Reisverslag | Solistisch klimmen in de Zwitserse bergen

Wanneer ik op mijn kaart op zoek ben naar een nieuwe 4000er valt mijn oog op de Alphubel. De Duitser die solo op weg was en die ik op de Lagginhorn ontmoette had het hier ook al over. Het lijkt me een mooi vervolg en besluit me hier op voor te bereiden. Ik rij naar het plaatsje Täsch en doe hier inkopen bij de supermarkt. Ook informeer ik bij de plaatselijke VVV of ik met de auto naar Täschalp kan komen. Dat kan. Maar er zijn niet zo veel parkeerplaatsen zegt de mevrouw achter de balie. Ik rij naar Täschalp en er zijn genoeg plaatsen om te parkeren. Ik zet mijn auto neer en pak mijn spullen.

Naar de Täschhütte

Vervolgend mijn weg naar de hut loop ik in mijn eigen tempo omhoog. Het is niet zo’n lange wandeling. Duurt een uur ongeveer. Onderweg halen enkele Fransen mij in die ik daarna weer inhaal wanneer ik opgewarmt ben. Voor dat de wolken dicht trekken en het begint te regenen kom ik aan bij de hut.

Aangekomen in de hut zeg ik dat ik een reservering heb en de vrouw van de hut kijkt of mijn naam op de lijst staat. Dat bevestigt ze. Ze wijst mij het slaapvertrek en vraagt wat ik ga doen morgen. Ik vertel over mijn voornemen de Alphubel te beklimmen en vraag direct naar de omstandigheden. Ze zegt ‘der Schnee ist weich’. Dat het niet goed compact is, bedoelt ze, zwak eigenlijk, en dat je steeds weg kan zakken. Ik bedank haar vriendelijk voor de waarschuwing.

De rest van de dag houd ik mij bezig met de route en het naar binnen werken van een stuk zelfgemaakte taart en zo’n 1,5 liter thee. Ook pak ik nog een paar uur slaap. Tijdens het avondmaal kijk ik om mij heen en zie dat het druk is geworden. Velen gaan morgen op pad. Ik duik mijn lakenzak in en kruip onder de dekens.

Om 02:40 gaat de wekker. Ik heb aardig kunnen slapen en weet wat me te doen staat. Eruit, aankleden en eten. Als 1 van de eersten ben ik beneden en verrijk mij met enkele stukken kaas, brood en muesli.

Vertrek in het duister

In het duister vertrek ik met mijn hoofdlamp op. Ik denk slim te zijn om een stuk af te snijden en volg wel iets van een pad maar comfortabel is het niet. Eigenwijs ga ik verder en over blokken terrein en steile hellingen vind ik mijn weg. Ergens onder me loopt het pad en daar zie ik ook enkele hoofdlampjes schijnen. Onderweg kom ik toch enkele steenmannen tegen, dus ik zit op de goede route. Je kan hier ook maar één kant op eigenlijk. Uiteindelijk kom ik weer op het pad en zie ik andere klimmers naderen.

Ik kom aan bij de gletsjer en trek mijn gordel en stijgijzers aan. Met pickel in de hand volg ik het spoor. Aangekomen bij wat rotsen pak ik de kaart er bij om me goed te oriënteren. Wanneer het licht word ziet het er toch weer anders uit. Ik vind de route en ga naar het Alphubeljoch.

Het oude spoor is ingesneeuwd. Dus ik trek als eerste een nieuw spoor en achter mij volgen enkele touwgroepen. Een Fransman en zijn vrouw groeten vriendelijk.

Alphubeljoch

Aangekomen op het Alphubeljoch houd ik een pauze en al snel komen er meerdere touwgroepen aan. Deze houden ook een pauze. Een klimmer bedankt me voor het maken van het spoor. Ik pak mijn spullen bij elkaar en besluit over de graat te gaan. Als de wind toe ineens toeneemt besluit ik toch anders.

Onder mij zie ik andere touwgroepen via de normaalroute gaan. Deze ga ik ook dan maar doen, want die graat alleen over trekken met deze wind is geen goed plan. Ik volg de andere touwgroepen over een prachtige route. Soms haal ik een touwgroep in. Onder de Seracs door. Het terrein word steiler en de voorste touwgroep maakt een spoor in de redelijk diepe sneeuw. Soms zie ik ze wegzakken tot kniediepte.

Ik volg het spoor en ga over een spleet. Éen voorganger is er al doorheen gegaan en bedenk me dat dit nog een leuke passage gaat worden tijdens de afdaling. Ik ga verder en volg de voorste touwgroep. Ze moeten af en toe zoeken naar de route, maar ze komen er en ik volg op gepaste afstand. Hoe hoger ik kom hoe harder het gaat waaien.

