen. Ik krijg nog wat verwaarloosbare regen te verwerken, maar ook dat hoort bij dit seizoen. Geen haast. De omgeving absorberen. In mijn bijna 4u durend tochtje kom ik welgeteld nog 1 ‘local’ tegen die wandelend minstens zo hard aan het genieten is als ik. Zalig! Een intense, maar wel geslaagde 1^e dag.

Dinsdag. Ik deel mijn kamer met 5 anderen en had me toch wat beter moeten voorbereiden op ‘snurkers’. Vervelend. Verder ziet mijn voormiddag er exact hetzelfde uit als de voorgaande dag en kan er al uitgekeken worden naar de namiddag. Vandaag ga ik de Hardergrat verkennen. Het idee alleen al doet de hartslag verhogen omdat ik er al veel over gehoord heb. Vooral dan de luchtigheid. Logistiek is deze eenvoudig. Ik vertrek gewoon lopend vanuit de hostel.

Bovendien is er vandaag heerlijk nazomerweer voorspeld. Het plan. Vanuit Interlaken klimmen naar Harder Kulm en van daaruit over de steeds scherper wordende Hardergrat tot ongeveer ter hoogte van Ringgenberg om dan terug af te dalen naar Brienzersee en Interlaken. Spannend! Bij wijze van start neem ik het op tegen de toeristische kabelspoorbaan naar Harder Kulm. 700 hms in 3km. Pittig.  Mijn stokken bewijzen hun dienst.

En dan is het moment aangekomen om het toerisme achter me te laten. Eerst wordt zicht op de ‘onderwereld’ nog verhinderd door bomen. Maar naarmate de boomgrens bereikt wordt, is schwindelfreiheit steeds noodzakelijker. 

En dan – geheel onverwacht –  op slechts enkele meters afstand een close encounter met de natuurlijke bewoner: een Ibex oftewel Alpensteenbok. Ik word er helemaal stil van en neem ruim de tijd om rustig te observeren en de Ibex te laten passeren. Ja, man. Dit dier dwingt toch wel respect af. 

Ik ontmoet een inwoner van Interlaken op de graat. 70-er, maar vitaal als een sportieve 40-er.  Mja, dat doet deze omgeving met je. Hij had natuurlijk ook de Jungfrau Marathon gelopen in het verleden.  Mijn favoriete bergmarathon. Ik had graag wat langer met hem gesproken, maar moet de klok in het oog houden. Die steeds smaller wordende graat zuigt me aan.  Maar ik ben ondertussen meer dan 3u onderweg en heb nog een stevige afdaling van bijna 2000 hms voor de boeg die ik toch bij voorkeur nog voor zonsondergang zou willen afronden.  Met Suggiture topje in zicht keer ik. De gehele 30km lange graat is voor een andere keer. Dit was een lekker voorproefje en smaakt absoluut naar meer.

Woensdag. Mijn enthousiasme begint er toch aardig in te hakken. Het waren 2 heel intense dagen. Niet alleen omwille van de sportieve kant, maar ook van de combinatie waarvoor ik gekozen heb. Ik neem me vandaag voor om het wat rustiger aan te doen. De hms minimaliseren om op die manier mijn benen wat herstelkans te geven. Helsana Trail. Een tochtje van 25km waarbij er gelopen wordt van Brienzer- tot Thunersee en terug.

De voormiddag verloopt al volgens een vast patroon. Alweer lekker weertje. De benen worden blij van het gebrek aan hoogtemeters. Ik ben minder dan 2,5u onderweg en heb daarom nog ruim de tijd om het herstel verder te zetten in Bödelibad. Dat zwemmen gaat niet vanzelf, maar doet wel deugd.

Donderdag. De plannen zijn opnieuw gewijzigd. Vermits dochterlief duidelijk laat verstaan dat mijn gezelschap vrijdagavond heel hard op prijs zou gesteld worden is de beslissing om een dagje eerder huiswaarts te keren vlug genomen. Dat betekent dat ik vandaag nog wel eens hard mag gaan. Ik besluit de trein te nemen naar Wilderswil om van daaruit speedhikend de klim aan te vatten naar de 1500m hoger gelegen Loucherhorn. Best indrukwekkend. Voor zowel het zicht – naarmate de top nadert – als het beengevoel. Jawaddde!?

Net voor het bereiken van de top stoot ik nog op een herdenkingsplaat aan Andrea Huser met het opschrift ‘I’m already flying’. Er spookt momenteel veel door mijn hoofd. Andrea heeft hier de Eiger Ultratrail gewonnen. Staat ook op mijn verlanglijst. 2 jaar geleden verongelukt tijdens een trailrunning training. Ik heb er deze week meermaals aan gedacht wanneer ik in een gelijkaardige situatie verkeerde als deze waarbij het bij Andrea fout ging. Gelijkgezinde Remco Graas die een maand geleden het leven liet in de Alpen. De roep en het potentiële gevaar.

Ik bevind me op Eiger Ultratrail parcours. Dat was de bedoeling. Effen proeven van de Heilige Grond.  Het plan om deze route te blijven volgen tot in Burglauenen moet ik opbergen. De zon is aan het wegzakken en ik heb nog meer dan duizend hoogtemeters af te dalen.

Afsnijden via Gündlischwand om dan via dat andere monument, de Jungfrau Marathon, in omgekeerde richting in Wilderswil te eindigen. Het schemert en regent wanneer ik het station bereik na vijf uur en meer dan tweeduizend hoogtemeters. Moe en voldaan kijken de benen uit naar een autoritje van acht uur.  Een experiment dat voor herhaling vatbaar is.

Lees hier meer over trailrunning