Een droom die werkelijkheid wordt

Door Jiska Appel

Stel, je hebt altijd al de droom om in de bergen te wonen. Dan komt er op een dag een moment dat je wordt aangenomen voor een baan in het dorp waar je al je hele leven op naar vakantie gaat, en waar je stiekem een beetje verliefd op bent. De baan is tijdelijk, dus een goede manier om te testen of het werken en wonen in de bergen je echt bevalt.

Dertig uur per week, dus genoeg tijd om van de bergen te genieten én in een sector waar je voor opgeleid bent en wat je leuk vindt om te doen. Dat klinkt perfect toch?

Vier maanden Wonen, werken en snowboarden in de Zwitserse alpen, dat klinkt perfect. Toch?

Deze kans kreeg ik, na een sollicitatie afgelopen september. Ik had, meer voor de grap dan serieus, gesolliciteerd bij een ‘winter’-crèche in het Zwitserse Wengen. Toen ik, na een skype-sollicitatie, aangenomen was, kon ik alleen maar blij zijn. Ik was door het dolle heen en vertelde het aan iedereen om me heen: ‘IK GA IN DE BERGEN WERKEN EN SNOWBOARDEN EN WERKEN MET BABY’S!!!’’ 

Wonen en werken in de bergen

Alles verliep soepel: het contract werd getekend, ik had een huis gevonden en er was zelfs een vriendin die met me mee wilde dit winterseizoen! De treinreis naar Zwitserland, begin december, verliep soepeltjes. Van te voren had ik weinig last van zenuwen. Eenmaal aangekomen, moest ik toch erg wennen. Niet zo zeer aan het bergleven, want lunchen met uitzicht op de Jungfrau is prima te doen, maar wel aan het leven zonder mijn vrienden en familie. 

Lunchen met uitzicht op de Jungfrau is prima te doen, maar het leven zonder vrienden en familie is wennen

Helemaal alleen in Zwitserland. De eerste dagen vermaakte ik me nog wel. Lekker met de treintjes de bergen op en vrolijk rondwandelen en genieten van het uitzicht. Maar met de eerste dagen van slecht weer, kwam ook de heimwee opzetten. Wat deed ik hier? Ik ging mijn droom achterna, maar mijn vrienden bleken toch ook wel erg belangrijk. Wat is een mooie bergomgeving, als je je vreugde niet met iemand kan delen? Natuurlijk kan je via de telefoon aan mensen vertellen wat je hebt gedaan, maar dat is toch anders. En het feit dat je de hele dag thuis bent, en om 16.00u nog steeds niks hebt gezegd en dan maar ‘hallo’ tegen jezelf zegt, tsja… Dat is toch ook wel even wennen. 

Is teruggaan een optie?

Al eerder heb ik een reis moeten afbreken vanwege heimwee. Ik zou toen negen maanden rondreizen in Rusland, Zuid-Korea, Nepal, Zuid-Afrika, Namibië, Canada en Alaska. Waar ik nu alleen in het buitenland was, reisde ik toen met mijn toenmalige vriend. Na drie maanden reizen kon ik het niet meer. Ik miste mijn vrienden in Nederland té veel. Daarnaast raakte ik gefrustreerd omdat ik het veilige, makkelijke en vertrouwde Nederland miste. In Nepal kreeg ik, als blonde vrouw, veel aandacht op straat en voelde ik me niet veilig om alleen de deur uit te gaan. Laat staan om alleen te gaan hardlopen. Dat gaf me een benauwd gevoel. De beperkte vrijheid, het gemis van mijn vrienden en mijn zus die elk moment kon bevallen van haar tweede kindje, ik wilde dat niet meer. Omdat ik niet meer kon genieten van de reis, besloten mijn vriend en ik na drie maanden reizen om samen terug te gaan naar Nederland.