Op de top en de afdaling

Op de top staat er erg harde wind. Het topkruis is zo goed als ingesneeuwt alleen de bovenkant is nog zichtbaar. Maar je ziet er nog wel een kruis in. Ik maak enkele foto’s en de Fransman benadrukt mij nogmaals expliciet dat ik niet via de graat mag afdalen, ik zeg tegen hem dat ik dat ook niet van plan ben. Hij adviseert een beetje in de buurt te blijven. Een mooi aanbod, dat ik graag aanneem. Ik daal af met enkele touwgroepen, dichtbij het Franse stel.

• 

• 

We naderen opnieuw de passage met de spleet, maar nu is de sneeuw wat zachter. Ik zet een stap en zak even weg. Ik ram mijn pickel in de sneeuw. Voet eruit en weer terug omhoog. Ik draai me om. De Fransman blijft onder de spleet staan en houd mij nauwlettend in de gaten. Ik daal beheerst af met mijn gezicht naar de berg. Voetje voor voetje maak ik treden in de sneeuw. Ik passeer de spleet en ben er weer onder. Even een verhoogde hartslag, maar het is goed gegaan.

Ik daal weer verder af in de richting van het Alphubeljoch. De sneeuw is zacht en meerdere malen zak ik weg. Onder de Seracs ga ik door en het Alphubeljoch komt in de verte weer te voorschijn.

Alphubeljoch

Op het Alphubeljoch houd ik wat rust en drink en eet wat. De Fransen passeren me en houden ook even rust. Even denk ik om nog de Feechopf op te gaan maar ik houd het voor gezien. Ik daal weer verder af en vind het mooi geweest voor vandaag. Over de gletsjer loop ik weer terug naar het pad.

• 

• 

Aan het einde van de gletsjer doe ik mijn stijgijzers uit en ik berg alles op. De Fransman met zijn vrouw staan even verderop en gaan van touw af. Wanneer ik klaar ben begroet ik ze vriendelijk en wandel terug over het pad naar de Täschhütte. Onderweg kom ik nog een man van 72 jaar tegen die boven ergens gaat kamperen.

In de hut meld ik mezelf en de vrouw van de hut komt naar me toe. Ze vraagt hoe het was en ik zeg: ‘Der schnee war weich’. Bevestigend kijkt ze me aan.

Hohgwächte (3739m) en Dom (4545m)

Na drie succesvolle solo beklimmingen van 4000ers heb ik de smaak goed te pakken en zit ik in een prima ritme. Het weer blijft goed en dat betekent maar één ding: doorgaan! Er zijn vele mogelijkheden en mijn oog valt op de Dom (4545m).

Ik rij naar Randa om van daaruit de Dom te gaan doen. Eerst bel ik naar de Domhütte, maar deze zit vol. Dan maar met de tent en slaapzak de berg op. Met een volgepakte rugzak omhoog voor de lange tocht naar de hut. Eerst over een goed pad en daarna over een steil pad met staalkabels en ladders. Ik vind het een mooie uitdagende wandeling.

Bij de Domhütte kom ik rond 16:00 aan. Ik heb mijn tijd genomen voor de wandeling. Een käseschnitte kan niet meer, omdat ze het avondeten aan het voorbereiden zijn. Een overheerlijke soep lukt nog wel en deze giet ik dan naar binnen.

Naar het Bivak

Op de gele wegwijzers naast de hut staat een wegwijzer met: Biwakplatz 30 minuten. Hier ga ik naartoe. Achter mij komt nog een groep van vier klimmers aan die ook een bivak gaan maken. Ik zet de pas erin want wil wel de beste plaats hebben. Uiteindelijk vind ik meerdere plaatsen waar je je tent kan neer zetten. Ruimte genoeg. Ik vind een prachtige vlakke plaats omringd door rotsen nagenoeg uit de wind met uitzicht op de Matterhorn. Deze plaats is voor mij en hier zet ik mijn kampement op.

Ik ben hier gekomen voor de Dom, maar mijn oog viel op een berg die ervoor ligt. De Hohgwächte op 3739 meter. Toen ik er verslagen van opzocht op internet kwam ik niet verder dan drie resultaten. Dat trok meteen mijn aandacht. Ik las dat er meerdere routes waren. Ook is dit een mooie kans om alvast inzicht in de route van morgen, naar de Dom, te verkrijgen.

• 

• 

Met de avondschemer maak ik wat foto’s en bedenk hoe ik morgen naar de Hohgwächte zal gaan. Ik zoek naar routes in de rots maar besluit dan om via een couloir omhoog te gaan. De nacht is fris maar ik kom toch aan wat uren slaap toe.

Na enkele meters kom ik weer steenmannen tegen en deze volg ik. Dan ga ik weer links het couloir in. Hier ligt een mooi sneeuwdek. Als ik het spoor volg kom ik in een soort kom terecht. Voor deze kom ga ik rechts het blokkenterrein in en volg de steenmannen. Nu zijn er twee opties; of je volgt de steenmannen via de top-graat. Of je gaat over het sneeuwveld.

Eigenlijk moet je het beschouwen als een gletsjer. Spleten zie ik echter niet. Ik kies voor de laatste optie en trek mijn stijgijzers aan en met pickel in de hand ga ik omhoog. Ik kom sporen van eerdere klimmers tegen en geniet enorm van de omgeving. Het is echt prachtig hier.

Mooie toppen

Om mij heen zie ik allemaal mooie toppen. De Hobarghorn, Nadelhorn, Lenzspitze en de Dom. En daaromheen natuurlijk veel onbekendere bergen. Er ligt een mooi spoor naar de top en dit volg ik. Al snel kom ik weer op rotsondergrond en zie ik de top. Nog een klein sneeuwveld moet overbrugd worden naar de top. Waar ik verwelkomd word door een grote steenman.

Ik juich wanneer ik op de top van de Hohgwächte sta. De Dom die ik verderop zie heeft een machtige uitstraling en ik weet dat ik die morgen ga doen.

• 

• 

Ik houd een half uur pauze op de top en bekijk de omgeving en de normaalroute van de Dom. En maak natuurlijk de nodige foto’s. Ook zie ik klimmers op de Festigraat. Er zijn best veel touwgroepen op de Dom onderweg. Ik eet en drink wat. Na een half uur daal ik weer af.

De afdaling

Via de topgraat daal ik weer af. Eerst een klein stukje over sneeuw maar als snel kunnen de stijgijzers uit. Ik vervolg over het blokkenterrein en kom weer aan bij de steenmannen.

Ik vind een mooie afklimlocatie het couloir in. Ergens ter midden van het couloir. Ik klim beheerst omlaag. Er stroomt water door de opening. Op sommige delen is het noodzakelijk om echt goed op te letten. Ik doe geen stijgijzers aan en loop van steen naar steen, soms door het water. Uiteindelijk kom ik aan het einde van het couloir en bereik de door me zelf gebouwde steenman.

Naar de Dom of toch niet?

Onderweg naar de Domhütte, waar ik een goed maal naar binnen ga werken, komt de twijfel in mijn hoofd. Het bekende engeltje en duiveltje. Het heeft te maken met de beklimming van morgen naar de Dom. De een zegt doe het niet en de ander zegt doe het wel. Het gaat mij om één passage die bekend staat als een 3de graads-klimpassage. Hier denk ik veel over na.

Ook denk ik erover om niet meer omhoog te gaan. Waarom, vraag ik mijzelf af. Het is al een aantal keer goed gegaan. Je hebt al hele mooie dingen gedaan de afgelopen dagen. Wees tevreden. Ik zit in een dilemma. Ik bekijk het weer en mijn fysieke en mentale gesteldheid en ik zit nu toch meer aan de kant van wel gaan.

In de hut kom ik in gesprek met een Belg en een Nederlander. Ze hadden de Festigraat gedaan en hadden mij op de Hohgwächte zien staan. Was jij dat? Vroegen ze. De hele middag hebben we over de bergen gesproken en ik sprak mijn twijfel uit over de Dom, om deze solo te doen. De Belg, een ervaren Alpinist, vertelde mij dat de klimpassage prima solo te doen was.

Ik besloot om aan het einde van de dag maar zelf actie te ondernemen en de klimpassage met eigen ogen te bekijken. Want iedereen heeft natuurlijk een eigen interpretatie van de werkelijkheid dus eerst zelf zien.

Op verkenning

Om zeven uur in de avond liep ik nog over de gletsjer naar de klimpassage. Eerst zelf zien, bedacht ik me. Eenmaal onderaan de klimpassage zei ik hardop: ‘heb ik mij hierom druk lopen maken?’ Ik bekeek de passage goed en zag dat het prima te doen was. Gewoon rustig en beheerst nemen. Prima grepen zag ik. Vol zelfvertrouwen liep ik terug naar mijn tent. Uit een beekje vulde ik mijn water voorraad en bereidde mij voor op de dag van morgen.

Lees hier deel 1 van dit drieluik over mijn klimavonturen in Zwitserland. Binnenkort lees je ook deel 3.

Meer weten over mijn berg avonturen? Volg me dan op Instagram: @dion_asteris