Al eerder heb ik een reis moeten afbreken vanwege heimwee

Voordat ik naar Zwitserland ging grapte ik tegen mensen dat als ik het niet leuk vond, ik altijd terug kon komen. Ik had dat immers al eerder geoefend bij mijn ‘wereldreis’. Maar eenmaal in Zwitserland voelde het toch een stuk moeilijker. Juist ómdat ik al een keer een mooi avontuur had afgebroken voelde het moeilijker om dit avontuur ook af te breken.

Alleen dingen doen die leuk zijn

Mijn doel van afgelopen jaar was om dingen te doen waar ik blij van werd, en ook om uit te vinden wáár ik dan precies blij van werd. En dat uitvinden wat je leuk vindt, doe je niet door op de bank te blijven zitten natuurlijk. Ik ben op avontuur gegaan naar Zwitserland, en ik heb uitgevonden dat alleen op reis gaan niks voor mij is. Ik heb uitgevonden dat ik wel degelijk van de bergen en avontuur houd, maar dat mijn vrienden, familie en vrijheid in Nederland me ook heel veel waard zijn. Het liefste had ik al mijn vrienden en familie naar Zwitserland gehaald, en met z’n allen in de mooie bergen een fantastisch leven opgebouwd, maar ik wist dat dat helaas geen mogelijkheid was.

Wat is dat, heimwee?

Heimwee is een moeilijk te omschrijven gevoel. Tegen mensen om me heen heb ik de heimwee omschreven als hoogteziekte bij een alpine tocht. Ik vergeleek het met een alpine tocht omdat je daarbij vaak ook al langere tijd van te voren je avontuur begint te plannen, en er erg naartoe leeft en erg enthousiast over bent. Als je dan eenmaal dat liftje naar een hoog punt hebt genomen en in de berghut aankomt, wordt je misselijk en krijg je hoofdpijn. Je weet gelijk waar het door komt: hoogteziekte. Wat je ook weet, is dat er een hele makkelijke oplossing is: terug naar beneden met dat liftje.

Heimwee is als hoogteziekte bij een alpine tocht: het zorgt ervoor dat je je avontuur moet opgeven en je terug moet keren naar waar je vertrokken bent

Hoe graag je ook op avontuur zou willen… Die hoogteziekte gaat alleen over als je weer naar beneden gaat. Hetzelfde gold voor mijn heimwee: ik voelde me zowel lichamelijk als psychisch erg beroerd. Ik wist dat het verschrikkelijke gevoel over zou gaan als ik naar huis zou gaan, maar aan de andere kant: ik had zó ontzettend veel zin in dit avontuur. Wat een vreselijk dilemma! 

Uiteindelijk kon ik het niet meer aan. Ik had de afgelopen tijd in Nederland zo gefocust op een gelukkig leven, en dat was uiteindelijk zo goed gelukt. En dan zat ik daar nu in Zwitserland alleen maar de hele dag te huilen en kon ik geen hap door mijn keel krijgen. Op zaterdagmiddag besefte ik dat ik daar helemaal geen zin in had. Ik keek op internet en boekte het eerste de beste treinticket terug naar huis: diezelfde avond kon ik nog terug. Wat een opluchting. Ik gooide al mijn spullen in mijn koffer en kon niet wachten om te vertrekken. Ik rende bijna naar het station.

De juiste keuze

En daar zit ik nu in Nederland. Ik heb geen huis (want die had ik onderverhuurd voor de tijd dat ik in Zwitserland zou wonen), geen fiets (ook uitgeleend), weinig geld (de skipas en alle wintersportspullen waren al gekocht) en geen baan.

Maar wat ik wel heb, zijn lieve vrienden en familie om me heen. En dat is wat telt. Ik ben blij. Blij om terug te zijn, en blij om dit avontuur te hebben meegemaakt en te hebben geleerd wat er voor mij belangrijk is in het leven.

---

Lees hier meer verhalen en artikelen over reizen naar Zwitserland

---